INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 17 września 2009 r. (data wpływu 21 września 2009 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie momentu powstania obowiązku podatkowego w imporcie towarów - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 21 września 2009 r. został złożony wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie momentu powstania obowiązku podatkowego w imporcie towarów.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Spółka dokonuje importu towarów z wykorzystaniem procedury uproszczonej, zgodnie z art. 76 ust. 1 Wspólnotowego Kodeksu Celnego. Procedura uproszczona, o której mowa w art. 76 ust. 1 lit. c) Kodeksu, tzw. „procedura w miejscu”, polega na wpisaniu towarów do ewidencji bez konieczności przedstawienia importowanego towaru organom celnym. Importer ma dodatkowo w takiej sytuacji obowiązek składać zgłoszenia uzupełniające, które stanowią jeden niepodzielny akt ze zgłoszeniami uproszczonymi. Dodatkowo Spółka wskazała, iż w art. 76 w ust. 3 znajduje się zapis „(…) wpisanie do ewidencji ma tę samą moc prawną co przyjęcie zgłoszenia określonego w art. 62”.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Kiedy powstaje obowiązek podatkowy w imporcie towarów...

Zdaniem Wnioskodawcy, w związku z tym, iż stosowanie procedury uproszczonej w miejscu polega na wpisaniu towarów do ewidencji i złożeniu w późniejszym terminie zgłoszenia uzupełniającego w odniesieniu do tych towarów, oraz że wpisanie towarów do ewidencji ma moc równą zgłoszeniu celnemu to nie jest jasnym, w którym momencie należy uznać, że powstał dług celny. Zdaniem Spółki, obowiązek podatkowy w imporcie towarów w procedurze uproszczonej powstaje z chwilą powstania długu celnego, za którą należy uznać moment złożenia zgłoszenia uzupełniającego. Zgodnie z treścią art. 201 ust. 2 Wspólnotowego Kodeksu Celnego, dług celny powstaje w chwili przyjęcia zgłoszenia celnego.

Spółka wskazała, iż każda kwota należności celnych przywozowych wynikających z długu celnego obliczana jest przez organy celne z chwilą, gdy znajdą się one w posiadaniu niezbędnych informacji oraz zostaje wpisana do rejestru lub zaewidencjonowana w inny sposób (art. 217 WKC). Z powyższego wynika, iż zaksięgowanie należności celnych stanowi czynność organu celnego. W ocenie Spółki, przyjęcie definicji zaksięgowania należności celnych określonej w art. 217 ust. 1 WKC wyklucza uznanie wpisu do rejestru, prowadzonego przez osobę korzystającą z procedury uproszczonej, za równoczesne z tym zaksięgowaniem. W każdym przypadku powstania długu celnego na skutek złożenia zgłoszenia celnego, również w procedurach uproszczonych, za zaksięgowanie kwoty należności celnych, należy uznać formalne potwierdzenie przez organ celny przyjęcia deklaracji zgłaszającego co do kwoty należności, z jednoczesnym zarejestrowaniem jej przez organ w systemie finansowo-księgowym. W procedurze uproszczonej zaksięgowanie może nastąpić dopiero po złożeniu zgłoszenia uzupełniającego. Powyższe stanowisko zostało potwierdzone przez Dyrektora Izby Celnej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają:

1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
2. eksport towarów;
3. import towarów;
4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

Art. 2 pkt 7 ustawy stanowi, iż przez import towarów rozumie się przywóz towarów z terytorium państwa trzeciego na terytorium kraju.

Na podstawie art. 19 ust. 1 ustawy, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą wydania towaru lub wykonania usługi, z zastrzeżeniem ust. 2-21, art. 14 ust. 6, art. 20 i art. 21 ust. 1.

Zgodnie z ust. 7 powołanego artykułu, obowiązek podatkowy w imporcie towarów powstaje z chwilą powstania długu celnego, z zastrzeżeniem ust. 8 i 9.

W myśl art. 19 ust. 8 ustawy, w przypadku objęcia towarów procedurą celną: uszlachetniania czynnego w systemie ceł zwrotnych, odprawy czasowej z częściowym zwolnieniem od należności celnych przywozowych, przetwarzania pod kontrolą celną - obowiązek podatkowy z tytułu importu towarów powstaje z chwilą objęcia towarów tą procedurą.

Jeżeli import towarów objęty jest procedurą celną: składu celnego, odprawy czasowej z całkowitym zwolnieniem od należności celnych przywozowych, uszlachetniania czynnego w systemie zawieszeń, tranzytu, a od towarów tych pobierane są opłaty wyrównawcze lub opłaty o podobnym charakterze i nie powstaje jednocześnie dług celny - obowiązek podatkowy powstaje z chwilą wymagalności tych opłat - art. 19 ust. 9 ustawy.

Zgodnie z art. 4 pkt 9 rozporządzenia Rady (EWG) Nr 2913/92 z dnia 12 października 1992 r. ustanawiającego Wspólnotowy Kodeks Celny (Dz. Urz. WE L 302 z 19.10.1992, str. 1, ze zm.; Dz. Urz. UE Polskie wydanie specjalne, rozdz. 2, t. 4, str. 307), dług celny oznacza nałożony na osobę obowiązek uiszczenia należności celnych przywozowych (dług celny w przywozie) lub należności wywozowych (dług celny w wywozie), które stosuje się do towarów określonych zgodnie z obowiązującymi przepisami wspólnotowym.

Art. 201 ust. 2 WKC stanowi, iż dług celny powstaje w chwili przyjęcia zgłoszenia celnego.

Stosownie do dyspozycji przepisu art. 62 Kodeksu, zgłoszenia w formie pisemnej dokonuje się na formularzu zgodnym z oficjalnym, przewidzianym w tym celu wzorem. Powinny być one podpisane i zawierać wszystkie elementy niezbędne dla zastosowania przepisów regulujących procedurę celną, do której zgłaszane są towary.

W myśl art. 76 ust. 1 WKC, w celu usprawnienia przebiegu formalności i procedur, zapewniając prawidłowe wykonanie czynności, organy celne mogą zezwolić na warunkach określonych zgodnie z procedurą Komitetu, aby:

1. zgłoszenie określone w art. 62 nie zawierało niektórych elementów określonych w ust. 1 tego artykułu lub aby nie dołączano do niego niektórych dokumentów określonych w ust. 2 wymienionego artykułu;
2. zamiast zgłoszenia celnego określonego w art. 62, złożono dokument handlowy lub urzędowy wraz z wnioskiem o objęcie towarów daną procedurą;
3. zgłoszenie towarów do danej procedury zostało dokonane przez wpisanie towarów do ewidencji; w tym przypadku organy celne mogą zwolnić zgłaszającego z obowiązku przedstawienia towarów.

Zgłoszenie uproszczone, dokument handlowy lub urzędowy bądź wpis do ewidencji muszą zawierać elementy niezbędne do identyfikacji towarów. Wpis do ewidencji musi wskazywać datę jego dokonania.

Z wyjątkiem przypadków określonych zgodnie z procedurą Komitetu, zgłaszający jest zobowiązany do przedstawienia zgłoszenia uzupełniającego mogącego mieć charakter całościowy, okresowy lub podsumowujący - art. 76 ust. 2 WKC.

Art. 76 ust. 3 WKC stanowi, iż zgłoszenia uzupełniające stanowią jeden niepodzielny akt ze zgłoszeniami celnymi uproszczonymi określonymi w ust. 1 lit. a, b, lub c. Nabierają one mocy prawnej z dniem przyjęcia zgłoszenia uproszczonego. W przypadkach określonych w ust. 1 lit. c, wpisanie do ewidencji ma tę samą moc prawną co przyjęcie zgłoszenia, określonego w art. 62.

Z treści wniosku wynika, że Spółka dokonuje importu towarów z wykorzystaniem procedury uproszczonej, zgodnie z art. 76 ust. 1 Wspólnotowego Kodeksu Celnego. Procedura uproszczona, o której mowa w art. 76 ust. 1 lit. c) Kodeksu, tzw. „procedura w miejscu”, polega na wpisaniu towarów do ewidencji bez konieczności przedstawienia importowanego towaru organom celnym. Importer w takiej sytuacji ma dodatkowo obowiązek składać zgłoszenia uzupełniające.

Analizując okoliczności faktyczne sprawy w kontekście obowiązujących w tym zakresie przepisów prawa stwierdzić należy, iż obowiązek podatkowy w imporcie towarów objętych procedurą uproszczoną, o której mowa w art. 76 ust. 1 lit. c) Wspólnotowego Kodeksu Celnego, z uwagi na niewystąpienie okoliczności, o których mowa w art. 19 ust. 8 i 9 ustawy, powstaje zgodnie z art. 19 ust. 7 ustawy o podatku od towarów i usług z chwilą powstania długu celnego.

Zgodnie z art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) minister właściwy do spraw finansów publicznych, na pisemny wniosek zainteresowanego, wydaje w jego indywidualnej sprawie, pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną). Wniosek o interpretację indywidualną może dotyczyć zaistniałego stanu faktycznego lub zdarzeń przyszłych (art. 14b § 2 Ordynacji podatkowej). Zgodnie zaś z § 3 art. 14b Ordynacji podatkowej, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego oraz do przedstawienia własnego stanowiska w sprawie oceny prawnej tego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego.

Interpretacja ma zatem dotyczyć zakresu i sposobu zastosowania przepisów prawa podatkowego w odniesieniu do zaistniałego stanu faktycznego lub zdarzeń przyszłych.

Przez przepisy prawa podatkowego – w myśl art. 3 pkt 2 powołanej Ordynacji podatkowej - należy rozumieć przepisy ustaw podatkowych, postanowienia ratyfikowanych przez Rzeczpospolitą Polską umów o unikaniu podwójnego opodatkowania oraz ratyfikowanych przez Rzeczpospolitą Polską innych umów międzynarodowych dotyczących problematyki podatkowej, a także przepisy aktów wykonawczych wydanych na podstawie ustaw podatkowych.

Natomiast ustawy podatkowe - zgodnie z definicją art. 3 pkt 1 Ordynacji podatkowej - to ustawy dotyczące podatków, opłat oraz niepodatkowych należności budżetowych określające podmiot, przedmiot opodatkowania, powstanie obowiązku podatkowego, podstawę opodatkowania, stawki podatkowe oraz regulujące prawa i obowiązki organów podatkowych, podatników, płatników i inkasentów, a także ich następców prawnych oraz osób trzecich.

Jak wynika z treści powołanych przepisów, przedmiotem wniosku o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego może być ocena prawna danego stanu faktycznego bądź zdarzenia przyszłego, dotyczącego wnioskodawcy, dokonywana na gruncie przepisów prawa podatkowego. Organ wydający interpretację rozstrzyga, czy zainteresowany prawidłowo ocenia kwestię wpływu zaistnienia opisanej sytuacji faktycznej na jego obowiązki i uprawnienia wynikające z unormowań prawa podatkowego.

Oznacza to, że wnioskodawca ma uprawnienia do uzyskania od organu podatkowego interpretacji prawa podatkowego w każdej indywidualnej sprawie, która może kształtować jego prawa i obowiązki na gruncie określonej regulacji podatkowej. Wynika z tego, że odnośnie każdego podatku zainteresowany może żądać od organu wykładni co do zakresu i sposobu zastosowania przepisów normujących ten podatek w jego indywidualnej sprawie, który indywidualizuje zakres jego sprawy. W szczególności zatem żądanie uzyskania interpretacji indywidualnej prawa podatkowego odnosi się do stanów faktycznych przedstawionych przez wnioskodawcę, co do których wykładnia znajdujących w nich zastosowanie przepisów podatkowych może rzutować na prawidłowe rozliczenie wnioskodawcy w ramach tego podatku.

W efekcie wnioskodawca ma uzyskać rzetelną informację, jak - w dotyczącym go stanie faktycznym - organ podatkowy interpretuje przepisy podatkowe znajdujące w nim zastosowanie, co może mieć wpływ na prawidłowość dokonania przez niego rozliczenia tegoż podatku.

Istotnym jest zatem, aby wniosek składany przez zainteresowanego dotyczył jego indywidualnej sprawy z zakresu prawa podatkowego.

Zasady dokonywania przywozu towarów na obszar celny Wspólnoty Europejskiej regulują m.in.: rozporządzenie Rady (EWG) nr 2913/92 z dnia 12 października 1992 r. ustanawiające Wspólnotowy Kodeks Celny (Dz. Urz. WE L 302 z 19.10.1992 r. ze zm.), rozporządzenie Komisji (EWG) nr 2454/93 z dnia 2 lipca 1993 r. ustanawiające przepisy w celu wykonania rozporządzenia Rady (EWG) nr 2913/92 ustanawiające Wspólnotowy Kodeks Celny (Dz. Urz. WE L 253 z 11.10.1993 r. ze zm.), rozporządzenie Komisji (WE) nr 1031/2008 z dnia 19 września 2008 r. zmieniające załącznik I do rozporządzenia Rady (EWG) nr 2658/87 w sprawie nomenklatury taryfowej i statystycznej oraz w sprawie Wspólnej Taryfy Celnej (Dz. Urz. UE L. 291 z 31.10.2008 r.), rozporządzenie Rady (EWG) nr 918/83 z dnia 28 marca 1983 ustanawiającego wspólnotowy system zwolnień celnych (Dz. Urz. WE L 105 z 23.04.1983 r. ze zm.). W zakresie uzupełniającym prawo wspólnotowe obowiązuje ustawa z dnia 19 marca 2004 r. Prawo celne (Dz. U. Nr 68, poz. 622 ze zm.), wraz z aktami wykonawczymi.

W kontekście powyższego stwierdzić należy, iż kwestia momentu powstania długu celnego w przypadku objęcia towaru procedurą uproszczoną, o której mowa w art. 76 ust. 1 lit. c) Wspólnotowego Kodeksu Celnego, nie jest zagadnieniem regulowanym przepisami prawa podatkowego, lecz ww. przepisami pozapodatkowymi, dotyczącymi przywozu towarów na obszar celny Wspólnoty Europejskiej. W związku z powyższym, z uwagi na treść art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej, tut. organ nie jest uprawniony do oceny stanowiska Wnioskodawcy w tym zakresie.

Zgodnie z przepisem art. 171 § 1 Ordynacji podatkowej, jeżeli podanie dotyczy kilku spraw podlegających załatwieniu przez różne organy, organ podatkowy, do którego wniesiono podanie, rozpatruje sprawę należącą do jego właściwości i równocześnie zawiadamia wnoszącego podanie, że w sprawach innych powinien wnieść odrębne podanie do właściwego organu, informując go o treści § 2. W myśl § 2 ww. artykułu, jeżeli organ podatkowy otrzyma podanie złożone zgodnie z zawiadomieniem, o którym mowa w § 1, w terminie 14 dni od dnia doręczenia zawiadomienia, podanie uważa się za złożone w dniu wniesienia pierwszego podania, z tym że nie wywołuje ono skutków w postaci skrócenia terminów określonych w art. 139 § 1 i 3. Stosownie do zapisu art. 171 § 2a Ordynacji, jeżeli podanie dotyczy kilku spraw, w tym spraw niepodlegających załatwieniu przez organy podatkowe, organ podatkowy, do którego wniesiono podanie, zawiadamia wnoszącego, że w tych sprawach powinien wnieść odrębne podanie do właściwego organu, informując go o treści art. 66 § 2 Kodeksu postępowania administracyjnego.

Realizując ten obowiązek tut. organ informuje, że zgodnie z art. 11 ust. 1 WKC, każda osoba może ubiegać się przed organami celnymi o informację dotyczącą stosowania przepisów prawa celnego. Taki wniosek może pozostać nie uwzględniony, jeżeli nie będzie dotyczył faktycznie mającego się odbyć przywozu lub wywozu. W myśl z ust. 2 powołanego artykułu, informacje udzielane są wnioskodawcy bezpłatnie. Jednakże gdy organy celne poniosły szczególne wydatki, zwłaszcza na przeprowadzenie analiz lub ekspertyz towarów, jak również w związku z odesłaniem ich do wnioskodawcy, kosztami tymi może zostać obarczony wnioskodawca.

Dodatkowo wskazuje się, iż stosownie do dyspozycji przepisu art. 66 § 2 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (t.j. Dz. U. z 2000 r., Nr 98, poz. 1071 ze zm.), odrębne podanie złożone zgodnie z zawiadomieniem, o którym mowa w § 1, w terminie czternastu dni od daty doręczenia postanowienia uważa się za złożone w dniu wniesienia pierwszego podania.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku, ul. H. Sienkiewicza 84, 15-950 Białystok, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.