INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana, przedstawione we wniosku z dnia 31 sierpnia 2009 r. (data wpływu 1 września 2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie źródeł przychodów i kosztów uzyskania przychodów – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 1 września 2009 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie źródeł przychodów i kosztów uzyskania przychodów.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca prowadzi działalność w formie jednoosobowej działalności gospodarczej, jednocześnie jest wspólnikiem spółki cywilnej, posiadającym 50% udziałów. Wnioskodawca w trakcie prowadzenia samodzielnej działalności gospodarczej stał się wspólnikiem spółki cywilnej zajmującej się produkcją i sprzedażą oprogramowania. Sprzedaż odbywa się głównie za pośrednictwem Internetu, a odbiorcami są klienci z całego świata. Większość klientów spółki pochodzi z innych stref czasowych, co zmusza spółkę do ich obsługi w godzinach wieczornych i nocnych. Niestety w chwili obecnej spółka cywilna nie jest w stanie wprowadzić wielozmianowego trybu pracy i praca odbywa się w godzinach od 9-17 czasu polskiego. Spółka cywilna podpisała umowę z Wnioskodawcą, jako osobą samodzielnie wykonującą działalność gospodarczą, której przedmiotem jest usługa polegająca na obsłudze tych właśnie klientów w godzinach wieczornych i nocnych (doradztwo techniczne i bieżąca obsługa zamówień telefonicznie oraz e-mailowo). Rozliczenia następują na podstawie wystawianej przez Wnioskodawcę faktury na koniec każdego miesiąca w zryczałtowanej kwocie. Usługi świadczone przez Wnioskodawcę w ramach samodzielnej działalności gospodarczej są zgodne z zakresem prowadzonej przez Niego działalności gospodarczej w tej formie.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy zgodnie z przedstawionym stanem faktycznym wartość świadczonej usługi w ramach samodzielnie prowadzonej działalności gospodarczej jest przychodem dla Wnioskodawcy w pełnej wysokości i jednocześnie kosztem uzyskania przychodów dla spółki cywilnej (dla obu wspólników), czyli również dla Wnioskodawcy proporcjonalnie do posiadanego przez Niego udziału...

Zdaniem Wnioskodawcy, wydatki ponoszone przez spółkę cywilną na uregulowanie należności wynikających z wykonywanej przez Zainteresowanego (jej wspólnika) usługi – w ramach prowadzonej prze Niego indywidualnej działalności gospodarczej – stanowią koszty uzyskania przychodów spółki cywilnej, jeżeli zostały poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów tej spółki, zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.), a wykonywane przez Wnioskodawcę czynności mieszczą się bez wątpienia w definicji kosztów podatkowych.

Wnioskodawca uważa również, iż wykonywanie wskazanych we wniosku usług następuje w oparciu o stosunek prawny, łączący dwa odrębne podmioty gospodarcze, tj. spółkę cywilną i osobę fizyczną prowadzącą samodzielnie działalność gospodarczą. Stąd też Zainteresowany stoi na stanowisku, iż czynności przez Niego wykonywane jako wspólnika spółki cywilnej, w sytuacji, gdy jako przedsiębiorca wykonuje na rzecz spółki usługę w ramach prowadzonej działalności nie stanowią pracy własnej w rozumieniu przepisu art. 23 ust. 1 pkt 10 ww. ustawy, a co za tym idzie koszty te stanowią koszty uzyskania przychodów dla wszystkich wspólników spółki (również dla Wnioskodawcy), proporcjonalnie do wielkości udziału posiadanego w spółce.

Ponadto Wnioskodawca powołując się na treść art. 14 ww. ustawy uważa, że kwota należności wykazywana na fakturze wystawianej spółce cywilnej stanowi w całości przychód podatkowy z prowadzonej przez Niego indywidualnej działalności gospodarczej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z treścią art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.), źródłem przychodów jest pozarolnicza działalność gospodarcza.

Stosownie do treści art. 14 ust. 1 ww. ustawy, za przychód z działalności, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3, uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług.

W myśl art. 8 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przychody z udziału w spółce niebędącej osobą prawną, ze wspólnej własności, wspólnego przedsięwzięcia, wspólnego posiadania lub wspólnego użytkowania rzeczy lub praw majątkowych u każdego podatnika określa się proporcjonalnie do jego prawa w udziale w zysku oraz, z zastrzeżeniem ust. 1a, łączy się z pozostałymi przychodami ze źródeł, z których dochód podlega opodatkowaniu według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1. W przypadku braku przeciwnego dowodu przyjmuje się, że prawa do udziału w zysku są równe.

Przepis art. 8 ust. 2 pkt 1 ww. ustawy stanowi, iż zasady wyrażone w ust. 1 stosuje się odpowiednio do:

1. rozliczania kosztów uzyskania przychodów, wydatków nie stanowiących kosztów uzyskania przychodów i strat,
2. ulg podatkowych związanych z prowadzoną działalnością w formie spółki nie będącej osobą prawną.

Zgodnie z treścią art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Aby wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu winien, w myśl powołanego przepisu, spełniać łącznie następujące warunki:

• pozostawać w związku przyczynowym z przychodem lub źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
• nie znajdować się na liście wydatków nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,
• być właściwie udokumentowany.

Stosownie do treści art. 23 ust. 1 pkt 10 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wartości własnej pracy podatnika, jego małżonka i małoletnich dzieci, a w przypadku prowadzenia działalności w formie spółki cywilnej lub osobowej spółki handlowej - także małżonków i małoletnich dzieci wspólników.

Z przedstawionych informacji wynika, że wykonywanie wskazanych we wniosku usług następuje w oparciu o stosunek prawny, łączący dwa odrębne podmioty gospodarcze, tj. spółkę cywilną i osobę fizyczną, prowadzącą samodzielną działalność gospodarczą. Zatem, w przedmiotowej sprawie art. 23 ust. 1 pkt 10 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie znajduje zastosowania. Nie należy bowiem kwalifikować jako pracy własnej, w rozumieniu tego artykułu, czynności wykonanych przez wspólnika spółki osobowej w przypadku, gdy jako przedsiębiorca, wykonuje na rzecz tej spółki usługi w ramach prowadzonej działalności gospodarczej (również na podstawie umowy zlecenia, jeśli na podstawie tej umowy świadczy usługi, które stanowią przedmiot prowadzonej przez niego działalności gospodarczej).

Spółka cywilna jest spółką osobową nie posiadającą osobowości prawnej. Podatnikiem, z punktu widzenia prawa podatkowego są zatem poszczególni wspólnicy spółki a nie spółka. W konsekwencji, tylko wspólnicy spółki mogą dokonywać odliczeń kosztów uzyskania przychodów ze wspólnego źródła przychodów.

Zatem usługa wykonana przez wspólnika będzie kosztem dla wszystkich wspólników spółki (również dla niego samego), proporcjonalnie do udziału w zysku przysługującego im w spółce. Jednocześnie kwota otrzymana z tytułu wykonania tej usługi (w całości) jest przychodem dla tego wspólnika z samodzielnie prowadzonej działalności gospodarczej.

Mając powyższe na uwadze stwierdzić należy, iż wydatki ponoszone przez spółkę na uregulowanie należności wynikających z faktur wystawionych przez jej wspólnika – w ramach prowadzonej przez niego indywidualnej pozarolniczej działalności gospodarczej – mogą stanowić koszty uzyskania przychodów spółki, jeżeli zostały poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów tej spółki.

Reasumując wartość świadczonej przez Wnioskodawcę usługi w ramach samodzielnie prowadzonej działalności gospodarczej jest dla Niego przychodem w pełnej wysokości i jednocześnie kosztem uzyskania przychodów dla spółki cywilnej (dla obu wspólników), czyli również dla Wnioskodawcy, proporcjonalnie do posiadanego przez Niego udziału.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.