INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 4 września 2009 r. (data wpływu 7 września 2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania świadczeń dla pracowników w postaci wycieczki sfinansowanej ze środków Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 7 września 2009 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania świadczeń dla pracowników w postaci wycieczki sfinansowanej ze środków Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Zarząd Spółdzielni w porozumieniu ze Związkami Zawodowymi planuje zorganizować dla swoich pracowników wycieczkę (połączoną z integracją). Wycieczka będzie sfinansowana ze środków Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych. Na etapie planowania do firmy organizującej wycieczkę przekazano informację o ilości pracowników chętnych do wyjazdu. Na podstawie podanej ilości osób oszacowano koszt wycieczki. Kwota ta nie ulegnie już zmianie. Z doświadczenia jednak wiadomo, iż przed samym wyjazdem niektórzy pracownicy rezygnują z wyjazdu. W związku z tym trudna będzie do oszacowania kwota wycieczki na jedną osobę. Pracownicy, którzy zrezygnują nie poniosą konsekwencji finansowych. Nie można także uznać, iż pozostali w związku z tym poniosą większy koszt na osobę. Na fakturze będzie podany ogólny koszt wycieczki w wysokości ustalonej na początku negocjacji.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

1. Czy koszt wycieczki będzie dla pracownika przychodem podatkowym w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych... Jeżeli kilku pracowników zrezygnuje z wycieczki, to czy należy im doliczyć to świadczenie do przychodu i opodatkować zgodnie z ustawą o podatku dochodowym od osób fizycznych... Jeżeli nie należy doliczać, to koszt łączny będzie bez zmian, a ilość się zmniejszy – to w jaki sposób należy ustalić koszt na jednego pracownika obecnego na wycieczce... Podzielenie przez mniejszą liczbę pracowników zawyży koszt na jednego pracownika.
2. Czy jeżeli ww. świadczenie będzie stanowiło przychód dla pracownika w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, to czy będzie podlegało zwolnieniu do kwoty 380 zł zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 67 ww. ustawy...

Zdaniem Wnioskodawcy jeżeli kilku pracowników zrezygnuje z wycieczki, łączny koszt się nie zmieni, to trudno będzie potraktować ogólny koszt wycieczki jako przychód obecnych na niej pracowników. Pracodawca będzie płacić za ogólną ilość świadczeń i trudno będzie zindywidualizować świadczenia dla każdej osoby. Taki pogląd wyrażany jest w piśmie Ministerstwa Finansów z dnia 30 grudnia 2005 r., znak PB3/GN-8213-298/08/1680, w którym stwierdzono, że suma wydatków na imprezę integracyjną dla pracowników nie może być potraktowana jako przychód każdego pracownika.

W opinii Wnioskodawcy osobom nieobecnym nie można dodać wartości wycieczki do przychodu, a pozostałych obciążyć kosztami osób nieobecnych na wycieczce.

Zdaniem Spółdzielni finansowanie wycieczki z funduszu socjalnego (w momencie wyjazdu wszystkich osób zgłoszonych w momencie negocjacji) jest świadczeniem, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 67 ustawy i zgodnie z nowym brzmieniem (Dz. U. Nr 125, poz. 1037 z dnia 7 sierpnia 2009 r.) jest zwolnione do kwoty 380 zł. Wydane do tej pory interpretacje organów podatkowych wskazują na rzeczowy lub pieniężny charakter wycieczki organizowanej przez pracodawcę. Z wyjaśnienia Trzeciego Urzędu Skarbowego w Lublinie z dnia 13 maja 2005 r. D-2/415/20/05 wynika, iż „zakup usługi turystycznej jest niewątpliwie świadczeniem rzeczowym, o czym świadczy sformułowanie przepisu, że rzeczowymi świadczeniami nie są bony, talony i inne znaki uprawniające do ich wymiany na towary lub usługi (…)”.

Natomiast na pieniężny charakter świadczenia zwraca uwagę Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji z dnia 12 grudnia 2007 r. (IPPB1/415-247/07-2/JB), w której stwierdzono, że „(…)otrzymywane przez pracowników (…) dofinansowanie z Zakładowego Funduszu świadczeń Socjalnych, przeznaczone na częściowe pokrycie kosztów wycieczki, stanowi formę świadczeń pieniężnych ponoszonych za pracowników (…)”. Zgodnie z postanowieniem Pierwszego Urzędu Skarbowego w Rzeszowie z dnia 5 stycznia 2007 r. (nr I US.XVII/415/1/07) „nie można uznać, że (…) wycieczka sfinansowana z zakładowego funduszu świadczeń socjalnych (…) dla pracowników jest świadczeniem rzeczowym. Wartość tego świadczenia stanowi dla pracownika formę świadczenia pieniężnego ponoszonego za pracownika przez pracodawcę (…)”. W sytuacji opisanej we wniosku pracownik faktycznie nie otrzymuje środków finansowych w gotówce, ale wstępnie skalkulowana wartość określona jest na konkretnych pracowników i zakład pośredniczy w zapłacie za pracowników. W związku z tym można uznać to świadczenie za pieniężne, które zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 67 jest zwolnione z podatku dochodowego od osób fizycznych do kwoty 380 zł.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.) za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za nie wykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Do przychodów ze stosunku pracy zalicza się zarówno otrzymane przez pracownika pieniądze, wartość pieniężną świadczeń w naturze, świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

W myśl art. 21 ust. 1 pkt 67 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zwalnia się od podatku dochodowego wartość otrzymanych przez pracownika w związku z finansowaniem działalności socjalnej, o której mowa w przepisach o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych, rzeczowych świadczeń oraz otrzymanych przez niego w tym zakresie świadczeń pieniężnych, sfinansowanych w całości ze środków zakładowego funduszu świadczeń socjalnych lub funduszy związków zawodowych, łącznie do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 380 zł; rzeczowymi świadczeniami nie są bony, talony i inne znaki, uprawniające do ich wymiany na towary lub usługi.

Jak wynika z powyższego, zwolnienie od podatku ma zastosowanie w sytuacji, gdy spełnione zostaną łącznie następujące przesłanki:

• dochodzi do otrzymania przez pracownika świadczenia rzeczowego lub pieniężnego,
• świadczenie jest w całości sfinansowane ze środków ZFŚS lub funduszy związków zawodowych,
• wysokość tych świadczeń nie przekracza w roku podatkowym kwoty 380 zł.

W związku z tym, że ustawa o podatku dochodowym nie określa definicji rzeczy ani świadczenia rzeczowego, należy odwołać się do znaczenia tych pojęć w języku potocznym lub definicji stosowanych w innych dziedzinach prawa. Zgodnie z art. 45 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.) rzeczami są tylko przedmioty materialne. Zatem z ww. zwolnienia w limitowanej części korzystają jedynie świadczenia o charakterze rzeczowym.

W kontekście powyższego – wbrew opinii Wnioskodawcy – nie można uznać, iż wartość wycieczki zorganizowanej i sfinansowanej przez zakład pracy z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych jest otrzymywanym przez pracownika świadczeniem rzeczowym lub pieniężnym. Przedmiotem świadczenia jest usługa turystyczna, a nie rzecz (świadczenie o charakterze materialnym) czy pieniądze. Pracownicy mają prawo do skorzystania z usługi turystycznej zakupionej przez pracodawcę.

Biorąc pod uwagę powyższe należy stwierdzić, że sfinansowanie z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych, wycieczki zorganizowanej przez Wnioskodawcę dla pracowników nie korzysta ze zwolnienia o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 67 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W konsekwencji, wartość takiego świadczenia stanowi przychód pracownika podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych z tytułu przychodów ze stosunku pracy. Wartość wycieczki dla pracownika sfinansowaną z Zakładowego Funduszu świadczeń Socjalnych, płatnik ma obowiązek doliczyć do wynagrodzenia wypłacanego w danym miesiącu i od łącznej wartości obliczyć, pobrać i odprowadzić zaliczkę na podatek dochodowy według zasad przewidzianych dla opodatkowania przychodów ze stosunku pracy, zgodnie z przepisami art. 31, 32 i 38 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Jednocześnie, w sytuacji przedstawionej we wniosku należy zwrócić uwagę na fakt, że wycieczka finansowana jest z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych, dlatego też dofinansowanie powinno być imiennie skierowane do osób uprawnionych do korzystania z pomocy tego funduszu. Ponadto, jak wynika z treści wniosku, pracodawca dokonuje zapłaty należności tytułem zakupionej usługi turystycznej, której wysokość została skalkulowana na konkretnych pracowników – została określona na podstawie ilości pracowników chętnych do wyjazdu.

W konsekwencji, przychód pracownika należy ustalić zgodnie z art. 11 ust. 2a pkt 2 ww. ustawy, według ceny zakupu danej usługi tj. wycieczki sfinansowanej z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych.

O powstaniu obowiązku podatkowego po stronie podatnika nie decyduje natomiast czy pracownik, który wyraził chęć uczestniczenia w wycieczce i dla którego następnie wykupiono tę wycieczkę faktycznie z niej skorzystał, ale sam fakt otrzymania od pracodawcy świadczenia w postaci możliwości skorzystania z danej usługi (tj. w niniejszej sprawie wycieczki wykupionej dla danego pracownika i sfinansowanej z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych).

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu datowania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie, ul. Staromłyńska 10, 70-561 Szczecin po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.