INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pani , przedstawione we wniosku z dnia 18 sierpnia 2009 r. (data wpływu 21 sierpnia 2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowym od osób fizycznych w zakresie wyboru formy opodatkowania wg zasad określonych w art. 30c – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 21 sierpnia 2009 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie wyboru formy opodatkowania wg zasad określonych w art. 30c.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Przez ostatnie dwa lata od xx września 2007 r. Wnioskodawczyni była zatrudniona jako asesor notarialny w Kancelarii Notarialnej.

Zgodnie z ustawą z dnia 14 lutego 1991 r. Prawo o notariacie (Dz. U. z 2008 r. Nr 189, poz. 1158 ze zm.), asesor może dokonywać czynności notarialnych, jednakże tylko w wypadkach przewidzianych w tejże ustawie, tj. gdy notariusz nie może pełnić swoich obowiązków i wyznaczy na ten czas swojego zastępcę. Zatem praca Wnioskodawczyni w Kancelarii polegała na zastępowaniu notariusza w sytuacji, gdy nie mógł on pełnić swoich obowiązków. Asesor pozostaje w stosunku podległości i podrzędności wobec swojego pracodawcy - notariusza.

W związku z tym, że we wrześniu 2009 roku kończy się okres asesury, Wnioskodawczyni zamierza wystąpić z wnioskiem do Ministra Sprawiedliwości o powołanie Jej na notariusza. W tym samym roku podatkowym po mianowaniu na notariusza Zainteresowana planuje rozpocząć swoją działalność jako notariusz i prowadzić ją w formie spółki cywilnej ze swoim dotychczasowym patronem i pracodawcą. Swoje dochody uzyskane z tak zawiązanej spółki cywilnej ze swoim byłym pracodawcą Wnioskodawczyni chce opodatkować na zasadach określonych w art. 30c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (tj. w wysokości 19% podstawy opodatkowania) i to w następnym roku podatkowym, po zakończeniu swojej pracy w Kancelarii Notarialnej.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy dochody uzyskane ze spółki cywilnej założonej przez notariusza ze swoim byłym pracodawcą (innym notariuszem), u którego był on zatrudniony w charakterze asesora, mogą być opodatkowane przez niego na zasadach określonych w art. 30c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (tj. w wysokości 19% podstawy opodatkowania) w następnym roku podatkowym, po roku, w którym był zatrudniony przez takiego notariusza (patrona) w jego kancelarii...

Zdaniem Wnioskodawczyni, sam fakt zatrudnienia przez notariusza na etacie pracownika (asesora notarialnego) w kancelarii notarialnej, a następnie po mianowaniu takiej osoby na notariusza zawiązanie z takim byłym pracownikiem spółki cywilnej, w celu prowadzenia wspólnej kancelarii notarialnej i wykonywania czynności notarialnych, nie może zostać uznane za odpowiadające czynnościom, które podatnik wykonywał lub wykonuje w ramach stosunku pracy, czego wymaga przepis art. 9a ust. 3 ustawy z 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Wnioskodawczyni uważa, że czynności asesora notarialnego, które wykonywała w ramach umowy o pracę nie są tożsame i nie odpowiadają czynnościom, które wykonywać będzie jako notariusz w ramach prowadzonej działalności gospodarczej w formie spółki cywilnej ze swoim byłym patronem (pracodawcą) i mogą być opodatkowane 19% podatkiem liniowym już w tym samym roku podatkowym co rok zakończenia przez Nią świadczenia pracy na rzecz wspólnika spółki cywilnej z którym łączył Ją stosunek pracy.

Ustawodawca zawarł art. 9a ust. 3 ustawy z 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, celem wprowadzenia na jego mocy ograniczenia dla pracodawców i pracobiorców korzyści podatkowych wynikających z zastępowania umów o pracę działalnością gospodarczą, która jednakże nie powodowała zerwania stosunku podległości i podrzędności charakterystycznych dla stosunku pracy. Natomiast samodzielność notariusza wyklucza jakąkolwiek podległość, czy zależność od poleceń, które formułowane są w stosunku do pracowników. Pełną odpowiedzialność za czynności dokonywane przez asesora ponosi notariusz. Odpowiedzialność asesora notarialnego ma jedynie charakter dyscyplinarny z pewnymi ograniczeniami wynikającymi z ustawy Prawo o notariacie. Charakter pracy asesora notarialnego jest ściśle związany z osobą zastępowanego notariusza. Nie może on bez formalnego zastępstwa, po uprzednim lub następczym zawiadomieniu Prezesa właściwej Izby Notarialnej dokonywać czynności notarialnych.

Warto zwrócić także uwagę, że celem asesury notarialnej jest przygotowanie do należytego i samodzielnego wykonywania zawodu notariusza. Warunkiem odbycia asesury jest zatrudnienie przez notariusza na podstawie umowy o pracę. Asesura jest jedynie etapem w karierze zawodowej prawnika, formą stażu zawodowego mającego na celu naukę zawodu i przygotowanie zawodowe do pełnienia samodzielnej funkcji oraz do uprawiania wolnego zawodu. Dlatego też nie można mówić o żadnej zbieżności obowiązków i świadczonej pracy przez asesora notarialnego z wykonywaniem zawodu notariusza.

Podobne stanowisko jak prezentowane powyżej przez Wnioskodawczynię zyskało aprobatę organów podatkowych oraz sądów administracyjnych. Jako przykład można przywołać m.in. stanowisko zaprezentowane przez Urząd Skarbowy Warszawa-Bielany w postanowieniu w sprawie interpretacji prawa podatkowego sygn. 1432/IPdg/415/429/79/06 z dnia 6 lipca 2006 r., czy wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 12 grudnia 2007 r. sygn. I SA/Gl 805/07.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z treścią art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.), źródłem przychodów jest pozarolnicza działalność gospodarcza.

W myśl art. 9a ust. 1 powołanej ustawy, dochody osiągnięte przez podatników ze źródła, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3, są opodatkowane na zasadach określonych w art. 27, z zastrzeżeniem ust. 2 i 3, chyba że podatnicy złożą właściwemu naczelnikowi urzędu skarbowego pisemny wniosek lub oświadczenie o zastosowanie form opodatkowania określonych w ustawie o zryczałtowanym podatku dochodowym.

W myśl art. 9a ust. 2 cytowanej ustawy, podatnicy, z zastrzeżeniem ust. 3, mogą wybrać sposób opodatkowania dochodów z pozarolniczej działalności gospodarczej na zasadach określonych w art. 30c. W tym przypadku są obowiązani do złożenia właściwemu naczelnikowi urzędu skarbowego do dnia 20 stycznia roku podatkowego pisemnego oświadczenia o wyborze tego sposobu opodatkowania, a jeżeli podatnik rozpoczyna prowadzenie pozarolniczej działalności gospodarczej w trakcie roku podatkowego - do dnia poprzedzającego dzień rozpoczęcia tej działalności, nie później jednak niż w dniu uzyskania pierwszego przychodu.

Natomiast stosownie do postanowień art. 9a ust. 3 ww. ustawy, jeżeli podatnik, który wybrał sposób opodatkowania, o którym mowa w ust. 2, uzyska z działalności gospodarczej prowadzonej samodzielnie lub z tytułu prawa do udziału w zysku spółki niemającej osobowości prawnej przychody ze świadczenia usług na rzecz byłego lub obecnego pracodawcy, odpowiadających czynnościom, które podatnik lub co najmniej jeden ze wspólników:

1. wykonywał w roku poprzedzającym rok podatkowy, lub
2. wykonywał lub wykonuje w roku podatkowym

- w ramach stosunku pracy lub spółdzielczego stosunku pracy, podatnik ten traci w roku podatkowym prawo do opodatkowania w sposób określony w art. 30c i jest obowiązany do wpłacenia zaliczek od dochodu osiągniętego od początku roku, obliczonych przy zastosowaniu skali podatkowej, o której mowa w art. 27 ust. 1, oraz odsetek za zwłokę od zaległości z tytułu tych zaliczek.

Sytuacja powyższa nie znajdzie jednak w przedmiotowej sprawie zastosowania, bowiem prowadzenie działalności gospodarczej w formie spółki cywilnej wraz z byłym pracodawcą nie jest tożsame ze świadczeniem na jego rzecz usług.

Wobec powyższego Wnioskodawczyni ma prawo do skorzystania do opodatkowania dochodów uzyskanych z działalności gospodarczej prowadzonej w formie spółki cywilnej ze swym byłym pracodawcą na zasadach przewidzianych w artykule 30c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Odnosząc się do powołanego przez Wnioskodawczynię pisma urzędowego, tut. Organ informuje, że zostało ono wydane w indywidualnej sprawie i nie ma zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego zaistniałego stanu faktycznego czy też zdarzenia przyszłego.

Odnosząc się do powołanego przez Wnioskodawczynię wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach tut. Organ informuje, że w myśl zasady wyrażonej w art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) został on wydany w indywidualnej sprawie i dotyczy wyłącznie tej sprawy, w której zapadł.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.