INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 29 lipca 2009 r. (data wpływu 3 sierpnia 2009 r.) uzupełnionym w dniach 28 sierpnia 2009 r. i 6 października 2009 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zwolnień przedmiotowych – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 3 sierpnia 2009 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zwolnień przedmiotowych.

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, o których mowa w art. 14f § 1 i § 2 oraz art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, w związku z czym pismem z dnia 18 sierpnia 2009 r., znak ILPB1/415-827/09-2/AA, na podstawie art. 169 § 1 tej ustawy wezwano Wnioskodawcę do usunięcia braków w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania pod rygorem pozostawienia podania bez rozpatrzenia.

Wezwanie skutecznie doręczono w dniu 21 sierpnia 2009 r., a w dniu 28 sierpnia 2009 r. wniosek uzupełniono o brakujące informacje.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Spółka prowadzi działalność gospodarczą między innymi w zakresie transportu towarów i w tym celu zatrudnia kierowców na podstawie umów o pracę. W umowach o pracę jako miejsce pracy wskazano miasto J. W ramach wykonywania obowiązków wynikających z umowy o pracę kierowcy dokonują transportu towarów na terytorium kraju, a także poza granicami kraju. W zdecydowanej większości transport wykonywany jest na potrzeby realizowanych przez Spółkę, wraz z innymi przedsiębiorcami, robót przy budowie lub przebudowie dróg.

Także wyjazdy poza granice kraju, w zasadzie wyłącznie do Republiki Federalnej Niemiec, dokonywane są w celu transportu materiałów do budowy (przebudowy) dróg.

Roboty realizowane są w różnych miejscach na terenie kraju. Z reguły odległość tych miejsc od J czyni niemożliwym codzienny powrót kierowcy wraz z przydzielonym mu samochodem do J. Jest to także całkowicie nieopłacalne ekonomicznie, głównie z powodu wysokich kosztów paliwa. Kierowcy spędzają zatem okres od poniedziałku do piątku na terenie realizowanych budów organizując i pokrywając koszty noclegów we własnym zakresie. Przydział zadań dla kierowców, ich rozliczanie dokonywane jest w siedzibie Spółki, w J. Kierowcy otrzymują polecenia wyjazdu służbowego (delegacje), w których Spółka określa miejsce wykonywania zadań służbowych poza siedzibą Spółki jako pracodawcy oraz czas ich trwania. Po powrocie z delegacji pracownicy otrzymują diety inne należności z tytułu podróży służbowej w wysokości nieprzekraczającej diet i innych należności przysługujących pracownikom, zatrudnionym w jednostce rządowej lub samorządowej, w wysokości określonej w odrębnych przepisach wydanych przez właściwego ministra.

Uzupełniając zaistniały i przedstawiony we wcześniejszym wniosku stan faktyczny Wnioskodawca oświadcza: z uwagi na znaczną odległość od miejsc świadczenia usług zorganizowano punkt garażowania (postojowy) w miejscowości P, gdzie samochody parkują w nocy oraz w dni wolne od pracy. Jeżeli na terenie budów zapewniona jest odpowiednia ochrona, samochody garażowane (parkowane) są na terenie tych budów. Ponieważ Spółka podpisuje także umowy, zgodnie z którymi wynajmuje innym przedsiębiorcom samochody ciężarowe wraz z obsługą kierowców wówczas o trasie przejazdu, rodzaju przewożonych towarów decyduje najmujący samochody przedsiębiorca, stosownie do własnych potrzeb. Najczęściej usługi świadczone są w ostatnich miesiącach w K, S, O, G oraz w pobliżu tych miejscowości.

Kierowcy, garażujący swoje samochody w punkcie garażowania w P lub na terenie odległych budów, co tydzień przyjeżdżają do siedziby Wnioskodawcy w J celem zdania:

1. dokumentów stanowiących podstawę wystawienia faktur za usługi (karty drogowe, dokumenty WZ itp.),
2. faktury i rachunki dokumentujące zakup paliwa,
3. tzw. "wykresówki" tj. tarcze z tachografów
4. wypełnione "polecenia wyjazdu służbowego".

Jednocześnie kierowcy otrzymują przydział zadań na następny tydzień i jeśli zachodzi taka potrzeba wydawane są im „polecenia wyjazdu służbowego”, w których określa się cel wyjazdu służbowego, oraz miejscowość, w której powierzone kierowcy, poza stałym miejscem pracy, zdania mają być wykonywane. Kierowcy wyjeżdżający poza miejsce siedziby Wnioskodawcy (tj. poza gminę J) otrzymują także polecenie wyjazdu służbowego, nawet jeżeli powracają w tym samym dniu do J, o ile przewidywany czas wyjazdu dłuższy jest niż 8 (osiem) godzin. Tak dzieje się ostatnio w przypadku wyjazdów do R. Jeżeli czas wyjazdu służbowego poza J nie przekracza 8 godzin kierowca nie otrzymuje diety, ani innych świadczeń z tytułu podróży służbowej.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy wypłacane przez Wnioskodawcę diety i inne należności z tytułu podróży służbowych są zwolnione z podatku dochodowego na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2000 r. Nr 14 poz. 176 ze zm. )...

Zdaniem Wnioskodawcy, z uwagi na określenie w umowach o pracę jako stałego miejsca pracy miasta J. kierowcy, wykonujący z polecenia Spółki zadania służbowe poza terenem J, uprawnieni są na podstawie art. 77⁵ § 1 Kodeksu pracy do otrzymywania świadczeń pieniężnych na pokrycie kosztów związanych z podróżą służbową. Zgodnie z przepisem art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a) ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych wolne od podatku dochodowego są diety i inne należności za czas podróży służbowej pracownika do wysokości określonej w odrębnych ustawach lub przepisach wydanych przez ministra właściwego do spraw pracy w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej, z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju oraz poza granicami kraju, z zastrzeżeniem ust. 13, odrębnymi przepisami o których mowa wyżej jest:

Rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki społecznej z dnia 19 grudnia 2002 r. w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju (Dz. U. Nr 236 poz. 1990 ze zm. ) oraz

Rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki społecznej z dnia 19 grudnia 2002 r. w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej poza granicami kraju (Dz. U. Nr 236 poz. 1991 ze zm. ).

Wnioskodawca w pełni podziela i utożsamia się z tezą wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w P z dnia 6 lutego 2009 r. sygn. akt l SA/Po 1312/08 (LEX nr 484080): Miejscem wykonywania pracy przez kierowcę jest miejsce, w którym otrzymuje on przydział zadań i w którym jest kierowany do ich wykonywania, a nie samochód, który w ramach swojej pracy prowadzi. Samochód jest bowiem narzędziem pracy kierowcy. W związku z tym kierowca może odbywać podróże służbowe i otrzymywać należności w postaci diet z tego tytułu.

Dlatego Wnioskodawca uznaje, że w sposób prawidłowy, zgodny z przepisami, wypłaca diety i inne należności z tytułu podróży służbowych, które na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zwolnione są od podatku dochodowego.

Ponadto Wnioskodawca podaje, że warunkiem niezbędnym dla skorzystania ze zwolnienia określonego w art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest odbycie przez pracownika podróży służbowej. Przepisy prawa podatkowego nie zawierają definicji podróży służbowej. Dlatego w kwestii tej należy posłużyć się definicją zawartą w ustawie z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks Pracy (t. j. Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 ze zm.).

W przepisie art. 77⁵ § 1 Kodeksu pracy ustawodawca określił, iż pracownikowi wykonującemu na polecenie pracodawcy zadanie służbowe poza miejscowością, w której znajduje się siedziba pracodawcy lub poza stałym miejscem pracy przysługuje zwrot kosztów związanych z podróżą służbową. Zatem, podróżą służbową jest każdy wyjazd pracownika na polecenie pracodawcy poza miejscowość, w której znajduje się siedziba pracodawcy lub poza stałe miejsce pracy w celu wykonania zadania służbowego.

W świetle art. 29 ust. 1 Kodeksu pracy określenie w umowie o pracę m.in. miejsca wykonywania pracy, pozostaje w gestii stron stosunku pracy. Pod pojęciem miejsca pracy rozumie się zarówno stały punkt w znaczeniu geograficznym, jak i pewien oznaczony obszar, strefę określoną granicami jednostki administracyjnej podziału kraju w inny dostatecznie wyraźny sposób, w którym będzie świadczona praca. W przypadku Wnioskodawcy miejsce pracy jest jednocześnie siedzibą zakładu pracy, bowiem tak strony umówiły się w zawartych umowach o pracę. Decyzje o tym czy pracownik odbywa podróż służbową podejmuje Wnioskodawca, wysyłający pracownika poza miejsce określone w umowie o pracę jako miejsce pracy.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż pracownik - kierowca wykonuje zadania służbowe zlecone przez pracodawcę, poza określonym w umowie miejscem pracy. Kierowca ma wpisane w umowie o pracę, jako miejsce wykonywania pracy - siedzibę Wnioskodawcy. Na pracę poza wskazaną w umowie miejscowość (siedzibę pracodawcy) pracownicy oddelegowani są na podstawie polecenia wyjazdu służbowego, wydanego przez Wnioskodawcę.

Wnioskodawca ocenia, iż spełnione zostały warunki wynikające z art. 775 § 1 Kodeksu pracy oraz z rozporządzeń Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 19 grudnia 2002 r. w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju oraz poza granicami kraju. Dlatego według Wnioskodawcy świadczenia wypłacane z tytułu odbywanych podróży służbowych przez zatrudnionych u Wnioskodawcy kierowców korzystają ze zwolnienia określonego w art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych do wysokości określonej w ww. rozporządzeniach.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a) ww. ustawy wolne od podatku dochodowego są diety i inne należności za czas podróży służbowej pracownika - do wysokości określonej w odrębnych ustawach lub w przepisach wydanych przez ministra właściwego do spraw pracy w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej, z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju oraz poza granicami kraju, z zastrzeżeniem ust. 13.

Odrębnymi przepisami, o których mowa powyżej są przepisy:

• rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 19 grudnia 2002 r. w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju (Dz. U. Nr 236, poz. 1990 ze zm.),
• rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 19 grudnia 2002 r. w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej poza granicami kraju (Dz. U. Nr 236, poz. 1991 ze zm.).

Diety przysługujące pracownikowi z tytułu odbytej podróży służbowej, w terminie i w państwie określonym przez pracodawcę, oraz zwrot kosztów za przejazdy, dojazdy, noclegi, a także inne wydatki określone przez pracodawcę odpowiednio do uzasadnionych potrzeb podlegają zwolnieniu od podatku dochodowego na podstawie ww. art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych

Warunkiem niezbędnym dla skorzystania ze zwolnienia określonego w art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest odbycie przez pracownika podróży służbowej. Przepisy prawa podatkowego nie zawierają definicji podróży służbowej.

Dlatego w tej kwestii należy posłużyć się definicją zawartą w ustawie z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (t. j. Dz. U. Nr 21, poz. 94 ze zm.).

Zgodnie z art. 77⁵ § 1 ustawy Kodeks pracy pracownikowi wykonującemu na polecenie pracodawcy zadanie służbowe poza miejscowością, w której znajduje się siedziba pracodawcy, lub poza stałym miejscem pracy przysługują należności na pokrycie kosztów związanych z podróżą służbową.

W świetle art. 29 § 1 ww. ustawy określenie w umowie o pracę m.in. miejsca wykonywania pracy, pozostaje w gestii stron stosunku pracy. Pod pojęciem miejsca pracy rozumie się zarówno stały punkt w znaczeniu geograficznym, jak i pewien oznaczony obszar, strefę określoną granicami jednostki administracyjnej podziału kraju w inny dostatecznie wyraźny sposób, w którym będzie świadczona praca. Miejsce pracy nie musi pokrywać się z siedzibą zakładu pracy, bowiem te pojęcia nie są tożsame. Decyzje o tym czy pracownik odbywa podróż służbową podejmuje pracodawca wysyłający pracownika poza miejsce określone jako miejsce pracy.

Mając na uwadze powyższe należy stwierdzić, że świadczenia wypłacane przez pracodawcę pracownikom-kierowcom z tytułu odbywanych podróży służbowych korzystają ze zwolnienia określonego w art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych do wysokości określonej w ww. rozporządzeniach Ministra Pracy i Polityki Społecznej.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Tut. Organ informuje, że w dniu 16 października 2009 r. wydano postanowienie o odmowie wszczęcia postępowania nr ILPB1/415-827/09-6/AA.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.