Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPBI/2/423-1172/12/MS
z 7 grudnia 2012 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z dnia 3 lipca 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 10 września 2012 r. (data wpływu do tut. Biura 12 września 2012 r.), w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów podatku od wartości dodanej zapłaconego poza granicami kraju - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 12 września 2012 r. wpłynął do tut. Biura wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów podatku od wartości dodanej zapłaconego poza granicami kraju.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca prowadzi na terytorium Polski działalność gospodarczą w formie spółki z o.o., a przedmiotem działalności są szeroko rozumiane usługi związane z badaniem rynku oraz doradcze. Wnioskodawca posiada status czynnego podatnika podatku od towarów i usług (dalej „podatek PTU”). Wnioskodawca rozpoczął również prowadzenie działalności gospodarczej na terytorium innych państw członkowskich Unii Europejskiej (m. in. Czechy, Słowacja) nie będąc zarejestrowanym na potrzeby podatku od wartości dodanej (dalej „podatek VAT”) w danym państwie. Planowane jest rozszerzenie działalności gospodarczej na kolejne państwa członkowskie Unii Europejskiej. Wnioskodawca nabywając towary i usługi w innych niż Polska krajach członkowskich Unii Europejskiej ponosi dodatkowy koszt w postaci zawartego w cenie zakupu podatku VAT, który naliczany i dokumentowany jest zgodnie z lokalnymi przepisami w zakresie podatku VAT obowiązującymi w danym państwie członkowskim. Wnioskodawca nie stara się o zwrot podatku VAT, jednak nie wykluczone, że w przyszłości zostanie podjęta decyzja o wystąpieniu o jego zwrot.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

Czy podatek od wartości dodanej (podatek VAT) zawarty w cenie zakupu towarów i usług nabywanych przez Wnioskodawcę w innych niż Polska krajach członkowskich Unii Europejskiej może być kwalifikowany do kosztów uzyskania przychodów, niezależnie od decyzji Wnioskodawcy o wystąpieniu o jego zwrot?

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 46 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (dalej „Ustawa o CIT”), nie uważa się (co do zasady) za koszty uzyskania przychodów podatku od towarów i usług. Z art. 2 pkt 11 ustawy o podatku od towarów i usług (dalej „Ustawa o PTU”) wynika, iż jako podatek od wartości dodanej należy rozumieć podatek od wartości dodanej nakładany na terytorium państwa członkowskiego, z wyjątkiem podatku od towarów i usług nakładanego Ustawą o PTU. Zdaniem Wnioskodawcy, ustawodawca w Ustawie o CIT posługuje się określeniem „podatek od towarów i usług” i nie jest to określenie tożsame z „podatkiem od wartości dodanej”, co literalnie wynika z definicji legalnej zawartej w Ustawie o PTU w związku z art. 4a pkt 7 Ustawy o CIT, w którym ustawodawca bezpośrednio odwołuje się do brzmienia Ustawy o PTU na potrzeby interpretacji pojęć w zakresie objętym tą ustawą.

Z powyższego wynika, iż art. 16 ust. 1 pkt 46 nie odnosi się do podatku VAT, a więc kwalifikacja zawartego podatku VAT w cenie zakupu towarów i usług nabywanych przez Wnioskodawcę w innych krajach członkowskich Unii Europejskiej jako kosztów uzyskania przychodów powinna ograniczać się do weryfikacji czy koszty te poniesione są w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, ponieważ wyłączenia z art. 16 ust. 1 Ustawy o CIT, co wykazano powyżej, nie mają w przedmiotowym zagadnieniu zastosowania.

Wnioskodawca jest w stanie wykazać bezpośredni lub pośredni związek ponoszonych wydatków z osiąganymi przychodami lub dążeniem do ich uzyskania, a w konsekwencji ma prawo do kwalifikowania do kosztów uzyskania przychodów podatku VAT zawartego w cenie zakupu towarów i usług nabywanych w innych niż Polska krajach członkowskich Unii Europejskiej.

Dodatkowo należy zaznaczyć, iż to, czy Wnioskodawca skutecznie wystąpi o zwrot podatku VAT czy też w ogóle nie będzie się o niego ubiegał nie ma wpływu na uznanie przedmiotowego wydatku jako kosztu uzyskania przychodów, ponieważ w przypadku uzyskania zwrotu zaliczonego uprzednio do kosztów uzyskania przychodów podatku VAT, Wnioskodawca wykaże z chwilą jego uzyskania przychód z tego tytułu zgodnie z brzmieniem art. 12 ust. 4 pkt 6a Ustawy o CIT.

Stanowisko Wnioskodawcy jest tożsame ze stanowiskiem wyrażonym przez Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach działającego w imieniu Ministra Finansów w interpretacji indywidualnej z dnia 25 stycznia 2012 r. Znak: IBPBI/2/423-1275/11/AK. Pogląd zbieżny z podglądem Wnioskodawcy prezentuje również Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku w prawomocnym orzeczeniu z dnia 27 września 2011 r., sygnatura akt I SA/Gd 571/11. Co więcej, w piśmie nr DD6/033/82/MDA/PK-1254/11 Zastępcy Dyrektora Departamentu Podatków Dochodowych z dnia 05 grudnia 2011 r. skierowanym do Departamentu Polityki Podatkowej Ministerstwa Finansów w zakresie oceny zasadności wniesienia skargi kasacyjnej od ww. wyroku WSA w Gdańsku uchylającego interpretację indywidualną Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z dnia 24 lutego 2011 r. Znak: ITPB3/423-678b/10/AM w sprawie podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kwalifikacji do kosztów uzyskania przychodów podatku od wartości dodanej zawartego w cenie zakupu towarów i usług, stwierdzono brak przesłanek do wniesienia skargi kasacyjnej, opierając się na opinii Departamentu Podatków Pośrednich, w której konsekwentnie prezentowane jest stanowisko uprzednio zawarte w piśmie z dnia 21 lipca 2009 r., z którego wynika, iż w rozumieniu Ustawy o PTU rozróżnia się pojęcie „podatku od wartości dodanej” i pojęcie „podatku od towarów i usług”.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 ze zm., określanej w dalszej części skrótem „updop”), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie, są kosztami uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami. Kosztami uzyskania przychodów są więc wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów.

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
• został właściwie udokumentowany,
• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 updop nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
  
  

Koszty ponoszone przez podatnika należy ocenić pod kątem ich celowości, a więc dążenia do uzyskania przychodów. Aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu, między tym wydatkiem, a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek przyczynowy tego typu, że poniesienie wydatku ma wpływ na powstanie lub zwiększenie tego przychodu.

Kosztami będą zarówno koszty pozostające w bezpośrednim związku z uzyskiwanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu osiągnięcia przychodów, nawet wówczas, gdy z obiektywnych powodów przychód nie zostanie osiągnięty. Zatem, aby móc zaliczyć konkretne wydatki do kosztów uzyskania przychodów, niezbędne jest wykazanie związku między ich poniesieniem, a dążeniem do uzyskania przychodów. Do kosztów uzyskania przychodów podatnik ma prawo zaliczyć wszystkie koszty, zarówno te bezpośrednio, jak i pośrednio związane z przychodami, o ile zostały one prawidłowo udokumentowane, za wyjątkiem kosztów ustawowo uznanych za niestanowiące kosztów uzyskania przychodów.

Bezpośrednimi kosztami uzyskania przychodów są wydatki, które mogą przyczynić się do powstania konkretnego przychodu osiągniętego w danym momencie. Pośrednimi kosztami uzyskania przychodów są wydatki związane z całokształtem działalności podatnika i wywiązywaniem się przez niego z obowiązków nałożonych innymi przepisami prawa.

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, że przedmiotem działalności Spółki są szeroko rozumiane usługi związane z badaniem rynku oraz usługi doradcze. Wnioskodawca posiada status czynnego podatnika podatku od towarów i usług. Wnioskodawca rozpoczął również prowadzenie działalności gospodarczej na terytorium innych państw członkowskich Unii Europejskiej. Wnioskodawca nabywając towary i usługi w innych niż Polska krajach członkowskich Unii Europejskiej ponosi dodatkowy koszt w postaci zawartego w cenie zakupu podatku VAT, który naliczany i dokumentowany jest zgodnie z lokalnymi przepisami w zakresie podatku VAT obowiązującymi w danym państwie członkowskim. Wnioskodawca nie wyklucza, że w przyszłości podejmie decyzję o wystąpieniu o jego zwrot.

W tak przedstawionym zdarzeniu przyszłym, wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą ustalenia, czy podatek od wartości dodanej zawarty w cenie zakupu towarów i usług nabywanych przez Wnioskodawcę w innych niż Polska krajach członkowskich Unii Europejskiej może być kwalifikowany do kosztów uzyskania przychodów, niezależnie od decyzji Wnioskodawcy o wystąpienie o jego zwrot.

Z przepisu art. 16 ust. 1 pkt 46 lit. a) updop wynika, że nie uważa się za koszty uzyskania przychodów podatku od towarów i usług, z tym że jest kosztem uzyskania przychodów podatek naliczony:

• jeżeli podatnik zwolniony jest od podatku od towarów i usług lub nabył towary i usługi w celu wytworzenia albo odprzedaży towarów lub świadczenia usług zwolnionych od podatku od towarów i usług,
• w tej części, w której zgodnie z przepisami o podatku od towarów i usług podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty lub zwrot różnicy podatku od towarów i usług - jeżeli naliczony podatek od towarów i usług nie powiększa wartości środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej.
  
  

Zgodnie z art. 4a pkt 7 updop, ilekroć w ustawie mowa o podatku od towarów i usług oznacza to ustawę z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.). Jednoznaczna definicja ustawowa (legalna) pojęcia stanowiącego treść normy prawnej zawartej w art. 16 ust. 1 pkt 46 updop wyklucza inne jego rozumienie. Zatem przez podatek od towarów i usług należy rozumieć podatek, o którym mowa w ustawie o podatku od towarów i usług z 11 marca 2004 r. Natomiast w myśl art. 2 pkt 11 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towaru i usług, ilekroć w dalszych przepisach jest mowa o podatku od wartości dodanej rozumie się przez to podatek od wartości dodanej nakładany na terytorium innych państw członkowskich, z wyjątkiem podatku od towaru i usług nakładanego tą ustawą.

Zatem, ustawa o podatku od towarów i usług rozróżnia pojęcie podatku od wartości dodanej i pojęcie podatku od towarów i usług. Sformułowanie „podatek od towarów i usług” jest określeniem podatku od wartości dodanej obowiązującym wyłącznie w Polsce, a nie w innych krajach członkowskich. Tym samym nie można utożsamiać podatku od wartości dodanej obowiązującego w innym państwie członkowskim, niż Polska, z podatkiem od towarów i usług obowiązującym w Polsce. W świetle powyższego, stwierdzić należy, iż art. 16 ust. 1 pkt 46 updop, nie będzie miał w przedmiotowej sprawie zastosowania, ponieważ dotyczy podatku od towarów i usług, a nie podatku od wartości dodanej.

Mając powyższe na uwadze, Spółka będzie mogła zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów podatek od wartości dodanej wynikający z faktur otrzymywanych od kontrahentów zagranicznych zarówno w sytuacji, gdy Wnioskodawca skutecznie wystąpi o zwrot tego podatku, jak i w sytuacji, gdy nie będzie się ubiegał o zwrot ww. podatku naliczonego.

Jednocześnie należy zwrócić uwagę, iż w myśl art. 12 ust. 4 pkt 6a updop, do przychodów nie zalicza się zwróconych innych wydatków niezaliczonych do kosztów uzyskania przychodów. Tym samym, gdy Spółka uzyska zwrot zaliczonego uprzednio do kosztów uzyskania przychodów podatku od wartości dodanej winna wykazać przychód z tego tytułu.

Reasumując, stanowisko Spółki należy uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy opisanego zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – j.t. Dz. U. z dnia 14 marca 2012 r., poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.