INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 15.07.2009 r. (data wpływu 17.07.2009 r.) uzupełnionym pismem z dnia 05.10.2009 r. (data nadania 05.10.2009 r., data wpływu 07.10.2009 r.) złożonym na wezwanie Nr IPPB1/415-535/09-4/AG z dnia 28.09.2009 r. (data nadania 28.09.2009 r. , data doręczenia 01.10.2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zasad opodatkowania dodatkowych świadczeń medycznych na rzecz pracowników - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 17.07.2009 r. został złożony w/w wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zasad opodatkowania dodatkowych świadczeń medycznych na rzecz pracowników.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Zakłady F. Spółdzielnia Pracy zawarła z Samodzielnym Publicznym Zakładem Opieki Zdrowotnej (SPZOZ) umowę o świadczenie usług profilaktyczno-leczniczych w zakresie ustalonym w Załącznikach nr 1 i 2 do umowy zgodnie z art. 229 § 1,2 i 5 kodeksu pracy. Do objęcia zakresem wskazanych usług zostali zgłoszeni pracownicy Unii.

Załącznik nr 1 do umowy obejmuje następujące usługi:

1. Badania profilaktyczne, wymagane przez Kodeks pracy wykonywane przez lekarza uprawnionego: wstępne, okresowe, kontrolne.
2. Badania okulistyczne neurologiczne laryngologiczne, radiologiczne i inne diagnostyczne.
   
   

Zakres i częstotliwość badań profilaktycznych określają stosowne przepisy wykonawcze wydane przez Ministra Zdrowia i Opieki Społecznej w formie rozporządzeń.

Zgodnie z umową osobie kierowanej na badana wskazane w Załączniku nr 1 Unia zobowiązana jest wydać skierowanie. Skierowanie powinno zawierać m in. określenie rodzaju badania profilaktycznego, dane osoby kierowanej (imię nazwisko, data urodzenia, płeć, miejsce zamieszkania), dane identyfikujące pracodawcę (nazwa, adres REGON EKD), określenie stanowiska pracy, na którym pracownik jest zatrudniony (lub w przypadku kandydatów do pracy na jakim ma być zatrudniony), informacje o występowaniu na stanowisku czynników szkodliwych dla zdrowia lub warunków uciążliwych.

Załącznik nr 2 do umowy wskazuje na prawo do korzystania ze świadczeń leczniczych w zakresie

1. Podstawowej opieki laboratoryjnej.
2. Specjalistycznej opieki lekarskiej okulistycznej, laryngologicznej, neurologicznej dermatologicznej, internistycznej, chirurgicznej, ortopedycznej, ginekologicznej.
3. Korzystania z zaplecza diagnostycznego badań laboratoryjnych diagnostyki RTG, diagnostyki kardiologicznej, endoskopii ultrasonografii.
4. Badań psychotechnicznych wykonywanych przez pracownie psychologii pracy (kierowca, maszynista maszyn, pracownik zatrudniony na wysokości, wartownik, inne badania przydatności zawodowej).
5. Nadzoru higieniczno - sanitarnego, pielęgniarki środowiska pracy.
6. Za świadczenie usług stomatologicznych osoba korzystająca jest zobowiązana do samodzielnej opłaty zgodnie z cennikiem z prawem do 20% rabatu.
   
   

Z usług wskazanych w Załączniku nr 2 do umowy pracownicy mogą korzystać bez skierowania Jednak korzystać z tych usług mogą tylko ci pracownicy, którzy wyrazili tym zainteresowanie i zgłosili to w Dziale Gospodarczym. Lista tych osób jest co miesiąc weryfikowana przez Dział Gospodarczy Unii i przed rozpoczęciem kolejnego miesiąca wysyłana drogą elektroniczną do SPZOZ. Oznacza to, że liczba osób uprawnionych do korzystania z usług może się różnić w poszczególnych miesiącach. Z tytułu świadczenia usług zgodnie z umową SPZOZ otrzymuje miesięczne wynagrodzenie ryczałtowe. Wysokość wynagrodzenia jest stała bez względu na liczbę uprawnionych i korzystających osób, oraz bez względu na faktyczną liczbę wizyt.

Ryczałtowe wynagrodzenie obejmuje zarówno świadczenia których koszty na podstawie art. 229 § 6 kodeksu pracy ponosi pracodawca jak i świadczenia nie objęte dyspozycją tego przepisu. SPZOZ wystawia fakturę VAT w której swoje świadczenie opisuje jako „Badania profilaktyczne” oraz wskazuje miesiąc którego opłata dotyczy.

W dniu 07.10.2009 r. (data wpływu) przedmiotowy wniosek został uzupełniony o dokument potwierdzający umocowanie dla osób podpisanych na pełnomocnictwie.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy w opisanym stanie faktycznym po stronie pracowników, którzy wyrazili zainteresowanie korzystaniem z usług wskazanych w Załączniku nr 2 powstaje przychód w rozumieniu art. 12.1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (ustawa PIT) i czy w związku z tym na Spółdzielni na podstawie art. 31 powołanej ustawy ciąży obowiązek pobierania zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych ...

W ocenie podatnika w opisanym stanie faktycznym po stronie pracowników nie powstaje przychód w rozumieniu art. 12.1 ustawy PIT. W związku z tym na Społdzielni nie ciąży obowiązek pobrania zaliczek na podatek dochodowy zgodnie z art. 31 ustawy PIT.

Za uzasadnieniem takiego stanowiska przemawiają następujące argumenty. Zgodnie z art. 12.1 ustawy PIT za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za nie wykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

W przepisie tym jako przychody zostały wskazane: wypłaty pieniężne, świadczenia w naturze, inne nieodpłatne świadczenia lub świadczenia częściowo odpłatne. Konsekwencją takiego zróżnicowania przychodów jest wskazanie w kolejnych przepisach sposobu obliczania wartości pieniężnej świadczeń w naturze, innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych. Ustawodawca w odmienny sposób określił sposób obliczania wartości dla każdej z tych kategorii świadczeń, czemu dał wyraz w art,12,2 i 3 oraz art. 11.2, 2a i 2b ustawy PIT. Zatem dla potrzeb wykazania, iż dane świadczenie jest przychodem, o którym mowa w art. 12.1 ustawy PIT konieczne jest jego przyporządkowanie do jednej z kategorii świadczeń wymienionych w tym przepisie, aby móc zastosować właściwą metodę obliczenia jego wartości. W tym miejscu trzeba podkreślić, iż ustawodawca „nie przewidział możliwości ustalania wartości wymienionych świadczeń w inny sposób niż określony w przepisach ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Inaczej mówiąc, jeśli nie jest możliwe obliczenie wartości świadczenia według metod określonych przepisami tej ustawy, nie można pracownikowi przypisać przychodu podlegającego opodatkowaniu. Skoro ustawodawca wprost uregulował zasady ustalania wartości świadczeń w zależności od ich rodzaju, to za niedopuszczalne należy uznać zarówno stosowanie jakichkolwiek innych sposobów wyceny świadczenia niż określone ustawą, jak również stosowanie sposobu, wprawdzie przewidzianego w ustawie, lecz zastrzeżonego dla innego rodzaju świadczenia. Dokonując kwalifikacji wskazanych świadczeń w pierwszej kolejności należy ustalić, czy w opisanym we wniosku stanie faktycznym, świadczeniem jest samo uprawnienie do skorzystania z usług medycznych (sam fakt objęcia opieką medyczną), czy też usługi medyczne, z których pracownik skorzystał. Rozpoznanie tej kwestii wymaga sięgnięcia do treści art. 11.1 ustawy PIT, który stanowi, iż przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-16, art. 17.1 pkt 6 i 9, art. 19 i art. 20.3 tej ustawy, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń. Według regulacji zawartej w przytoczonym przepisie, aby pieniądze i wartości pieniężne mogły być traktowane jako przychód, wystarczy, by były one postawione do dyspozycji podatnika, natomiast ażeby świadczenia w naturze i inne nieodpłatne świadczenia były uznane za przychód, konieczne jest otrzymanie tych świadczeń.

Jak zostało to opisane powyżej Unia zakupiła da swoich pracowników usługi medyczne, które obejmują zarówno świadczenia o charakterze obowiązkowym w zakresie wskazanym przez przepisy prawa pracy, jak i świadczenia o charakterze fakultatywnym. Za te świadczenia Unia ponosi miesięczna opłatę ryczałtową bez względu na to czy pracownicy ze wskazanych usług skorzystali. Zatem świadczenia medyczne (usługi) zostały postawione do dyspozycji pracowników. Tylko w odniesieniu do świadczeń wynikających z przepisów prawa pracy Unia ma informację, że pracownik z usług skorzystał (przedstawia zaświadczenie lekarskie o zdolności do pracy). Nie ma natomiast informacji, czy dany pracownik skorzystał z pozostałych usług medycznych i w jakim zakresie. Nie jest zatem wykluczone, że nie każdy pracownik ze świadczenia skorzysta. Art. 11.1 ustawy PIT bezwzględnie warunkuje możliwość uznania za przychód wartości nieodpłatnego świadczenia otrzymaniem tego świadczenia. Innymi słowy, w przypadku świadczeń nieodpłatnych opodatkowaniu może podlegać tylko przychód rzeczywiście otrzymany, a nie możliwy do otrzymania (wartość otrzymanego świadczenia, a nie sam fakt objęcia opieką medyczną). W konsekwencji o przychodzie pracownika można by mówić, gdyby korzystał z postawionych do dyspozycji usług medycznych i jednocześnie możliwe byłoby ustalenie wartości tego świadczenia według metod określonych w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych. W omawianym przypadku opłata ryczałtowa obejmuje świadczenia medyczne wynikające z przepisów prawa pracy oraz inne świadczenia. Te pierwsze dotyczą wszystkich skierowanych na badania pracowników, te drugie tylko zgłoszonych pracowników. Opłata nie zależy od liczby pracowników ani liczby faktycznie wykonanych usług. Opłata ryczałtowa jest płacona bez względu na korzystanie przez pracowników z opieki lekarskiej. Opłata ryczałtowa nie stanowi więc sumy kwot za faktycznie wykonane usługi medyczne wobec poszczególnych pracowników. W konsekwencji cena zakupu usług medycznych dla poszczególnego pracownika nie jest znana, ani w odniesieniu do wszystkich usług, ani w odniesieniu do usług nieobowiązkowych, tak więc niemożliwe jest określenie wartości tego świadczenia przypadającego na poszczególnego pracownika. Z tych względów nie można ustalić wartości przychodu przypadającego na konkretnego pracownika. Ponadto nie sposób tego świadczenia przypisać do jednej z kategorii przychodów ze stosunku pracy, o których mowa w art. 12.1 ustawy PIT. Reasumując, stwierdzić należy, że w przypadku, gdy wartości świadczeń medycznych nie można przyporządkować do świadczeń uzyskiwanych przez konkretnego pracownika, gdzie opłata jest wnoszona ryczałtowo za określoną grupę pracowników bez względu na to, czy pracownik z usług medycznych korzystał, czy też nie korzystał, brak jest podstaw do ustalenia dla konkretnego pracownika kwoty przychodu uzyskanego z tytułu finansowania przez pracodawcę kosztów usług medycznych. Nie sposób bowiem stwierdzić, czy pracownik rzeczywiście otrzymał owo świadczenie i jaka jest jego wartość. Dodatkowo należy podkreślić, że przedstawiona powyżej interpretacja znajduje swoje odzwierciedlenie w ugruntowanej linii orzecznictwa sądów administracyjnych np. wyrok WSA w Warszawie z dnia 20 sierpnia 2008 r., sygn. akt III SAlWa 625/08, wyrok WSA w Warszawie z dnia 27 kwietnia 2009 r., sygn. akt III SAlWa 11/09, wyrok wyrok WSA w Warszawie z dnia 2 kwietnia 2009 r., sygn. akt III SAlWa 3521/08, wyrok WSA w Warszawie z dnia 15 września 2008 r., sygn. akt III SA1Wa 784/08. Prawidłowość takiej interpretacji wskazuje także literatura przedmiotu np. glosa do cytowanego wyroku o sygn. akt III SAlWa 625/08 autorstwa dr Jowity Pustuł, Prawo i Podatki nr 1/2009r. „Pakiety medyczne dla pracowników a przychód pracownika ze stosunku pracy.” s. 36- 38.).

Na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam, co następuje.

W myśl art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tj. Dz. U. z 2000r. Nr 14, poz. 176 ze zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a, i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Zgodnie z art. 11 ust. 1 ww. ustawy przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-16, art. 17 ust. 1 pkt 6 i 9, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Jak stanowi art. 12 ust. 1 powołanej powyżej ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za nie wykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Nieodpłatnym świadczeniem Spółdzielni na rzecz jej pracowników w przypadku objęcia ich programem świadczeń leczniczych nie jest korzystanie przez tych pracowników z konkretnych usług medycznych, lecz fakt objęcia pracowników opieką medyczną. W związku z tym, przychodem nie będzie wartość usług medycznych, z jakich skorzystał pracownik, lecz wartość świadczenia uzyskiwanego przez pracownika, jakim jest możliwość skorzystania z takich usług. Należy zauważyć, iż usługa objęcia opieką medyczną finansowana pracownikom przez Spółdzielnię jest powszechna na polskim rynku i odpłatność z jej tytułu wynika z faktu objęcia opieką medyczną, a nie z faktu korzystania z konkretnych świadczeń. Tego typu umowy polegają z jednej strony na przekazaniu świadczenia pieniężnego, a z drugiej na przyrzeczeniu zapewnienia opieki medycznej w razie takiej potrzeby.

Pracownik, gdyby nie otrzymał przedmiotowego świadczenia od Spółdzielni, mógłby indywidualnie zawrzeć taką umowę ponosząc z tego tytułu wydatki. W związku z powyższym należy uznać, iż w przedmiotowym przypadku u pracowników powstaje przychód ze stosunku pracy. Podkreślenia wymaga również fakt, że otrzymanie, o którym mowa w powołanych wyżej przepisach nie musi mieć bynajmniej tzw. postaci rękodajnej. „Otrzymanie” oznacza przysporzenie w majątku w postaci tego za co otrzymujący sam nie zapłacił. Tym samym przychód u pracownika rozpoznawany jest ze względu na samą gotowość do świadczenia opieki medycznej a nie na fakt skorzystania z określonych usług bądź nie.

Zgodnie z art. 11 ust. 2a pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wartość pieniężną świadczeń, jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione, ustala się według cen zakupu. Z tego wynika, iż przychodem każdego z pracowników będzie cena zakupu usługi objęcia go opieką medyczną w ramach wykupienia pakietu medycznego.

Przy czym należy wskazać, iż zgodnie z art. 229 § 6 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 ze zm.) wstępne, okresowe i kontrolne badania lekarskie są przeprowadzane na koszt pracodawcy. Pracodawca ponosi ponadto inne koszty profilaktycznej opieki zdrowotnej nad pracownikami, niezbędnej z uwagi na warunki pracy. Wartość tego rodzaju świadczeń, otrzymanych przez pracownika od pracodawcy, nie stanowi przychodu w rozumieniu ustawy.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że wnioskodawca podpisał z SPZOZ umowę o świadczenie usług profilaktyczno-leczniczych dla swoich pracowników. Wybrany przez wnioskodawcę pakiet usług medycznych obejmuje zarówno świadczenia związane z medycyną pracy jak i pozostałe usługi medyczne. Opłata za usługi medyczne jest wnoszona ryczałtowo bez podziału na wynagrodzenie za usługi medycyny pracy oraz usługi pozostałe. Nie jest wiadome czy osoba upoważniona skorzystała z tych usług czy też nie, jak również w jakim zakresie z nich korzystała.

Mając na uwadze powyższe, stwierdzić należy, iż cena zakupu dodatkowych świadczeń leczniczych z tytułu objęcia danego pracownika opieką medyczną stanowi przychód tego pracownika w rozumieniu art. 11 i art. 12 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Świadczeniem pracodawcy jest fakt wykupienia pakietu usług medycznych, a więc zabezpieczenia pracowników od wystąpienia określonego ryzyka, nie zaś świadczenie medyczne. Pracodawca nie realizuje w istocie takich świadczeń, a jedynie gwarantuje pracownikom, że w wypadkach określonych w umowie skorzystają ze świadczeń - w zamian za opłacone przez pracodawcę wynagrodzenie. Przedmiotowe świadczenie stanowi przysporzenie w majątku pracownika, które następuje już w momencie zawarcia umowy o świadczenie usług medycznych.

W związku z tym na Spółdzielni z tytułu dokonywania ww. świadczeń ciążyć będą obowiązki płatnika określone w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych dla przychodów ze stosunku pracy. Nie dotyczy to tej części składki, która dotyczy świadczeń przysługujących pracownikom na podstawie przepisów o bezpieczeństwie i higienie pracy, jeżeli zasady ich przyznawania wynikają z odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, gdyż te świadczenia nie powodują powstania przychodu u pracowników w świetle ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W interesie wnioskodawcy leży, aby w celu należytego wywiązania się z obowiązku płatnika tak układać stosunki prawne ze stroną świadczącą usługi by indywidualizacja świadczeń nie nastręczała trudności. Nadmienić również należy, iż zgodnie ze stanowiskiem prezentowanym w orzecznictwie sądowym, ewentualne trudności towarzyszące indywidualizacji świadczeń (składki w części przypadającej na badanie wynikające z przepisów Kodeksu pracy oraz dodatkowe świadczenia) na rzecz poszczególnych świadczeniobiorców mają charakter drugorzędny i nie mogą wpływać na byt i zakres obowiązku prawnego. Tak więc, problemy techniczne związane z ujednoliceniem ogólnej kwoty na fakturze dotyczącej świadczenia usług profilaktyczno-medycznych, obejmujących badania wynikające z przepisów Kodeksu pracy jak i dodatkowe świadczenia dla swoich pracowników nie mogą prowadzić do niemożności wyodrębnienia jaka wartość opłacanej kwoty przypada na konkretny rodzaj świadczeń leczniczych.

Zatem w przedstawionym stanie faktycznym tj. zakupie przez wnioskodawcę usług profilaktyczno-medycznych dla swoich pracowników obejmujących wykonanie badań wynikających z przepisów Kodeksu pracy oraz dodatkowych świadczeń, opodatkowaniu podatkiem dochodowym, na zasadach określonych w art. 32 w związku z art. 12 ust. 1 ww. ustawy, podlegać będzie jedynie wartość pieniężna tej części opłaconej składki, która przypada na dodatkowe świadczenia. Jednocześnie należy zauważyć, iż w przypadku opieki medycznej oferowanej przez wnioskodawcę pracownikom, nie ma trudności z indywidualizacją świadczenia. W momencie zapłaty zryczałtowanego wynagrodzenia za usług medyczne znana jest zarówno globalna kwota przypadająca do zapłaty, jak i liczba pracowników, dla których wykupiono świadczenia. W tej sytuacji ustalenie przychodu na poszczególnych pracowników wydaje się sprawą oczywistą. Przychód z przedmiotowego tytułu powstaje w momencie dokonania opłaty, na podstawie której pracownik otrzymuje prawo do korzystania z usług medycznych. Wartość świadczenia medycznego opłaconego za pracownika, pracodawca ma obowiązek doliczyć do wynagrodzenia wypłaconego w danym miesiącu i od łącznej wartości obliczyć, pobrać i odprowadzić zaliczkę na podatek dochodowy według zasad przewidzianych dla opodatkowania przychodów ze stosunku pracy zgodnie z przepisami art. 31, 32 i 38 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Odnosząc się natomiast do wskazanych we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej orzeczeń sądów administracyjnych należy stwierdzić, iż jakkolwiek wyroki sądów kształtują pewną linię wykładni obowiązującego prawa, jednak dotyczą wyłącznie konkretnych spraw, w danym stanie prawnym. Należy stwierdzić, że rozstrzygnięcia te zapadły w indywidualnych sprawach i w świetle art. 87 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej nie są źródłem powszechnie obowiązującego prawa i tym samym nie mogą być wiążące dla organu wydającego przedmiotową interpretację.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.