INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 26 sierpnia 2009r. (data wpływu do tut. Biura 27 sierpnia 2009r.), uzupełnionym w dniu 28 września 2009r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów uznanej pisemnej reklamacji klienta Spółki - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 27 sierpnia 2009r. wpłynął do tut. Biura wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów uznanej pisemnej reklamacji klienta Spółki.

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych dlatego też pismem z dnia 18 września 2009r. Znak IBPBI/2/423-987/09/MS wezwano do ich uzupełnienia. Uzupełnienia dokonano w dniu 28 września 2009r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Spółka jest producentem płytek elewacyjnych. W 2002 roku wyprodukowanymi przez Spółkę płytkami została wykończona elewacja budynku mieszkalnego. W czerwcu 2009r. właściciel budynku zgłosił się do Spółki z reklamacją dotyczącą jakości jej płytek. Po oględzinach reklamowanej fasady budynku, Spółka stwierdziła niespotykane dotąd pęknięcia płytek. Według oceny Spółki powstałe szkody wynikają prawdopodobnie ze złej jakościowo niewielkiej partii surowca używanego do produkcji płytek w owym czasie. W związku z tym Spółka uznała reklamację. Właściciel budynku przedstawił Spółce kosztorys naprawy elewacji domagając się przelewu podanej kwoty w kosztorysie na konto bankowe celem wykonania prac naprawczych.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy pisemne uznanie reklamacji i w związku z tym przelanie kwoty wynikającej z kosztorysu na konto bankowe właściciela jest wystarczające do zaliczenia tego wydatku do kosztów podatkowych, czy też konieczne jest potwierdzenie kosztów naprawy elewacji przez właściciela odpowiednimi dokumentami (faktury, rachunki od wykonawców robót naprawczych)...

Zdaniem Wnioskodawcy zgodnie z art. 15 ustawy z dnia 15 lutego 1992r. o podatku dochodowym od osób prawnych, kosztem uzyskania przychodu jest każdy wydatek, który poniesiony został w celu uzyskania przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, a który nie został wykluczony z grupy kosztów wymienionych w katalogu w art. 16 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W opinii Spółki koszty wymiany wadliwych towarów na wolne od wad są bez wątpienia ponoszone w celu uzyskania przychodów lub zabezpieczenia źródła przychodów. Spółka dokonując sprzedaży bierze na siebie odpowiedzialność za jakość sprzedawanych (produkowanych) wyrobów zgodnie ustawą z dnia 23 kwietnia 1964r. Kodeks cywilny. Ponadto w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych ustawodawca nie ograniczył prawa sprzedawców do zaliczenia w koszty podatkowe kosztów usunięcia wad sprzedanych towarów lub innych zobowiązań gwarancyjnych.

Spółka stoi na stanowisku, że wystawienie noty uznaniowej (uznanie reklamacji) i przelanie na konto właściciela kwoty wynikającej z kosztorysu jest wystarczającą przesłanką do uznania tego wydatku za koszt podatkowy Spółki.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2000r. Nr 54, poz. 654 ze zm.) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Powyższe oznacza, że wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie, są kosztami uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami. Kosztami będą zarówno koszty pozostające w bezpośrednim związku z uzyskiwanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu osiągnięcia przychodów, nawet wówczas gdy z obiektywnych powodów przychód nie zostanie osiągnięty. Zatem do kosztów uzyskania przychodów podatnik ma prawo zaliczyć wszystkie koszty, zarówno te bezpośrednio, jak i pośrednio związane z przychodami, o ile zostały one prawidłowo udokumentowane, za wyjątkiem kosztów ustawowo uznanych za niestanowiące kosztów uzyskania przychodów.

Stosownie do art. 16 ust. 1 pkt 22 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów kar umownych i odszkodowań z tytułu:

1. wad dostarczonych towarów, wykonanych robót i usług,
2. zwłoki w dostarczeniu towaru wolnego od wad,
3. zwłoki w usunięciu wad towarów albo wykonanych robót i usług.
   
   

Przepis ten dotyczy zdarzeń gospodarczych spowodowanych wadliwością towarów lub robót i usług będących przedmiotem działalności gospodarczej. Wada jest w tym przypadku podstawową przyczyną eliminacji poniesionych kosztów z kosztów podatkowych.

Jednocześnie zgodnie z art. 556 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 1964r. Nr 16, poz. 93 ze zm.), sprzedawca jest odpowiedzialny względem kupującego, jeżeli rzecz sprzedana ma wadę zmniejszającą jej wartość lub użyteczność ze względu na cel w umowie oznaczony albo wynikający z okoliczności lub z przeznaczenia rzeczy, jeżeli rzecz nie ma właściwości, o których istnieniu zapewnił kupującego, albo jeżeli rzecz została kupującemu wydana w stanie niezupełnym (rękojmia za wady fizyczne).

Ponadto stosownie do art. 577 § 1 Kodeksu cywilnego, w wypadku gdy kupujący otrzymał od sprzedawcy dokument gwarancyjny co do jakości rzeczy sprzedanej, poczytuje się w razie wątpliwości, że wystawca dokumentu (gwarant) jest obowiązany do usunięcia wady fizycznej rzeczy lub do dostarczenia rzeczy wolnej od wad, jeżeli wady te ujawnią się w ciągu terminu określonego w gwarancji.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż Spółka uznała reklamację złożoną przez jej klienta, dotyczącą jakości wyprodukowanych przez Spółkę płytek. Właściciel budynku, który nabył od Spółki płytki, a następnie zgłosił ich reklamację, przedstawił Spółce kosztorys naprawy elewacji domagając się przelewu podanej kwoty w kosztorysie na konto bankowe celem wykonania prac naprawczych.

Z powyższego wynika, iż zapłacona przez Spółkę kwota nie jest karą, czy też odszkodowaniem, o którym mowa w art. 16 ust. 1 pkt 22 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Ustawodawca nie ograniczył prawa do zaliczenia w ciężar kosztów uzyskania przychodów wydatków związanych z wypełnieniem przez podatników nałożonych przepisami Kodeksu cywilnego obowiązków związanych z rękojmią i gwarancją. Zatem należy stwierdzić, iż wskazane we wniosku działania Spółki nie będą wyłączone z kosztów uzyskania przychodów na podstawie wyżej cytowanego artykułu.

Biorąc powyższe pod uwagę należy stwierdzić, iż wydatki związane z uznaniem pisemnej reklamacji, w tym pokrycie kosztów naprawy elewacji, która uległa uszkodzeniu, na skutek wykończenia wadliwymi płytkami, Spółka może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów, przy spełnieniu warunków wynikających z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawych i prawidłowym ich udokumentowaniu. Jednocześnie wskazać należy, iż to na podatniku ciąży obowiązek wykazania związku poniesionych wydatków z przychodami, bo to on wywodzi skutki prawne w postaci zmniejszenia obciążenia podatkowego.

Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie regulują kwestii dokumentowania uznania reklamacji, jednak prawidłowe jej udokumentowanie jest niezbędne dla możliwości uznania wydatków z nią związanych za koszty uzyskania przychodów.

W myśl art. 9 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych podatnicy są obowiązani do prowadzenia ewidencji rachunkowej, zgodnie z odrębnymi przepisami, w sposób zapewniający określenie wysokości dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy, a także do uwzględnienia w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych informacji niezbędnych do obliczenia wysokości odpisów amortyzacyjnych zgodnie z przepisami art. 16a-16m.

Odrębne przepisy, o których mowa w tym przepisie to ustawa z dnia 29 września 1994r. o rachunkowości (t.j. Dz. U. z 2009r. Nr 152, poz. 1223 ze zm.) nie będące przepisami prawa podatkowego. Zasady prowadzenia ksiąg rachunkowych oraz sporządzania dowodów księgowych, będących podstawą dokonywania zapisów w tych księgach uregulowane są przepisami innymi niż przepisy prawa podatkowego, to nie mogą być przedmiotem interpretacji indywidualnej.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej ul. Traugutta 2a 43-300 Bielsko-Biała.