INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 26.08.2009 r. (data wpływu 28.08.2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości korekty wartości początkowej środka trwałego oraz odpisów amortyzacyjnych - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 26.08.2009 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości korekty wartości początkowej środka trwałego oraz odpisów amortyzacyjnych.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca w październiku 2002 r. nabył nowy samochód osobowy . Sprzedawca (autoryzowany dealer ) wystawił fakturę VAT na kwotę netto 43.360,66 zł i odpowiednio kwotę brutto 52.900,01 zł. W 2002 r. Wnioskodawca nie prowadził działalności gospodarczej, z zakupiony samochód używał dla celów rodzinnych. W chwili obecnej nie dysponuje oryginałem tej faktury, ale w lipcu 2009 r. otrzymał od sprzedawcy jej duplikat (możliwość otrzymania duplikatu faktury istniała obiektywnie także w sierpniu 2007 r., ale wówczas z niej nie skorzystał omyłkowo uznając, że nie jest on potrzebny.

Dnia 1 sierpnia 2007 roku Wnioskodawca rozpoczął prowadzenie działalności gospodarczej. Tego też dnia rzeczony samochód osobowy został wprowadzony do ewidencji środków trwałych. Samochód amortyzowany jest metodą liniową wg stawki 20% rocznie, z dokonywaniem odpisów amortyzacyjnych jednorazowo na koniec roku. Za wartość początkową przedmiotowego środka trwałego Wnioskodawca przyjął kwotę 24.000 zł. czyli wartość rynkową na dzień 1 sierpnia 2007 r. (ustaloną na podstawie wyszukanych w internecie ofert kupna-sprzedaży samochodów o podobnych parametrach technicznych).

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy Wnioskodawca jest zobowiązany lub uprawniony do dokonania korekty wartości początkowej przedmiotowego środka trwałego do ceny 52.900,01 zł. oraz stosownego do tej korekty skorygowania odpisów amortyzacyjnych dokonanych za lata 2007 i 2008 (zwiększenia ich), a także do dokonywania odpisów amortyzacyjnych za lata 2009-2012 od tak skorygowanej wartości początkowej ...

Zdaniem Wnioskodawcy odpowiedź na postawione pytanie jest twierdząca. Zgodnie z art. 22f ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatnicy dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych. Zgodnie z art. 22g ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za wartość początkową środków trwałych uważa się cenę ich nabycia (w przypadku nabycia w drodze kupna). Zgodnie z art. 22g ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych za cenę nabycia uważa się kwotę należną zbywcy <…> pomniejszoną o podatek od towarów i usług, z wyjątkiem przypadków, gdy zgodnie z odrębnymi przepisami podatek od towarów i usług nie stanowi podatku naliczonego albo podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty należnego podatku o podatek naliczony <...>. Ponieważ Wnioskodawca nabył samochód w drodze kupna, jego wartością początkową w ewidencji środków trwałych powinna być cena jego nabycia. Ponieważ w momencie nabycia (i przez niemal 5 kolejnych lat) Wnioskodawca nie był podatnikiem VAT, nie miał prawa do odliczenia podatku naliczonego. Wobec tego, wartość początkowa przedmiotowego samochodu wprowadzonego do ewidencji środków trwałych 1 sierpnia 2007 r. powinna była być wartością uwzględniającą nieodliczony podatek VAT, tj. powinna wynosić 52.900,01 zł. Ponieważ wartość tego środka trwałego została przez Wnioskodawcę bezprawnie zaniżona, a w konsekwencji zaniżone zostały również odpisy amortyzacyjne za lata 2007 i 2008, spoczywa na Wnioskodawcy obowiązek i prawo dokonania stosownych korekt, a także dokonywania przyszłych odpisów amortyzacyjnych od prawidłowo ustalonej wartości początkowej.

W przedmiotowej sprawie nie znajduje zastosowania art. 22g ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ponieważ dnia 1 sierpnia 2007 r. obiektywnie rzecz biorąc istniała możliwość ustalenia ceny nabycia przedmiotowego samochodu. Wnioskodawca dysponował bowiem wówczas oryginałem faktury nabycia (która potem zaginęła), a ponadto możliwe było uzyskanie duplikatu tej faktury od sprzedawcy.

Potwierdzenie takiego stanowiska można znaleźć w artykule opublikowanym 9 lipca br. przez Rzeczpospolitą w dodatku Prawo Co Dnia: „Podatnik, który wprowadza do firmy auto używane prywatnie, ma prawo amortyzować je od ceny, jaka wynika z faktury, nawet jeśli to wartość sprzed lat. Ministerstwo Finansów potwierdziło nam, że takie jest jego stanowisko. To bardzo korzystna interpretacja dla przedsiębiorców. Oznacza bowiem, że stare auto można amortyzować tak samo jak nowe - od kwoty wynikającej z faktury, nawet jeśli od czasu zakupu samochód znacznie stracił na wartości.”

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z treścią art. 22 ust. 8 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.), kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a – 22o, z uwzględnieniem art. 23.

Zgodnie z art. 22a ust. 1 powołanej ustawy amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

• o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.
  
  

Stosownie do treści art. 22f ust. 1 tej ustawy, podatnicy, z wyjątkiem tych, którzy ze względu na ogłoszoną upadłość obejmującą likwidację majątku nie prowadzą działalności gospodarczej, dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 22a ust. 1 i ust. 2 pkt 1-3 oraz w art. 22b.

Jedną z podstawowych kategorii decydujących o prawidłowości dokonywania odpisów amortyzacyjnych jest właściwe określenie wartości początkowej środków trwałych.

Sposób ustalenia wartości początkowej środków trwałych nabytych w drodze kupna, określa art. 22g ust. 1 pkt 1 ww. ustawy.

Zgodnie z tym przepisem, za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-18, w razie nabycia w drodze kupna uważa się cenę ich nabycia.

Odpisów amortyzacyjnych dokonuje się zgodnie z art. 22h – 22m, gdy wartość początkowa środka trwałego albo wartości niematerialnej i prawnej w dniu przyjęcia do używania jest wyższa niż 3.500 zł. W przypadku gdy wartość początkowa jest równa lub niższa niż 3.500 zł, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22d ust. 1, mogą dokonywać odpisów amortyzacyjnych zgodnie z art. 22h – 22m albo jednorazowo w miesiącu oddania do używania tego środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, albo w miesiącu następnym.

Podstawą ustalenia wysokości odpisów amortyzacyjnych jest prawidłowe określenie wartości początkowej środka trwałego. Zgodnie z art. 22h ust. 1 pkt 1 ww. ustawy odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość prowadzono do ewidencji, z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których zgodnie z art. 23 ust. 1 nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

W świetle art. 22g ust. 3 cytowanej ustawy, za cenę nabycia uważa się kwotę należną zbywcy, powiększoną o koszty związane z zakupem naliczone do dnia przekazania środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej do używania, a w szczególności o koszty transportu, załadunku i wyładunku, ubezpieczenia w drodze, montażu, instalacji i uruchomienia programów oraz systemów komputerowych, opłat notarialnych, skarbowych i innych, odsetek, prowizji, oraz pomniejszoną o podatek od towarów i usług, z wyjątkiem przypadków, gdy zgodnie z odrębnymi przepisami podatek od towarów i usług nie stanowi podatku naliczonego albo podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty należnego podatku o podatek naliczony albo zwrot różnicy podatku w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. W przypadku importu cena nabycia obejmuje cło i podatek akcyzowy od importu składników majątku.

Powyższe wskazuje, że do wartości początkowej środka trwałego należy zaliczyć podatek od towarów i usług wtedy, gdy podatek ten nie stanowi podatku naliczonego lub, gdy podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty należnego podatku o podatek naliczony albo zwrot różnicy w podatku w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług.

W celu dokonywania odpisów amortyzacyjnych podatnik prowadzący pozarolniczą działalność gospodarczą jest zobowiązany do prowadzenia ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych prawnych, zgodnie z wymogami określonymi w art. 22n ww. ustawy.

Zapisów dotyczących środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych dokonuje się w ewidencji najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego, o którym mowa w art. 22h ust. 1 pkt 4 (art. 22n ust. 4 ww. ustawy).

Ze stanu faktycznego przedstawionego we wniosku wynika, iż Wnioskodawca ustalił wartość początkową środka trwałego w wysokości wartości rynkowej, która jest niższa od ceny nabycia.

Samochód osobowy nabyty został za określoną na fakturze cenę. W przedmiotowej sprawie nie mamy więc do czynienia z sytuacją, w której ustalenie ceny nabycia środka trwałego nie jest możliwe, gdyż cena zakupu powyższego środka trwałego jest wartością znaną. Zatem zgodnie z generalną zasadą określoną w art. 22g ust. 1 pkt 1 w. ustawy, wartość początkową środka trwałego nabytego w drodze kupna ustala się na podstawie ceny nabycia.

W sytuacji nieprawidłowego ustalenia podstawy dokonywania odpisów amortyzacyjnych zachodzi konieczność dokonania korekty.

Korekta wartości początkowej skutkuje zmianą wysokości dokonanych odpisów amortyzacyjnych.

W związku z powyższym prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawcy, iż w przypadku zaniżenia wartości początkowej środka trwałego – Wnioskodawca powinien dokonać podwyższenia podstawy dokonywania odpisów amortyzacyjnych od dnia przyjęcia środka trwałego do używania i zwiększyć odpowiednio wartość dokonanych już odpisów amortyzacyjnych za ten okres.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.