INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 2 czerwca 2009r. (data wpływu do tut. Biura - 10 czerwca 2009r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej odpisów amortyzacyjnych dokonywanych o wartości początkowej wytworzonych w ramach tej działalności znaków towarowych - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 10 czerwca 2009r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej odpisów amortyzacyjnych dokonywanych o wartości początkowej wytworzonych w ramach tej działalności znaków towarowych.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

W ramach prowadzonej działalności gospodarczej wnioskodawca wytworzył i zarejestrował w Urzędzie Patentowym 26 znaków towarowych. Ww. znaki towarowe zamierza wprowadzić w dniu 30 czerwca 2009r. w stan składników majątkowych przedsiębiorstwa, zgodnie z zasadami rachunkowości - art. 4 ust. 3 w związku z art. 3 ust. 1 pkt 14 znowelizowanej ustawy o rachunkowości. Wszystkich znaków używa w obrocie gospodarczym i będzie wykorzystywał w latach następnych na zasadzie kontynuacji, z uwagi na fakt, iż są one integralnym elementem jego przedsiębiorstwa. W celu ustalenia wartości rynkowej znaków, o których mowa powołał biegłego - rzeczoznawcę majątkowego, który dokonał ich wyceny metodą dochodową.

W konsekwencji wprowadzenia znaków towarowych na stan składników majątkowych przedsiębiorstwa, amortyzację naliczoną metodą liniową od miesiąca lipca 2009r. zamierza uznać w całości za koszty uzyskania przychodu, gdyż znaki towarowe należące do grupy wartości niematerialnych i prawnych podlegają amortyzacji, która powinna stanowić koszt uzyskania przychodu.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy słuszne jest jego postępowanie w świetle obowiązujących przepisów podatkowych, w przedstawionym zdarzeniu przyszłym...

Zdaniem wnioskodawcy, wprowadzenie do ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych wytworzonych we własnym zakresie znaków towarowych, winno stanowić podstawę do stopniowej amortyzacji tych wartości niematerialnych i prawnych oraz dokonywania od nich odpisów amortyzacyjnych, które z kolei stanowią koszty uzyskania

przychodów.

Na potwierdzenie swojego stanowiska w części F. poz. 54 wniosku ORD-IN wnioskodawca wskazał ponadto na odpowiedź na identyczne zapytanie jaką otrzymał w 2003r. z właściwego miejscowo urzędu skarbowego.

Na tle przedstawionego zdarzenia przyszłego stwierdzam co następuje:

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Aby zatem dany wydatek mógł zostać zakwalifikowany do kosztów uzyskania przychodu musi spełniać łącznie następujące przesłanki:

• musi być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu;
• nie może być wymieniony w art. 23 w/w ustawy, wśród wydatków nie stanowiących kosztów uzyskania przychodów;
• musi być należycie udokumentowany.
  
  

Generalnie należy przyjąć, iż kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie przychodów bądź też zabezpieczenie lub zachowanie tego źródła przychodów, o ile w myśl przepisów ww. ustawy nie podlegają wyłączeniu z tychże kosztów. Przy czym związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem wydatku, a osiągnięciem przychodu bądź zachowaniem lub zabezpieczeniem jego źródła należy oceniać indywidualnie w stosunku do każdego wydatku. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczynić się do osiągnięcia przychodu bądź służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów. Zauważyć przy tym należy, iż konieczność poniesienia danego wydatku nie może wynikać z zaniedbań lub sprzecznych z prawem działań podatnika.

Koszty poniesione na zachowanie źródła przychodu to koszty, które poniesione zostały, aby przychody z danego źródła przychodów w dalszym ciągu uzyskiwano oraz aby takie źródło w ogóle dalej istniało. Natomiast za koszty służące zabezpieczeniu źródła przychodów należy uznać koszty poniesione na ochronę istniejącego źródła przychodów, w sposób, gwarantujący bezpieczne funkcjonowanie tego źródła. Istotą tego rodzaju kosztów jest więc ich obligatoryjne poniesienie w celu nie dopuszczenia do utraty źródła przychodu w przyszłości.

Stosownie do postanowień art. 22 ust. 8 ww. ustawy kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23 powołanej ustawy.

W myśl 22b ust. 1 ww. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, nabyte nadające się do gospodarczego wykorzystania w dniu przyjęcia do używania:

1. spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego,
2. spółdzielcze prawo do lokalu użytkowego,
3. prawo do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,
4. autorskie lub pokrewne prawa majątkowe,
5. licencje,
6. prawa określone w ustawie z dnia 30 czerwca 2000r. - Prawo własności przemysłowej (Dz. U. z 2003r. nr 119, poz. 1117, z późn. zm.),
7. wartość stanowiąca równowartość uzyskanych informacji związanych z wiedzą w dziedzinie przemysłowej, handlowej, naukowej lub organizacyjnej (know-how)

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane przez niego do używania na podstawie umowy licencyjnej (sublicencji), umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane wartościami niematerialnymi i prawnymi.

Na warunkach określonych w ww. ustawie Prawo własności przemysłowej (art. 6 ust. 1 tej ustawy) udzielane są m.in. prawa ochronne na znaki towarowe, które jako wartości niematerialne i prawne podlegają amortyzacji.

Z powyższych przepisów wynika, iż za podlegającą amortyzacji wartość niematerialną i prawną w rozumieniu ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych może zostać uznana jedynie taka wartość niematerialna i prawna wskazana w ww. art. 22b ust. 1 ww. ustawy o podatku dochodowym, która została przez podatnika nabyta. Natomiast przepisy ww. ustawy nie przewidują możliwości uznania za wartość niematerialną i prawną prawa (znaku towarowego) wytworzonego przez podatnika we własnym zakresie.

Z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika, iż wnioskodawca w ramach prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej wytworzył 26 znaków towarowych, które zarejestrował w Urzędzie Patentowym. Znaki te zamierza wprowadzić w stan składników majątkowych przedsiębiorstwa, zgodnie z zasadami rachunkowości. Wszystkich znaków używa i będzie używał w obrocie gospodarczym w latach następnych, gdyż stanowią one integralny element jego przedsiębiorstwa.

Biorąc pod uwagę cyt. wyżej przepisy stwierdzić należy, iż ww. znaki towarowe nie mogą stanowić wartości niematerialnych i prawnych w rozumieniu ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zostały one bowiem wytworzone przez wnioskodawcę we własnym zakresie; nie zostały nabyte. Dlatego też wnioskodawca nie będzie uprawniony do dokonywania od tych znaków odpisów amortyzacyjnych.

Z uwagi na powyższe stanowisko przedstawione we wniosku należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Jednocześnie zauważyć należy, iż wydając niniejszą interpretację nie wzięto pod uwagę powołanego przez wnioskodawcę w części F. poz. 54 wniosku ORD-IN z dnia 2 czerwca 2009r. postanowienia wydanego przez właściwego miejscowo naczelnika urzędu skarbowego, jako wydanego w indywidualnej sprawie podmiotu, który o jego wydanie wystąpił.

W stanie prawnym obowiązującym od 1 lipca 2007r. organem uprawnionym do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego jest Minister Finansów działający przez upoważnionych dyrektorów izb skarbowych, który nie jest związany interpretacjami wydawanymi przez naczelników urzędów skarbowych przed ww. terminem.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu -do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.