INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wspólnoty Mieszkaniowej, przedstawione we wniosku z dnia 05 maja 2009 r. (data wpływu 11.05.2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 11 maja 2009 r. został złożony ww. wniosek – uzupełniony pismem z dnia 22 czerwca 2009 r. (data wpływu 26.06.2009 r.) – o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

31 marca 2008 roku podpisana została umowa pomiędzy Wspólnotą Mieszkaniową a firmą budowlaną na remont dachu na bloku mieszkalnym na kwotę 47.577,00 plus VAT z terminem wykonania do 31 maja 2008 roku i udzieleniem gwarancji na okres 36 miesięcy.

Z przedłożonego przez wykonawcę kosztorysu powykonawczego wynika, że składa on roszczenie o 49.825,00 zł brutto. Na poczet świadczonej usługi Wspólnota zapłaciła zaliczki dnia 01.04.2008 r. na kwotę 26.000,00 zł i dnia 20.05.2008 r. na kwotę 10.627,16 zł (razem wypłacono 36.627,16 zł). Wspólnota posiada potwierdzenia przelanych kwot z konta bankowego. Wykonawca nie wystawił faktur na otrzymane zaliczki, a później po skończeniu robót budowlanych nie wystawił faktury za wykonaną usługę. Wspólnocie Mieszkaniowej pozostała do zapłaty różnica, wynikająca z zapłaconych zaliczek, a umową. Jednakże Wspólnota złożyła reklamację na wykonane usługi, wykonawca nie usunął usterek, a 18.11.2008 r. zmarł i nie wykona już poprawek oraz nie wystawi faktury. Rodzina zmarłego odmawia rozmów na temat wystawienia faktur na poczet otrzymanych zaliczek oraz odmawia udzielenia informacji o tym, kto stał się spadkobiercą.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy Wspólnota Mieszkaniowa na podstawie umowy, która zawiera wszelkie dane zarówno wykonawcy, jak i Wspólnoty oraz na podstawie wyciągów bankowych, gdzie uwidocznione są przekazane zaliczki, może zaliczyć wykonanie robót budowlanych w koszty uzyskania przychodu pomimo braku faktury dokumentującej przedmiotową transakcję.

Zdaniem Wnioskodawcy, brak faktury nie stanowi samoistnej przesłanki stwierdzenia braku możliwości zaliczenia danego wydatku do kosztów uzyskania przychodów. W wyjątkowych sytuacjach (tu śmierć wykonawcy) zaliczenie poniesionego wydatku do kosztów uzyskania przychodów jest możliwe również w oparciu o inne dowody. Wspólnota jest w posiadaniu dowodów, stwierdzających uiszczenie częściowej zapłaty (zaliczki) oraz umowy zawartej na wykonanie usługi, jak i kosztorysu powykonawczego. Wspólnota uważa, że na podstawie tych dowodów można zaliczyć poniesiony wydatek do kosztów uzyskania przychodów.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zasady kwalifikowania wydatków do podatkowych kosztów uzyskania przychodów określa art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2000r. Nr 54, poz. 654 z późn. zm.) stanowiący, iż kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust.1 (…).

Warunkiem koniecznym zakwalifikowania konkretnego wydatku do kosztu uzyskania przychodów jest występowanie związku przyczynowo - skutkowego pomiędzy poniesionym wydatkiem a uzyskanym przychodem.

Aby wydatek poniesiony przez podatnika mógł stanowić koszt uzyskania przychodów, muszą zaistnieć łącznie następujące przesłanki:

• został poniesiony przez podatnika,

• jest definitywny, a więc bezzwrotny,

• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

• poniesiony został w celu uzyskania przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów,

• został właściwie udokumentowany,

• nie jest kosztem wymienionym w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.
  
  

Kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów. Ponoszone koszty należy oceniać pod kątem ich celowości, a więc dążenia do uzyskania przychodów. Aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu, między tym wydatkiem, a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek przyczynowy tego typu, że poniesienie wydatku ma wpływ na powstanie lub zwiększenie tego przychodu.

Zatem, każdy wydatek celowo poniesiony z zamiarem uzyskania przychodu, poza wyraźnie wskazanymi w art. 16 ust. 1 ww. ustawy, powinien być uznany za koszt uzyskania przychodów. Do tak zdefiniowanych kosztów ustawodawca zalicza zarówno takie wydatki, których poniesienie bezpośrednio przekłada się na uzyskanie konkretnych przychodów w danym momencie, w związku z art. 12 ust. 1 lub art. 12 ust. 3 ww. ustawy, jak i te, których nie można w ten sposób przypisać do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako zmierzające do ich osiągnięcia.

Obowiązkiem podatników, jako odnoszących ewentualną korzyść z faktu zaliczenia określonych wydatków w poczet kosztów uzyskania przychodów, jest wykazanie, w oparciu o zgromadzone dowody, związku pomiędzy poniesieniem kosztu a uzyskaniem przychodu (w tym zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodów), zgodnie z dyspozycją powołanego art. 15 ust. 1 ww. ustawy. Zaznaczyć należy, iż to organ podatkowy dokonuje analizy zakwalifikowanych przez podatnika do kosztów uzyskania przychodów wydatków, w oparciu o zgromadzony przez tychże podatników materiał dowodowy. Dowody powinny potwierdzać wystąpienie związku przyczynowo - skutkowego pomiędzy kosztami a przychodami Spółki.

Powołany przepis art. 15 ust. 1 tejże ustawy należy interpretować łącznie z art. 9 ust. 1 ustawy, na mocy którego podatnicy są obowiązani do prowadzenia ewidencji rachunkowej, zgodnie z odrębnymi przepisami, w sposób zapewniający określenie wysokości dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy, a także do uwzględnienia w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych informacji niezbędnych do obliczenia wysokości odpisów amortyzacyjnych zgodnie z przepisami art. 16a - 16m.

Zmiany wprowadzone w art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali (Dz. U. Nr 85, poz. 388 z późn. zm.) oraz dostosowanie do nich przepisów rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 18 sierpnia 1998 r. w sprawie szczególnych zasad rachunkowości dla niektórych jednostek nie prowadzących działalności gospodarczej (Dz. U. Nr 115, poz. 748) zmienionego rozporządzeniem z dnia 02 sierpnia 2000 r. (Dz. U. Nr 66, poz. 794) oznaczają, że ewidencja rachunkowa dla wspólnot ma być prowadzona według zasad określonych przez poszczególną wspólnotę mieszkaniową. W związku z tym, ewidencja ta ma charakter ewidencji pozabilansowej.

Ustalona we własnym zakresie ewidencja rachunkowa winna jednak być dostosowana do wymogów określonych przepisami prawa podatkowego, bowiem wspólnoty mieszkaniowe są podatnikami, których obowiązują zarówno przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, jak i ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.). Zatem, określona przez Wspólnotę ewidencja rachunkowa winna spełniać wymogi określone w art. 9 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Zwrócić również należy uwagę na istotę dowodów nabycia towarów lub usług w postępowaniu kontrolnym lub podatkowym. Stosownie do art. 180 § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, jako dowód należy dopuścić wszystko, co może przyczynić się do wyjaśnienia sprawy, a nie jest sprzeczne z prawem.

Dowodami w postępowaniu podatkowym, zgodnie z art. 181 ww. ustawy, mogą być w szczególności księgi podatkowe, deklaracje złożone przez stronę, zeznania świadków, opinie biegłych, materiały i informacje zebrane w wyniku oględzin, informacje podatkowe oraz inne dokumenty zgromadzone w toku czynności sprawdzających lub kontroli podatkowej, z zastrzeżeniem art. 284a § 3, art. 284b § 3 i art. 288 § 2, oraz materiały zgromadzone w toku postępowania karnego albo postępowania w sprawach o przestępstwa skarbowe lub wykroczenia skarbowe.

Użyte przez ustawodawcę sformułowanie „w szczególności” wskazuje, iż katalog dowodów jest otwarty. Wskazane jest zatem posiadanie (pod kątem ewentualnego postępowania kontrolnego lub podatkowego) wszelkich dowodów, potwierdzających zaistnienie danego zdarzenia gospodarczego.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, iż Wspólnota Mieszkaniowa podpisała z firmą budowlaną umowę na remont dachu bloku mieszkalnego. Wartość umowy na wykonanie prac opiewała na sumę 47.577,00 zł netto. Na poczet tej usługi, Wspólnota wpłaciła w dniu 01 kwietnia 2008 r. zaliczkę w wysokości 26.000,00 oraz w dniu 20 maja 2008 r. w wysokości 10.627,16 zł na łączną kwotę 36.627,16 zł, na których wpłatę posiada potwierdzenie przelewu z konta bankowego. Różnica wynikająca z umowy a wpłaconymi zaliczkami pozostała do zapłaty. Wspólnota złożyła reklamację na wykonane prace. Wykonawca nie naprawił usterek oraz nie wystawił faktury VAT, gdyż w dniu 18 listopada 2008 r. zmarł.

Reasumując powyższe, należy stwierdzić, iż Wspólnota Mieszkaniowa, z tytułu zawartej z firmą budowlaną umowy na wykonanie prac remontowych dachu bloku mieszkalnego, może zaliczyć poniesione wydatki – na podstawie przedmiotowej umowy oraz dowodów stwierdzających uiszczenie zaliczek za wykonane prace – do kosztów uzyskania przychodów.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi, ul. Piotrkowska 135, 90-434 Łódź po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.