INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 8 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana przedstawione we wniosku z dnia 05.02.2009 r. (data wpływu 12.02.2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ograniczonego obowiązku podatkowego od 2005 roku – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 12.02.2009 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ograniczonego obowiązku podatkowego od 2005 roku.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca uzyskał na infolinii podatkowej informację, iż nie obowiązuje Go abolicja podatkowa, ponieważ na stałe mieszka w Wielkiej Brytanii i tam też znajduje się centrum Jego interesów życiowych.

Po zakończeniu studiów w październiku 2005 roku Wnioskodawca wyjechał wraz z żoną do Wielkiej Brytanii. Od tego czasu wynajmują mieszkanie i pracują w Edynburgu. Wnioskodawca wskazuje, iż spełniają wszystkie wymagane warunki, aby mogli legalnie pracować na teranie Zjednoczonego Królestwa. Miedzy innymi, otrzymali certyfikat WRS (Working Registration Scheme) – Program rejestracji pracowników. Od dwóch lat oboje pracują na podstawie umowy o pracę na czas nieokreślony. Wcześniej pracowali na podstawie umów na czas określony oraz poprzez agencje pośrednictwa pracy. Wnioskodawca wraz z żoną są zarejestrowani w przychodni lekarskiej. Obecnie małżonka Wnioskodawcy jest w ciąży. Syn, który ma przyjść na świat urodzi się w Szpitalu w Edynburgu. Od czasu wyjazdu do Wielkiej Brytanii małżonkowie nie uzyskują dochodów w Polsce. Nie są wymeldowani w Polsce i w razie potrzeby korzystają z dowodów osobistych. Jest to bardzo wygodne rozwiązanie dlatego, iż na podstawie polskiego dowodu osobistego mogą swobodnie przekraczać granice. Wnioskodawca podkreśla, iż kontakt z Polską ogranicza się do pobytu wakacyjnego. Wnioskodawca zaznacza, że poinformowali Urząd Skarbowy o zmianie miejsca zamieszkania, składając aktualizacje NIP–3.

W 2008 roku Wnioskodawca wraz z żoną kupili mieszkanie w W. Zakup mieszkania w Polsce traktują jako lokatę kapitału i dobry cel inwestycyjny. Wnioskodawca dodaje, iż jest również właścicielem domku na wsi w Polsce, do którego przynależą cztery hektary ziemi, głównie ugory. To gospodarstwo po dziadkach zostało mu podarowane przez ojca. Obecnie służy jako miejsce rodzinnych wypadów dla rodziny w Polsce.

Wnioskodawca wskazuje, iż nie posiada oficjalnego tytułu/certyfikatu rezydenta. Uzyskanie takiego dokumentu wiąże się z dodatkowymi kosztami oraz wysłaniem paszportów. Jednakże posiada numery NIN (National Insurance Number), odpowiednik polskiego PESEL-u. Ponadto, co rok, Wnioskodawca wraz z żoną mają nadawane kody podatkowe i rozliczają się z HM Inland Revenue – odpowiednikiem Urzędu Skarbowego. Często też w formalnych dokumentach widnieje nazwisko Wnioskodawcy pod nazwą „rezydent” np.: dokumenty bankowe, czy umowa wynajmu mieszkania. W najbliższym czasie małżonkowie nie planują wracać do Polski, ale nie wykluczają powrotu w dłuższej perspektywie czasu.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

Czy biorąc pod uwagę powyższy stan faktyczny oraz art. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych ust 1, 1a oraz 2a, Wnioskodawca wraz z żoną są rezydentami podatkowymi Wielkiej Brytanii od 2005 roku i tym samym nie obejmuje ich abolicja, jak również podlegają ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu...

Czy w związku z zaistniałą sytuacją oraz Kodeksem Cywilnym, rozdział II art. 25, a także umową o unikaniu podwójnego opodatkowania Polska – Wielka Brytania, centrum ich interesów życiowych mieści i mieściło się od 2005 roku w Wielkiej Brytanii...

Zdaniem Wnioskodawcy, nie podlegają przepisowi o abolicji, gdyż centrum ich interesów życiowych znajduje się w Wielkiej Brytanii, gdzie mieszkają i pracują od 2005 roku. Wnioskodawca dodaje, iż po ukończeniu studiów nie szukali pracy w Polsce. Praca w Szkocji jest ich pierwszą pracą na pełen etat. Małżonkowie nie wymeldowywali się, gdyż jak poinformowano Wnioskodawcę na infolinii podatkowej, miejsce zameldowania oraz miejsce zamieszkania są odrębnymi sprawami.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm. – w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 grudnia 2006 r.), osoby fizyczne podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (nieograniczony obowiązek podatkowy).

Natomiast art. 3 ust. 2a cytowanej ustawy stanowi, że osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów z pracy wykonywanej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej na podstawie stosunku służbowego lub stosunku pracy, bez względu na miejsce wypłaty wynagrodzenia, oraz innych dochodów osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Powołane przepisy stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Rzeczpospolita Polska (art. 4a powołanej wyżej ustawy).

Stosownie do art. 4 ust. 1 umowy z dnia 16 grudnia 1976 r. między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Północnej Irlandii w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu w zakresie podatków od dochodów i zysków majątkowych (Dz. U. z 1978 r. Nr 7, poz. 20), określenie „osoby mającej miejsce zamieszkania w Umawiającym się państwie” oznacza – z uwzględnieniem ustępów 2 i 3 tego artykułu – każdą osobę, która według prawa tego Państwa podlega tam obowiązkowi podatkowemu, z uwagi na jej miejsce zamieszkania, jej miejsce pobytu, siedzibę zarządu

albo inne podobne znamiona. Określenie to nie obejmuje przy tym osoby fizycznej, która podlega opodatkowaniu w tym Umawiającym się Państwie tylko dlatego, że osiąga ona dochód ze źródeł w nim położonych.

Definicja ta odnosi się zatem bezpośrednio do określenia „miejsca zamieszkania” przyjętego w ustawodawstwach wewnętrznych państw i uwzględnia różne formy więzi osobistej z państwem, które we własnym ustawodawstwie ustala podstawę do nieograniczonego obowiązku podatkowego.

W przepisach polskiego prawa podatkowego, obowiązujących do dnia 31 grudnia 2006 r., pojęcie „miejsca zamieszkania” nie zostało zdefiniowane.

Jak stanowi art. 25 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.), miejscem zamieszkania osoby fizycznej jest miejscowość, w której osoba ta przebywa z zamiarem stałego pobytu. Warunek przebywania w danym miejscu ma charakter obiektywny i nie ma problemów dowodowych w wykazaniu, że dana osoba przebywa lub nie w danej miejscowości. Zamiar stałego pobytu w danej miejscowości ma natomiast charakter subiektywny, ponieważ odnosi się do woli osoby. Należy jednak zauważyć, iż istnieją kryteria obiektywizujące zamiar stałego pobytu. Uznaje się na przykład, że podatnik wykazuje zamiar stałego pobytu w danej miejscowości, jeżeli miejscowość ta stanowi dla niego centrum jego życiowej działalności, ocenianej w aspekcie jego powiązań osobistych i gospodarczych.

Rozpatrując obowiązek podatkowy po 2006 roku należy wziąć pod uwagę przepisy podatkowe obowiązujące od 01.01.2007 r.

Zgodnie z regulacją zawartą w art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.) w brzmieniu obowiązującym od 01.01.2007 r., obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy) podlegają w Polsce osoby fizyczne jeśli mają miejsca zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Natomiast art. 3 ust. 2a cytowanej ustawy stanowi, że osoby fizyczne nie posiadające na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Zgodnie z art. 3 ust. 1a ww. ustawy za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

1. posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
2. przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.

W świetle art. 4a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, powołane przepisy stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie zapobiegania podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

Stosownie do art. 4 ust. 1 Konwencji między Rzecząpospolitą Polską a Zjednoczonym Królestwem Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i zysków majątkowych (Dz. U z 2006 r. Nr 250, poz. 1840), podpisanej w Londynie dnia 20.07.2006 r., która weszła w życie w dniu 27.12.2006 r., określenie „osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie" oznacza każdą osobę, która według prawa tego Państwa podlega tam opodatkowaniu, z uwagi na jej miejsce zamieszkania, miejsce stałego pobytu, siedzibę zarządu, miejsce utworzenia albo inne kryterium o podobnym charakterze, i obejmuje również to Państwo oraz jakąkolwiek jego jednostkę terytorialną lub organ lokalny. Jednakże, określenie to nie obejmuje osoby, która podlega opodatkowaniu w tym Państwie tylko dlatego, że osiąga ona dochód lub zyski majątkowe ze źródeł w nim położonych.

Definicja „osoby mającej miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie” odnosi się zatem bezpośrednio do określenia „miejsce zamieszkania” przyjętego w ustawodawstwach wewnętrznych państw i uwzględnia różne formy więzi osobistej z państwem, które we własnym ustawodawstwie ustala podstawę do nieograniczonego obowiązku podatkowego.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, iż Wnioskodawca wraz z żoną w 2005 roku wyjechał do Wielkiej Brytanii podejmując tam pracę. Na terenie kraju dokonał wymeldowania z miejsca zamieszkania, zgłaszając aktualizację w urzędzie skarbowym na formularzu NIP-3. Wnioskodawca od czasu wyjazdu do Wielkiej Brytanii nie uzyskuje dochodów na terenie kraju. Wnioskodawca wskazuje, iż nie posiada oficjalnego tytułu/certyfikatu rezydenta, jednakże posiada numery NIN (National Insurance Number), odpowiednik polskiego PESEL-u. Ponadto, co rok, Wnioskodawca ma nadawany kod podatkowy i rozlicza się z HM Inland Revenue – odpowiednikiem Urzędu Skarbowego. Jego ośrodkiem interesów życiowych od 2005 roku jest Wielka Brytania.

Mając na uwadze przedstawiony we wniosku stan faktyczny oraz obowiązujące przepisy prawa, uznać należy, że Wnioskodawca od dnia wyjazdu z Polski, posiadał miejsce zamieszkania w Wielkiej Brytanii, co wynika z faktu, iż tam znajduje się Jego ośrodek interesów życiowych. W związku z powyższym Wnioskodawca, od osiąganych od tego momentu dochodów podlega ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce. Oznacza to, iż w Polsce podlegają opodatkowaniu wyłącznie dochody z pracy wykonywanej na jej terytorium, na podstawie stosunku służbowego lub stosunku pracy, bez względu na miejsce wypłaty wynagrodzenia, oraz dochody z innych źródeł przychodów położonych w kraju, z uwzględnieniem umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.

W myśl art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 25 lipca 2008 r. o szczególnych rozwiązaniach dla podatników uzyskujących niektóre przychody poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. Nr 143, poz. 849) ustawę stosuje się do podatnika, który przynajmniej w jednym roku podatkowym, w okresie od 2002 roku do 2007 roku, podlegał obowiązkowi podatkowemu określonemu w art. 3 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym i uzyskiwał w tym roku przychody z pracy, do których miał zastosowanie art. 27 ust. 9 albo 9a ustawy o podatku dochodowym.

Abolicja podatkowa ma zastosowanie do podatników, którzy przynajmniej w jednym roku podatkowym w okresie od 2002 do 2007 roku uzyskiwali przychody z pracy za granicą, do których miała zastosowanie metoda proporcjonalnego odliczenia i w roku podatkowym, w którym uzyskali te przychody podlegali nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce, tj. podlegali obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów.

W świetle powyższego należy stwierdzić, że jeśli dana osoba nie była polskim rezydentem podczas któregokolwiek z okresów, do których odnosi się ustawa abolicyjna, to w stosunku do wskazanego okresu nie może skorzystać z jej postanowień. Powodem niemożności skorzystania z ustawy abolicyjnej jest to, że w danym okresie osoba ta nie była objęta nieograniczonym obowiązkiem podatkowym w Polsce, a więc nie miała obowiązku rozliczenia podatkowego w Polsce dochodów uzyskanych poza terytorium Polski. Tym samym, jeżeli ta osoba nie podlegała obowiązkowi podatkowemu w Polsce, to nie może za ten sam okres skorzystać z uregulowań, które jej nie dotyczyły.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że od 2005 r. Wnioskodawca posiada w Polsce ograniczony obowiązek podatkowy. Zatem należy uznać, że w ww. okresie rozliczając się za granicą jako tamtejszy rezydent podatkowy Wnioskodawca nie podlega w Polsce opodatkowaniu od całości swoich dochodów. Nie ma więc potrzeby, aby w takiej sytuacji składać wniosek abolicyjny.

Tutejszy organ pragnie jednak podkreślić, że zgodnie z art. 14 b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) Minister właściwy do spraw finansów publicznych na wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną).

W związku z powyższym w celu uzyskania pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego przez małżonkę, powinna ona złożyć odrębny wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.