INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007r. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana D.K. przedstawione we wniosku z dnia 11 lutego 2009r. (data wpływu do tut. Biura – 16 lutego 2009r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów ponoszonych przez zawodnika kosztów z tytułu wypłacanej menadżerowi prowizji – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 12 lutego 2009r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów ponoszonych przez zawodnika kosztów z tytułu wypłacanej menadżerowi prowizji.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca w 2008r. podpisał umowę z menadżerem – na reprezentowanie jego i jego interesów odnośnie zmiany klubu sportowego i podpisania lepszego kontraktu.

W maju 2008r. wnioskodawca podpisał kontrakt z Klubem sportowym, który wynegocjował w jego imieniu menadżer.

Zgodnie z podpisaną wcześniej umową wnioskodawca zobowiązał się do wypłacenia co miesiąc kwoty 1.500 zł przychodów otrzymywanych z ww. kontraktu.

Wnioskodawca nie prowadzi działalności w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych a Klub sportowy wystawia mu PIT-11 (zawodowe uprawianie piłki nożnej i reprezentowania barw klubowych).

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy wnioskodawca może ująć w koszty prowizję wpłaconą na konto menadżera, zgodnie z podpisaną umową i otrzymaną od menadżera fakturą VAT...

Zdaniem wnioskodawcy, ze względu na ewidentny wpływ na podwyższenie jego dochodów oraz na niewyłączenie takiego wydatku z kosztów uzyskania przychodów (art. 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych), wydatek ten byłby kosztem uzyskania przychodów w pełnej wysokości.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2000r. Nr 14, poz. 176 ze zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Z przepisu art. 10 ust. 1 pkt 2 ww. ustawy wynika, iż źródłami przychodów jest m.in. działalność wykonywana osobiście.

W myśl art. 13 pkt 2 w związku z art. 10 ust. 1 pkt 2 powołanej powyżej ustawy źródłem przychodów jest działalność wykonywana osobiście, przez którą rozumie się przychody z osobiście wykonywanej działalności artystycznej, literackiej, naukowej trenerskiej, oświatowej i publicystycznej, w tym z tytułu udziału w konkursach z dziedziny nauki, kultury i sztuki oraz dziennikarstwa, jak również przychody z uprawiania sportu, stypendia sportowe przyznawane na podstawie odrębnych przepisów oraz przychody sędziów z tytułu prowadzenia zawodów sportowych.

Zgodnie z art. 41 ust. 1 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które dokonują świadczeń z tytułu działalności, o której mowa w art. 13 pkt 2 i 4-9 oraz art. 18, osobom określonym w art. 3 ust. 1, są obowiązane jako płatnicy pobierać, z zastrzeżeniem ust. 4, zaliczki na podatek dochodowy, stosując do dokonywanego świadczenia, pomniejszonego o miesięczne koszty uzyskania przychodów w wysokości określonej w art. 22 ust. 9 oraz o potrącone przez płatnika w danym miesiącu składki, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b), najniższą stawkę podatkową określoną w skali, o której mowa w art. 27 ust. 1.

Przepis art. 22 ust. 9 pkt 4 ww. ustawy stanowi, iż koszty uzyskania niektórych przychodów z tytułów wymienionych w art. 13 pkt 2, 4, 6 i 8 – określa się w wysokości 20% uzyskanego przychodu, z tym że koszty te oblicza się od przychodu pomniejszonego o potrącone przez płatnika w danym miesiącu składki na ubezpieczenia emerytalne i rentowe oraz na ubezpieczenie chorobowe, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b), których podstawę wymiaru stanowi ten przychód. Jeżeli podatnik udowodni, że koszty uzyskania przychodów były wyższe niż wynikające z zastosowania normy procentowej określonej w ust. 9 pkt 1-4, koszty uzyskania przyjmuje się w wysokości kosztów faktycznie poniesionych (art. 22 ust. 10 ww. ustawy).

Podkreślić należy, iż organ podatkowy może uznać konkretny wydatek za koszt uzyskania przychodu, jeżeli podatnik faktycznie poniesie wydatek, wykaże związek wydatku z uzyskanym przychodem i przedstawi dowód umożliwiający obiektywną ocenę przez organy, że powyższe okoliczności miały miejsce. Pojęcie „w celu osiągnięcia” oznacza bezpośredni związek pomiędzy kosztem a przychodem. Istotne jest również, że poniesione wydatki winny być prawidłowo udokumentowane.

Wobec powyższego, poniesione przez zawodnika koszty z tytułu wypłacania menadżerowi prowizji będą stanowić koszty uzyskania przychodu z tytułu przychodów, o których mowa w art. 13 pkt 2 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. z uprawiania sportu, jeżeli zawodnik spełni ww. warunki, tj. udowodni, że faktycznie poniósł wyższe koszty niż wynikają z zastosowania normy procentowej wynikającej z art. 22 ust. 9 pkt 4 ustawy od podatku dochodowym od osób fizycznych – tj. normy 20% przychodu.

W świetle powyższego stanowisko wnioskodawcy należy uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.