Jak stanowi art. 16f ust. 1 i 3 ustawy o pdop podatnicy, z wyjątkiem tych, którzy ze względu na ogłoszoną upadłość obejmującą likwidację majątku nie prowadzą działalności gospodarczej, dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 16a ust. 1 i ust. 2 pkt 1-3 oraz w art. 16b. Odpisów amortyzacyjnych dokonuje się zgodnie z art. 16h – 16m, gdy wartość początkowa środka trwałego albo wartości niematerialnej i prawnej w dniu przyjęcia do używania jest wyższa niż 3.500 zł. W przypadku gdy wartość początkowa jest równa lub niższa niż 3.500 zł, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 16d ust. 1, mogą dokonywać odpisów amortyzacyjnych zgodnie z art. 16h – 16m albo jednorazowo w miesiącu oddania do używania tego środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, albo w miesiącu następnym.

Natomiast pojęcie „wartość początkowa środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych” reguluje art. 16g ust. 1 ustawy o pdop. Zgodnie z art. 16g ust. 13 ww. ustawy jeżeli w wyniku poniesionych przez Spółkę wydatków środki trwałe uległy ulepszeniu w wyniku przebudowy, rozbudowy, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji, wartość początkową tych środków, ustaloną zgodnie z ust. 1 i 3-11, powiększa się o sumę wydatków na ich ulepszenie, w tym także o wydatki na nabycie części składowych lub peryferyjnych, których jednostkowa cena nabycia przekracza 3.500 zł. Środki trwałe uważa się za ulepszone, gdy suma wydatków poniesionych na ich przebudowę, rozbudowę, rekonstrukcję, adaptację lub modernizację w danym roku podatkowym przekracza 3.500 zł i wydatki te powodują wzrost wartości użytkowej w stosunku do wartości z dnia przyjęcia środków trwałych do używania, mierzonej w szczególności okresem używania, zdolnością wytwórczą, jakością produktów uzyskiwanych za pomocą ulepszonych środków trwałych i kosztami ich eksploatacji.

Zgodnie z art. 25 ust. 1 ustawy o pdop, podatnicy, z zastrzeżeniem ust. 1b, 2a, 3-6a oraz art. 21 i 22, są obowiązani wpłacać na rachunek urzędu skarbowego zaliczki miesięczne w wysokości różnicy pomiędzy podatkiem należnym od dochodu osiągniętego od początku roku podatkowego a sumą zaliczek należnych za poprzednie miesiące.

Natomiast na podstawie art. 27 ust. 1 ustawy o pdop, podatnicy, z wyjątkiem zwolnionych od podatku na podstawie art. 6 ust. 1, art. 17 ust. 1 pkt 4a lit. a) i przepisów ustawy wymienionej w art. 40 ust. 2 pkt 8, są obowiązani składać urzędom skarbowym zeznanie, według ustalonego wzoru, o wysokości dochodu (straty) osiągniętego w roku podatkowym - do końca trzeciego miesiąca roku następnego i w tym terminie wpłacić podatek należny albo różnicę między podatkiem należnym od dochodu wykazanego w zeznaniu a sumą należnych zaliczek za okres od początku roku.

Stosownie do art. 7 ust. 2 ustawy o pdop, dochodem jest, z zastrzeżeniem art. 10 i 11, nadwyżka sumy przychodów nad kosztami ich uzyskania, osiągnięta w roku podatkowym; jeżeli koszty uzyskania przychodów przekraczają sumę przychodów, różnica jest stratą.

Ze stanu faktycznego opisanego przez podatnika wynika, że Spółka podjęła działania polegające na przywróceniu pierwotnego stanu technicznego i użytkowego środka trwałego (dróg wewnętrznych, placów i parkingów) poprzez wymianę nawierzchni – z płyt betonowych na kostkę brukową. Z uwagi na dużą powierzchnię dróg wewnętrznych prace remontowe odbywają się etapami i do chwili obecnej nadal trwają. Ze stanu faktycznego wynika także, że Spółka dokonała pierwotnie kwalifikacji poniesionych wydatków jako wydatków na modernizację istniejących środków trwałych, podczas gdy, w ocenie Spółki, wydatki te winny być uznane za wydatki remontowe.

Tym samym ponoszone wydatki na położenie kostki brukowej w miejsce starej nawierzchni są – w myśl art. 15 ust. 1 ustawy o pdop, z uwzględnieniem art. 16 ust. 1 – kosztem uzyskania przychodów i nie powinny wpływać na podwyższenie wartości początkowej środka trwałego.

W sytuacji nieprawidłowego ustalenia podstawy dokonywania odpisów amortyzacyjnych lub zawyżenia stawki amortyzacyjnej zachodzi konieczność dokonania korekty. Podatnik ma obowiązek prawidłowo ustalić dochód, a co za tym idzie – wysokość podatku dochodowego. W przypadku natomiast ustalenia wyższej podstawy (wartości początkowej) do obliczenia odpisów amortyzacyjnych, niż wynika to z przepisów ustawy o pdop, następuje zawyżenie tych odpisów i tym samym zwiększenie kosztów uzyskania przychodów.

Korekta wartości początkowej skutkuje zmianą wysokości dokonanych odpisów amortyzacyjnych, co ma wpływ na wysokość należnego podatku. W wyniku takiej korekty może powstać zaległość podatkowa bądź nadpłata. Art. 51 § 1 i 2 Ordynacji podatkowej stanowi, iż zaległością podatkową jest podatek niezapłacony w terminie płatności. Za zaległość podatkową uważa się także niezapłaconą w terminie płatności zaliczkę na podatek, w tym również zaliczkę, o której mowa w art. 23a, lub ratę podatku.

Jak stanowi art. 53 § 1 Ordynacji podatkowej od zaległości podatkowych, z zastrzeżeniem art. 54, naliczane są odsetki za zwłokę, zaś zgodnie z art. 53 § 4 tej ustawy odsetki za zwłokę naliczane są od dnia następującego po dniu upływu terminu płatności podatku lub terminu, w którym płatnik lub inkasent był obowiązany dokonać wpłaty podatku na rachunek organu podatkowego.

Zgodnie z art. 81 Ordynacji podatkowej jeżeli odrębne przepisy nie stanowią inaczej, podatnicy, płatnicy i inkasenci mogą skorygować uprzednio złożoną deklarację, zaś skorygowanie deklaracji następuje przez złożenie korygującej deklaracji wraz z dołączonym pisemnym uzasadnieniem przyczyn korekty. Korekta jest dopuszczalna kiedy nie dotyczy okresów przedawnionych, a wobec Spółki nie toczy się postępowanie podatkowe oraz kontrola podatkowa.

Jeżeli w wyniku dokonanej korekty powstanie nadpłata podatku, to w takim wypadku, stosownie do art. 75 § 2 pkt 1 lit. a Ordynacji podatkowej Spółce przysługuje uprawnienie do złożenia wniosku o stwierdzenie nadpłaty podatku. Równocześnie z wnioskiem o stwierdzenie nadpłaty Spółka powinna złożyć skorygowane zeznanie (art. 75 § 3 Ordynacji podatkowej).

Reasumując, stanowisko przedstawione we wniosku jest prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie, ul. Kraszewskiego 4a, 35-016 Rzeszów, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a 43-300 Bielsko-Biała.