INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że Pana stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 23 kwietnia 2009r. (data wpływu do tut. Biura 24 kwietnia 2009r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia obowiązku podatkowego z tytułu dochodów otrzymanych przed zmianą rezydencji podatkowej – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 24 kwietnia 2009r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia obowiązku podatkowego z tytułu dochodów otrzymanych przed zmianą rezydencji podatkowej.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

W okresie od dnia 11 kwietnia 2005r. do dnia 31 sierpnia 2008r. wnioskodawca przebywał za granicą we Francji, gdzie na podstawie zezwolenia zatrudniony był na stanowisku inżyniera metod w Firmie V. Wyjazd wnioskodawcy wiązał się z zamiarem pozostania na stałe we Francji, która była dla wnioskodawcy ośrodkiem interesów życiowych. Poza zatrudnieniem wnioskodawca posiada kartę stałego pobytu we Francji, ponadto wynajmował tam mieszkanie, posiadał nadany franciuski numer fiskalny, konto bankowe i numer socjalny związany z opieką zdrowotną. Wnioskodawca jest kawalerem i w Polsce nie posiada żadnego mieszkania, mieszkał razem z rodzicami.

Z przyczyn losowych, z uwagi na poważną chorobę ojca i konieczność opieki wnioskodawca zdecydował o powrocie do Polski. W dniu 26 sierpnia 2008r. wrócił do kraju. W 2008r. w Polsce przebywał 128 dni i od dnia 01 września 2008r. wnioskodawca podjął pracę osiągając dochody ze stosunku pracy. Za okres zatrudnienia we Francji wnioskodawca złożył w tamtejszym Urzędzie Finansowym deklarację i w związku z tym zobowiązany był do zapłaty podatku w kwocie 1.399 Euro. W swoim urzędzie skarbowym w Polsce wnioskodawca również złożył deklarację PIT-36 za 2008r. stosując do dochodów osiągniętych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej metodę wyłączenia z progresją.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy wnioskodawca słusznie rozliczył się z podatku dochodowego od osób fizycznych za 2008r. składając deklaracje PIT-36, czy też powinien złożyć zeznanie na druku PIT-37 stosując obowiązującą skalę podatkową...

Zdaniem wnioskodawcy, w świetle powołanych przepisów tj. art. 3 ust. 1 pkt 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych powinien on złożyć zeznanie PIT-37 i obliczyć podatek od dochodów osiągniętych w Polsce w oparciu o skalę podatkową, gdyż centrum jego interesów życiowych było we Francji, a ponadto w Polsce w 2008r. przebywał mniej niż 183 dni.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.), osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

Natomiast zgodnie z art. 3 ust. 2a ww. ustawy osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Przepis art. 4a tej ustawy stanowi, iż wymienione wyżej przepisy stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczypospolita Polska.

Stosownie do art. 4 ust. 1 umowy z dnia 20 czerwca 1975r. między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Republiki Francuskiej w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu w zakresie podatków od dochodów i majątku (Dz. U. z 1977r. Nr 1, poz. 5 ze zm.), określenie „osoby mającej miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie” oznacza – z uwzględnieniem ustępów 2 i 3 tego artykułu – osobę, która według prawa tego Państwa podlega tam obowiązkowi podatkowemu, z uwagi na jej miejsce zamieszkania, jej miejsce pobytu, siedzibę zarządu albo inne podobne znamiona., nie wyłączając jednak osób, które podlegają opodatkowaniu w tym Państwie tylko w zakresie dochodu, jaki osiągają ze źródeł położonych w wyżej wymienionym Państwie albo z tytułu majątku, jaki posiadają w tym Państwie.

Definicja „miejsca zamieszkania” odnosi się bezpośrednio do określenia „miejsca zamieszkania” przyjętego w ustawodawstwach wewnętrznych państw będących stronami umowy i uwzględnia różne formy więzi osobistej z państwem, które we własnym ustawodawstwie ustala podstawę do nieograniczonego obowiązku podatkowego.

W przepisach polskiego prawa podatkowego pojęcie „miejsca zamieszkania” nie zostało zdefiniowane.

Jak stanowi art. 25 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.), miejscem zamieszkania osoby fizycznej jest miejscowość, w której osoba ta przebywa z zamiarem stałego pobytu. Warunek przebywania w danym miejscu ma charakter obiektywny i nie ma problemów dowodowych w wykazaniu, że dana osoba przebywa lub nie w danej miejscowości. Zamiar stałego pobytu w danej miejscowości ma natomiast charakter subiektywny, ponieważ odnosi się do woli osoby. Należy jednak zauważyć, iż istnieją kryteria obiektywizujące zamiar stałego pobytu. Uznaje się na przykład, że podatnik wykazuje zamiar stałego pobytu w danej miejscowości, jeżeli miejscowość ta stanowi dla niego centrum jego życiowej działalności, ocenianej w aspekcie jego powiązań osobistych i gospodarczych.

Zgodnie z art. 3 ust. 1a ww. ustawy za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

1. posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
2. przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.
   
   

Jak z powyższego przepisu wynika, aby można było mówić o podleganiu nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu (polskiej rezydencji podatkowej) przez konkretnego podatnika, musi on posiadać na terytorium Polski centrum interesów osobistych lub gospodarczych lub też czas pobytu danej osoby na terytorium Polski powinien przekroczyć 183 dni w ciągu roku podatkowego. Spełnienie którejkolwiek z tych przesłanek skutkuje uznaniem osoby fizycznej za osobę mającą miejsce na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w rozumieniu art. 3 ust. 1a ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, iż wnioskodawca podjął w dniu 11 kwietnia 2005r. pracę w firmie francuskiej na podstawie umowy o pracę i wykonywał ją do dnia 31 sierpnia 2008r. Wyjazd do Francji wnioskodawca wiązał z zamiarem pozostania w niej na stałe. Francja w tym okresie stanowiła dla wnioskodawcy ośrodek interesów życiowych na poparcie tego faktu, wnioskodawca informuje, iż poza legalnym zatrudnieniem na terenie Francji posiadł on kartę stałego pobytu we Francji, wynajmował tam mieszkanie, zakupił samochód, posiadał nadany przez tamtejsze organy francuski numer fiskalny, numer socjalny oraz konto bankowe. Wnioskodawca podkreślił, iż jest kawalerem i w Polsce nie posiada żadnych nieruchomości. Z przyczyn losowych zmuszony był do powrotu do kraju, w związku z czym od dnia 01 września 2008r. podjął pracę na terenie kraju z której osiągnął dochód ze stosunku pracy. Ponadto na terenie kraju nie przebywał dłużej niż 183 dni w 2008r.

Zatem żaden z warunków wymienionych w cyt. art. 3 ust. 1a ww. ustawy nie został spełniony.

Mając na uwadze przedstawiony we wniosku stan faktyczny oraz obowiązujące przepisy prawa, uznać należy, że w okresie od 11 kwietnia 2005r. do dnia 31 sierpnia 2008r. wnioskodawca nie posiadał miejsca zamieszkania dla celów podatkowych na terytorium Polski, miejscem zamieszkania była Francja.

W związku z czym w oparciu o art. 3 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wnioskodawca w ww. okresie podlegał ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce.

Oznacza to, iż w okresie pobytu wnioskodawcy we Francji opodatkowaniu w Polsce podlegały jedynie dochodowy uzyskane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej zgodnie z przepisami ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych z uwzględnieniem umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Natomiast od dnia przyjazdu do Polski (01 września 2008r.) wnioskodawca podlega opodatkowaniu w Polsce od całości uzyskanych dochodów na zasadach określonych w art. 3 ust. 1 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zatem w zeznaniu o wysokości uzyskanych w 2008r. dochodów wnioskodawca winien wykazać wszystkie dochody uzyskane od dnia zmiany rezydencji, tj. od 01 września 2008r. Natomiast dochód z pracy wykonywanej we Francji do 31 sierpnia 2008r. nie podlega opodatkowaniu w Polsce, gdyż został uzyskany w okresie kiedy wnioskodawca nie był rezydentem polskim i nie został osiągnięty na terytorium Polski.

Mając na uwadze powyższe stanowisko wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.