INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 2 i § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością przedstawione we wniosku z dnia 24 października 2012 r. (data wpływu 29 października 2012 r.), uzupełnionym pismem z dnia 31 grudnia 2012 r. (data wpływu 3 stycznia 2013 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wartości netto wydatków na zakup artykułów spożywczych w części dotyczącej:

• spotkań z kontrahentami - jest nieprawidłowe,

• pracowników - jest prawidłowe.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 29 października 2012 r. do Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku wpłynął wniosek Spółki o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych.

Pismem z dnia 5 listopada 2012 r., Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów, na podstawie art. 170 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) w związku z § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) przekazał wniosek zgodnie z właściwością do rozpatrzenia Dyrektorowi Izby Skarbowej w Łodzi.

Wyjaśnić bowiem należy, że zgodnie z § 2 i § 5a ww. rozporządzenia Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi jest upoważniony do wydawania, w imieniu ministra właściwego do spraw finansów publicznych interpretacji indywidualnych, jeżeli wnioskodawca ma miejsce zamieszkania lub siedzibę w województwie: lubelskim, łódzkim, opolskim i świętokrzyskim.

Przedmiotowy wniosek wpłynął do Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi - Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim w dniu 7 listopada 2012 r.

Z uwagi na braki wniosku, Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działając w imieniu Ministra Finansów, na podstawie art. 169 § 1 i § 2 w zw. z art. 14 h ustawy Ordynacja podatkowa oraz § 2 i § 5a rozporządzenia Ministra Finansów w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego, pismem z dnia 21 grudnia 2012 r., wystąpił do Wnioskodawcy o jego uzupełnienie, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

W odpowiedzi na ww. wezwanie, skutecznie doręczone dnia 27 grudnia 2012 r., dnia 3 stycznia 2013 r. (data nadania w polskiej placówce pocztowej operatora publicznego 31 grudnia 2012 r.) wpłynęło uzupełnienie wniosku i uiszczono brakującą opłatę.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

W dniu 3 września 2012 r. Spółka dokonała zakupu 10 kg cukru, 6 sztuk kawy rozpuszczalnej ..., 2 szt. kawy ..., 2 szt. kawy ..., 3 szt. herbaty ... Ex. 100, (wartość netto - 267,95 zł, podatek VAT (stawka 23% - 53,46 zł; 8% - 2,84 zł) - 56,30 zł, wartość brutto - 324,25 zł).

Ww. produkty są w większości wykorzystywane przez pracowników Spółki w ramach świadczeń dla pracowników oraz przez Sekretariat w celu poczęstowania kontrahentów podczas spotkań biznesowych z Zarządem Spółki.

Wydatek został sfinansowany ze środków obrotowych Spółki.

W piśmie z dnia 31 grudnia 2012 r., stanowiącym uzupełnienie wniosku, Wnioskodawca uzupełnił opis stanu faktycznego, przedstawiając go następująco:

Faktura z dnia 3 września 2012 r. wystawiona dla Spółki przez Spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością zawierała nw. dane: wartość netto - 267,95 zł, podatek VAT (stawka 23% - 53,46 zł; 8% - 2,84 zł) - 56,30 zł, wartość brutto - 324,25 zł.

Spółka otrzymała fakturę w dniu 3 września 2012 r. Faktura została ujęta w rejestrze zakupu w m-cu wrześniu 2012 r. i rozliczona w deklaracji VAT-7 za m-c wrzesień 2012 r. Spółka wykonuje tylko czynności opodatkowane podatkiem od towarów i usług.

Zakupione towary wykorzystywane są do czynności opodatkowanych podatkiem VAT. Ww. produkty wykorzystywane są przez Sekretariat w celu poczęstowania kontrahentów kawą lub herbatą podczas spotkań biznesowych z kierownictwem Spółki oraz przez pracowników (kierownictwo Spółki) podczas wykonywania bieżących obowiązków w biurze Spółki. Wydatek związany z zakupem ww. produktów Spółka księguje jako świadczenia dla pracowników.

Ze względu na znikome kwoty koszt nie jest rozgraniczany na poczęstunek dla kontrahenta i zużycie przez kierownictwo Spółki.

Spółka jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. Spółka prowadzi działalność w zakresie usług budowlanych.

W związku z powyższym zadano następujące pytania: (ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu wniosku w następujący sposób):

1. Czy Spółka postąpiła prawidłowo zaliczając do kosztów uzyskania przychodów wartość netto w oparciu o art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych w m-cu wrześniu 2012 r....
2. Czy Spółka postąpiła prawidłowo pomniejszając podatek należny o kwotę podatku naliczonego za m-c wrzesień 2012 r. zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług...
   
   

Przedmiotem niniejszej interpretacji indywidualnej jest odpowiedź na pytanie nr 1, natomiast w zakresie pytania nr 2 dotyczącego podatku od towarów i usług wniosek zostanie rozpatrzony odrębnie.

Zdaniem Spółki, (po uzupełnieniu): spotkania i poczęstunek kontrahentów kawą i herbatą, a także zużycie tych produktów przez pracowników (kierownictwo Spółki) ma związek z przychodem, a w szczególności ma na celu zachowanie i zabezpieczenie źródła przychodów, a więc na podstawie art. 15 ust. l ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych można ten wydatek zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów w miesiącu wrześniu 2012 r.

W oparciu o art. 15 ust. 1 ustawy o podatku od osób prawnych kwotę netto 267,95 zł Spółka zaliczyła do kosztów uzyskania przychodów w miesiącu wrześniu 2012 r.

Spółka zaliczyła wydatek jako świadczenia na rzecz pracowników, produkty są zużywane podczas bieżącej pracy, które podobnie jak inne świadczenia są kosztem uzyskania przychodów.

Natomiast drobny poczęstunek kontrahentów nie nosi znamion reprezentacji, jest zwyczajowo przyjęty i nie ma charakteru okazałości, a zatem zaliczony został do kosztów uzyskania przychodów.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za:

• nieprawidłowe w części dotyczącej wydatku na zakup produktów spożywczych (cukier, kawa, herbata) podawanych w trakcie spotkań biznesowych z kontrahentami,

• prawidłowe w części dotyczącej wydatku na zakup produktów spożywczych, podawanych pracownikom (kierownictwu Spółki) podczas wykonywania bieżących obowiązków w biurze.
  
  

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej ocenie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku pomiędzy poniesionym kosztem a powstaniem przychodu lub zabezpieczeniem źródła uzyskiwania przychodów. Kosztem uzyskania przychodów będą przy tym zarówno wydatki, których poniesienie bezpośrednio przekłada się na uzyskanie konkretnych przychodów, jak i te, których nie można w taki sposób przypisać do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako prowadzące do ich osiągnięcia.

A zatem, warunkiem uznania wydatku poniesionego przez podatnika za koszt uzyskania przychodów, jest łączne spełnienie następujących przesłanek:

• wydatek został poniesiony przez podatnika,

• jest definitywny, a więc bezzwrotny,

• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

• poniesiony został w celu uzyskania przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów,

• został właściwie udokumentowany,

• nie jest kosztem wymienionym w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.
  
  

W związku z powyższym należy stwierdzić, iż kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów, które nie są wymienione w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Koszty ponoszone przez podatnika należy oceniać pod kątem ich celowości, a więc dążenia do uzyskania przychodów. Aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodów, między tym wydatkiem, a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek przyczynowy tego typu, że poniesienie wydatku musi mieć wpływ na powstanie, zwiększenie lub zabezpieczenie tego przychodu.

Za koszty uzyskania przychodów nie uważa się, zgodnie z przepisem art. 16 ust. 1 pkt 46 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych - podatku od towarów i usług.

Zgodnie bowiem z przepisem art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 ze zm.) w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi (osobie prawnej, jednostce organizacyjnej nie mającej osobowości prawnej oraz osobie fizycznej, wykonującej samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności), przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Stosownie do regulacji zawartej w art. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie uważa się za koszty uzyskania przychodów kosztów reprezentacji, w szczególności poniesionych na usługi gastronomiczne, zakup żywności oraz napojów, w tym alkoholowych.

Wyłączając z kosztów podatkowych koszty reprezentacji, ustawa podatkowa nie definiuje terminu „reprezentacja”, ani też nie odsyła do innych przepisów prawa. Brak ustawowej definicji pojęcia „reprezentacja”, nie uprawnia jednak do dowolnego określania zakresu znaczeniowego tego terminu.

Występujący w obrocie prawnym termin „reprezentacja”, wyrażający się w sposobie jego stosowania i rozumienia przez ustawodawcę, a także przez naukę i praktykę prawa, prowadzi jednak do wniosku, że termin ten w zakresie języka prawnego i prawniczego należy rozumieć jako „przedstawicielstwo, reprezentowanie czyichś interesów, występowanie w czyimś imieniu”, a nie „wystawność, okazałość, wytworność”.

Powyższe odnosi się także do terminu „reprezentacja”, użytego w cytowanym wyżej art. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Rozróżnienie wydatków związanych z reprezentacją na przeciętne, typowe i wystawne, okazałe, nie ma żadnego uzasadnienia normatywnego. Pomocną może być również etymologia tego słowa - „repraesentatio” (łac.) oznacza „wizerunek”.

Również w orzecznictwie wskazano na takie właśnie rozumienie pojęcia „reprezentacja”, np. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w wyroku z dnia 15 lipca 2010 r., sygn. akt III SA/Wa 1009/10, podnosi, iż „(…) W piśmiennictwie do wydatków na reprezentację zalicza się koszty poczęstunku gości podmiotu gospodarczego, uczestników konferencji, przyjęć i posiedzeń, koszty poczęstunków z okazji świąt branżowych, państwowych, wręczania nagród i odznaczeń; koszty imprez artystycznych organizowanych z okazji uroczystości, zakupy kwiatów do dekoracji pomieszczeń oraz przeznaczonych do wręczania określonym osobom; kosztów uczestnictwa na zewnątrz firmy w przyjęciach, spotkaniach, posiedzeniach, konferencjach, zjazdach i innych imprezach organizowanych okazjonalnie lub na okoliczność świąt, rocznic i celowych przedsięwzięć reprezentacyjnych, również w imprezach towarzyszących, w tym także koszty wyjazdów zagranicznych związanych z reprezentowaniem firmy w tych imprezach (Podatek dochodowy od osób prawnych; pod red. J. Marciniuka; Warszawa 2008, Wydawnictwo C.H. Beck).

Zgodnie z podejściem funkcjonalnym przez reprezentację należy rozumieć działania polegające na kontaktach oficjalnych i handlowych związane z innymi podmiotami gospodarczymi, związane w szczególności z przyjmowaniem i utrzymywaniem delegacji lub kontrahentów, uczestnictwem w przyjęciach związanych z pobytem tych podmiotów (zob. B. Brzeziński, M. Kalinowski, Podatek dochodowy od osób prawnych. Komentarz; Warszawa 1997; powoływany w S. Babiarz, Podatek dochodowy od osób prawnych. Komentarz 2009, Wrocław 2009). (…)

Wizerunek ten, postrzegany i określany jako pozytywny, wcale nie musi odzwierciedlać dostatku, okazałości, zamożności itp. W niektórych sytuacjach wizerunkiem pozytywnym będzie taki, który wykaże cechy przedsiębiorcy takie, jak prostota, zapobiegliwość, oszczędność itp. Na taki wizerunek podmiotu również należy "zapracować" i ponieść stosowne do niego wydatki na reprezentację. Być może będą one miały inny charakter, niż wydatki zmierzające do wykazania zamożności, ekskluzywności i okazałości, ale wciąż będą to wydatki na reprezentację. (…)

Przypisywanie reprezentacji cech takich, jak wystawność, okazałość, wytworność, ekskluzywność, wynika w gruncie rzeczy z faktu, iż te właśnie cechy powszechnie postrzegane są jako pozytywnie charakteryzujące wizerunek określonego podmiotu, kojarzące się z wysokim statusem i pozycją społeczną. Jednakże nie oznacza to, że budowanie wizerunku może odbywać się wyłącznie poprzez działania nadzwyczajne, wykraczające poza przyjęte standardy.

Podkreślić należy, że wskazywane przez strony wystawność i okazałość są cechami reprezentacji, ale nie są to jedyne cechy kwalifikujące określony wydatek do kosztów reprezentacji. Oznacza to, że ich wystąpienie nie jest konieczne, aby tak właśnie konkretny wydatek zakwalifikować. (…)”

Z powyższego wynika, iż o reprezentacji można mówić w odniesieniu do działań mających na celu stworzenie i utrwalenie jak najkorzystniejszego wizerunku firmy na zewnątrz, to jest w relacji z kontrahentami (ich przedstawicielami), gośćmi i potencjalnymi klientami, akcentowania jej renomy i poszanowania kontrahenta. Obejmuje ona zarówno działania zmierzające do:

• stworzenia oczekiwanego wizerunku, pozycji podatnika jako podmiotu prowadzącego działalność gospodarczą, jak i

• stworzenia korzystnych warunków w celu nawiązania nowych lub też podtrzymania (rozszerzenia) dotychczasowych kontaktów.
  
  

Zatem, celem wydatków na reprezentację jest m.in. stworzenie i utrwalenie właściwego wizerunku firmy, poprzez np. sposób podejmowania kontrahentów czy poczęstunek. Właściwy wizerunek to taki, który może sprawić, że kształtowany dzięki reprezentacji „obraz przedsiębiorcy” przełoży się na nabywanie jego produktów lub usług. Świadome kształtowanie więc właściwego wizerunku przez podatników ma na celu stworzenie takiego wyobrażenia o przedsiębiorcy, które spowoduje pozytywne postrzeganie tegoż przedsiębiorcy przez osoby zewnętrzne, które z kolei będzie zachętą do podjęcia rozmów, współpracy, zakupów jego produktów czy usług.

Norma art. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, dotycząca kosztów reprezentacji nie zawiera żadnych wyjątków, tak odnoszących się do miejsca, w którym obowiązki przedstawicielstwa są realizowane, jak i do wystawności lub braku wystawności w zakresie nabywania usług gastronomicznych, zakupu żywności lub napojów.

Należy zatem stwierdzić, że wydatki na wszelkiego tego typu usługi i artykuły, wiążące się z reprezentowaniem podatnika lub prowadzonego przez niego przedsiębiorstwa, nie mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów – niezależnie od tego, czy usługi te i zakupione artykuły były wykorzystywane w kontaktach z kontrahentami w siedzibie, czy też poza nią (por. wyrok NSA z dnia 25 stycznia 2012 r., sygn. akt II FSK 1445/10).

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, iż zakupione produkty spożywcze takie jak: cukier, kawa, herbata wykorzystywane są przez Sekretariat w celu poczęstowania kontrahentów kawą lub herbatą podczas spotkań biznesowych z kierownictwem Spółki oraz przez pracowników (kierownictwo Spółki) podczas wykonywania bieżących obowiązków w biurze Spółki.

W związku z powyższym brak jest podstaw do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wartości netto wydatku na zakup produktów spożywczych (cukier, kawa, herbata) podawanych w trakcie spotkań biznesowych z kontrahentami, ponieważ stanowi on wydatek na reprezentację i na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych podlega wyłączeniu z kosztów uzyskania przychodów.

Natomiast wartość netto wydatku na zakup produktów spożywczych, które są podawane pracownikom (kierownictwu Spółki) podczas wykonywania bieżących obowiązków w biurze Spółki mogą zostać zaliczone w ciężar kosztów uzyskania przychodów.

Należy zauważyć bowiem, iż kosztami podatkowymi są również tzw. koszty pracownicze. Koszty te obejmują przede wszystkim wynagrodzenie zasadnicze, wszelkiego rodzaju nagrody, premie i diety oraz wydatki związane z podnoszeniem kwalifikacji zawodowych pracowników. Mogą również obejmować wydatki ponoszone na rzecz swoich pracowników w postaci poczęstunków serwowanych podczas wykonywanych obowiązków np. spotkań kierownictwa z pracownikami, na których omawiane są sprawy Spółki.

Kwestię potrącalności pośrednich kosztów uzyskania przychodów regulują przepisy art. 15 ust. 4d i ust. 4e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Zgodnie z art. 15 ust. 4d ww. ustawy koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą.

Przepis art. 15 ust. 4e tej ustawy określa, iż za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem ust. 4a i 4f-4h, uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.

Z literalnego brzmienia przepisu art. 15 ust. 4e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych wynika jednoznacznie, że ustawodawca uzależnia moment, w którym wydatek staje się kosztem uzyskania przychodów od momentu ujęcia go w księgach zgodnie z zasadami ustawy o rachunkowości.

Reasumując, biorąc pod uwagę opisany we wniosku stan faktyczny i treść powołanych wyżej przepisów należy stwierdzić, iż wartość wydatku netto na nabycie produktów spożywczych podawanych w trakcie spotkań biznesowych z kontrahentami stanowi koszty reprezentacji, o których mowa w art. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, w związku z czym wydatek ten nie może stanowić kosztu uzyskania przychodów na podstawie art. 15 ust. 1 ww. ustawy.

Natomiast wartość wydatku netto poniesionego przez Wnioskodawcę na zakup produktów spożywczych podawanych pracownikom (kierownictwu Spółki) podczas wykonywania bieżących obowiązków w biurze Spółki stanowi koszty uzyskania przychodów na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych w dacie poniesienia.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.