INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770), Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie, działając w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Pana, przedstawione we wniosku z dnia 16 maja 2008 r. (data wpływu 23 maja 2008 r.), uzupełnionego w dniu 01 sierpnia 2008 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania sprzedaży środka trwałego – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 23 maja 2008 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania sprzedaży środka trwałego.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

W listopadzie 2006 r. wnioskodawca wykupił z leasingu, wykorzystywany w działalności gospodarczej, samochód ciężarowy. Kwota wykupu wyniosła ok. 500 zł netto. Samochód został następnie wprowadzony do ewidencji środków trwałych prowadzonej działalności gospodarczej, ale nie był amortyzowany, tylko stosownie do art. 22d ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych jednorazowo wydatek na nabycie tego samochodu został zaliczony do kosztów uzyskania przychodu.

Następnie w lutym 2008 r. samochód został sprzedany za kwotę 12.000 zł netto. Przychód ze sprzedaży pojazdu został zaliczony do przychodów z działalności gospodarczej i opodatkowany.

W związku z przeprowadzoną transakcją sprzedaży pojazdu wnioskodawca powziął jednak wątpliwość, czy uzyskany przychód ze sprzedaży przedmiotowego pojazdu powinien być opodatkowany jako przychód z działalności gospodarczej – stosownie do art. 14 ust. 2 pkt 1 lit. b) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zdarzenia gospodarcze – dla celów rozliczania podatku dochodowego – ewidencjonowane są w podatkowej księdze przychodów i rozchodów.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy przychód ze sprzedaży wykupionego samochodu, będącego wcześniej przedmiotem leasingu, stanowi przychód z działalności gospodarczej i podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych...

Zdaniem Wnioskodawcy, z uwagi na fakt, iż przedmiotem sprzedaży był wykorzystywany na potrzeby związane z działalnością gospodarczą pojazd – składnik majątku, o którym mowa w art. 22d ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, którego wartość początkowa nie przekraczała kwoty 1.500 zł, uzyskany przychód z jego sprzedaży nie stanowi przychodu ze sprzedaży z działalności gospodarczej i nie podlega opodatkowaniu.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam, co następuje.

Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz.176 ze zm.) źródłem przychodów jest pozarolnicza działalność gospodarcza.

Zasady ustalania przychodów z pozarolniczej działalności gospodarczej zostały określone w art. 14 ww. ustawy, który w ust. 1 stanowi, że za przychód z pozarolniczej działalności gospodarczej uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont.

Natomiast art. 14 ust. 2 pkt 1 tej ustawy stanowi, że przychodem z działalności gospodarczej są również przychody z odpłatnego zbycia wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą oraz przy prowadzeniu działów specjalnych produkcji rolnej składników majątku będących:

1. środkami trwałymi,
2. składnikami majątku, o których mowa w art. 22d ust. 1, z wyłączeniem składników, których wartość początkowa ustalona zgodnie z art. 22g nie przekracza 1.500 zł,
3. wartościami niematerialnymi i prawnymi

• ujętych w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym także przychody z odpłatnego zbycia składników majątku wymienionych w lit. b), spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu użytkowego lub udziału w takim prawie nie ujętych w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych.
  
  

Zgodnie z art. 22a ust. 1 ww. ustawy środki trwałe są to stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania budowle, budynki, lokale będące odrębną własnością, maszyny, urządzenia, środki transportu, a także inne przedmioty o przewidywanym okresie użytkowania dłuższym niż 1 rok oraz wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą.

Stosownie do treści art. 22d ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych podatnicy mogą nie dokonywać odpisów amortyzacyjnych od składników majątku, o których mowa w art. 22a i 22b, których wartość początkowa, określona zgodnie z art. 22g, nie przekracza 3.500 zł; wydatki poniesione na ich nabycie stanowią wówczas koszty uzyskania przychodów w miesiącu oddania ich do używania. Z kolei art. 22f ust. 3 ww. ustawy stanowi, że odpisów amortyzacyjnych dokonuje się zgodnie z art. 22h-22m, gdy wartość początkowa środka trwałego albo wartości niematerialnej i prawnej w dniu przyjęcia do używania jest wyższa niż 3.500 zł. W przypadku gdy wartość początkowa jest równa lub niższa niż 3.500 zł, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22d ust. 1, mogą dokonywać odpisów amortyzacyjnych zgodnie z art. 22h-22m albo jednorazowo – w miesiącu oddania do używania tego środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, albo w miesiącu następnym.

Zgodnie z art. 24 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych dochodem z odpłatnego zbycia składników majątku, o którym mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1 wykorzystywanych na potrzeby działalności gospodarczej lub działów specjalnych produkcji rolnej, jest przychód z odpłatnego zbycia składników majątku, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1 lit. b), a w pozostałych przypadkach dochodem lub stratą jest różnica pomiędzy przychodem z odpłatnego zbycia a wartością początkową wykazaną w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem pkt 2, powiększona o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, dokonanych od tych środków i wartości.

Ze stanu faktycznego przedstawionego we wniosku wynika, że wnioskodawca dokonał sprzedaży wykupionego samochodu ciężarowego, będącego wcześniej przedmiotem leasingu. Samochód ten był ujęty w ewidencji środków trwałych prowadzonej działalności gospodarczej, przy czym wydatek został jednorazowo zaliczony do kosztów uzyskania przychodów.

Z powyższego wnioskować należy, że wnioskodawca mylnie twierdzi, iż w tym przypadku został zastosowany art. 22d ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Oparto się bowiem na regulacji art. 22f ust. 3 ww. ustawy, gdyż niewątpliwie przedmiotowy samochód stanowił środek trwały.

Z przepisu art. 14 ust. 2 pkt 1 lit a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jednoznacznie wynika, że odpłatne zbycie środka trwałego wykorzystywanego na potrzeby działalności gospodarczej i ujętego w ewidencji środków trwałych skutkuje powstaniem przychodu z pozarolniczej działalności gospodarczej. Podkreślić przy tym należy, iż w niniejszej sprawie nie znajdzie zastosowania art. 14 ust. 2 pkt 1 lit. b) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Wobec powyższego, zajęte przez wnioskodawcę stanowisko, że przychód ze sprzedaży wykupionego po zakończeniu umowy leasingu samochodu, będącego środkiem trwałym, wykorzystywanego na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej i ujętego w ewidencji środków trwałych, nie stanowi przychodu ze sprzedaży z działalności gospodarczej – uznaje się za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Złożenie przez Wnioskodawcę fałszywego oświadczenia, że elementy stanu faktycznego objęte wnioskiem o wydanie interpretacji w dniu złożenia wniosku nie są przedmiotem toczącego się postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, postępowania kontrolnego organu kontroli skarbowej oraz że w tym zakresie sprawa nie została rozstrzygnięta co do jej istoty w decyzji lub postanowieniu organu podatkowego lub organu kontroli skarbowej powoduje, że niniejsza interpretacja nie wywołuje skutków prawnych (art. 14b § 4 Ordynacji podatkowej).

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.