INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 8 kwietnia 2008 r. (data wpływu 21 kwietnia 2008 r.), uzupełnionym w dniu 14 lipca 2008 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia wartości początkowej nabytej nieruchomości - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 21 kwietnia 2008 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia wartości początkowej nabytej nieruchomości.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca (spółka komandytowa) zawarł przedwstępną umowę kupna nieruchomości obciążonej hipotecznie. Sprzedawca zobowiązał się do sprzedaży nieruchomości pod warunkiem wpłaty przez Wnioskodawcę (kupującego) na rzecz banku kwoty 1.450.000,00 zł stanowiącej wierzytelność banku wynikającą z umowy kredytu zaciągniętego przez sprzedającego. Wnioskodawca nabył przedmiotową nieruchomość na podstawie aktu notarialnego z dnia 5 listopada 2007 r. za łączną cenę 1.027.972,00 zł (w tym 185.372,00 zł stanowił podatek od towarów i usług). Wnioskodawca zapłacił ponadto kwotę 1.450.000 zł na rzecz banku. Za nabytą nieruchomość wnioskodawca zapłacił łącznie kwotę 2.477.972,00 zł, w tym podatek od towarów i usług 185.372,00 zł. Komandytariuszami spółki komandytowej są trzy osoby fizyczne, natomiast komplementariuszem jest spółka z o.o.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy zapłaconą kwotę netto 2.292.600,00 zł można uznać za wartość początkową nabytej nieruchomości stanowiącą podstawę odpisów amortyzacyjnych...

Zdaniem Wnioskodawcy, na podstawie art. 22g ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zapłaconą kwotę, łącznie 2.292.600,00 zł, należy uznać za wartość początkową nabytej nieruchomości.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z definicją zawartą w art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów z poszczególnego źródła są wszelkie koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem wymienionych w art. 23. O zakwalifikowaniu wydatku do kosztów uzyskania przychodów decyduje zatem z jednej strony istnienie związku przyczynowego między przychodem (chociażby potencjalnym) a tymi kosztami oraz z drugiej strony, brak wyraźnego wyłączenia (w art. 23) z kosztów uzyskania przychodów (nieuznanie za koszt) dla celów podatkowych.

Podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych stanowi wartość początkowa środków trwałych, której zasady ustalania zawarte są w art. 22g ustawy. Zgodnie z art. 22g ust. 1 pkt 1 ustawy, za wartość początkową środka trwałego, z uwzględnieniem ust. 2–18, uważa się w razie nabycia w drodze kupna - cenę jego nabycia.

Przy czym zgodnie z art. 22g ust. 3 tej ustawy - za cenę nabycia uważa się kwotę należną zbywcy, powiększoną o koszty związane z zakupem naliczone do dnia przekazania środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej do używania, a w szczególności o koszty transportu, załadunku i wyładunku, ubezpieczenia w drodze, montażu, instalacji i uruchomienia programów oraz systemów komputerowych, opłat notarialnych, skarbowych i innych, odsetek, prowizji, oraz pomniejszoną o podatek od towarów i usług, z wyjątkiem przypadków, gdy zgodnie z odrębnymi przepisami podatek od towarów i usług nie stanowi podatku naliczonego albo podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty należnego podatku o podatek naliczony albo zwrot różnicy podatku w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług.

Natomiast art. 23 ust. 1 pkt 8 lit. b ustawy stanowi, że nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na spłatę innych zobowiązań, w tym z tytułu udzielonych gwarancji i poręczeń. Przepis ten wyłącza z kosztów uzyskania przychodów m.in. zobowiązania z tytułu gwarancji i poręczeń. Katalog wyłączeń jaki występuje w tym przepisie nie jest katalogiem zamkniętym co oznacza, że nie tylko zobowiązania z tytułu gwarancji i poręczeń nie mogą być uznane za koszty uzyskania przychodu ale także inne zobowiązania.

Wobec powyższego, zasadnym jest przyjęcie, że dyspozycją tego przepisu objęte zostały także te zobowiązania, których obowiązek poniesienia spoczywa z mocy prawa na innym niż podatnik podmiocie. Nie ulega bowiem wątpliwości, że aby określony wydatek mógł być zaliczony do kosztów uzyskania przychodów musi on być poniesiony nie tylko w celu uzyskania przychodu, ale także musi być poniesiony w związku z prowadzoną działalnością. O takim związku nie może być mowy w sytuacji, gdy zobowiązanym do zapłaty określonego zobowiązania jest podmiot inny niż ten, który go w rzeczywistości ponosi.

W konsekwencji, kwota 1.450.000,00 zł stanowiąca w istocie spłatę wierzytelności banku należną od sprzedającego nie może być uznana – wskutek ustawowego wyłączenia - za element ceny nabycia przedmiotowej nieruchomości dla określenia wartości początkowej stanowiącej podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych. Brak jest również przesłanek ustawowych do zaliczenia ww. kwoty bezpośrednio w ciężar kosztów uzyskania przychodów Wnioskodawcy.

Znamiennym jest również fakt, iż Wnioskodawca w sposób jednoznaczny skalkulował kwotę należną zbywcy (cenę nabycia) na poziomie 842.600,00 zł netto, co znalazło umocowanie w akcie notarialnym przenoszącym własność rzeczonej nieruchomości. Wskutek tego za wartość początkową nieruchomości należy przyjąć, jako jej element, kwotę 842.600,00 zł tj. cenę jej nabycia.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Jednocześnie mając na uwadze, iż wniosek Spółki o udzielnie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczył stosowania przepisów ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, zaznacza się, iż interpretacja nie wywołuje skutków prawnych dla poszczególnych komandytariuszy Spółki. Uregulowania tej ustawy dotyczą bowiem podatników, którymi są osoby fizyczne. Wniosek natomiast złożyła Spółka komandytowa, która nie jest podmiotem obowiązku podatkowego w zakresie podatku dochodowego, podmiotami takimi są natomiast wspólnicy tej Spółki (osoby fizyczne lub prawne).

Mając powyższe na uwadze informuje się, że uzyskanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej przepisów ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przez wszystkich komandytariuszy możliwe jest poprzez złożenie wniosków o wydanie interpretacji indywidualnej wraz z wypełnieniem wszystkich pozostałych zastrzeżeń określonych w ustawie Ordynacja podatkowa, warunkujących wydanie interpretacji indywidualnej, przez poszczególne osoby fizyczne – komandytariuszy.

Z uwagi także na fakt, iż wniosek dotyczył wyłącznie podatku dochodowego od osób fizycznych, to niniejsza interpretacja indywidualna nie wywołuje skutków prawnych dla komplementariusza spółki komandytowej, którym jest osoba prawna, co do której zastosowanie mają przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Komplementariusz po spełnieniu wszystkich ustawowych wymogów (analogicznie jak w przypadku komandytariuszy) uprawniony jest do wystąpienia z wnioskiem o interpretację przepisów prawa podatkowego w jego indywidualnej sprawie.

Złożenie przez Wnioskodawcę fałszywego oświadczenia, że elementy stanu faktycznego objęte wnioskiem o wydanie interpretacji w dniu złożenia wniosku nie są przedmiotem toczącego się postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, postępowania kontrolnego organu kontroli skarbowej oraz że w tym zakresie sprawa nie została rozstrzygnięta co do jej istoty w decyzji lub postanowieniu organu podatkowego lub organu kontroli skarbowej powoduje, że niniejsza interpretacja nie wywołuje skutków prawnych (art. 14b § 4 Ordynacji podatkowej).

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, 87 – 100 Toruń, ul. Św. Jakuba 20.