INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749) oraz § 2 i § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko, przedstawione we wniosku z dnia 24 września 2012 r. (data wpływu 1 października 2012 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 1 października 2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Spółka Jawna, której wspólnikiem jest Wnioskodawca, prowadzi działalność polegającą na remontach i budowie dróg, placów i mostów. Budowy oraz remonty prowadzone są dla zleceniodawców w wyniku wygranych przetargów, np. GDDKiA, Zarządy Dróg Wojewódzkich i sąsiadujących województwach, Urzędów Gmin oraz innych zleceniodawców (np. szkoły, przedszkola, firmy indywidualne).

Wyżej wymienione prace polegają na budowie, czy wymianie nawierzchni jezdni, kanalizacji sanitarnych, deszczowych i wodociągowych, budowie chodników, ścieżek rowerowych, parkingów, itp. Część tych prac wykonywana jest w konsorcjum firm, bądź zlecana jest do wykonania podwykonawcom. Ponadto konieczne jest przeprowadzanie pomiarów geodezyjnych wytyczenia określonych punktów pomiarowych, sporządzanie map i opracowywanie szczegółowych harmonogramów prac.

Działalność taka wymaga wielu spotkań, takich jak np.: rady budowy, narady robocze z podwykonawcami, spotkania z przedstawicielami handlowymi oferującymi materiały budowlane wykorzystywane przez firmę do wykonania zleconych zadań w celu wynegocjowania najkorzystniejszych warunków ich zakupu. Spotkania te i prowadzone negocjacje pozwalają na obniżenie kosztów, a co za tym idzie zwiększają szanse na wygrywanie przetargów, zatem odbywają się w celu osiągnięcia przychodu oraz zachowania i zabezpieczenia jego źródła.

Podczas wymienionych powyżej spotkań odbywających się w siedzibie Spółki, serwowany jest drobny poczęstunek tzn. kawa ( + mleko, cukier), herbata (+ cukier, cytryna), napoje bezalkoholowe, soki owocowe, ciastka, ciasto, cukierki, paluszki.

Fakt ten ma miejsce zwłaszcza podczas trwających kilka godzin narad. Należy zaznaczyć, iż oferowane napoje bezalkoholowe oraz artykuły spożywcze nie mają charakteru wytwornego, czy wyszukanego oraz nie mają na celu kreowania pozytywnego wizerunku firmy na zewnątrz, lecz zaspokojenie podstawowych ludzkich potrzeb oraz ułatwienie prowadzonych rozmów.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy wydatki na drobny poczęstunek (drobne artykuły spożywcze, kawa, herbata, mleczko do kawy, woda, napoje bezalkoholowe) dla kontrahentów, Wnioskodawca może traktować jako koszty uzyskania przychodów podatku dochodowego od osób fizycznych...

Zdaniem Wnioskodawcy, nabycie kawy, herbaty, napojów bezalkoholowych oraz artykułów spożywczych (m.in. ciastka, paluszki, cukierki) na spotkania z kontrahentami, zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, stanowi koszt uzyskania przychodów, ponieważ powyższe wydatki są ponoszone w celu osiągnięcia przychodów, bądź zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodu.

Jednocześnie Wnioskodawca sądzi, iż ponoszone wydatki nie mieszczą się w tzw. negatywnym katalogu kosztów. Zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów kosztów reprezentacji, zwłaszcza poniesionych na usługi gastronomiczne, zakup żywności oraz napojów, w tym alkoholowych.

Ustawodawca nie definiuje pojęcia reprezentacji, jednakże według Uniwersalnego Słownika Języka Polskiego pod redakcją prof. Stanisława Dubisza (Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2007 r.) reprezentacja oznacza „okazałość, wystawność w czyimś sposobie życia, związaną ze stanowiskiem, pozycją społeczną”. Podobna definicja znajduje się w Słowniku Języka Polskiego PWN (pod redakcją prof. Mieczysława S., Wydawnictwo Naukowe PWN, 1999 r.), gdzie reprezentacyjnie znaczy „w sposób okazały, okazale, wystawnie, wytwornie.”

Wnioskodawca uważa, że koszty reprezentacji są związane z budowaniem pozytywnego wizerunku firmy poprzez podkreślenie swojej zasobności. Serwowanie kontrahentom w siedzibie firmy napojów i artykułów spożywczych nie nosi znamion wystawności, czy okazałości i jest praktyką powszechnie stosowaną w Polsce. Natomiast niezapewnienie drobnego poczęstunku podczas kilkugodzinnych narad odbiegałoby od ogólnie przyjętych zwyczajów.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 361 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ustawy.

Podkreślić jednak należy, iż nie każdy koszt poniesiony w celu uzyskania przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów może zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodów. Takimi kosztami bowiem nie mogą być wydatki enumeratywnie wymienione w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Innymi słowy, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),

• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,

• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

• poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,

• został właściwie udokumentowany,

• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 23 ust. 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
  
  

Przytoczona powyżej regulacja wskazuje, iż kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów, które nie są wymienione w art. 23 ust. 1 ustawy podatkowej. Koszty ponoszone przez podatnika należy oceniać pod kątem ich celowości, a więc dążenia do uzyskania przychodów. Aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodów, między tym wydatkiem, a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek przyczynowy tego typu, że poniesienie wydatku musi mieć wpływ na powstanie, zwiększenie lub zabezpieczenie tego przychodu.

Zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 23 ww. ustawy, nie uważa się koszty uzyskania przychodów kosztów reprezentacji, w szczególności poniesionych na usługi gastronomiczne, zakup żywności oraz napojów, w tym alkoholowych.

Wyłączając z kosztów podatkowych koszty reprezentacji, ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie definiuje terminu „reprezentacja”, ani też nie odsyła do innych przepisów prawa. Brak ustawowej definicji pojęcia „reprezentacja”, nie uprawnia jednak do dowolnego określania zakresu znaczeniowego tego terminu.

Występujący w obrocie prawnym termin „reprezentacja”, wyrażający się w sposobie jego stosowania i rozumienia przez ustawodawcę, a także przez naukę i praktykę prawa, prowadzi jednak do wniosku że termin ten w zakresie języka prawnego i prawniczego należy rozumieć jako „przedstawicielstwo, reprezentowanie czyichś interesów, występowanie w czyimś imieniu”, a nie „wystawność, okazałość, wytworność”.

Dlatego też termin „reprezentacja” użyty w art. 23 ust. 1 pkt 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, należy rozumieć jako „przedstawicielstwo podatnika, działanie w jego imieniu, w jego interesie, na jego rzecz”, a nie jako „wystawność, wytworność, czy okazałość”.

Podkreślenia wymaga również fakt, iż norma art. 23 ust. 1 pkt 23 ww. ustawy, nie zawiera żadnych wyjątków, tak odnoszących się do miejsca, w którym obowiązki przedstawicielstwa są realizowane, jak i do wystawności lub braku wystawności w zakresie nabywania usług gastronomicznych, zakupu żywności lub napojów. Rozróżnienie wydatków związanych z reprezentacją na przeciętne, typowe i wystawne, okazałe, nie ma żadnego uzasadnienia normatywnego.

W konsekwencji wskazać należy, iż podniesiona przez Wnioskodawcę kwestia zwyczajowej powszechności częstowania kontrahentów handlowych napojami czy przekąskami, a także wystawności oferowanego kontrahentowi poczęstunku w ogóle nie stanowi kryterium kwalifikowania wydatków jako reprezentacji, gdyż o takim charakterze decyduje związek z pełnieniem funkcji przedstawicielskich, rozumianych jako występowanie w imieniu podatnika, a nie okazałość lub wystawność sprawowania takiego przedstawicielstwa. Rozróżnienie wydatków związanych z reprezentacją na przeciętne, typowe i wystawne, okazałe nie ma żadnego uzasadnienia normatywnego.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż Wnioskodawca jest wspólnikiem Spółki jawnej, która prowadzi działalność polegającą na remontach i budowie dróg, placów i mostów. Działalność taka wymaga wielu spotkań, takich jak np.: rady budowy, narady robocze z podwykonawcami, spotkania z przedstawicielami handlowymi oferującymi materiały budowlane wykorzystywane przez firmę do wykonania zleconych zadań w celu wynegocjowania najkorzystniejszych warunków ich zakupu. Podczas wymienionych powyżej spotkań odbywających się w siedzibie Spółki, serwowany jest drobny poczęstunek tzn. kawa (+ mleko, cukier), herbata (+ cukier, cytryna), napoje bezalkoholowe, soki owocowe, ciastka, ciasto, cukierki, paluszki. Wnioskodawca zaznacza, że oferowany drobny poczęstunek ma na celu zaspokojenie podstawowych ludzkich potrzeb oraz ułatwienie prowadzonych rozmów.

Mając na uwadze powyższe przepisy oraz opis stanu faktycznego przedstawiony we wniosku, należy stwierdzić, że wydatki na zakup artykułów spożywczych (woda, kawa, herbata, cukier, napoje bezalkoholowe, mleczko do kawy, słodycze) na potrzeby spotkań z kontrahentami w siedzibie Spółki są kosztami reprezentacji, o której mowa w art. 23 ust. 1 pkt 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, i jako takie nie mogą stanowić kosztów uzyskania przychodów.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.