INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749) oraz § 2 i § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, przedstawione we wniosku z dnia 22 sierpnia 2012 r. (data wpływu 29 sierpnia 2012 r.), uzupełnionym pismem z dnia 14 listopada 2012 r. (data wpływu 19 listopada 2012 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych na eksploatację samochodu służbowego - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 29 sierpnia 2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, podatku dochodowego od osób fizycznych oraz podatku od towarów i usług.

Z uwagi na braki wniosku, Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działając w imieniu Ministra Finansów, na podstawie art. 169 § 1 i § 2 w związku z art. 14h ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r. poz. 749) oraz § 2 i § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), pismem z dnia 5 listopada 2012 r., nr IPTPB3/423-288/12-2/MF, IPTPB1/415-526/12-2/MF, IPTPP2/443-760/12-2/JN, (doręczonym w dniu 8 listopada 2012 r.), wezwał Wnioskodawcę do jego uzupełnienia.

W odpowiedzi na ww. wezwanie, dnia 19 listopada 2012 r. wpłynęło uzupełnienie wniosku (nadane w polskiej placówce pocztowej w dniu 15 listopada 2012 r.).

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny/zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w zakresie produkcji i sprzedaży płytek ceramicznych. Zatrudnia wielu pracowników na stanowisku przedstawiciela handlowego. Zadaniem tych pracowników jest tworzenie sieci klienckiej na terenie całego kraju, a także #61485; w niektórych przypadkach - za granicą. Zadania te realizowane są zarówno na odległość (za pośrednictwem e-maila, telefonicznie), jak i w toku wizyt pracowników Wnioskodawcy w siedzibach potencjalnych klientów.

Jednocześnie obowiązkiem przedstawicieli handlowych Wnioskodawcy jest obsługiwanie pozyskanych klientów poprzez zaopatrywanie ich w materiały reklamowe i promocyjne Wnioskodawcy, oferowanie im nowych, a także przyjmowanie zamówień.

Na potrzeby wykonywania powyższych zadań przedstawiciele handlowi Wnioskodawcy otrzymują do swojej dyspozycji samochód służbowy (stanowiący własność Wnioskodawcy lub przez Niego leasingowany). Jednocześnie, z uwagi na fakt, że większość swoich obowiązków pracowniczych wykonują poza siedzibą pracodawcy, uzyskali od niego zezwolenie na parkowanie tych samochodów w miejscu swojego zamieszkania. Powyższe ma na celu ułatwienie pracownikom Wnioskodawcy wykonywanie obowiązków służbowych poprzez zwolnienie ich z konieczności odbierania samochodu służbowego w siedzibie Wnioskodawcy, niejednokrotnie znacznie oddalonego od miejsca zamieszkania pracownika, w sytuacji gdy w danym dniu wykonuje pracę „w terenie”.

Wnioskodawca udziela zezwolenia na parkowanie samochodu służbowego w miejscu zamieszkania pracownika w umowie dotyczącej powierzenia tego pojazdu. Przyjęcie takiego schematu organizacyjnego podyktowane jest dodatkowo tym, że Wnioskodawca nie ma wystarczających warunków do garażowania na co dzień całej swojej floty.

W efekcie niezależnie od tego gdzie pracownicy Wnioskodawcy wykonują pracę danego dnia - czy w siedzibie (zakładzie) pracodawcy, czy też poza nią - każdorazowo pozostawiają powierzony im samochód służbowy w miejscu ich zamieszkania.

Wielokrotnie zdarza się zatem, że przedstawiciele handlowi korzystają z samochodów służbowych w celu dojechania do zakładu pracy. Jednocześnie od pracowników tych nie są pobierane przez Wnioskodawcę jakiekolwiek opłaty za umożliwienie korzystania z samochodu służbowego w powyższym zakresie (na dojazdy z miejsca zamieszkania do pracy i z powrotem).

Przedstawiciele handlowi zatrudnieni są na podstawie stosunku pracy a na Wnioskodawcy spoczywają obowiązki płatnika w związku z tymi stosunkami pracy.

Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. Wnioskodawcy przysługiwało przy nabyciu przedmiotowych pojazdów prawo do odliczenia naliczonego podatku od towarów i usług, przy czym kwota ta stanowiła 60% kwoty podatku określonego w fakturze lub fakturach (w przypadku pojazdów leasingowanych), nie więcej jednak niż 6.000 zł.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

1. Czy prawo do korzystania przez opisanych we wniosku pracowników Wnioskodawcy (przedstawicieli handlowych) z samochodów służbowych w zakresie, w jakim wykorzystywane są one do dojazdów z ich miejsca zamieszkania do pracy i z powrotem, stanowi dla tych pracowników przychód podlegający opodatkowaniu...
2. Czy w takiej sytuacji mamy do czynienia z świadczeniem na rzecz pracownika nieodpłatnej usługi podlegającej opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług...
3. Czy wydatki na eksploatację samochodu służbowego w zakresie, w jakim jest on wykorzystywany przez pracownika na dojazdy do pracy i z pracy stanowią dla Wnioskodawcy koszt uzyskania przychodu...
   
   

Przedmiotem niniejszej interpretacji jest odpowiedź na pytanie nr 3 wniosku, w zakresie przedstawionego przez Wnioskodawcę zdarzenia przyszłego. Wniosek w zakresie pytań nr 1, nr 2 oraz pytania nr 3 w części dotyczącej zaistniałego stanu faktycznego zostanie rozpatrzony odrębnie.

Zdaniem Wnioskodawcy, co prawda wydatki związane z eksploatacją samochodów służbowych na cele prywatne nie znalazły się na liście wyłączeń z kosztów uzyskania przychodów wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, to zauważyć należy, iż co do zasady nie będą stanowić kosztów podatkowych z uwagi na treść art. 15 ust. 1 ww. ustawy. W jego świetle zasadniczym warunkiem kosztowego rozliczenia wydatku jest to by był on poniesiony w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, czyli w pewnym uproszczeniu - musi pozostawać w funkcjonalnym związku z prowadzoną działalnością gospodarczą.

Niewątpliwe koszty utrzymania floty samochodowej Wnioskodawcy taki związek z prowadzoną przez Niego działalnością wykazują. W sytuacji zaś, gdy in casu nie mamy do czynienia z wykorzystywaniem ich choćby częściowo do celów prywatnych pracowników, nie można mieć wątpliwości, że całość kosztów eksploatacyjnych ponoszonych przez Wnioskodawcę w związku z ich używaniem stanowi dla niego koszt uzyskania przychodów. Wskazanie miejsca parkowania samochodów należących do jego przedsiębiorstwa zależy od jego dowolnego uznania. Tym samym określenie, iż będzie to każdoczesne miejsce zamieszkania pracownika nie oznacza, że samochód służbowy jest w jakiejkolwiek części wykorzystywany na jego cele prywatne. Jest to wyłącznie decyzja o charakterze organizacyjnym, która nie wpływa na uprawnienia i obowiązki Wnioskodawcy w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca zatrudnia wielu pracowników na stanowisku przedstawiciela handlowego. Zadaniem tych pracowników jest tworzenie sieci klienckiej na terenie całego kraju, a także #61485; w niektórych przypadkach - za granicą. Zadania te realizowane są zarówno na odległość (za pośrednictwem maila, telefonicznie), jak i w toku wizyt pracowników Wnioskodawcy w siedzibach potencjalnych klientów.

Jednocześnie obowiązkiem przedstawicieli handlowych Wnioskodawcy jest obsługiwanie pozyskanych klientów poprzez zaopatrywanie ich w materiały reklamowe i promocyjne Wnioskodawcy, oferowanie im nowych, a także przyjmowanie zamówień.

Na potrzeby wykonywania powyższych zadań przedstawiciele handlowi Wnioskodawcy otrzymują do swojej dyspozycji samochód służbowy (stanowiący własność Wnioskodawcy lub przez Niego leasingowany). Jednocześnie, z uwagi na fakt, że większość swoich obowiązków pracowniczych wykonują poza siedzibą pracodawcy, uzyskali od niego zezwolenie na parkowanie tych samochodów w miejscu swojego zamieszkania. Powyższe ma na celu ułatwienie pracownikom Wnioskodawcy wykonywanie obowiązków służbowych poprzez zwolnienie ich z konieczności odbierania samochodu służbowego w siedzibie Wnioskodawcy, niejednokrotnie znacznie oddalonego od miejsca zamieszkania pracownika, w sytuacji gdy w danym dniu wykonuje pracę „w terenie”.

Wnioskodawca udziela zezwolenia na parkowanie samochodu służbowego w miejscu zamieszkania pracownika w umowie dotyczącej powierzenia tego pojazdu. Przyjęcie takiego schematu organizacyjnego podyktowane jest dodatkowo tym, że Wnioskodawca nie ma wystarczających warunków do garażowania na co dzień całej swojej floty.

W efekcie niezależnie od tego gdzie pracownicy Wnioskodawcy wykonują pracę danego dnia - czy w siedzibie (zakładzie) pracodawcy, czy też poza nią - każdorazowo pozostawiają powierzony im samochód służbowy w miejscu ich zamieszkania. Wielokrotnie zdarza się zatem, że przedstawiciele handlowi korzystają z samochodów służbowych w celu dojechania do zakładu pracy. Jednocześnie od pracowników tych nie są pobierane przez Wnioskodawcę jakiekolwiek opłaty za umożliwienie korzystania z samochodu służbowego w powyższym zakresie (na dojazdy z miejsca zamieszkania do pracy i z powrotem).

Przedstawiciele handlowi zatrudnieni są na podstawie stosunku pracy a na Wnioskodawcy spoczywają obowiązki płatnika w związku z tymi stosunkami pracy.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 (…).

Konstrukcja przepisu dotyczącego kosztów uzyskania przychodów daje podatnikowi możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich kosztów (niewymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych), pod warunkiem, że wykaże ich bezpośredni bądź pośredni związek z prowadzoną działalnością, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu. Tak więc, kosztami uzyskania przychodów są wszelkie, racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów, z wyjątkiem wymienionych w art. 16 ust. 1 ww. ustawy.

Zatem, aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodów, między tym kosztem a przychodem musi istnieć związek przyczynowo – skutkowy. Chodzi tu o związek tego typu, że poniesienie kosztu ma wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodu. Przez koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami należy rozumieć te koszty, których poniesienie wpływa bezpośrednio na uzyskanie przychodu z danego źródła. Są to więc wszelkie koszty, których poniesienie jest niezbędne, aby określone źródło przychodów przyniosło konkretne przychody. Aby uznać dany wydatek za koszt uzyskania przychodów nie jest konieczne w każdym przypadku wykazanie między nim a przychodem bezpośredniego związku. Należy zaznaczyć, że kosztami uzyskania przychodów są wszystkie wydatki poniesione w celu uzyskania przychodów, w tym również w celu zachowania i zabezpieczenia źródła przychodów, tak aby to źródło przynosiło przychody także w przyszłości. Wobec powyższego, kosztami będą również koszty pośrednie związane z uzyskiwanymi przychodami, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu uzyskania przychodów (w tym dla zagwarantowania funkcjonowania źródła przychodów), nawet wówczas gdyby z obiektywnych powodów przychód nie został osiągnięty.

Kosztem uzyskania przychodów będzie zatem taki koszt, który spełnia łącznie następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika,

• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,

• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

• poniesiony został w celu uzyskania przychodów, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów,

• został właściwie udokumentowany,

• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
  
  

Należy przy tym zauważyć, że definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach, należy zaś zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania.

Podatnik oceniając związek wydatku z prowadzoną działalnością gospodarczą winien zakładać, że dany koszt może obiektywnie przyczynić się do osiągnięcia przychodu. Ponadto, należy mieć na względzie, że podatnik uznając wydatek za koszt uzyskania przychodu odnosi ewidentne korzyści albowiem o ten koszt zmniejsza podstawę opodatkowania. Na nim więc spoczywa ciężar udowodnienia, że określony wydatek jest kosztem uzyskania przychodu.

Uznanie danego wydatku za koszt uzyskania przychodów jest możliwe tylko wtedy, gdy z prawidłowo i rzetelnie udokumentowanych zdarzeń wynika ponad wszelką wątpliwość, iż jest to wydatek celowy i racjonalnie uzasadniony. Zatem to podatnik zobowiązany jest wykazać nie tylko fakt poniesienia danego wydatku, ale także jego celowość i racjonalność. Innymi słowy oznacza to, że dla kwalifikacji prawnej danego kosztu istotne znaczenie ma cel, w jakim został poniesiony. Wydatek zostanie uznany za koszt uzyskania przychodów, jeżeli pomiędzy jego poniesieniem a powstaniem, zwiększeniem bądź też możliwością powstania przychodu istnieje związek przyczynowy. Wydatki zaliczone do kosztów uzyskania przychodów muszą być wynikiem racjonalnego i celowego działania podatnika. Każde zdarzenie należy rozpatrywać i oceniać indywidualnie.

Odnosząc powyższe uwarunkowania prawne do przedstawionego zdarzenia przyszłego, należy stwierdzić, że wyłącznie uzasadnione i udokumentowane wydatki poniesione przez Wnioskodawcę z tytułu eksploatacji samochodów służbowych mogą być rozpoznawane jako koszty uzyskania przychodów w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, z uwzględnieniem art. 16 ust. 1 ww. ustawy.

W ocenie tutejszego Organu, wydatki związane z eksploatacją samochodów służbowych w zakresie przejazdów pracowników na trasie pomiędzy wyznaczonym miejscem parkowania (miejscem zamieszkania), a miejscem pracy – o ile nie służą osobistym celom pracowników, lecz wykorzystywane są w ramach realizacji zadań służbowych, jako ponoszone w celu osiągnięcia przychodów, stanowią koszty ich uzyskania.

Jednakże, należy podkreślić, że w sytuacji wykorzystania przez pracownika samochodu służbowego do celów prywatnych, niezbędne jest rozpoznanie, w jakim zakresie samochód ten jest wykorzystywany na cele służbowe, a w jakim na cele prywatne pracownika, bowiem tylko wydatki związane z eksploatacją samochodu do celów służbowych stanowią koszty uzyskania przychodów.

Ponadto organ podatkowy wskazuje, że jeżeli przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe będzie różnić się od zdarzenia przyszłego, które wystąpi w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego zdarzenia przyszłego.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania niniejszej interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.