P O S T A N O W I E N I E

Na podstawie art. 14a § 1 i § 4 oraz art. 216 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (j. t. Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.),
- po rozpatrzeniu wniosku „ X ” Sp. z o. o. z dnia 22.12.2006r. (data wpływu 27.12.2006r.) o udzielenie pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej zastosowania właściwej stawki amortyzacyjnej dla wybudowanych obiektów budowlanych,
Naczelnik Pierwszego Urzędu Skarbowego w Radomiu, postanawia uznać stanowisko przedstawione we wniosku za prawidłowe.

U Z A S A D N I E N I E

W dniu 22.12.2006r. (data wpływu 27.12.2006r.) Spółka z o. o. „ X ” zwróciła się do tut. organu podatkowego z wnioskiem o udzielenie pisemnej interpretacji, co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, w której nie toczy się postępowanie podatkowe lub kontrola podatkowa albo postępowanie przed sądem administracyjnym.

Stan faktyczny przedstawiony przez Wnioskodawcę oraz stanowisko w sprawie:

Spółka z o. o. „ X ” wybudowała n/w obiekty budowlane:
1. Centrum handlowe o powierzchni użytkowej 3.529,37m2 i powierzchni handlowej 1980m2,
2. Halę spożywczo – przemysłową o powierzchni użytkowej 2.800m2 i powierzchni handlowej 1.980m2,
3. Halę warzywną o powierzchni użytkowej 433,2m2 i powierzchni handlowej 290m2.
Wybudowane pawilony posiadają konstrukcję stalową, ścianki zbudowane są z samonośnych płyt warstwowych z rdzeniem styropianowym, posadowione są na fundamentach betonowych.
Wybudowane pawilony podzielone są na boksy handlowe o powierzchni od 6-60m2 maksymalnie.
Zdaniem Spółki właściwą stawką amortyzacyjną jest stawka 10% w stosunku rocznym, a wybudowane obiekty powinny być zaliczone wg KŚT do grupy 1 rodzaj 103, tj. „Budynki handlowo – usługowe”, a nie stawka 2,5% w stosunku rocznym.
Spółka dodatkowo nadmieniła, iż identyczne obiekty handlowe usytuowane przy ul. A w miejscowości B decyzją Urzędu Skarbowego w X zakwalifikowane są do 10% stawki amortyzacyjnej. W załączeniu Spółka przedstawiła opinię Urzędu Statystycznego w Łodzi oraz orzeczenie Urzędu Skarbowego w X dotyczące identycznej zabudowy.

Stanowisko organu podatkowego:

Odpisy amortyzacyjne są formą rozliczania w czasie poniesionych wydatków poprzez ich kwalifikację do kosztów uzyskania przychodów w celu pomniejszenia dochodu do opodatkowania. Poprzez odpisy amortyzacyjne dokonywane jest obciążenie kosztów podatkowych w związku z sukcesywnym zmniejszeniem wraz z upływem czasu wartości danego składnika majątku.
Niewątpliwie, przez fakt zwykle wysokiej wartości początkowej nieruchomości zaliczanych do środków trwałych, ich prawidłowe rozliczenie w postaci odpisów amortyzacyjnych ma dla przedsiębiorców bardzo istotne znaczenie.

Zasady dokonywania odpisów amortyzacyjnych od różnego rodzaju środków trwałych przez osoby prawne zostały określone w ustawie z dnia 15 lutego 1991r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2000r. Nr 54, poz. 654 z późn. zm.).

W świetle przepisu art. 16a ust. 1 powołanej ustawy, środkami trwałymi są stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:
1) budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2) maszyny, urządzenia i środki transportu,
3) inne przedmioty
- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1.

Wartość początkową środków trwałych określa się według zasad ogólnych, podanych w art. 16g ust. 1 cyt. ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Odpisów dokonuje się od wartości początkowej danego środka trwałego (art. 16f ust. 1 cyt. ustawy), począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym środek ten wprowadzono do ewidencji, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór (art. 16h ust. 1 pkt 1 cyt. ustawy). W stosunku do składników majątku dotychczas nieobjętych ewidencją (tzw. ujawnionych), odpisów amortyzacyjnych dokonuje się począwszy od miesiąca następującego po miesiącu, w którym zostały one wprowadzone do ewidencji (art. 16h ust. 1 pkt 4 cyt. ustawy).

W myśl przepisu art. 16f ust. 3 wymienionej ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się zgodnie z art. 16h-16m, gdy wartość początkowa środka trwałego albo wartości niematerialnej i prawnej w dniu przyjęcia do używania jest wyższa niż 3.500 zł. W przypadku gdy wartość początkowa jest równa lub niższa niż 3.500 zł, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 16d ust. 1, mogą dokonywać odpisów amortyzacyjnych zgodnie z art. 16h-16m albo jednorazowo w miesiącu oddania do używania tego środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, albo w miesiącu następnym.

Odpisów amortyzacyjnych można dokonywać w równych ratach co miesiąc albo co kwartał, albo jednorazowo na koniec roku podatkowego (art. 16h ust. 4 cyt. ustawy).

Zarówno w przypadku środków trwałych jak i wartości niematerialnych i prawnych prawidłowe określenie długości okresu amortyzacji związane jest z właściwą identyfikacją danego składnika majątku. Jeżeli jest nim środek trwały (używany lub ulepszony, po raz pierwszy wprowadzany do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych), to w pierwszej kolejności na długość okresu amortyzacji wpływa jego rodzaj, przynależność do określonej grupy według Klasyfikacji Środków Trwałych, bowiem w myśl przepisu art. 16i ust. 1 cyt. ustawy, odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 16j-16ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1, a ten odwołuje się bezpośrednio do wspomnianej Klasyfikacji Środków Trwałych.

Klasyfikacja Środków Trwałych (KŚT) jest usystematyzowanym zbiorem obiektów majątku trwałego służącym m.in. do celów ewidencyjnych, ustalaniu stawek odpisów amortyzacyjnych oraz badań statystycznych. Wprowadzona została w życie z dniem 1 stycznia 2000r. rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 30.12.1999r. (Dz. U. z 1999r. Nr 112, poz. 1317 ze zm.).

Grupa 1 Klasyfikacji Środków Trwałych obejmuje budynki i lokale, spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego oraz spółdzielcze prawo do lokalu niemieszkalnego.

Budynki są to obiekty budowlane, trwale związane z gruntem, wydzielone z przestrzeni za pomocą przegród budowlanych oraz posiadające fundamenty i dach (art. 3 pkt 2 ustawy z dnia 7 lipca 1994r. -Prawo budowlane /t.j. Dz. U. z 2006r. Nr 156, poz. 1118 ze zm./).

Samodzielnymi środkami trwałymi w ramach grupy 1 są:
- budynek posadowiony na stałym fundamencie wraz z przynależnymi do niego przybudówkami i pomieszczeniami pomocniczymi,
- lokal, spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego oraz spółdzielcze prawo do lokalu niemieszkalnego.

O zaliczeniu budynku (lokalu) do właściwej podgrupy i rodzaju decyduje jego przeznaczenie oraz związana z tym konstrukcja i wyposażenie, a nie sposób użytkowania, który w praktyce bywa czasem niezgodny z przeznaczeniem. O zmianie pierwotnego przeznaczenia na stałe, decyduje każdorazowo wykonanie odpowiednich robót budowlano-adaptacyjnych. W przypadku budynków (lokali) o różnym przeznaczeniu o zaliczeniu obiektu do właściwej podgrupy i rodzaju decyduje główne jego przeznaczenie.

W wykazie rocznych stawek amortyzacyjnych, stanowiącym załącznik Nr 1 do ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych w pozycji 01, wymienione są między innymi budynki niemieszkalne z podgrupy 10 rodzaj 103, dla których ustawodawca przewidział roczną stawkę amortyzacyjną w wysokości 10%. Zgodnie z Klasyfikacją Środków Trwałych rodzaj 103 obejmuje budynki handlowo – usługowe, tj. centra handlowe, domy towarowe, samodzielne sklepy i butiki, hale używane do targów, aukcji i wystaw, targowiska pod dachem, stacje paliw, stacje obsługi itp., apteki.

Biorąc zatem pod uwagę wyżej przytoczone przepisy oraz opisany stan faktyczny, należy stwierdzić iż stanowisko Spółki w sprawie zastosowania 10% stawki amortyzacyjnej dla wybudowanych obiektów handlowych: centrum handlowego, hali spożywczo – przemysłowej oraz hali warzywnej, które mieszczą się w rodzaju 103 KŚT jest prawidłowe.

Przedmiotem oceny dokonanej przez tut. organ podatkowy w niniejszej interpretacji były w/w przepisy podatkowe oraz stan faktyczny przedstawiony przez Wnioskodawcę.
Organ podatkowy nie oceniał załączonych do wniosku: postanowienia Naczelnika Urzędu Skarbowego w X oraz opinii Urzędu Statystycznego w Łodzi, gdyż wydane zostały w indywidualnej sprawie nie dotyczącej Wnioskodawcy.

Pouczenie:

Zgodnie z art. 14b § 1 i § 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa niniejsza interpretacja nie jest wiążąca dla wnioskodawcy, wiąże natomiast właściwe organy podatkowe i organy kontroli skarbowej – do czasu jej zmiany lub uchylenia.
Na niniejsze postanowienie zgodnie z przepisem art. 14a § 4 ustawy Ordynacja podatkowa służy zażalenie do Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie, za pośrednictwem Naczelnika Pierwszego Urzędu Skarbowego w Radomiu w terminie 7 dni od daty jego doręczenia (art. 236 § 2 pkt 1 ustawy Ordynacja podatkowa).
Zażalenie, zgodnie z przepisem art. 222 w związku z art. 239 ustawy Ordynacja podatkowa powinno zawierać zarzuty przeciwko postanowieniu, określać istotę i zakres żądania będącego przedmiotem zażalenia oraz wskazywać dowody uzasadniające to żądanie.
Niniejsze postanowienie może zostać zmienione lub uchylone w drodze decyzji przez organ odwoławczy w trybie art. 14b ust. 5 cyt. ustawy Ordynacja podatkowa.