Zgodnie z przedstawionym stanem faktycznym, podatnik prowadzi działalność gospodarczą i jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. Podatnik zawarł z firmą słowacką umowę o całodobową ochronę obiektu. W ramach tej umowy kontrahent UE ochrania obiekt za pomocą monitoringu systemu alarmowego, systemy napadowego oraz działania grupy interwencyjnej.

Z załączonej przez podatnika kopii faktury wystawionej przez kontrahenta słowackiego wynika, iż świadczący usługę nie rozliczył podatku VAT. W fakturze ponadto określono termin płatności należności, inny niż data wystawienia dokumentu.

Podatnik zwraca się z zapytaniem, czy w przypadku wystawienia faktury przez słowacką firmę za monitoring systemu alarmowego Podatnik jest obowiązany do naliczenia podatku należnego VAT za ww. usługi i wystawić fakturę wewnętrzną?

Czy należny podatek VAT z faktury wewnętrznej jest zarazem podatkiem naliczonym?

Czy podatek należny z faktury wewnętrznej (usługa jest opodatkowana stawką 22%) należy wykazać w pozycji 29 deklaracji VAT-7 (tj. podatek należy od świadczenia usług na terytorium kraju opodatkowane stawką 22%)?

Kiedy powstaje obowiązek podatkowy z tytułu samonaliczenia podatku?

Zdaniem Podatnika, zgodnie z art. 27 ust. 2 pkt 1 ustawy o VAT, należy rozliczyć podatek VAT za ww. usługę, wystawiając fakturę wewnętrzną w myśl art. 106 ust. 7 ustawy o VAT).

Podatnik stoi na stanowisku, iż na mocy art. 86 ust. 2 pkt 4 kwota podatku należnego jest jednocześnie podatkiem naliczonym podlegającym odliczeniu. Kwotę podatku należnego należy wykazać w pozycji 29 deklaracji VAT-7. Obowiązek podatkowy zgodnie z art. 19 ust. 4 ustawy o VAT powstaje w chwilą wystawienia faktury przez słowackiego kontrahenta.

Dokonując oceny prawnej stanowiska pytającego, tut. organ podatkowy stwierdza j.n.

Zgodnie z art. 2 pkt 9 ustawy z dnia 11.03.2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2004 r. Nr 54, poz. 535 ze zm.), przez import usług rozumie się świadczenie usług, z tytułu wykonania, których podatnikiem jest usługobiorca, o którym mowa w art. 17 ust. 1 pkt 4 tej ustawy, czyli osoba prawna, jednostka organizacyjna nie posiadająca osobowości prawnej lub osoba fizyczna będąca usługobiorcą usług świadczonych przez podatników posiadających siedzibę lub miejsce zamieszkania albo pobytu poza terytorium kraju.

Przez terytorium kraju, zgodnie z art. 2 pkt 1 ustawy, rozumieć należy terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Co do zasady, przez import usług generalnie rozumieć należy więc takie usługi, które spełniają łącznie następujące warunki:

• usługodawca musi posiadać siedzibę (miejsce zamieszkania albo pobytu) poza terytorium Polski a więc na terytorium Wspólnoty lub poza tym terytorium,
• usługobiorcą jest osoba prawna, osoba fizyczna lub jednostka organizacyjna nie posiadająca osobowości prawnej, mająca siedzibę (miejsce zamieszkania lub pobytu) na terytorium Polski, która jest zobowiązana do rozliczania się ze zobowiązań podatkowych w Polsce,
• usługodawca nie rozliczył w Polsce podatku należnego z tytułu wykonanej usługi na rzecz usługobiorcy z Polski. Reguła ta nie ma jednak zastosowania do usług, od których podatek należny został rozliczony przez usługodawcę na terytorium kraju (Polski), z wyłączeniem usług określonych w art. 27 ust. 3 oraz art. 28 ust. 3, 4, 5, 6 i 7, dla których w każdym przypadku podatnikiem jest ich usługobiorca (art. 17 ust. 2).

Zgodnie z art. 27 ust. 2 pkt 1 ww. ustawy o VAT w przypadku świadczenia usług związanych z nieruchomościami - miejscem świadczenia usług jest miejsce położenia nieruchomości. Skoro nieruchomość położona jest na terytorium Polski a dostawca nie rozliczył podatki na terytorium Polski - miejsce świadczenia usług ochrony nieruchomosci jest również terytorium RP.

Wyżej wymienionego przepisu art. 17 ust. 1 pkt 4 nie stosuje się do usług, od których podatek należny został rozliczony przez usługodawcę na terytorium kraju, z wyjątkiem przepisów art. 27 ust. 3 oraz art. 28 ust. 3, 4, 6 i 7 ustawy, dla których w każdym przypadku podatnikiem jest usługobiorca - art. 17 ust. 2 ww. ustawy o VAT.

Zgodnie z art. 29 ust. 17 ww. ustawy podstawą opodatkowania w imporcie usług jest kwota, którą usługobiorca jest obowiązany zapłacić, z wyjątkiem gdy wartość usługi została wliczona do podstawy opodatkowania wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów zgodnie z art. 31 ust. 2 pkt 2 lub wartość usługi - na podstawie odrębnych przepisów - zwiększa wartość celną importowanego towaru albo w przypadku gdy podatek został rozliczony przez usługodawcę.

Mając na uwadze powyższe regulacje obowiązek podatkowy powstanie u nabywcy usługi w przypadku nie rozliczenia tego podatku przez usługodawcę. Winien on rozliczyć ten podatek poprzez wystawienie faktury wewnętrznej zgodnie z art. 106 ust. 7 ww. ustawy o podatku VAT.

Określona w fakturze wewnętrznej kwota podatku należnego winna być zadeklarowana w rozliczeniu VAT-7 w pozycji 29 jako podatek należny z tytułu transakcji świadczenia usług na terytorium kraju, opodatkowanych na podstawie art. 41 stawką VAT w wysokości 22%.

Jednocześnie na mocy art. 86 ust. 1 ww. ustawy o VAT w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego (...). W myśl art. 86 ust. kwotę podatku naliczonego stanowi (...) kwota podatku należnego od importu usług, kwota podatku należnego od dostawy towarów, dla której podatnikiem jest ich nabywca, oraz kwota podatku należnego z tytułu wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów.

Kwestię określenia momentu powstania obowiązku podatkowego rozstrzyga art. 19 ust. 19 ww. ustawy o podatku VAT, który stanowi, iż przy określeniu momentu powstania obowiązku podatkowego z tytułu importu usług, znajdują zastosowanie, w zależności od okoliczności, odpowiednio przepisy art. 19 ust. 1, 4, 5, 11, 13 pkt 1 lit. b i c, pkt 2, 4, i 7-9 oraz ust. 14-16.

Zgodnie z ww. przepisami obowiązek podatkowy od importu usług ochrony osób oraz usług ochrony, dozoru i przechowywania mienia powstaje z chwilą przekazania całości lub części zapłaty, nie później jednak niż z upływem terminu płatności określonego w umowie lub fakturze (art. 19 ust. 19 i art. 19 ust. 13 pkt 4 ww. ustawy o podatku VAT) nie zaś z datą wystawienia faktury przez kontrahenta słowackiego. Zatem stanowisko strony w tej części jest nieprawidłowe.