P O S T A N O W I E N I E

Na podstawie art. 14a § 4 w związku z § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 roku Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.), po rozpatrzeniu wniosku Banku, z dnia 30.04.2007r. (wpływ do tut. Urzędu 11.05.2007r.), o udzielenie pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego, tj.:1.czy strata na sprzedaży przejętego majątku dłużnika stanowić będzie koszt uzyskania przychodu,2.czy w przypadku wynajęcia przejętych składników majątku dłużnika, Bank będzie uprawniony do dokonywania odpisów amortyzacyjnych, stosownie do postanowień ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, Naczelnik Pierwszego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie - biorąc pod uwagę przedstawiony stan faktyczny oraz stan prawny

p o s t a n a w i a

uznać stanowisko Strony za prawidłowe.

U z a s a d n i e n i e

Z przedstawionego przez Stronę we wniosku stanu faktycznego wynika, że Bank przejmuje w ramach postępowania egzekucyjnego lub w ramach restrukturyzacji zadłużenia (w tym umów przewłaszczenia) majątek kredytobiorców w zamian za zwolnienie z długu powstałego w wyniku zawartej umowy kredytowej. Przejmowanie majątku dłużnika w zamian za zwolnienie z długu stanowi jedną z czynności wykonywanej przez banki na podstawie art. 6 ust. 1 pkt 4 ustawy Prawo bankowe. Stosownie do postanowień art. 6 ust. 2 i 3 tejże ustawy Bank zobowiązany jest do sprzedaży składników majątku przejętych w odniesieniu do:1.nieruchomości – w okresie nie dłuższym niż 5 lat od daty nabycia,2.pozostałych składników majątku – w okresie nie dłuższym niż 3 lata od daty nabycia. Obowiązek ten nie spoczywa na Spółce w przypadku, gdy wykorzysta przejęte składniki majątku do własnej działalności bankowej.Bank uznaje kredyt wartością rynkową wynikającą z wyceny przejętego majątku. Przejęcie majątku następuje najczęściej w sytuacji, gdy dłużnik nie jest w stanie go zbyć, na skutek np. specyfiki prowadzonej przez niego działalności gospodarczej i tym samym nie dysponuje środkami pieniężnymi na spłatę zobowiązania kredytowego. Taka sytuacja powoduje, że mimo podejmowanych działań w celu uzyskania jak najwyższej kwoty ze sprzedaży, cena sprzedaży po pewnym czasie jest niższa od wartości przejętego majątku z dnia przejęcia zgodnie z wyceną rzeczoznawców. Tym samym Bank generuje straty na sprzedaży przejętego za długi majątku. Czasami zdarza się sytuacja, że Strona nie znajduje nabywcy na majątek, ale znajduje podmiot, który wynajmuje od niej tenże majątek. W takiej sytuacji, Bank uznaje ten majątek za swój środek trwały i dokonuje odpisów amortyzacyjnych zgodnie z przepisami ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.W związku z powyższym, Strona wnosi o odpowiedź na następujące pytania:1.czy strata na sprzedaży przejętego majątku dłużnika stanowić będzie koszt uzyskania przychodu,2.czy w przypadku wynajęcia przejętych składników majątku dłużnika, Bank będzie uprawniony do dokonywania odpisów amortyzacyjnych, stosownie do postanowień ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.Bank stoi na stanowisku, iż strata na sprzedaży przejętych składników majątku dłużnika będzie stanowiła dla niego koszt uzyskania przychodu na podstawie art. 15 ust. 1 i 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. W ocenie Banku, literalne brzmienie tychże przepisów wskazuje, że przepisy te nie uzależniają możliwości zaliczenia w koszty podatkowe wartości rynkowej sprzedawanego majątku od rezultatu jego odpłatnego zbycia. Innymi słowy, bez znaczenia jest fakt, czy na sprzedaży majątku podatnik zrealizował stratę czy zysk.Zdaniem Banku, w przypadku aktywów przez niego wykorzystywanych zastosowanie znajdzie art. 16 ust. 1 pkt 1 lit. b ustawy o pdop i na tej podstawie będzie on mógł zaliczać wartość składników przejętego majątku do kosztów uzyskania przychodów poprzez dokonywanie odpisów amortyzacyjnych.

Biorąc pod uwagę przedstawiony stan faktyczny oraz stanowisko Strony, Naczelnik tutejszego Urzędu stwierdza, co następuje:

Stosownie do art. 6 ust. 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 roku Prawo bankowe (Dz. U. z 2002r. Nr 72, poz. 665 ze zm.) bank jest obowiązany do sprzedaży składników majątku, o których mowa w ust. 1 pkt 4, w odniesieniu do:
1.nieruchomości - w okresie nie dłuższym niż 5 lat od daty nabycia,
2.pozostałych składników majątku - w okresie nie dłuższym niż 3 lata od daty nabycia.Wyjątek od tej zasady przewiduje art. 6 ust. 3 cytowanej ustawy, w myśl którego obowiązek, o którym mowa w ust. 2, nie spoczywa na banku, jeżeli przejęte składniki majątku wykorzysta do prowadzenia własnej działalności bankowej.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 roku o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2000r. Nr 54, poz. 654 ze zm.) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Z przedstawionego przez Stronę stanu faktycznego wynika, iż cena sprzedaży określonego składnika majątku dłużnika może okazać się niższa od wartości rynkowej na jaką wyceniony został w dniu przejęcia. Innymi słowy przejmując aktywa dłużnika Bank musi się liczyć z sytuacją, że w wyniku ich sprzedaży nie uzyska ceny jaką został uznany niewypłacalny dłużnik. Zdaniem tutejszego organu podatkowego tego typu stratę na sprzedaży Strona będzie mogła zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów. W judykaturze ukształtował się pogląd, iż stratą jest niezawiniony przez podatnika ubytek w majątku, który nastąpił w wyniku zdarzeń zewnętrznych, na które nie miał on wpływu. Taka dokładnie sytuacja występuje w przedmiotowej sprawie. Bank uznaje dłużnika kwotą wynikającą z wartości rynkowej przejętego majątku, jednakże w skutek wystąpienia niezależnej od niego sytuacji, np. Bank przejmuje maszyny podmiotu, który prowadzi specyficzny rodzaj działalności, bądź też na rynku, na którym działa dłużnik panuje zastój i nie ma popytu na tego typu maszyny, Strona może mieć problemy ze znalezieniem kupca, co z czasem powoduje utratę wartości przejętej rzeczy. Ponieważ jest ona przeznaczona do sprzedaży nie jest wciągana do ewidencji środków trwałych i nie podlega amortyzacji, dlatego też Bank nie może skompensować sobie utraty wartości rzeczy poprzez dokonywanie odpisów amortyzacyjnych. Ponadto stwierdzić należy, iż przepis art. 15 ust. 1 oraz art. 16 ust. 1 ustawy o pdop nie wprowadzają żadnych ograniczeń dotyczących zaliczania w ciężar kosztów podatkowych strat z tytułu sprzedaży przejętych składników majątku dłużnika. Dodatkowo przepis art. 15 ust. 1 ustawy nie warunkuje możliwości zaliczenia wydatku do kosztów podatkowych od uzyskania dochodu z tytułu dokonanej transakcji. Działania podatnika winny być jedynie skierowane na uzyskanie przychodów, a w dalszej perspektywie określonych zysków.

Jednakże, jeżeli w sytuacji, takiej jak przedstawiona w niniejszym wniosku, w przypadku, gdy uzyskanie dochodu nie jest możliwe, najbardziej racjonalnym działaniem podatnika z punktu widzenia jego ekonomicznego interesu jest sprzedanie przejętego majątku nawet, gdy utracił on częściowo swoją wartość w celu zapobiegnięcia poniesieniu większych strat. Z uwagi więc na powyższe, zdaniem tutejszego organu podatkowego, strata na sprzedaży przejętych składników majątkowych dłużnika, będzie stanowić dla Banku koszt uzyskania przychodów.

Jeżeli chodzi o możliwość dokonywania odpisów amortyzacyjnych w przypadku dalszego wykorzystywania przejętych aktywów przez Bank, to zgodnie z art. 15 ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16m, z uwzględnieniem art. 16.Natomiast, w myśl art. 16a ustawy o pdop amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania: 1) budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością, 2) maszyny, urządzenia i środki transportu, 3) inne przedmioty- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.Powyższy przepis uzależnia prawo do dokonywania odpisów amortyzacyjnych od wykorzystywania nabytych lub wytworzonych we własnym zakresie środków trwałych na potrzeby związane z prowadzoną działalnością gospodarczą. Na równi z wykorzystywaniem składników majątkowych na potrzeby podatnika w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą ustawodawca traktuje oddanie takich składników osobom trzecim do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy leasingu, o której mowa w art. 17 a pkt 1. Rozpatrując przedstawioną we wniosku kwestię należy mieć również na uwadze treść art. 16 ust. 1 pkt 1 lit. b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, stosownie do którego nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż wymienione w lit. a) środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części – wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem pkt 8a, w przypadku odpłatnego zbycia środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na czas ich poniesienia. Z treści powyższego przepisu wynika, iż Bank będzie mógł zaliczać wartość przejętego na własność i oddanego w najem majątku dłużnika poprzez dokonywanie odpisów amortyzacyjnych. Jednakże, w momencie ustalania dochodu ze sprzedaży przejętego majątku, Bank zobowiązany będzie wydatki na nabycie tego majątku pomniejszyć o wartość dokonanych odpisów amortyzacyjnychBiorąc więc powyższe pod uwagę, w ocenie Naczelnika tutejszego Urzędu, stanowisko Strony w zakresie zaliczania w ciężar kosztów uzyskania przychodów strat na sprzedaży przejętych składników majątku dłużnika oraz możliwości amortyzowania przyjętych do używania aktywów rzeczowych dłużnika, jest prawidłowe.Mając powyższe na uwadze, postanowiono jak we wstępie.Niniejsze postanowienie dotyczy wyłącznie stanu faktycznego przedstawionego we wniosku oraz obowiązującego w tym stanie faktycznym stanu prawnego.