INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Z 2007 r. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 2 lipca 2007 r. o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej przepisów Ordynacji podatkowej w zakresie odpowiedzialności osób trzecich za zaległości podatkowe zbywcy nieruchomości w toku postępowania upadłościowego- jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 5 lipca 2007 r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej przepisów Ordynacji podatkowej w zakresie odpowiedzialności osób trzecich za zaległości podatkowe zbywcy nieruchomości w toku postępowania upadłościowego.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Spółka Akcyjna – zawarła umowę przedwstępną i w jej wykonaniu zakupiła w dniu 15 czerwca 2007 r. prawo wieczystego użytkowania gruntu wraz z prawem własności znajdujących się na tym gruncie zabudowań (dalej „nieruchomość”). Zakup ten odbył się w toku postępowania upadłościowego jako zakup z wolnej ręki. Nieruchomość nie ma charakteru rolnego ani leśnego i nie podlega opodatkowaniu podatkiem rolnym ani leśnym. Postępowanie upadłościowe, ze względu na datę wszczęcia (1 sierpnia 2002 r.) prowadzone jest na podstawie przepisów Prawa Upadłościowego. Wartość nieruchomości przekracza kwotę 15.800,00 zł.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy Spółka ponosi odpowiedzialność jako osoba trzecia za zobowiązania podatkowe zbywcy nieruchomości inne niż zobowiązania w podatku od nieruchomości dotyczące tej nieruchomości...

Zdaniem wnioskodawcy Spółka nie ponosi odpowiedzialności jako osoba trzecia za zobowiązania zbywcy nieruchomości inne niż zobowiązania w podatku od nieruchomości dotyczące tej nieruchomości. W niniejszej sprawie w związku ze szczególnymi okolicznościami nabycia nieruchomości dla oceny ewentualnej odpowiedzialności Spółki jako osoby trzeciej należy odwołać się przede wszystkim do przepisów Prawa Upadłościowego. W szczególności uprawnienia organów podatkowych do przenoszenia na spółkę, jako nabywcę nieruchomości, zobowiązań podatkowych upadłego należy rozpatrywać pod kątem art. 120 § 3 przepisów Prawa Upadłościowego. Przepis ten stanowi, że nabywca nieruchomości sprzedanej z wolnej ręki odpowiada za należności podatkowe z nieruchomości stosownie do przepisów podatkowych. Jest to jedyny przepis Prawa Upadłościowego, który odnosi się do sytuacji nabywcy w kontekście długów publicznoprawnych upadłego. W opinii Spółki przepis ten w sposób szczególny określa zasady zaspokajania, między innymi wierzycieli publicznych, (choć nie tylko) w sytuacji upadłości dłużnika. Należy zatem przyjąć, że nie ma możliwości stosowania przepisów dotyczących odpowiedzialności osób trzecich, czy innego sposobu zaspokajania wierzycieli publicznych, które powodowałyby ich zaspokojenie w sposób korzystniejszy niż przy zastosowaniu przepisów upadłościowych. Spółka stoi na stanowisku, iż stosowanie innych przepisów jest możliwe jedynie w sytuacji gdy przepisy Prawa upadłościowego wyraźnie to przewidują.

Jednocześnie Spółka wskazuje, iż art. 120 § 3 Prawa Upadłościowego pozwala w pewnym zakresie na stosowanie przepisów podatkowych dotyczących odpowiedzialności podatkowej nabywcy majątku dłużnika (art. 112 Ordynacji podatkowej). Zdaniem podatnika art. 120 § 3 Prawa upadłościowego stanowi wyjątek od zasady zaspokajania wierzycieli tylko w postępowaniu i na zasadach prawa upadłościowego. Biorąc to pod uwagę, należy stwierdzić, że ze względu na dyspozycję cytowanego przepisu istnieje możliwość nałożenia na nabywcę majątku upadłego (Spółkę) odpowiedzialności za długi upadłego jeżeli spełnione są następujące warunki:

• nabycie nieruchomości następuje w wyniku sprzedaży dokonywanej przez syndyka z wolnej ręki – zgodnie z przedstawionym stanem faktycznym warunek ten będzie spełniony,
• odpowiedzialność jest przenoszona tylko w odniesieniu do należności podatkowych z nieruchomości.

Kluczowe znaczenie ma tutaj wykładania pojęcia „należności podatkowe z nieruchomości”. Spółka uważa, iż chodzi w tym przypadku o zobowiązania podatkowe związane z nieruchomością, której sprzedaż powoduje przeniesienie odpowiedzialności. W aktualnie obowiązującym systemie podatkowym zobowiązaniem takim, związanym z nieruchomością może być:

• podatek od nieruchomości nakładany zgodnie z przepisami ustawy z dnia 12 stycznia 1991r. o podatkach i opłatach lokalnych (tekst jednolity Dz. U. z 2006r. Nr 121, poz. 844 ze zm.)
• podatek rolny nakładany zgodnie z przepisami ustawy z dnia 15 listopada 1984r. o podatku rolnym (tekst jednolity Dz. U. Nr 200, poz. 1682 ze zm.).

Pojęcie „należności podatkowe z nieruchomości” nie może być odnoszonedo jakichkolwiek innych kategorii zobowiązań podatkowych.

Z uwagi na fakt, że zgodnie ze stanem faktycznym przedmiotowa nieruchomość nie stanowi gruntu rolnego albo leśnego, który podlegałby opodatkowaniu podatkiem rolnym lub leśnym, należy brać pod uwagę jedynie podatek od nieruchomości.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.