P O S T A N O W I E N I E

Na podstawie art. 14a § 4 w zw. z § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. - Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) po rozpatrzeniu wniosku Spółki z dnia 29 czerwca 2007r. o udzielenie pisemnej informacji co do zakresu i sposobu zastosowania przepisów prawa podatkowego, Naczelnik Pierwszego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego, biorąc pod uwagę przedstawiony stan faktyczny oraz stan prawny

postanawia

uznać stanowisko Strony za nieprawidłowe.

U z a s a d n i e n i e

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że Spółka jako podatnik podatku od towarów i usług wykonuje działalność opodatkowaną podatkiem VAT w zakresie dystrybucji produktów medycznych. Dla celów tej działalności Spółka wykorzystuje samochody, będące przedmiotem leasingu. Samochody te spełniają warunki określone w art. 86 ust. 3 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (zarówno w brzmieniu sprzed, jak i po 22 sierpnia 2005r.). Oznacza, to że pojazdy te uznawane są za samochody osobowe lub inne pojazdy, w związku z czym Spółce nie przysługuje prawo do odliczenia podatku naliczonego od zakupu paliwa do tych samochodów. Jednakże część samochodów użytkowanych przez Spółkę w okresie po 1 maja 2004r. spełnia warunki do odliczenia podatku naliczonego od paliwa przewidziane w art. 25 ust. 1 pkt 3a uchylonej ustawy z dnia 8 stycznia 1993r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym, tj. posiada świadectwo homologacji jako samochód ciężarowy oraz dopuszczalną ładowność nie mniejszą niż 500 kg.

Spółka jest zdania, że art. 88 ust. 1 pkt 3 w związku z art. 86 ust. 3 jest niezgodny z art. 168 pkt (a) oraz art. 176 Dyrektywy Rady 2006/112/EC z dnia 28 listopada 2006r. (wcześniej art. 17 ust. 2 lit. a oraz art. 17 ust. 6 Szóstej Dyrektywy Rady z dnia 17 maja 1977r.. W konsekwencji Spółka w okresie po 1 maja 2004r. miała prawo do odliczenia podatku VAT od zakupu paliwa do samochodów w stosunku, do których (na podstawie uchylonej ustawy z dnia 8 stycznia 1993r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym) przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego przy zakupie paliw, tj. samochodów uznanych za ciężarowe o ładowności nie mniejszej niż 500 kg.

Na podstawie art. 88 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. Nr 54, poz. 535 z późn.zm.) obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się do nabywanych przez podatnika paliw silnikowych, oleju napędowego oraz gazu, wykorzystywanych do napędu samochodów osobowych i innych pojazdów samochodowych, o których mowa w art. 86 ust. 3. Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że użytkowane przez Spółkę samochody są pojazdami samochodowymi o dopuszczalnej ładowności mniejszej niż określona wg wzoru, o którym mowa w art. 86 ust. 3 ustawy z dnia 11 marca 2004r. w brzmieniu obowiązującym do dnia 21 sierpnia 2005r. Natomiast według art. 86 ust. 3 w/w ustawy w brzmieniu obowiązującym od dnia 22 sierpnia 2005r. przedmiotowe samochody odpowiadają kategorii pojazdów samochodowych o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony (nie są to jednocześnie pojazdy wymienione w art. 86 ust. 4).

Powyższe oznacza, że od dnia 1 maja 2004r. Spółce nie przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o podatek naliczony w związku z zakupem paliwa do napędu samochodów, o których mowa w przedmiotowej sprawie. Jednocześnie należy podkreślić, iż Naczelnik Urzędu Skarbowego nie jest organem właściwym do oceny zgodności powołanych wyżej przepisów z prawem unijnym. Natomiast wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 04 kwietnia 2007r. (sygn.I S.A./Wr 1852/06) powołany we wniosku Strony jest nieprawomocny z uwagi na złożoną skargę kasacyjną. Ponadto należy podkreślić, iż orzeczenie sądowe nie może zastąpić przepisu prawa i nie może być powszechnie stosowane, tym bardziej, iż przedmiotowy wyrok zapadł w indywidualnej sprawie i dotyczy konkretnego stanu faktycznego.

Mając powyższe na uwadze postanowiono jak na wstępie.

Niniejsze postanowienie dotyczy wyłącznie stanu faktycznego przedstawionego we wniosku oraz obowiązującego w tym stanie faktycznym stanu prawnego.

Pouczenie

Niniejsza interpretacja nie jest wiążąca dla Strony i jest wiążąca dla organów podatkowych oraz organów kontroli skarbowej właściwych dla Strony do czasu jej zmiany lub uchylenia (art. 14 b § 1 i 2 ustawy – Ordynacja podatkowa).

Na niniejsze postanowienie służy Stronie zażalenie do Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie, za pośrednictwem Naczelnika tut. Urzędu Skarbowego w terminie 7 dni od dnia doręczenia postanowienia (art. 14a § 4 w związku z art. 236 § 2 pkt 1 ustawy – Ordynacja podatkowa).