INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku opatrzonym datą 03 stycznia 2007 r. (data wpływu do tut. BKIP 09 stycznia 2008 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów składek na ubezpieczenie społeczne, Fundusz Pracy oraz Gwarantowany Fundusz Świadczeń Socjalnych odprowadzanych przez płatnika – Spółkę, do niemieckiej instytucji ubezpieczeniowej - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 09 stycznia 2008 r. wpłynął do tut. BKIP ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów składek na ubezpieczenie społeczne, Fundusz Pracy oraz Gwarantowany Fundusz Świadczeń Socjalnych odprowadzanych przez płatnika – Spółkę, do niemieckiej instytucji ubezpieczeniowej.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Pracownik Spółki jest zatrudniony na podstawie umowy o pracę. Jako obywatel Republiki Federalnej Niemiec odprowadza swoje składki na ubezpieczenie społeczne, FP, GFŚP do niemieckiej instytucji ubezpieczeniowej.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy świadczenia te Spółka może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów...

Zdaniem Spółki świadczenia te należałoby zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów. Wszelkie koszty ponoszone przez firmę zagraniczną na rzecz oddziału w Polsce mogą zostać potraktowane jako koszty podatkowe tego oddziału – przy założeniu, że związane były z wykonywanymi przez oddział czynnościami i stanowią koszty uzyskania przychodów na gruncie polskich przepisów podatkowych. Celowość poniesienia kosztu przez podatnika oznacza, że kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione przez podatnika niezależnie od tego, czy ich poniesienie przyniosło skutek w postaci osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów. Spółka jako pracodawca była zobligowana do uiszczania należności na składki ubezpieczeń społecznych tak samo jak od obywateli polskich. Różnicowanie składek na składki polskie i składki niemieckie i uzależnianie od tego możliwości zaliczenia tych wydatków jako koszt podatkowy byłoby naruszeniem prawa wspólnotowego. Prowadziłoby bowiem do dyskryminacji pracowników ze względu na kraj odprowadzonych składek (art. 39 TWE). Składki ubezpieczeniowe pełnią tę funkcję, niezależnie od tego, czy są wpłacane do polskiego, czy do „obcego” systemu ubezpieczenia społecznego. W czasie wykonywania pracy za granicą polski podatnik co do zasady korzysta ze świadczeń zdrowotnych zakładów opieki zdrowotnej państwa miejsca zatrudnienia, a nie ze świadczeń polskiej opieki zdrowotnej. Z tytułu wpłacania do zagranicznej instytucji ubezpieczeniowej składek na ubezpieczenie emerytalne i rentowe powinien on nabyć w przyszłości prawo do emerytury bądź renty, finansowane w odpowiedniej do okresu ubezpieczenia i sumy wpłaconych składek proporcji, z wszystkich systemów ubezpieczeniowych państw UE, w których był zatrudniony i z tego tytułu podlegał ubezpieczeniu, z uwagi na obowiązującą w UE zasadę koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego (reguły tej koordynacji są zawarte w rozporządzeniu Rady (EWG) nr 1408/71 z 14 czerwca 1971 r. w sprawie stosowania systemów zabezpieczenia społecznego dla pracowników najemnych i ich rodzin przemieszczających się we Wspólnocie. Ubezpieczenia społeczne i zdrowotne opierają się na zasadzie wzajemności, która polega na tym, że nabycie prawa do świadczenia ubezpieczeniowego i jego wysokość są uzależnione od wkładu finansowego wniesionego przez ubezpieczonego do systemu ubezpieczeniowego w postaci składek. Celem składki nie jest natomiast „zasilenie” tego czy innego systemu ubezpieczeniowego.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego, stwierdzam co następuje.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 z późn. zm.) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy. Zatem, aby wydatek mógł zostać uznany za koszt uzyskania przychodów na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, winien pozostawać w związku z przychodami i prowadzoną działalnością gospodarczą Podatnika oraz nie może zostać wymieniony w art. 16 ust. 1 ustawy, jako wydatek niestanowiący kosztów uzyskania przychodów.

W związku z powyższą definicją, do kosztów uzyskania przychodów można zaliczyć wydatki zarówno bezpośrednio związane z przychodami, które podatnik ponosi jako podmiot gospodarczy, a także wydatki, które nie mają bezpośredniego odzwierciedlenia w osiąganych przychodach, jakkolwiek ich ponoszenie warunkuje ich uzyskanie np. wydatki wynikające z zatrudnienia pracowników. Tzw. koszty pracownicze obejmują przede wszystkim wynagrodzenia i inne wypłaty pieniężne oraz świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika.

Zgodnie z brzmieniem art. 16 ust. 1 pkt 57 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów niewypłaconych, niedokonanych lub niepostawionych do dyspozycji wypłat, świadczeń oraz innych należności z tytułów określonych w art. 12 ust. 1 i 6, art. 13 pkt 2 i 4 – 9 oraz art. 18 ustawy z dnia 26 lipca 1991 roku o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.), a także zasiłków pieniężnych z ubezpieczenia społecznego wypłacanych przez zakład pracy.
Z powyższego przepisu wynika, że podatnik może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów m.in. wynagrodzenia i inne należności pracowników dopiero po ich faktycznym wypłaceniu, dokonaniu lub postawieniu do dyspozycji. Ta sama zasada ma zastosowanie do składek opłacanych z tytułu ubezpieczenia społecznego.

W związku z powyższym składki na ubezpieczenie społeczne w części finansowanej przez płatnika, a także wynagrodzenie pracownika brutto, które zawiera elementy ubezpieczenia społecznego opłacanego przez pracownika stanowią koszt uzyskania przychodów, po ich wpłaceniu do właściwego organu ubezpieczenia społecznego.

Reasumując, jak wynika z przedstawionego stanu faktycznego składki na ubezpieczenie społeczne, zdrowotne oraz Fundusz Pracy i Gwarantowany Fundusz Świadczeń Pracowniczych nie są odprowadzane do polskiego systemu ubezpieczeń społecznych, a do niemieckiej instytucji ubezpieczeniowej. Spółka posiada pismo z Zakładu Ubezpieczeń Społecznych zwalniające z ubezpieczenia społecznego w Polsce pracowników, a potwierdzające stosowanie niemieckich przepisów prawnych o ubezpieczeniu społecznym dla pracowników. W związku z tym, wpłacone do niemieckiej instytucji ubezpieczeniowej przez Spółkę jako płatnika składki, na ubezpieczenie społeczne pracownika mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów Spółki.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.).
Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).
Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.