POSTANOWIENIE

Wójt Gminy Pawłowice działając na podstawie art. 14a § 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (t.j. z 2005 roku. Dz. U. Nr 8, poz. 60 z późniejszymi zmianami), po rozpatrzeniu wniosku w sprawie wydania interpretacji przepisów w zakresie wyliczenia powierzchni użytkowej budynków dla celów opodatkowania podatkiem od nieruchomości postanawia: udzielić na wniosek podatnika interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego stwierdzając, iż w obowiązującym stanie prawnym:

1. Definicję powierzchni użytkowej budynku lub jego części dla celów opodatkowania podatkiem od nieruchomości zawiera art. 1a, ust. 1 pkt 5 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 roku o podatkach i opłatach lokalnych (tj. z 2006 roku, Dz. U. Nr 121, poz. 844).Zgodnie z brzmieniem tego przepisu przez powierzchnię użytkową budynku lub jego części należy rozumieć powierzchnię mierzoną po wewnętrznej długości ścian na wszystkich kondygnacjach, z wyjątkiem powierzchni klatek schodowych oraz szybów dźwigowych; za kondygnacje uważa się również garaże podziemne, piwnice, sutereny i poddasza użytkowe.

2. Powierzchnia użytkowa budynku obliczana dla celów opodatkowania podatkiem od nieruchomości jest więc sumą powierzchni użytkowej znajdujących się w budynku pomieszczeń i przy jej obliczaniu nie uwzględnia się powierzchni zajętej przez zewnętrzne i wewnętrzne ściany.

UZASADNIENIE

Zgodnie z art. 14a § 1 ustawy Ordynacja podatkowa stosownie do swej właściwości wójt gminy na pisemny wniosek podania ma obowiązek udzielić pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w ich indywidualnych sprawach, w których nie toczy się postępowanie podatkowe lub kontrola podatkowa albo postępowanie przed sądem administracyjnym. Składając do właściwego wójta gminy wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji podatnik jest obowiązany do wyczerpującego przedstawienia stanu faktycznego oraz własnego stanowiska w sprawie. Udzielenie interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego następuje w drodze postanowienia, na które przysługuje zażalenie. Interpretacja powinna zawierać ocenę prawną stanowiska pytającego z przytoczeniem przepisów prawa.

Jednocześnie w oparciu o art. 14b § 1 interpretacja ta nie jest wiążąca dla podatnika, jeżeli jednak podatnik zastosuje się do niej organ podatkowy nie może wydać decyzji określającej lub ustalającej wysokość zobowiązania podatkowego bez zmiany albo uchylenia postanowienia, jeżeli taka decyzja byłaby niezgodna z interpretacją zawartą w postanowieniu. Interpretacja jest natomiast wiążąca dla organów podatkowych właściwych dla wnioskodawcy i może zostać zmieniona lub uchylona wyłącznie w drodze decyzji. Zmienić lub uchylić postanowienie w sprawie interpretacji przepisów prawa podatkowego może organ odwoławczy jeżeli uzna, żewniesione zażalenie zasługuje na uwzględnienie lub z urzędu jeżeli postanowienie rażąco narusz prawo, orzecznictwo oraz gdy niezgodność z prawem jest wynikiem zmiany przepisów. Zastosowanie się podatnika do interpretacji nie może mu szkodzić.

Uzasadniając swoje stanowisko organ podatkowy informuje, że podatek od nieruchomości normuje ustawa z dnia 12 stycznia 1991 roku o podatkach i opłatach lokalnych, (tj. z 2006 roku, Dz. U. Nr 121, poz. 844).

Zgodnie z powyższą ustawą podstawę opodatkowania całego budynku wielorodzinnego jak i wyodrębnionego własnego lokalu stanowi powierzchnia użytkowa, której definicję zawiera art. 1a ust. 1 pkt 5 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych. Zgodnie z tym przepisem przez powierzchnię użytkową budynku lub jego części - należy rozumieć powierzchnię mierzoną po wewnętrznej długości ścian na wszystkich kondygnacjach z wyjątkiem powierzchni klatek schodowych oraz szybów dźwigowych; za kondygnację uważa się również garaże podziemne, piwnice, sutereny i poddasza użytkowe. Ustalając powierzchnię użytkową dla potrzeb opodatkowania podatkiem od nieruchomości nie należy więc sięgać do definicji zawartych w innych aktach prawnych (jak w ustawie z dnia 21 czerwca 2001 roku o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie kodeksu cywilnego) bowiem definicję taka zawiera akt prawny normujący podatek od nieruchomości (art. 1 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych). Ponadto z przepisu art. 1 w/w ustawy z dnia 21 czerwca 2001 roku wynika, iż ustawa ta reguluje zasady i formy ochrony praw lokatorów oraz zasady gospodarowania mieszkaniowymzasobem gminy, a zawarta w tej ustawie definicja powierzchni użytkowej (art. 2 ust. 1 pkt 7 zgodnie z którym pod pojęciem powierzchni użytkowej lokalu - należy rozumieć powierzchnię wszystkich pomieszczeń znajdujących się w lokalu, a w szczególności pokoi, kuchni, spiżarni, przedpokoi, alków, holi, korytarzy, łazienek oraz innych pomieszczeń służących mieszkalnym i gospodarczym potrzebom lokatora, bez względu na ich przeznaczenie i sposób używania; za powierzchnię użytkową lokalunie uważa się powierzchni balkonów, tarasów i loggio, antresoli, szaf i schowków w ścianach, pralni, suszarni, wózkowni, strychów, piwnic i komórek przeznaczonych do przechowania opału) nie pokrywa się z definicją powierzchni użytkowej zawartą w akcie prawnym normującym podatek od nieruchomości, a więc ustawie z dnia 12 stycznia 1991 roku o podatkach i opłatach lokalnych.

Zgodnie z art. 21 ustawy z dnia 17 maja 1989 roku prawo geodezyjne i kartograficzne podstawę planowania gospodarczego, planowania przestrzennego, wymiaru podatków i świadczeń, oznaczania nieruchomości w księgach wieczystych, statystyki publicznej, gospodarki nieruchomościami oraz ewidencji gospodarstw rolnych stanowią dane zawarte w ewidencji gruntów i budynków. Jednocześnie § 63 Rozporządzenia Ministra Rozwoju Regionalnego i Budownictwa z dnia 29 marca 2001 roku w sprawie ewidencji gruntów i budynków stanowi, iż danymi ewidencyjnymi dotyczącymi budynku stanowiącego część składową gruntu jest m.in.łączne wyrażone w m² pole powierzchni użytkowej. Z przepisów tych nie można jednak, jako czyni to podatnik, wnioskować, iż dla celów wymiaru podatku od nieruchomości powierzchnię użytków lokalu ustala się zgodnie z zasadami określonymi w przepisach ustawy o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie kodeksu cywilnego a więc aktu, który reguluje zasady i formy ochrony praw lokatorów oraz zasady gospodarowania mieszkaniowym zasobem gminy, a nie aktu który normuje podatek od nieruchomości.

Dla celów wymiaru podatku od nieruchomości należy obliczać powierzchnię użytkową zgodnie z definicją zawartą w art. 1a ust. 1 pkt 5 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 roku o podatkach i opłatach lokalnych z uwzględnieniem zapisu art. 4 ust. 2 zgodnie z którym powierzchnię pomieszczeń lub ich części oraz część kondygnacji o wysokości w świetle od 1,40 m do 2,20 m zalicza się do powierzchni użytkowej budynku w 50%, a jeżeli wysokość jest mniejsza niż 1,40 m, powierzchnię tę pomija się. Dane dotyczące powierzchni użytkowej budynku można ustalić na podstawie fizycznego obmiaru powierzchni budynku po wewnętrznej długości ścian. Należy podzielić pogląd, iż użyte przez ustawodawcę w ustawie o podatkach i opłatach lokalnych definicji powierzchni użytkowej lub jego części pojęcie wewnętrznej długości ścian oznacza, iż z powierzchni użytkowej wyłącza się grubość ścian, która podlegałaby wliczeniu gdyby pomiarów dokonywano po zewnętrznej stronie ściany. Należy także zwrócić uwagę, iż ustawodawca posługuje się pojęciem powierzchni pomieszczeń lub ich części (art. 4 ust. 2) a nie pojęciem powierzchni lokalu, co oznacza, iż pomiaru powierzchni użytkowej zgodnie z zasadami określonymi w ustawie o podatkach i opłatach lokalnych należy dokonywać w odniesieniu do każdego z pomieszczeń (a nie całego lokalu) co wyklucza wykazanie do opodatkowania grubości ścian.

W tym stanie rzeczy postanowiono jak wyżej.