W dniu 22.05.2006r. Spółka złożyła wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji, co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego.

Spółka prowadzi działalność gospodarczą w zakresie produkcji i sprzedaży kawy oraz herbaty. Z tego tytułu Spółka jest zarejestrowanym podatnikiem VAT czynnym. Poszukując możliwości zwiększenia swojego udziału w rynku, a także pełnego wykorzystania możliwości produkcyjnych posiadanego parku maszynowego, w dniu 05.04.2005r. Spółka zawarła z Panem X, prowadzącym działalność gospodarczą pod nazwą Y, zarejestrowaną w ewidencji działalności gospodarczej, będącym polskim podatnikiem podatku VAT czynnym prowadzącym działalność gospodarczą, między innymi w zakresie produkcji i sprzedaży kawy oraz herbaty (dalej jako „X”) umowę przedwstępną, w wykonaniu której miały między innymi przejść na Spółkę prawa do określonych znaków towarowych związanych z produkcją kawy i herbaty należące do X (dalej jako „Znaki Towarowe”).

Zgodnie z informacjami uzyskanymi przez Spółkę od X, przedmiotem prowadzonej przez niego działalności gospodarczej i jednocześnie istotnym źródłem przychodu uzyskiwanego w ramach tej działalności, było udzielanie licencji do wykorzystywania Znaków Towarowych spółce Z, która wykorzystywała Znaki Towarowe w celu produkcji i sprzedaży kawy oraz herbaty (dalej jako „Produkty”). X prowadził i prowadzi w chwili obecnej działalność gospodarczą w zakresie budowy budynków i lokali użytkowych, wynajmu powierzchni użytkowej, sprzedaży detalicznej artykułów spożywczych. W trakcie negocjacji mających na celu zawarcie umowy odpłatnego przeniesienia praw do Znaków Towarowych X informował Spółkę, że po zawarciu tej umowy nadal będzie prowadził działalność gospodarczą, z wyjątkiem jednak uzyskiwania przychodów z wykorzystywania w tej działalności Znaków Towarowych, do których prawa miały zostać sprzedane na rzecz Spółki.

W dniu 01.09.2005r. Spółka zawarła z X umowę przyrzeczoną przeniesienia prawa do Znaków Towarowych w drodze sprzedaży (dalej jako „Umowa”) (dla zachowania przejrzystości wypowiedzi czynność „przeniesienia praw do Znaków Towarowych w drodze sprzedaży” nazywana będzie także „sprzedażą Znaków Towarowych”). Na mocy Umowy Spółka nabyła prawa do Znaków Towarowych. Z tytułu zapłaty ceny za Znaki Towarowe X miał od Spółki otrzymać łączną cenę sprzedaży w 3 ratach, z których pierwsza została zapłacona w dniu 07.09.2005r., dwie następne mają być zapłacone w następujący sposób: rata druga będzie wypłacona po dniu uzyskania ostatecznych decyzji Urzędu Patentowego o wpisie zmiany uprawnionego w stosunku do wszystkich Znaków Towarowych na rzecz Spółki, rata trzecia zostanie zasadniczo wypłacona po upływie osiemnastu miesięcy od daty zawarcia umowy sprzedaży, jeśli w tym terminie Spółka nie uzyska wyroku zasądzającego przeciwko X lub spółce Z lub nie uzyska postanowienia sądu o zabezpieczeniu powództwa.

Jak podkreślił Wnioskodawca, status podatkowy X jako osoby fizycznej prowadzącej pozarolniczą działalność gospodarczą oraz fakt wykorzystywania przez X Znaków Towarowych w ramach tej działalności gospodarczej, włącznie z planowaną sprzedażą praw do tych znaków w ramach tej działalności nie budził żadnych wątpliwości. Znalazło to także wyraz w szeregu oświadczeń X znajdujących się w Umowie. Także przedstawione przez X dokumenty wydane przez Urząd Patentowy RP świadczyły o tym, że właścicielem Znaków Towarowych był X jako osoba fizyczna prowadząca działalność gospodarczą. Nadto, według wiedzy Spółki, X w dalszym ciągu prowadzi działalność gospodarczą, jakkolwiek z wyłączeniem prawa do używania w niej w jakikolwiek sposób Znaków Towarowych bądź skojarzeń z tymi znakami, czy ich formą graficzną.

W świetle powyższego – w opinii Spółki – niewątpliwe jest, że sprzedaż Znaków Towarowych dokonana została przez X prowadzącego pozarolniczą działalność gospodarczą i w ramach prowadzonej przez niego pozarolniczej działalności gospodarczej.

W trakcie prowadzonych negocjacji Umowy znany był również Spółce i nie pozostawiał żadnych wątpliwości, co do jego prawdziwości i rzetelności, zamiar X zapłaty podatku dochodowego od dochodu uzyskanego na skutek zawarcia Umowy. W istocie w dniu 20.10.2005r. X zapłacił, wcześniej deklarując, stosowną kwotę podatku dochodowego wynikającą w całości ze źródła przychodów w postaci pozarolniczej działalności gospodarczej opodatkowanej podatkiem liniowym 19%.

W wyniku powyższego Spółka nie pobrała zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych od kwoty zapłaconej X i nie złożyła deklaracji PIT-8B (obejmującej przedmiotową kwotę zapłaconą X).

Ku zaskoczeniu Spółki, otrzymała ona od X informację, że powinna była pobrać zaliczkę na podatek dochodowy jako płatnik. W odpowiedzi na prośbę Spółki o wyjaśnienie sytuacji, została ona poinformowana, że wynika to z postanowienia Naczelnika Urzędu Skarbowego w K. Na prośbę Spółki tego samego dnia uzyskała ona od X kopię wniosku o udzielenie pisemnej interpretacji, co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego oraz kopię postanowienia wydanego przez Naczelnika Pierwszego Urzędu Skarbowego w K. w odpowiedzi na ten wniosek.

Z dokumentów tych wynika, że X złożył wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji, co do zakresu stosowania przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (UPDF). We wniosku tym X oświadczył, że zaliczył przychody uzyskane ze zbycia Znaków Towarowych do przychodów z pozarolniczej działalności gospodarczej oraz że uważa, iż winny one być zaliczone do przychodów z praw majątkowych, o których mowa w art. 18 UPDF dodając, że po przeanalizowaniu obowiązujących przepisów prawa podatkowego, pojawiła się wątpliwość, co do prawidłowości rozliczenia przedmiotowej sprzedaży. W końcu stwierdził, że obowiązek poboru podatku z tego tytułu ciąży na Spółce.

Z dodatkowych informacji przekazanych Spółce następnego dnia po dniu wydania postanowienia przez Naczelnika Urzędu Skarbowego w K., wynika, iż X złożył korekty deklaracji PIT-5L za miesiące wrzesień, październik, listopad 2005r., korektę zeznania rocznego PIT-36L, korektę zeznania rocznego PIT-37 wyjaśniając, że przyczyną korekt jest to, iż dochód z tytułu zbycia Znaków Towarowych został przez błędną interpretację przepisów podatkowych źle zadeklarowany przez X dla potrzeb podatkowych.

Z przedstawionego powyżej stanu faktycznego wynika, że w momencie, w którym potencjalnie Spółka powinna pobrać zaliczkę na podatek dochodowy od osób fizycznych od wypłaty części ceny za Znaki Towarowe X kwalifikował te przychody jako uzyskane z tytułu i w ramach prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej. Co więcej, zestawienie chronologiczne zdarzeń, jakie zaszły od dnia zawarcia Umowy do dnia 17.05.2006r. (po dacie otrzymania przez X interpretacji Naczelnika Urzędu Skarbowego w K.) jednoznacznie wskazuje, że w takim przekonaniu X pozostawał aż do dnia 17.05.2006r., kiedy to złożył korekty deklaracji motywując to swoją błędną interpretacją przepisów podatkowych. X stwierdza w złożonym wyjaśnieniu, iż błędnie uznał, że przychód z tytułu zbycia znaków towarowych należy zaliczyć do przychodów z pozarolniczej działalności gospodarczej. O fakcie zaistnienia powyższego błędu Spółka została poinformowana dopiero w maju 2006r.

W związku z powyższym, Spółka zwróciła się z pytaniami następującej treści:

1. Czy w przedstawionym stanie faktycznym na Spółkę może zostać nałożona odpowiedzialność jako płatnika, o której mowa w art. 30 § 1 Ordynacji podatkowej z tytułu niepobranej zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych od kwoty wypłaconej w dniu 07.09.2005r. X z tytułu zapłaty części ceny za Znaki Towarowe, jeżeli przed upływem terminu do zapłaty zaliczki tj. 20.10.2005r. X zapłacił zaliczkę na podatek dochodowy z tytułu powyższego przychodu i to w wysokości przewyższającej zaliczkę, jaką obowiązana byłaby zapłacić Spółka jako płatnik?

2. Jeżeli, zdaniem organu, zapłata zaliczki na podatek dochodowy przez podatnika nie spowodowała zwolnienia Spółki jako płatnika z obowiązku zapłaty zaliczki na podatek dochodowy, to czy na Spółkę może zostać nałożona odpowiedzialność jako płatnika, o której mowa w art. 30 § 1 Ordynacji podatkowej z tytułu niepobranej zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych od kwoty wypłaconej w dniu 07.09.2005r. X z tytułu zapłaty części ceny za Znaki Towarowe, jeżeli zakończył się rok podatkowy, za który Spółka powinna była pobrać podatek, a należny podatek w kwocie przekraczającej wysokość zaliczki jaką obowiązana byłaby zapłacić Spółka jako płatnik, został zapłacony przez podatnika (X) w formie zaliczki w dniu 20.10.2005r. a następnie rozliczony w zeznaniu podatkowym PIT-36L (przed dokonaniem korekty tego zeznania)?

Prezentując własne stanowisko w powyższej sprawie Spółka stwierdza, iż zapłata zaliczki na podatek dochodowy od dochodu uzyskanego ze sprzedaży Znaków Towarowych przez samego podatnika, i to w wysokości przewyższającej zaliczkę, jaką ewentualnie powinna była pobrać Spółka, zwolniła Spółkę z obowiązku zapłaty zaliczki oraz odpowiedzialności za jej niepobranie.

Zgodnie z art. 3 pkt. 3 Ordynacji podatkowej ilekroć w ustawie jest mowa o podatkach rozumie się przez to również:
a) zaliczki na podatki,
b) raty podatków, jeżeli przepisy prawa podatkowego przewidują płatność podatku w ratach,
c) opłaty oraz niepodatkowe należności budżetowe.
Z kolei zgodnie z art.59 §1 Ordynacji podatkowej zobowiązanie podatkowe wygasa w całości lub w części wskutek ( m.in.):
1) zapłaty;
2) pobrania podatku przez płatnika lub inkasenta;
Zobowiązanie w podatku dochodowym od osób fizycznych jest jedno, bez względu na to, czy przy rozliczaniu tego podatku prawidłowo określono źródło przychodów. Jeżeli więc podatnik wpłacił zaliczkę na podatek dochodowy, to należna zaliczka została wpłacona, niezależnie od tego, czy podatnik prawidłowo przyporządkował uzyskany przez siebie dochód do określonego źródła przychodów. Niewątpliwym jest fakt, iż zaliczka na podatek została zapłacona przez X i to w wysokości większej niż zaliczka, którą ewentualnie zobowiązana byłaby wpłacić Spółka, albowiem nie zostały przez X od otrzymanej ceny potrącone koszty uzyskania przychodów w wysokości 50%.
Jeżeli więc osiągnięty dochód stanowił dochód z innego źródła przychodów niż został zadeklarowany, to nie będzie to samo w sobie oznaczało, że zaliczka w ogóle nie została zapłacona. Nie powstała więc automatycznie nadpłata zaliczki (zadeklarowanej przez X w deklaracji PIT-5L) z jednoczesną zaległością podatkową w zaliczce na podatek od dochodu, który powinien być ewentualnie zadeklarowany przez Spółkę jako płatnika, w części odpowiadającej wysokości zaliczki ewentualnie obciążającej Spółkę. Nie można od niej wobec tego obecnie wymagać, jako od płatnika, zapłaty zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych, skoro zaliczka ta została już zapłacona. Bez znaczenia jest przy tym fakt, iż przy wpłacie zaliczki błędnie określono źródło przychodów oraz że to podatnik, a nie płatnik, dokonał zapłaty zaliczki. Po pierwsze, było to bowiem bezpośrednią konsekwencją określenia źródła przychodów przez podatnika, a to pozostaje bez wpływu na ocenę, czy obowiązek zapłaty zaliczki został wykonany. Po drugie, należy zauważyć, że zgodnie z art. 30 § 1 Ordynacji podatkowej płatnik odpowiada za podatek (niepobrany, lub podatek pobrany, ale niewpłacony organowi podatkowemu). Zgodnie natomiast z art. 3 pkt 3 lit. a) Ordynacji podatkowej pod pojęciem „podatku” rozumie się także zaliczki na podatek. Zatem w świetle art. 30 § 1 Ordynacji podatkowej niezbędną przesłanką obowiązku zapłaty podatku przez płatnika jest istnienie należnego „podatku” (lub też należnej zaliczki). Jeżeli więc podatek należny (należna zaliczka) został zapłacony, to nie istnieje już podatek (należna zaliczka), za który płatnik mógłby być odpowiedzialny. Teza powyższa znalazła swoje potwierdzenie w licznych orzeczeniach sądów administracyjnych. Tytułem przykładu należy wskazać na wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 26.07.2005r. w którym wskazano, iż odpowiedzialność płatnika nie może być oderwana od istnienia zobowiązania podatkowego. Jeżeli zobowiązanie wygasło przez zapłatę, nie może być mowy o odpowiedzialności płatnika.

Ponadto, za przyjęciem tezy, iż na Spółce nie ciąży obecnie obowiązek wpłaty zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych (w związku z uiszczeniem zaliczki na podatek przez X) przemawia również wykładnia celowościowa przepisów Ordynacji podatkowej o płatniku i jego obowiązkach (odpowiedzialności). Jak podkreśla się bowiem w doktrynie, celem wprowadzenia do ustawodawstwa instytucji płatnika było usprawnienie poboru podatków. Wiąże się to z faktem, iż płatnicy z reguły efektywniej i bardziej terminowo wpłacają organom skarbowym należne podatki, niż czyniliby to sami podatnicy. Przepisy o płatniku mają więc na celu i służą zapewnieniu sprawnego poboru podatków. Mając powyższe na uwadze należy stwierdzić, iż w przypadku, gdy podatek (zaliczka) został we właściwym terminie wpłacony przez samego podatnika, nie ma już uzasadnienia do odwoływania się do instytucji płatnika (i jego odpowiedzialności). Tym samym, w omawianym stanie faktycznym przepisy o odpowiedzialności płatnika nie znajdą zastosowania.

Co do pytania nr 2 Spółka stwierdziła, iż zakończenie roku podatkowego, w którym Spółka powinna była ewentualnie pobrać zaliczkę na podatek oraz rozliczenie i zapłata należnego podatku przez samego podatnika (X), zwalniają Spółkę z odpowiedzialności z tytułu niepobrania zaliczki, oraz z obowiązku zapłaty kwoty stanowiącej równowartość niepobranej zaliczki.

W dalszej kolejności Spółka pragnie wskazać, że nawet gdyby przyjąć, iż zapłata zaliczki przez podatnika nie zwalnia płatnika z obowiązku wpłaty zaliczki w trakcie roku podatkowego, to obowiązek wpłaty zaliczki i tak wygasa wraz z końcem roku podatkowego, za który należna była dana zaliczka. Jak bowiem podkreślono w licznych orzeczeniach sądów administracyjnych, zobowiązania z tytułu zaliczek na podatek dochodowy przekształcają się wraz z końcem roku podatkowego w zobowiązanie z tytułu podatku dochodowego za dany rok podatkowy. I tak w wyroku NSA z dnia 08.12.2004 r. stwierdzono wprost, że po zakończeniu roku podatkowego organ podatkowy nie ma podstaw prawnych do wydania decyzji określającej zaliczki w tym podatku ponieważ z upływem roku podatkowego kwestia zaliczek na podatek dochodowy upada. Co więcej, w orzecznictwie wskazano, że powyższa reguła dotyczy nie tylko zaliczek, do zapłaty których podatnik obowiązany jest na zasadzie samoobliczenia, ale również zaliczek płatnych na innej podstawie prawnej (np. w odniesieniu do zobowiązań podatkowych wynikających z decyzji organu podatkowego). Jak stwierdził bowiem NSA w powołanym wyżej wyroku, nie ma znaczenia, czy wysokość zaliczki na podatek dochodowy wynika z deklaracji złożonej przez podatnika w ramach samoopodatkowania, czy też jest następstwem określenia jej przez organ podatkowy w deklaratoryjnej decyzji. Wynika to z konstrukcji, w ramach której zaliczka na poczet podatku ma prawne uzasadnienie do upływu roku podatkowego, którego dotyczy, po tym momencie powstaje już zobowiązanie w podatku dochodowym, którego wysokość konkretyzuje się w złożonym przez podatnika zeznaniu.

Do zapłaty podatku należnego za dany rok podatkowy obowiązany jest, co do zasady, sam podatnik. Zgodnie bowiem z art. 45 ust. 4 pkt 1 UPDF w terminie złożenia zeznania rocznego podatnicy obowiązani są wpłacić organowi podatkowemu różnicę pomiędzy podatkiem należnym a kwotą zaliczek pobranych przez płatników w trakcie roku podatkowego. Z regulacji powyższej wynika więc, że w sytuacji, w której płatnik nie pobrał zaliczki, kwota pozostająca podatnikowi do zapłaty będzie po prostu odpowiednio wyższa. Oczywiście, w przypadku, gdy podatnik nie uiści tej odpowiednio wyższej kwoty podatku, to za jej zapłatę, do wysokości niepobranej zaliczki, odpowiedzialny będzie także płatnik, na zasadzie art. 30 § 1 Ordynacji podatkowej. Jak zauważył bowiem NSA w wyroku z dnia 28.10.1994r. dopóki podatnik nie spełnił ciążącego na nim obowiązku podatkowego, dopóty płatnik odpowiada za jego zobowiązania podatkowe. Jednakże, gdy podatek zostanie rozliczony przez podatnika, to nie dojdzie do aktualizacji odpowiedzialności płatnika. W podobnym duchu wypowiedział się również NSA, który w wyroku z dnia 29.09.1998r. stwierdził, iż w sytuacji, gdy sam podatnik składa do organu podatkowego odpowiednie rozliczenie całości ciążących na nim zobowiązań podatkowych oraz dokonuje ich wpłaty, organ nie może żądać zapłaty tych samych zobowiązań podatkowych od płatnika, albowiem z chwilą zapłaty nastąpiło wygaśnięcie zobowiązania.

W świetle powyższego Spółka wnosi o udzielenie odpowiedzi na wyżej postawione pytania.

Dodatkowo Spółka pragnie jeszcze raz podkreślić następujące elementy stanu faktycznego: do dnia 16.05.2006r. X nie poinformował Spółki o powzięciu wątpliwości, co do prawidłowości dokonanego rozliczenia podatkowego z tytułu uzyskanej części ceny sprzedaży Znaków Towarowych, a przecież we wniosku o interpretację z dnia 04.04.2006r. przedstawił swoje stanowisko mówiące o tym, że przychody z tego tytułu winny być zakwalifikowane do źródła przychodów w postaci praw majątkowych.

Ustosunkowując się do przedstawionej powyżej kwestii, Naczelnik Pierwszego Wielkopolskiego Urzędu Skarbowego w Poznaniu stwierdza, co następuje:

Zgodnie z przepisem art. 14a § 1 i § 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (tekst jednolity: Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.), stosownie do swojej właściwości naczelnik urzędu skarbowego, naczelnik urzędu celnego lub wójt, burmistrz (prezydent miasta), starosta albo marszałek województwa na pisemny wniosek m. in. płatnika ma obowiązek udzielić pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w ich indywidualnych sprawach, (...). Składając wniosek podatnik, płatnik lub inkasent jest obowiązany do wyczerpującego przedstawienia stanu faktycznego oraz własnego stanowiska w sprawie.
Stosownie do regulacji art. 14a § 5 ustawy Ordynacja podatkowa, do załatwienia wniosku, o którym w § 1, stosuje się odpowiednio przepisy art. 169 § 1 i 2 oraz art. 170 § 1, z tym że w razie gdy wniosek nie został uzupełniony w wyznaczonym terminie, nie mają zastosowania przepisy art. 14b § 3.
Powyższe regulacje ustawy wskazują na okoliczność, iż organy podatkowe, udzielające podatnikom/płatnikom interpretacji prawa podatkowego w ich indywidualnych sprawach, mają obowiązek opierać się na faktach przedstawionych przez wnioskującego w podaniu. Tylko zdarzenia faktyczne opisane przez podatników/płatników brane są więc pod uwagę przez organ podatkowy przy udzielaniu odpowiedzi na zapytanie. Nie są zaś brane pod uwagę zdarzenia, które bądź nigdy nie wystąpiły, bądź zostały przedstawione w sposób niewyczerpujący, czy w sposób budzący wątpliwości co do ich faktycznego wystąpienia w przyszłości. Ponadto, przepisy art. 14a cytowanej ustawy nakazują organom podatkowym stosować regulacje związane ze koniecznością zachowania procedury uzupełniania braków formalnych wniosku oraz procedury wiążącej się z właściwością organów podatkowych. Jednocześnie podkreślić należy, iż zakres stosowania art. 14a ustawy nie pozwala organom podatkowym na prowadzenie postępowania dowodowego w sprawie.Przedmiotową sprawę organ podatkowy rozpatruje więc opierając się wyłącznie na stanie faktycznym przedstawionym przez Wnioskodawcę.

W stanie faktycznym przedstawionym przez Wnioskującą zastosować należy przepis art. 8 ustawy Ordynacja podatkowa stanowiący, iż płatnikiem jest osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna nie mająca osobowości prawnej, obowiązana na podstawie przepisów prawa podatkowego do obliczenia i pobrania od podatnika podatku i wpłacenia go we właściwym terminie organowi podatkowemu.
Według art. 3 pkt 3 ustawy, ilekroć w ustawie jest mowa o podatkach – rozumie się przez to również:
a) zaliczki na podatki,
b) raty podatków, jeżeli przepisy prawa podatkowego przewidują płatność podatku w ratach,
c) opłaty oraz niepodatkowe należności budżetowe.
Zgodnie natomiast z art. 30 § 1 ww. ustawy, płatnik, który nie wykonał obowiązków określonych w art. 8, odpowiada za podatek niepobrany lub podatek pobrany a niewpłacony.
Stosownie zaś do regulacji art. 30 § 4 tej ustawy, jeżeli w postępowaniu podatkowym organ podatkowy stwierdzi okoliczność, o której mowa w § 1 lub 2, organ ten wydaje decyzję o odpowiedzialności podatkowej płatnika lub inkasenta, w której określa wysokość należności z tytułu niepobranego lub pobranego, a niewpłaconego podatku.
Na podstawie zaś przepisu art. 59§1 w/w ustawy, zobowiązanie podatkowe wygasa w całości lub w części wskutek:
- zapłaty;
- pobrania podatku przez płatnika lub inkasenta; (...).
Z kolei, zgodnie z art. 59 § 2 pkt 1 ustawy, zobowiązanie płatnika lub inkasenta wygasa w całości lub w części wskutek wpłaty.

W świetle art. 8 ustawy Ordynacja podatkowa nie ulega wątpliwości, że płatnik nie realizuje własnych zobowiązań podatkowych, a jest zobowiązany do obliczenia, poboru i przekazania organowi podatkowemu cudzego podatku (podatnika) w wysokości wynikającej z zobowiązania ciążącego na tym podatniku. Do tych zobowiązań, które płatnik miał obowiązek pobrać stosuje się wszystkie dalsze uregulowania ustawy, tj. dotyczące zaległości podatkowej (art. 51), naliczania odsetek (art. 53), jak również przepis art. 59 wymieniający zdarzenia powodujące wygaśnięcie w całości lub w części zobowiązania podatkowego, którym w pierwszym rzędzie jest zapłata (wpłata), w drugim pobranie podatku przez płatnika.
W opinii tutejszego organu podatkowego, w przedmiotowej sprawie podstawowe znaczenie ma występowanie samego zobowiązania. Brak zobowiązania spowoduje bowiem, że rozważania na temat odpowiedzialności Wnioskującej staną się bezprzedmiotowe.
Zdaniem organu podatkowego w sformułowaniu w art. 30§1 ustawy Ordynacja podatkowa, iż „płatnik odpowiada za podatek niepobrany” mieści się założenie, że należny od podatnika podatek nie wpłynął w odpowiedniej wysokości i w odpowiednim terminie na rachunek organu podatkowego. Wynikającą z treści art. 30§1 ustawy wolą ustawodawcy nie mogło być żądanie podwójnej zapłaty tego samego zobowiązania, czyli żądanie zapłaty podatku przez płatnika, który podatku nie pobrał, niezależnie od tego czy ten podatek we właściwym terminie i właściwej wysokości wpłynął do budżetu państwa.
Wykładnia przepisów regulujących instytucję płatnika wskazuje na okoliczność, że w przypadku, gdy na płatnika nałożono obowiązek obliczenia i pobrania podatku, nie można zarzucić podatnikowi niewywiązywania się z obowiązku zapłaty podatku. Jednak obciążenie płatnika określonym zobowiązaniem, którego nie pobrał, nie uchyla odpowiedzialności podatnika (art. 26 ustawy Ordynacja podatkowa stanowi, iż podatnik odpowiada całym swoim majątkiem za wynikające ze zobowiązań podatkowych podatki).
Jeżeli pomimo odpowiedzialności płatnika należności podatkowe na nim ciążące uregulował podatnik, to zobowiązanie podatkowe wygasło na mocy art. 59 § 1 pkt 1 w związku z art. 59 § 2 pkt 1 ustawy Ordynacja podatkowa. Regulacja art. 59 § 2 pkt 1 ustawy nie uzależnia bowiem wygaśnięcia zobowiązania od wpłaty zobowiązania przez płatnika, lecz od jego wpłaty (ustawodawca akcentuje więc samą okoliczność wpłaty nie zaś podmiot jej dokonujący), a ponadto odpowiedzialność płatnika nie uchyla odpowiedzialności podatnika. Ze stanu faktycznego przedstawionego we wniosku Spółki wynika, iż Pan X zadeklarował i w dniu 20.10.2005r. zapłacił, stosowną kwotę podatku dochodowego wynikającą w całości ze źródła przychodów w postaci pozarolniczej działalności gospodarczej opodatkowanej podatkiem liniowym 19%. Obliczając ten podatek uwzględnił (jak wyjaśnia Wnioskująca), dochód powstały z transakcji sprzedaży znaków towarowych.
Zaznaczyć należy (abstrahując w tym momencie od analizy prawidłowości działań Wnioskującej w zakresie realizacji Jej obowiązków jako płatnika), iż stosownie do przepisów art. 41 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (j. t. Dz. U. z 2000r. Nr 14, poz. 176 ze zm.) w którym stanowi się, że osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które dokonują wypłaty należności osobom określonym w art. 3 ust. 1, z tytułu działalności określonej w art. 13 pkt 2 i 4-9 oraz art. 18, są obowiązane jako płatnicy pobierać, z zastrzeżeniem ust. 4, zaliczki na podatek dochodowy w wysokości 19% należności pomniejszonej o koszty uzyskania przychodów w wysokości określonej w art. 22 ust. 9 oraz pomniejszonej o składki potrącone przez płatnika w danym miesiącu na ubezpieczenia emerytalne i rentowe oraz na ubezpieczenie chorobowe, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b), stawka podatku według, której należałoby pobrać podatek ze zbycia znaku towarowego wynosi również 19%.
Uwzględniając więc informację przedłożoną przez Wnioskującą, o terminowej zapłacie przez Pana X podatku z tytułu transakcji odpłatnego zbycia znaku towarowego, uznać należy, iż wystąpiła przesłanka wpłaty podatku wskazana w przytoczonym uprzednio przepisie art. 59 § 2 pkt 1 Ordynacji podatkowej. W związku z tym, stwierdzić należy, że zobowiązanie podatkowe w tym zakresie wygasło.
Ponadto, z uwagi na powyższą odpowiedź, zgodną ze stanowiskiem Spółki w zakresie pytania 1-go rozpatrywanego w niniejszym postanowieniu, udzielenie odpowiedzi na pytanie 2-gie stało się bezprzedmiotowe.
Jednocześnie, organ podatkowy pragnie poinformować, iż stanowisko organu podatkowego co do stosowania art. 30§5 Ordynacji podatkowej, tj. kwestia ewentualnej winy podatnika (Pana X) oraz stosowania art. 41 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przedstawione zostanie w odrębnych postanowieniach.

Przedmiotowa interpretacja co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskującą i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia tego zdarzenia.