D E C Y Z J A

Dyrektor Izby Skarbowej w Krakowie po rozpoznaniu zażalenia Spółki z dnia 17 listopada 2005 r. na postanowienie Naczelnika Urzędu Skarbowego Kraków-Prądnik z dnia 3 listopada 2005 r. nr PP 443/88/2/05/ZM w sprawie udzielenia interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w zakresie podatku od towarów i usług, działając na podstawie art. 14b § 5 pkt 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (tekst jednolity Dz. U. z 2005 r. nr 8, poz. 60 ze zm.) odmawia zmiany przedmiotowego postanowienia uznając, iż zawarta w nim ocena prawna stanu faktycznego przedstawionego w zapytaniu jest prawidłowa.

U Z A S A D N I E N I E

Wnioskiem z dnia 30.08 2005 r., uzupełnionym pismem z dnia 28.09.2005 r. (wpływ do Urzędu Skarbowego odpowiednio - w dniu 2.09.2005 r. oraz w dniu 4.10.2005 r.), Spółka zwróciła się do Naczelnika Urzędu Skarbowego Kraków-Prądnik o udzielenie pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego zgodnie z przepisem art. 14a § 1 Ordynacji podatkowej.
Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że w dniu 25 marca 2005 r. Spółka zawarła umowę leasingu operacyjnego samochodu. Umowa ta została zarejestrowana w urzędzie skarbowym w dniu dniu 13 czerwca 2005 r. Pojazd ten spełniał wymogi, o których mowa w art. 86 ust. 3 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.) w brzmieniu obowiązującym przed dniem 22 sierpnia 2005 r. Samochód ten nie spełnia jednak wymogów określonych w art. 86 ust. 4 ustawy o VAT w brzmieniu obowiązującym od dnia 22 sierpnia 2005 r., a jego całkowita ładowność nie przekracza 3,5 tony. Spółka nadmienia, że samochód spełniał także wymogi, które określone były w art. 25 ust. 1 pkt 1,2 i 3a ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz. U. Nr 11, poz. 50 ze zm.).

Począwszy od dnia 22 sierpnia 2005 r. Spółka nie dokonuje pomniejszenia podatku należnego o podatek naliczony z faktur dokumentujących nabycie paliwa do tego samochodu. Jednakże zdaniem Spółki prawo takie jej przysługuje na podstawie postanowień VI Dyrektywy, a w szczególności art. 17 ust. 6. Ponadto Spółka powołuje się na wyrażony w VI Dyrektywie zakaz poszerzania katalogu wyłączeń z prawa do odliczenia podatku naliczonego. Wyrazem tego zakazu są orzeczenia ETS z dnia 8.01.2002 r. w sprawie .../... oraz z dnia 14.06.2001 r. w sprawie .../...
Naczelnik Urzędu Skarbowego Kraków- Prądnik w postanowieniu z dnia 3 listopada 2005 r. nr PP 443/88/2/05/ZM uznał stanowisko Spółki za nieprawidłowe.

Na powyższe postanowienie Spółka wniosła w dniu 17 listopada 2005 r. zażalenie podnosząc, iż nie zgadza się z uzasadnieniem postanowienia, a szczególnie ze stwierdzeniem, iż Dyrektywy Rady Unii nie obowiązują wprost i nie są źródłem prawa powszechnie obowiązującego w Polsce. Spółka powołuje się na zasadę wypracowaną w licznych orzeczeniach Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości, że w razie rozbieżności między regulacją prawa krajowego a normą VI Dyrektywy, podatnik może dochodzić swych praw opierając się bezpośrednio na przepisie unijnym z pominięciem sprzecznych z nią krajowych aktów prawnych.

Po rozpatrzeniu złożonego zażalenia oraz oraz akt sprawy Dyrektor Izby Skarbowej w Krakowie stwierdza:
Zgodnie z art. 88 ust. 1 pkt 3 ustawy o VAT, w brzmieniu obowiązującym od dnia 22 sierpnia 2005 r., obniżenia kwoty lub zwrotu podatku należnego nie stosuje się do nabywanych przez podatnika paliw silnikowych, oleju napędowego oraz gazu, wykorzystywanych do napędu samochodów osobowych i innych pojazdów samochodowych, o których mowa w art. 86 ust. 3. W przepisie art. 86 ust. 3 ustawy o VAT wymieniono samochody osobowe oraz pojazdy samochodowe o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony. Z zakresu tego wyłączone są samochody osobowe oraz pojazdy samochodowe, których dopuszczalna masa całkowita nie przekracza wprawdzie 3,5 tony, jednakże są one wymienione w ust. 4 tego artykułu.

Spółka przedstawiając stan faktyczny stwierdziła, iż przedmiotowy samochód jest innym pojazdem samochodowym (nie osobowym) o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony i równocześnie nie jest żadnym z pojazdów wymienionych w ust. 4 art. 86 ustawy o VAT.
Zatem zakaz odliczania podatku naliczonego od zakupu paliwa przeznaczonego do tego samochodu będzie miał w przedmiotowej sprawie zastosowanie.

Odnosząc się do zarzutu naruszenia art. 17 VI Dyrektywy przez w/w postanowienie Naczelnika Urzędu Skarbowego Dyrektor tut. Izby Skarbowej stwierdza:
Wynikające z postanowień art. 88 ust. 1 pkt 3 w/w ustawy o VAT w brzmieniu obowiązującym do dnia 21.08.2005 r. i po tej dacie - wyłączenie prawa do odliczenia podatku naliczonego obowiązywało również na gruncie ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym. Zgodnie bowiem z art. 25 ust. 1 pkt 3a w/w ustawy podatnikowi nie przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przy nabyciu paliw silnikowych benzynowych, oleju napędowego oraz gazu wykorzystywanych do napędu samochodów osobowych lub innych samochodów o dopuszczalnej ładowności do 500 kg.

Zmiana postanowień art. 88 ust. 1 pkt 3 ustawy o VAT z dnia 11.03.2004 r. polegała jedynie na innym sposobie określenia kategorii pojazdów, z którymi jest związane wyłączenie prawa do odliczenia podatku naliczonego przy nabyciu paliwa. Nie dotyczyła jednak samej istoty tego ograniczenia sprowadzającej się do zakazu odliczania podatku naliczonego w cenie paliwa przeznaczonego do napędu samochodów osobowych oraz pojazdów samochodowych nie spełniających ustawowych kryteriów samochodu ciężarowego. Zatem dopuszczalne jest utrzymanie przedmiotowego wyłączenia w obecnie obowiązującej ustawie o VAT skoro istniało ono już na gruncie poprzedniej ustawy. Tym bardziej, iż wyłączenie prawa do odliczenia w tym zakresie jest zgodne z generalną zasadą prawa wspólnotowego, w myśl której w żadnym przypadku odliczenie podatku od wartości dodanej nie przysługuje od wydatków, które nie są wydatkami ściśle związanymi z prowadzoną działalnością gospodarczą.
Dlatego też państwo polskie, podobnie jak inne państwa członkowskie wprowadziło wyłączenie z prawa do odliczenia wydatków związanych ze środkami transportu w odniesieniu, do których zachodzi duże prawdopodobieństwo, że mogą być dokonywane również na prywatny użytek podatnika. Ma to miejsce zwłaszcza w przypadku, gdy wydatki te są związane z pojazdami samochodowymi, które konstrukcyjnie nie są przeznaczone wyłącznie do przewozu towarów.

W orzeczeniu wydanym w sprawie .../... pomiędzy ... a ... (Niemcy) Europejski Trybunał Sprawiedliwości stwierdził: " ... Dyrektywa jest wiążąca dla każdego Państwa Członkowskiego, do którego jest kierowana, w zakresie celów, jakie należy osiągnąć, zapewniając jednakże organom poszczególnych państw swobodę wyboru stosowanych form i metod", co oznacza, iż dyrektywy Rady Unii Europejskiej nie obowiązują wprost państw członkowskich ale wymagają implementacji do systemu prawa krajowego. Dlatego nie można mówić o wejściu w życie dyrektywy w takim znaczeniu jak wchodzą w życie przepisy prawa krajowego. Tym samym nie jest możliwe odliczanie przez podatnika podatku naliczonego wprost na podstawie VI Dyrektywy Rady Unii Europejskiej, zwłaszcza w przypadku, gdy w przewidzianym trybie nie stwierdzono, iż w wymaganym terminie państwo polskie nie wprowadziło do krajowej legislacji, względnie wprowadziło w sposób nieprawidłowy normy przewidziane w Dyrektywie - co zdaniem ETS uzasadniałoby bezpośrednie stosowanie prawa wspólnotowego.

Natomiast organ podatkowy nie jest upoważniony do dokonywania samoistnej oceny zgodności przepisów prawa krajowego z normami prawa wspólnotowego. Jednocześnie organ ten obowiązany jest do respektowania tych przepisów dla potrzeb dokonania oceny prawnej na podstawie art. 14a i 14b ustawy Ordynacja podatkowa.
Decyzja niniejsza jest ostateczna.
Biorąc powyższe pod uwagę Dyrektor Izby Skarbowej w Krakowie orzekł jak w sentencji.

Na decyzję służy prawo wniesienia skargi do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Topolowa 5 z powodu jej niezgodności z prawem.
Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach za pośrednictwem Dyrektora Izby Skarbowej w Krakowie w terminie 30 dni od dnia doręczenia decyzji.