DECYZJA

Na podstawie art. 14 b § 5 pkt. 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 roku Ordynacja podatkowa (tekst jednolity z 2005 roku Dz. U nr 8, poz. 60) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie, z uwagi rażące naruszenie prawa, zmienia z urzędu postanowienie Naczelnika Pierwszego Urzędu Skarbowego Warszawa-Śródmieście z dnia 14 marca 2005 roku nr 1435/FD1/415/2/05/SJ wydane w sprawie udzielenia pisemnej interpretacji, co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w indywidualnej sprawie i uznaje stanowisko zawarte we wniosku z dnia 29 grudnia 2004 roku za prawidłowe.

UZASADNIENIE

Pismem z dnia 5 stycznia 2005 roku, uzupełnionym w dniu 03 lutego 2005 roku podatnik wystąpił z wnioskiem o interpretacje prawa podatkowego z zakresu ustalenia kwoty przychodu z tytułu zawartej umowy najmu.

Zgodnie ze stanem faktycznym przedstawionym w w/w wniosku, Pan Jacek S. w 2004 roku wynajmował część lokalu mieszkalnego. Wysokość czynszu z tytułu najmu nie została oznaczona wprost w pieniądzach lub w świadczeniach innego rodzaju, lecz w zmiennej wysokości odpowiadającej części czynszu – stosownie do udziału powierzchni wynajmowanej w powierzchni całkowitej lokalu – i innych opłat związanych z użytkowaniem lokalu (np. elektryczność, gaz itp.). A zatem kwota czynszu nie została określona, natomiast określono jedynie warunki wyznaczenia czynszu w przyszłości.

W istniejącym stanie faktycznym podatnik wyraził swoje stanowisko, iż przychodem z tytułu najmu jest równowartość bieżących opłat pobieranych od najemcy zgodnie z umową tj. czynsz, telefon, energia i gaz.

W postanowieniu z dnia 14 marca 2005 roku nr 1435/FD1/415/2/05/AJ Naczelnik Urzędu Skarbowego Warszawa-Praga uznał, że stanowisko Pana Jacka S. zawarte we wniosku z dnia 29 grudnia 2004 roku jest nieprawidłowe. W uzasadnieniu Naczelnik Pierwszego Urzędu Skarbowego Warszawa-Śródmieście uznał, że przedmiotowy lokal został udostępniony nieodpłatnie. Zatem wysokość przychodu należy ocenić w świetle art. 16 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Dalej Naczelnik wyjaśnił, iż przepis ten ma charakter szczególny wobec art. 11 ust. 1 wyżej powołanej ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zdaniem Naczelnika Urzędu, w przedmiotowej sprawie, oraz w świetle powołanego wyżej przepisu, należy wartość czynszową przyjąć taką, jaka stanowiłaby w przypadku zawarcia umowy najmu lub dzierżawy nieruchomości bądź też jej części /.../. Wynika z tego, że organ pierwszej instancji stoi na stanowisku, że w żadnym przypadku art. 16 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie daje podstawy do przyjęcia przychodu w wysokości przyjętej przez Pana.

Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie, po zapoznaniu się ze stanem faktycznym zaprezentowanym we wniosku oraz postanowieniem Naczelnika Pierwszego Urzędu Skarbowego Warszawa-Śródmieście z dnia 14 marca 2005 roku nr 1435FD1/415/2/05/AJ stwierdził, że postanowienie to rażąco narusza obowiązujące prawo.

Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych źródłem przychodów jest m.in. – najem. Natomiast z przepisu z art. 11 ust. 1 wynika, że „Przychodami – z zastrzeżeniem art. 14-16, art. 17 ust. 1 pkt. 6 i 9, art. 19 i 20 ust. 3 są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze, oraz wartość pieniężna, oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń”.

Zgodnie z art. 11 ust. 2 a wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się, (pkt. 3) jeżeli przedmiotem świadczenia jest udostępnienie lokalu lub budynku – według równowartości czynszu, jaki przysługiwałby w razie zawarcia umowy najmu tego lokalu lub budynku.

Także zgodnie z art. 16 ust. 1 za przychód z nieruchomości odstąpionych bezpłatnie w całości lub części do używania innych osobom /.../ uważa się wartość czynszową stanowiącą równowartość czynszu jaki przysługiwałby od tych osób w razie zawarcia umowy najmu lub dzierżawy nieruchomości.

W niniejszej sprawie niewątpliwie została zawarta umowa i określono w niej czynsz w postaci równowartości bieżących opłat – czyli czynszu na rzecz spółdzielni, oraz opłat eksploatacyjnych. Kwoty te miesięcznie są różne, ale kwestia ich wysokości jest objęta zakresem swobody umów i nie można w treść takiej umowy ingerować. Należy zauważyć, iż zgodnie z cytowanymi wyżej przepisami – w przypadku nieodpłatnych świadczeń z tytułu umów najmu – podstawą do określenia wysokości przychodu jest właśnie czynsz.

Okoliczność, iż czynsz de facto jest wpłacany przez podnajemcę nie zmienia postaci rzeczy, że zobowiązanym (wobec spółdzielni), jest główny najemca (wynajmujący). Zatem fakt świadczenia przez inną osobę zobowiązań podatnika, oznacza, iż w ten właśnie sposób Pan Jacek S. otrzymuje pieniądze za wynajem.

Okoliczność, iż nic nie zarabia na tym wynajmie, ponieważ przychody są równe kosztom nie oznacza to, iż nie jest to przychód. Nie ma jedynie z tego tytułu dochodu.

W literaturze przedmiotu do art. 16 wyrażony jest pogląd, że „Przychód na podstawie art. 16 uopdof pozostaje tylko w przypadku, gdy odstąpienie nieruchomości (jej części) do używania ma charakter bezpłatny. Bezpłatność w tym przypadku oznacza, iż oddający nieruchomość do używania nie uzyskuje z tego tytułu żadnej korzyści”.

„Brak czynszu pieniężnego nie przesądza o tym, że oddanie ma charakter bezpłatny. Odpłatność za używanie może być wyrażona w inny sposób niż czynsz pieniężny.”

Dyrektor Izby Skarbowej, oceniając kwestię uzyskania korzyści, uważa, że korzyścią będzie fakt nie obciążenia kosztami utrzymywania części lokalu wraz z częścią czynszu.

Reasumując sprawę, stwierdzić należy, że jeżeli strony zawarły umowę, na mocy której następuje oddanie nieruchomości do używania, zaś w umowie określono czynsz zmienny, odpowiadający wartości rynkowej, to nie ma podstaw prawnych do stosowania przepisów art. 16 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i ustalenie wartości czynszowej nieruchomości. W tym przypadku bowiem nie ma miejsca nieodpłatne udostępnienie nieruchomości do używania.

Zatem wynikający z umowy przychód należy traktować jako przychód z tytułu wynajmu, nie zaś z tytułu nieodpłatnego użyczenia lokalu

Zgodnie z regulacją art. 14 § 5 pkt. 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 roku Ordynacja podatkowa (tj. Dz.U z 2005 roku , Nr 8, poz. 60) organ odwoławczy w drodze decyzji z urzędu zmienia albo uchyla postanowienie, o którym mowa w art. 14 § 4 ustawy, jeżeli rażąco narusza ono prawo. Rażącym naruszeniem prawa jest naruszenie oczywiste, gdy rozstrzygnięcie organu pierwszej instancji jest ewidentnie sprzeczne z przepisem prawnym.

Mając na uwadze, postanowienie Naczelnika Pierwszego Urzędu Skarbowego Warszawa – Śródmieście z dnia 14 marca 2005 roku Nr 1435/FD1/415/2/05/AJ narusza przepis art. 11 ust. 1 w/w ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, – stąd Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie orzekł jak w sentencji.