INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z o.o., przedstawione we wniosku z dnia 20 grudnia 2011 r. (data wpływu 27 grudnia 2011 r.) uzupełnionym pismem z dnia 14 marca 2012 r. (data wpływu 19 marca 2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego od opłat serwisowych – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 27 grudnia 2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego od opłat serwisowych. Przedmiotowy wniosek uzupełniono w dniu 19 marca 2012 r. o doprecyzowanie opisu stanu faktycznego.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca (dalej Spółka), zawarł umową zatytułowaną „ramowa umowa współpracy w zakresie najmu pojazdów (leasing operacyjny)” – dalej „umowa ramowa”.

Umowa ramowa zawarta została pomiędzy Spółką jako najemcą, a Spółką A. jako Wynajmującym (dalej „Wynajmujący”).

Określa ona sposób zawierania umów najmu pojazdów oraz ich szczegółowe warunki. Umowa ta sama w sobie nie jest umową najmu, lecz jej przedmiotem jest określenie sposobu zawierania umów najmu pojazdów oraz określenie ich szczegółowych warunków.

Na jej podstawie i w okresie jej obowiązywania Spółka jest uprawniona, a Wynajmujący zobowiązany do zawierania odrębnych umów najmu pojazdów (dalej „odrębne umowy”).

Odrębne umowy najmu – zgodnie z postanowieniami umowy ramowej – są umowami najmu w rozumieniu przepisów kodeksu cywilnego, a jednocześnie spełniają wymogi wynikające z art. 23b ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz z art. 17b ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (umowa leasingu operacyjnego).

Odrębne umowy, zgodnie z umową ramową, zawierane są na czas określony – nie krótszy niż 2 lata. Okres ten jest szczegółowo wskazywany w złożonym przez Spółkę zamówieniu pojazdu, a jego bieg rozpoczyna się od daty przekazania pojazdu, zawartej w protokole przekazania pojazdu. Zamówienie pojazdu oraz protokół przekazania pojazdu są konkretyzacją umowy ramowej, stanowiąc jednocześnie przewidzianą umową ramową – umowę odrębną.

Rozpatrując zakres prawa do władztwa nad rzeczami, będącymi przedmiotem omawianych umów (oddawanymi w najem pojazdami) wskazać należy, że Wynajmujący równocześnie jest stroną innej umowy – umowy leasingu finansowego (umowa nadrzędna) jako korzystający. Finansującym i jednocześnie właścicielem zaś w tej umowie leasingu finansowego jest F. S.A.

Pomiędzy Spółką a Wynajmującym równolegle została zawarta także inna umowa – „umowa o kompleksową obsługę pojazdów” (dalej „umowa serwisowa”), na podstawie której Wynajmujący (jako zleceniobiorca) zobowiązany został do wykonywania za wynagrodzeniem, kompleksowej obsługi użytkowanych przez Spółkę (w tej umowie zleceniodawca) pojazdów wynajmowanych jej na podstawie umowy ramowej, w odniesieniu do konkretnych pojazdów użytkowanych przez Spółkę na podstawie odrębnych umów.

W skład powyższej kompleksowej obsługi wchodzą m.in. takie czynności jak:

• zawieranie umów ubezpieczenia,
• organizacja wykonywania okresowych przeglądów gwarancyjnych, przeglądów pojazdów, napraw serwisowych, wymiany opon,
• rozliczanie szkód z ubezpieczeń komunikacyjnych itp.
  
  

W uzupełnieniu do wniosku wskazano, że Spółka jest czynnym podatnikiem podatku VAT, a użytkowany samochód jest wykorzystywany w działalności opodatkowanej VAT.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy ponoszone przez Spółkę miesięczne opłaty wynikające z umowy o kompleksową obsługę pojazdów nie są objęte ograniczeniem wynikającym z art. 3 ust. 6 ustawy z dnia 16 grudnia 2010 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz o transporcie drogowym (ustawa nowelizująca ustawę o VAT – Dz. U. Nr 247, poz. 1652) – w związku z czym Spółka będzie mogła odliczyć w pełni podatek naliczony zawarty w fakturach dokumentujących te usługi – zgodnie z art. 86 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 ze zm.)...

Zdaniem Wnioskodawcy, użytkowane przez Spółkę, na podstawie umowy ramowej oraz umów odrębnych, samochody osobowe, na podstawie umowy serwisowej, są obsługiwane przez Wynajmującego w zakresie m.in.:

• zawierania umów ubezpieczenia,
• organizacji wykonywania okresowych przeglądów gwarancyjnych, przeglądów pojazdów, napraw serwisowych, wymiany opon,
• rozliczania szkód z ubezpieczeń komunikacyjnych itp.
  
  

Usługi te podlegają miesięcznej ryczałtowej opłacie serwisowej. W umowie serwisowej Spółka jest zleceniodawcą, a Wynajmujący zleceniobiorcą.

Rozpatrując kwestię, czy opłaty wnoszone na podstawie umowy o kompleksową obsługę pojazdów objęte są ograniczeniem wynikającym z art. 3 ust. 6 ustawy z dnia 16 grudnia 2010 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz o transporcie drogowym, zdaniem Spółki, takie ograniczenie w tym przypadku nie będzie miało miejsca.

Art. 86 ust. 1 ustawy z dnia z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 ze zm. – dalej ustawa o VAT) stanowi, że w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego m.in. fakturach dokumentujących wykonane na rzecz podatnika usługi.

Zgodnie natomiast z art. 3 ust. 6 ustawy nowelizującej – w przypadku usługobiorców użytkujących samochody osobowe oraz inne pojazdy samochodowe, o których mowa w ust. 1, na podstawie umowy najmu, dzierżawy, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze, kwotę podatku naliczonego stanowi 60% kwoty podatku naliczonego od czynszu (raty) lub innych płatności wynikających z zawartej umowy, udokumentowanych fakturą. Suma kwot w całym okresie użytkowania samochodów i pojazdów, o których mowa w zdaniu pierwszym, dotycząca jednego samochodu lub pojazdu, nie może jednak przekroczyć kwoty 6.000 zł.

Wnioskodawca uważa, że ograniczenia zawarte powyżej w ustawie dotyczą jedynie podatku naliczonego od czynszu (raty) oraz innych płatności wynikających wprost z umowy, której istotą jest przekazanie samochodu do użytkowania, tj. np. umowy leasingu. W przytoczonym przepisie bowiem mowa jest o kwocie podatku naliczonego z czynszu (raty) lub innych płatności wynikającej z umowy najmu, dzierżawy, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze.

W konsekwencji, w przedstawionym stanie faktycznym, art. 3 ust. 6 ustawy nowelizującej ma zastosowanie wyłącznie do rat leasingowych i innych płatności wskazanych wprost w umowie leasingu (lub najmu). Natomiast przepis ten nie obowiązuje innych umów dotyczących samochodów użytkowanych przez Spółkę i wynikających z nich płatności, w tym w szczególności rozpatrywanej umowy o kompleksową obsługę pojazdów.

Analogiczne stanowisko przyjął także Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w swym wyjaśnieniu nr IPPP1/443-1031/11-4/Isz z dnia 4 października 2011 r.: „należy stwierdzić, iż stosownie do art. 3 ust. 6 cyt. ustawy zmieniającej ustawę o VAT, ustawodawca ograniczył prawo do odliczenia kwoty podatku naliczonego w przypadku użytkowania samochodów osobowych i innych pojazdów samochodowych na podstawie umowy najmu, dzierżawy, leasingu lub umowy o podobnym charakterze do 60% (nie więcej jednak niż 6.000 zł) podatku naliczonego od czynszu (raty) lub innych płatności wynikających z zawartej umowy, udokumentowanych fakturą. W cytowanym przepisie, ustawodawca wskazuje na czynsz (ratę), a więc nazwę używaną do określenia opłaty za używanie samochodu na podstawie umowy leasingu, najmu. W drugiej kolejności ustawodawca wskazuje na „inne płatności wynikające z za wartej umowy”. Jednak ustawodawca wskazał na „inne płatności” co potwierdza, że jego intencją jest aby przepis znalazł zastosowanie do wszystkich płatności jakie zostały wskazane w tej umowie, czyli umowie najmu, leasingu.

Natomiast w przedmiotowej sprawie mamy do czynienia z dwoma odrębnymi umowami, tj. umową leasingu/najmu pojazdów i umową o świadczenie dodatkowych usług. Decyzją stron transakcji, było oddzielne uregulowanie kwestii leasingu/najmu pojazdów i dodatkowych usług – tj. usług zarządzania flotą i usług serwisowych. Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, iż Wnioskodawca nie nabywa od Leasingodawcy/Wynajmującego jednej usługi, lecz Leasingodawca/Wynajmujący zapewniają Wnioskodawcy dwa odrębne świadczenia, tj. leasing/najem samochodów oraz usługi związane z zarządzaniem flotą jak i serwisowaniem tychże pojazdów. Zatem zastosowanie ograniczenia, wynikającego z przepisu art. 3 ust. 6 ustawy nie będzie miało zastosowania do usług świadczonych na podstawie odrębnej umowy o zarządzanie flotą czy też umowy o serwisowanie samochodów, o których mowa we wniosku.

W rezultacie należy stwierdzić, że podatek naliczony wynikający z faktur dokumentujących zakup usług zarządzania flotą, jak i usług obsługi serwisowej samochodów w odniesieniu do tych samochodów podlega odliczeniu na zasadach ogólnych określonych w art. 86 ust. 1 ustawy o VAT, bowiem spełniona jest podstawowa przesłanka warunkująca prawo do odliczenia, tj. samochody te wykorzystywane są przez Wnioskodawcę do działalności opodatkowanej”.

Podsumowując – zdaniem Spółki – ponoszone przez nią miesięczne opłaty wynikające z umowy o kompleksową obsługę pojazdów nie są objęte ograniczeniem wynikającym z art. 3 ust. 6 ustawy nowelizującej, w związku z czym Spółka będzie mogła odliczyć w pełni podatek naliczony zgodnie z art. 86 ust. 1 i 2 ustawy o VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

W myśl art. 15 ust. 1 ustawy, ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054), zwanej dalej ustawą, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Stosownie do art. 86 ust. 1 ustawy, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

W myśl art. 86 ust. 2 pkt 1 ustawy, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku określonych w fakturach otrzymanych przez podatnika:

1. z tytułu nabycia towarów i usług,
2. potwierdzających dokonanie przedpłaty (zaliczki, zadatku, raty), jeżeli wiązały się one z powstaniem obowiązku podatkowego,
3. od komitenta z tytułu dostawy towarów będącej przedmiotem umowy komisu

   - z uwzględnieniem rabatów określonych w art. 29 ust. 4.

Prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych. Warunkiem umożliwiającym podatnikowi skorzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego jest związek zakupów z wykonywanymi czynnościami opodatkowanymi.

Przedstawiona wyżej zasada wyklucza możliwość dokonania odliczenia podatku naliczonego związanego z towarami i usługami, które nie są wykorzystywane do czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystywania do czynności zwolnionych od podatku oraz niepodlegających temu podatkowi.

Ponadto, w treści art. 88 ustawy ustawodawca wskazał przypadki, w odniesieniu do których nie stosuje się obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego oraz przypadki, w których faktury i dokumenty celne nie stanowią podstawy do obniżenia podatku należnego oraz zwrotu różnicy podatku lub zwrotu podatku naliczonego.

W myśl art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 16 grudnia 2010 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz ustawy o transporcie drogowym (Dz. U. Nr 247, poz. 1652 ze zm.), zwanej dalej ustawą nowelizującą, w okresie od dnia wejścia w życie niniejszej ustawy (tj. od dnia 1 stycznia 2011 r.) do dnia 31 grudnia 2012 r., w przypadku nabycia samochodów osobowych oraz innych pojazdów samochodowych o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony kwotę podatku naliczonego, o której mowa w art. 86 ust. 2 ustawy zmienianej w art. 1 (tj. ustawy o podatku od towarów i usług), stanowi 60% kwoty podatku określonej w fakturze lub kwoty podatku należnego z tytułu wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów lub kwoty podatku należnego od dostawy towarów, dla której podatnikiem jest ich nabywca – nie więcej jednak niż 6.000 zł, z zastrzeżeniem ust. 2.

Z kolei art. 3 ust. 2 powyższej ustawy stanowi, iż przepis ust. 1 nie dotyczy:

1. pojazdów samochodowych mających jeden rząd siedzeń, który oddzielony jest od części przeznaczonej do przewozu ładunków ścianą lub trwałą przegrodą, klasyfikowanych na podstawie przepisów prawa o ruchu drogowym do podrodzaju: wielozadaniowy, van;
2. pojazdów samochodowych mających więcej niż jeden rząd siedzeń, które oddzielone są od części przeznaczonej do przewozu ładunków ścianą lub trwałą przegrodą i u których długość części przeznaczonej do przewozu ładunków, mierzona po podłodze od najdalej wysuniętego punktu podłogi pozwalającego postawić pionową ścianę lub trwałą przegrodę pomiędzy podłogą a sufitem do tylnej krawędzi podłogi, przekracza 50% długości pojazdu; dla obliczenia proporcji, o której mowa w zdaniu poprzednim, długość pojazdu stanowi odległość pomiędzy dolną krawędzią przedniej szyby pojazdu a tylną krawędzią podłogi części pojazdu przeznaczonej do przewozu ładunków, mierzona w linii poziomej wzdłuż pojazdu pomiędzy dolną krawędzią przedniej szyby pojazdu a punktem wyprowadzonym w pionie od tylnej krawędzi podłogi części pojazdu przeznaczonej do przewozu ładunków;
3. pojazdów samochodowych, które mają otwartą część przeznaczoną do przewozu ładunków;
4. pojazdów samochodowych, które posiadają kabinę kierowcy i nadwozie przeznaczone do przewozu ładunków jako konstrukcyjnie oddzielne elementy pojazdu;
5. pojazdów samochodowych będących pojazdami specjalnymi w rozumieniu przepisów prawa o ruchu drogowym o przeznaczeniach wymienionych w załączniku do niniejszej ustawy;
6. pojazdów samochodowych konstrukcyjnie przeznaczonych do przewozu co najmniej 10 osób łącznie z kierowcą – jeżeli z dokumentów wydanych na podstawie przepisów prawa o ruchu drogowym wynika takie przeznaczenie;
7. przypadków, gdy przedmiotem działalności podatnika jest:
1. odsprzedaż tych samochodów (pojazdów) lub
2. oddanie w odpłatne używanie tych samochodów (pojazdów) na podstawie umowy najmu, dzierżawy, leasingu lub innych umów o podobnym charakterze i te samochody (pojazdy) są przez podatnika przeznaczone wyłącznie do wykorzystania na te cele przez okres nie krótszy niż sześć miesięcy.

Zgodnie z treścią art. 3 ust. 6 ustawy nowelizującej, w przypadku usługobiorców użytkujących samochody osobowe oraz inne pojazdy samochodowe, o których mowa w ust. 1, na podstawie umowy najmu, dzierżawy, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze, kwotę podatku naliczonego stanowi 60% kwoty podatku naliczonego od czynszu (raty) lub innych płatności wynikających z zawartej umowy, udokumentowanych fakturą. Suma kwot w całym okresie użytkowania samochodów i pojazdów, o których mowa w zdaniu pierwszym, dotycząca jednego samochodu lub pojazdu, nie może jednak przekroczyć kwoty 6.000 zł.

Wskazać należy, iż przepis ten, w odniesieniu do przypadków w nim określonych, modyfikuje definicję podatku naliczonego, zawartą w art. 86 ust. 2 ustawy o VAT, wskazując, że kwotę podatku naliczonego stanowi nie cały wykazany na fakturze podatek od należnego czynszu (raty) lub innych płatności wynikających z zawartej umowy, lecz tylko 60% tego podatku i tylko w ramach limitu wynoszącego 6.000 zł na jeden użytkowany samochód/pojazd. Ograniczenie dotyczy każdej należności, która wynika z zawartej umowy najmu, dzierżawy, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze, i obejmuje wszystkie opłaty składające się na wynagrodzenie wydzierżawiającego (leasingodawcy) z tytułu oddania dzierżawcy (leasingobiorcy) do użytkowania samochodu osobowego lub innego pojazdu samochodowego, o którym mowa w cytowanym powyżej art. 3 ust. 1 ustawy.

Z opisu sprawy wynika, że Spółka zawarła umową zatytułowaną „ramowa umowa współpracy w zakresie najmu pojazdów (leasing operacyjny)” – dalej „umowa ramowa”. Umowa ta zawarta została pomiędzy Spółką jako najemcą, a Spółką Akcyjną – Wynajmującym. Określa ona sposób zawierania umów najmu pojazdów oraz ich szczegółowe warunki. Umowa ta sama w sobie nie jest umową najmu, lecz jej przedmiotem jest określenie sposobu zawierania umów najmu pojazdów oraz określenie ich szczegółowych warunków. Na jej podstawie i w okresie jej obowiązywania Spółka jest uprawniona, a Wynajmujący zobowiązany do zawierania odrębnych umów najmu pojazdów Odrębne umowy najmu – zgodnie z postanowieniami umowy ramowej – są umowami najmu w rozumieniu przepisów kodeksu cywilnego, a jednocześnie spełniają wymogi wynikające z ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (umowa leasingu operacyjnego). Odrębne umowy, zgodnie z umową ramową, zawierane są na czas określony – nie krótszy niż 2 lata. Okres ten jest szczegółowo wskazywany w złożonym przez Spółkę zamówieniu pojazdu, a jego bieg rozpoczyna się od daty przekazania pojazdu, zawartej w protokole przekazania pojazdu. Zamówienie pojazdu oraz protokół przekazania pojazdu są konkretyzacją umowy ramowej, stanowiąc jednocześnie przewidzianą umową ramową – umowę odrębną. Pomiędzy Spółką a Wynajmującym równolegle została zawarta także inna umowa – „umowa o kompleksową obsługę pojazdów” (dalej „umowa serwisowa”), na podstawie której Wynajmujący (jako zleceniobiorca) zobowiązany został do wykonywania za wynagrodzeniem, kompleksowej obsługi użytkowanych przez Spółkę (w tej umowie zleceniodawca) pojazdów wynajmowanych jej na podstawie umowy ramowej, w odniesieniu do konkretnych pojazdów użytkowanych przez Spółkę na podstawie odrębnych umów. W skład powyższej kompleksowej obsługi wchodzą m.in. takie czynności jak: zawieranie umów ubezpieczenia, organizacja wykonywania okresowych przeglądów gwarancyjnych, przeglądów pojazdów, napraw serwisowych, wymiany opon, rozliczanie szkód z ubezpieczeń komunikacyjnych itp.

Biorąc pod uwagę stan faktyczny przedstawiony we wniosku oraz brzmienie wyżej przytoczonych przepisów należy stwierdzić, iż stosownie do art. 3 ust. 6 ustawy nowelizującej, ustawodawca ograniczył prawo do odliczenia kwoty podatku naliczonego w przypadku użytkowania samochodów osobowych na podstawie umowy najmu, dzierżawy, leasingu lub umowy o podobnym charakterze do 60% (nie więcej jednak niż 6.000 zł) podatku naliczonego od czynszu (raty) lub innych płatności wynikających z zawartej umowy, udokumentowanych fakturą. W cytowanym przepisie, ustawodawca wskazuje na czynsz (ratę), a więc nazwę używaną do określenia opłaty za używanie samochodu na podstawie umowy leasingu. W drugiej jednak kolejności ustawodawca wskazuje na „inne płatności wynikające z zawartej umowy”, co potwierdza, że jego intencją jest, aby przepis znalazł zastosowanie do wszystkich płatności jakie zostały wskazane w tej umowie, czyli umowie leasingu.

W przedmiotowej sprawie mamy ponadto do czynienia z dwoma odrębnymi umowami, tj. umową leasingu operacyjnego samochodu osobowego i umową o świadczenie dodatkowych usług. Decyzją stron transakcji, było oddzielne uregulowanie kwestii leasingu i dodatkowych usług – tj. kompleksowej obsługi pojazdów (umowa serwisowa). Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, iż Spółka nie nabywa jednej usługi, lecz Wynajmujący zapewnia jej dwa odrębne świadczenia, tj. leasing operacyjny samochodu osobowego oraz usługi związane z kompleksową obsługą pojazdów (umowa serwisowa). Zatem zastosowanie ograniczenia, wynikającego z przepisu art. 3 ust. 6 ustawy nowelizującej, nie będzie miało zastosowania do usług świadczonych na podstawie odrębnej umowy o kompleksową obsługą pojazdów, o której mowa we wniosku.

W przedstawionym stanie faktycznym nie można mówić, o tym iż świadczenia realizowane przez Wynajmującego na rzecz Spółki tj.: zawieranie umów ubezpieczenia, organizacja wykonywania okresowych przeglądów gwarancyjnych, przeglądów pojazdów, napraw serwisowych, wymiany opon, rozliczanie szkód z ubezpieczeń komunikacyjnych itp., w związku z zawartą umową o kompleksową obsługę pojazdów (umowa serwisowa) są nierozerwalnie związane z umową regulującą leasing samochodów, i że te dwa świadczenia tworzą obiektywnie jedno nierozerwalne świadczenie gospodarcze. Świadczy chociażby o tym fakt, iż strony tych umów postanowiły, zawrzeć dwie umowy.

Zatem, mając na uwadze powyższe stwierdzić należy, że umowa o kompleksową obsługę pojazdów (umowa serwisowa) mogła być zawarta z zupełnie innym podmiotem, i nie jest elementem niezbędnym do realizacji umowy leasingu.

W rezultacie należy stwierdzić, że podatek naliczony wynikający z faktur dokumentujących miesięczne opłaty wynikające z umowy o kompleksową obsługę pojazdów (umowa serwisowa) nie jest objęty ograniczeniem wynikającym z art. 3 ust. 6 ustawy nowelizującej, podlega odliczeniu na zasadach ogólnych określonych w art. 86 ust. 1 ustawy o VAT, bowiem spełniona jest podstawowa przesłanka warunkująca prawo do odliczenia tj. samochody te wykorzystywane są przez Wnioskodawcę do działalności opodatkowanej. Zatem, Spółka może odliczyć w pełni podatek naliczony zawarty w fakturach dokumentujących te usługi wykonywane w ramach tzw. umowy serwisowej.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Tut. Organ informuje, że w niniejszej interpretacji załatwiono wniosek w części dotyczącej podatku od towarów i usług w prawa do odliczenia podatku naliczonego od opłat serwisowych. Natomiast kwestia dotycząca podatku dochodowego od osób prawnych zostanie rozstrzygnięta odrębnym pismem.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.