P O S T A N O W I E N I E

Na podstawie art. 14a § 1 i § 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 roku Ordynacja podatkowa (tekst jednolity: Dz. U. z 2005 roku, Nr 8, poz. 60)Naczelnik Urzędu Skarbowego w Sosnowcu stwierdza, że stanowiskoPodatnika, przedstawione we wniosku nr (...) z dnia 28.01.2005r., który wpłynął do tut. Urzędu Skarbowego w dniu 01.02.2005 roku, uzupełnione pismem o numerze (...) z dnia 20.04.2005 roku (wpływ do tut. Urzędu Skarbowego w dniu 22.04.2005 roku - fax) o udzielenie pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej opodatkowania podatkiem od towarów i usług sprzedaży przez Gminę w drodze pisemnego przetargu nieograniczonego prawa wieczystego użytkowania nieruchomości zabudowanych obiektami przewidzianymi do rozbiórki jest

p r a w i d ł o w e.

U Z A S A D N I E N I E

W dniu 01.02.2005r. do Naczelnika Urzędu Skarbowego w Sosnowcu wpłynął wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego.
Pismem z dnia 14.04.2005r. Nr (...) organ podatkowy wezwał wnioskodawcę do usunięcia braków formalnych wniosku. Braki formalne wniosku zostały usunięte w dniu 22.04.2005r.
Zgodnie z brzmieniem art. 14a § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 roku Ordynacja podatkowa (tekst jednolity: Dz. U. z 2005 roku, Nr 8, poz. 60) stosownie do swojej właściwości naczelnik urzędu skarbowego, naczelnik urzędu celnego lub wójt, burmistrz (prezydent miasta), starosta albo marszałek województwa na pisemny wniosek podatnika, płatnika lub inkasenta mają obowiązek udzielić pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w ich indywidualnych sprawach, w których nie toczy się postępowanie podatkowe lub kontrola podatkowa albo postępowanie przed sądem administracyjnym.
W myśl art. 14a § 4 cytowanej ustawy, udzielenie interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego, o której mowa w § 1, następuje w drodze postanowienia, na które przysługuje zażalenie.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż Prezydent Miasta (...) podjął zarządzenie dotyczące sprzedaży, w drodze pisemnego przetargu nieograniczonego, prawa użytkowania wieczystego nieruchomości zabudowanej obiektami przeznaczonymi do rozbiórki (obiekt magazynowy oraz budynek jednopiętrowy).
Prezydent Miasta (...) w zarządzeniu o pisemnym przetargu nieograniczonym zobowiązał nowonabywcę do dokonania rozbiórki obiektów we własnym zakresie. Obiekty te wg Wnioskodawcy noszą znamiona towaru używanego zgodnie z art. 43 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług. Nieruchomość wchodzi w obręb Katowickiej Strefy Ekonomicznej – Podstrefa Sosnowiecko-Dąbrowska.

Zgodnie z zapisem miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego przedmiotowe nieruchomości znajdują się na terenie określonym jako tereny produkcyjno-techniczne. Przeznaczony do sprzedaży grunt znajduje się w użytkowaniu wieczystym Gminy, natomiast posadowione na nim obiekty stanowiące części składowe ww. gruntu są jej własnością. Nabycie przez Gminę prawa użytkowania wieczystego ww. nieruchomości wraz z własnością posadowionych na nim obiektów nastąpiło w styczniu 2004r., a więc pod rządami obowiązującej wówczas ustawy o podatku od towarów i usług i podatek ten nie został Gminie naliczony.

Gmina w przypadku zbywania gruntów gminnych dolicza podatek VAT do ceny nieruchomości i po pobraniu od nowonabywcy odprowadza do urzędu skarbowego.

Zgodnie ze stanowiskiem podatnika zawartym w przedmiotowym wniosku i jego uzupełnieniu sprzedaż przez Gminę prawa użytkowania wieczystego nieruchomości (gruntu) zabudowanego obiektami przewidzianymi do rozbiórki, noszącymi znamiona towarów używanych na podstawie art. 43 ust. 2 ustawy z dnia 11.03.2004r. o podatku od towarów i usług jest zwolniona z podatku od towarów i usług.

Tutejszy organ dokonuje oceny prawnej zaprezentowanego stanowiska jak niżej:

Zgodnie z postanowieniami art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11.03.2004r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 11, poz. 535 ze zm.) opodatkowaniu tym podatkiem podlega między innymi odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług.

Stosownie do art. 7 ust. 1 ww. ustawy o podatku od towarów i usług przez dostawę towarów rozumie się co do zasady przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Natomiast zgodnie z art. 8 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy o podatku od towarów i usług przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej.

W ustawie o podatku od towarów i usług nie zdefiniowano pojęcia wartości niematerialnych i prawnych dla jej potrzeb. Posiłkując się zatem art. 22b i 22c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000r. Nr 14, poz. 176 ze zm.) i art. 16c ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. 2000r. Nr 54, poz. 654 ze zm.) należy prawo wieczystego użytkowania gruntu zaliczyć do wartości niematerialnych i prawnych.

Ponieważ zbycie prawa wieczystego użytkowania jest świadczeniem na rzecz innego podmiotu i nie jest dostawą towarów, uznać należy że jest świadczeniem usług w rozumieniu ww. art. 8 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług.

Ze stanu faktycznego sprawy wynika, iż na gruncie, będącym w użytkowaniu wieczystym Gminy (...) posadowione są obiekty - obiekt magazynowy i budynek jednopiętrowy, w złym stanie technicznym, przeznaczone do rozbiórki. Powyższe obiekty znajdują się w stanie nie nadającym do dalszego użytkowania. Z uwagi na wyżej przedstawiony stan obiektów, biegły rzeczoznawca nie ustalił wartości rynkowej tych obiektów w sporządzonym przez siebie operacie szacunkowym. Ustalił wyłącznie wartość rynkową gruntu. Prezydent Miasta (...) w zarządzeniu o przetargu pisemnym nieograniczonym zobowiązał nowonabywcę do dokonania rozbiórki obiektów we własnym zakresie. Powyższa nieruchomość, zgodnie z zapisem miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego miasta znajduje się na terenie określonym jako tereny produkcyjno – techniczne. Nieruchomość wchodzi w obręb Katowickiej Strefy Ekonomicznej – Podstrefa Sosnowiecko-Dąbrowska. Z wniosku nie wynika, aby przeznaczenie gruntu miało ulec zmianie.

W odniesieniu do prawa wieczystego użytkowania gruntów zabudowanych należy wskazać treść przepisu § 8 ust. 1 pkt 12 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 27.04.2004r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2004r. Nr 97, poz. 970 ze zm.), zgodnie z którym zbycie prawa wieczystego użytkowania gruntu, w przypadku dostawy budynków lub budowli trwale z gruntem związanych albo części takich budynków lub budowli, jeżeli budynki te lub budowle albo ich części są zwolnione od podatku lub opodatkowane stawką podatku w wysokości 0%. Z powyższego zapisu wynika, iż norma ta ma znajdować zastosowanie tylko w określonych okolicznościach a okoliczności te przez rodzajowe określenie zostały w przepisie jednoznacznie wskazane. A więc ustawodawca uzależnia zwolnienie od opodatkowania zbycia prawa wieczystego użytkowania od wystąpienia dostawy określonych obiektów budowlanych lub budowli. Przy czym użyte w tym przepisie pojęcie „dostawy” zostało zdefiniowane w ww. ustawie o podatku od towarów i usług.

Zgodnie z treścią art. 235 § 1 K.c.: budynki i inne urządzenia wzniesione na gruncie Skarbu Państwa lub gruncie należącym do jednostek samorządu terytorialnego (…) przez wieczystego użytkownika stanowią jego własność. To samo dotyczy budynków i innych urządzeń, które użytkownik nabył zgodnie z właściwymi przepisami przy zawarciu umowy o oddanie gruntu w użytkowanie wieczyste. Zgodnie z § 2 cytowanego art. 235 przysługująca wieczystemu użytkownikowi własność budynków i urządzeń na użytkowanym gruncie jest prawem związanym z użytkowaniem wieczystym. Kodeks cywilny nadaje prawu wieczystego użytkowania gruntu nadrzędny charakter w stosunku do prawa własności budynków na tym gruncie. Z tak ukształtowanej relacji wynika akcesoryjność prawa własności budynków w stosunku do prawa wieczystego użytkowania co oznacza, że żadne z nich nie może stanowić przedmiotu obrotu prawnego samodzielnie.

A zatem własność nieruchomości budynkowej związanej z prawem wieczystego użytkowania wraz ze zbyciem tego prawa jest przenoszona na nabywcę. Zatem przedmiotowe obiekty, posadowione na gruncie stają się własnością nabywcy – następuje dostawa.

Ponadto stosownie do art. 3 pkt 2 ustawy z dnia 07.07.1994r. – Prawo budowlane (Dz. U. z 2003 Nr 207, poz. 2016 ze zm.) przez budynek należy rozumieć taki obiekt budowlany, który jest trwale związany z gruntem, wydzielony z przestrzeni za pomocą przegród budowlanych oraz posiada fundamenty i dach. W myśl art. 3 pkt 3 ww. Prawa budowlanego przez budowlę należy rozumieć każdy obiekt niebędący budynkiem lub obiektem małej architektury (...).

Stan faktyczny przedstawiony we wniosku Strony nie wskazuje, aby obiekty posadowione na działce nie wypełniały przesłanek pozwalających uznać je za budynki.

Wnioskodawca określa, iż przedmiotowe obiekty noszą znamiona „towaru używanego” zgodnie z treścią art. 43 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług.A zatem w ocenie tut. organu powyższe stwierdzenie winno oznaczać, że spełnione zostały warunki określone niżej wymienionymi przepisami ustawy o podatku od towarów i usług.

Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 2 w/cyt. ustawy o p.t.u. zwalnia się od podatku dostawę towarów używanych, z zastrzeżeniem pkt 10 , pod warunkiem że w stosunku do tych towarów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego; zwolnienie dotyczy również używanych budynków i budowli lub ich części, będących przedmiotem umowy najmu, dzierżawy lub innych umów o podobnym charakterze. Pojęcie towarów używanych zostało zdefiniowane art. 43 ust. 2 pkt 1 i 2. W świetle powołanego przepisu budynki, budowle lub ich części będą towarami używanymi jeżeli od końca roku, w którym zakończono budowę tych obiektów, minęło co najmniej 5 lat. Jednocześnie z pkt 2 powołanego przepisu wynika, iż grunty nie mogą być towarem używanym.

Natomiast w myśl przepisu art. 43 ust. 6 pkt 1 i 2 ustawy o podatku od towarów i usług zwolnienia, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 2, nie stosuje się do dostawy towarów wymienionych w ust. 2 pkt 1, jeżeli przed wprowadzeniem ich do ewidencji środków trwałych lub w trakcie użytkowania wydatki poniesione przez podatnika na ulepszenie, w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej, a podatnik:

• miał prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego od tych wydatków,
• użytkował te towary w okresie krótszym niż 5 lat w celu wykonywania czynności opodatkowanych.

Pod pojęciem użytkowania należy rozumieć zarówno faktyczne ich używanie przez sprzedającego, jak i korzystanie w sensie prawnym, tzn. gdy są one przedmiotem najmu, dzierżawy lub umowy o podobnym charakterze. Z powołanego wyżej przepisu wynika, że warunki wyłączenia ze zwolnienia dostawy budynków, budowli lub ich części mających status towarów używanych, powinny być spełnione łącznie.

Reasumując, w opisanym powyżej stanie faktycznym przedmiotem transakcji będzie zbycie przez Gminę na rzecz nowonabywcy, prawa wieczystego użytkowania gruntu wraz z przeniesieniem własności posadowionych na nim obiektów budowlanych przeznaczonych do rozbiórki, które wg oświadczenia Strony noszą znamiona towarów używanych w świetle przepisów ww. ustawy o podatku od towarów i usług. Wobec powyższego jeżeli do ww. obiektów ma zastosowanie ww. zwolnienie - a Wnioskodawca oświadcza, że przedmiotowe obiekty noszą znamiona „towaru używanego” - zachodzą przesłanki, aby zastosować w tym konkretnym przypadku zwolnienie od podatku od towarów i usług, o którym mowa w § 8 ust. 1 pkt 12.

Zgodnie z art. 14a § 2 ustawy – Ordynacja podatkowa, niniejsza interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę oraz stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania niniejszego postanowienia.
Zgodnie z art. 14b § 1 i § 2 ustawy – Ordynacja podatkowa, interpretacja nie jest wiążąca dla wnioskodawcy, wiąże natomiast właściwe dla wnioskodawcy organy podatkowe i organy kontroli skarbowej, do czasu jej zmiany lub uchylenia.
Postanowienie niniejsze na mocy art. 143 ustawy – Ordynacja podatkowa wydane zostało z upoważnienia Naczelnika Urzędu Skarbowego.
Stronie przysługuje prawo wniesienia zażalenia na niniejsze postanowienie do Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach (adres do korespondencji: Izba Skarbowa w Katowicach, Ośrodek Zamiejscowy w Bielsku – Białej: 43-300 Bielsko- Biała, ul. Traugutta 2a) w terminie 7 dni od dnia doręczenia rozstrzygnięcia.
Zażalenie wnosi się za pośrednictwem organu podatkowego, który wydał postanowienie.
W przypadku wniesienia zażalenia, zgodnie z art. 1 ust. 1 pkt 1 lit. a – ustawy z dnia 9 września 2000r. o opłacie skarbowej (tekst jednolity: Dz. U. z 2004 roku, Nr 253, poz. 2532 z późn. zm.), wniesione zażalenie winno zawierać znaki opłaty skarbowej w wysokości 5,00 zł.