W myśl art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. Z 2000 r. Nr 54, poz. 654 z późn. zm.) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.
Zgodnie z art. 16 ust 1 pkt 22 w/w ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów kar umownych i odszkodowań z tytułu:
– wad dostarczonych towarów,
– wad wykonanych robót i usług,
–zwłoki w dostarczeniu towaru wolnego od wad,
– zwłoki w usunięciu wad towarów,
– zwłoki w usunięciu wad wykonanych robót i usług.

Z powyższego wynika, że tylko określone w powołanym wyżej przepisie kary umowne i odszkodowania nie stanowią kosztów uzyskania przychodu, zatem pozostałe nie wymienione w tym przepisie kary i odszkodowania będą stanowiły koszt jednakże z uwzględnieniem ogólnych przesłanek zaliczenia wydatków do kosztów uzyskania przychodu zawartych w art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.
Z definicji kosztu uzyskania przychodu określonej w powołanym wyżej art 15 ust. 1 wynika, iż aby wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu, winien spełniać łącznie następujące warunki:
–pozostawać w związku przyczynowo-skutkowym z przychodem lub ze źródłem przychodu i być poniesiony w cele osiągnięcia przychodu,
– nie znajdować się na liście kosztów nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy.

Biorąc pod uwagę przedstawiony wyżej stan faktyczny i prawny, jeżeli poniesiony wydatek, tj. opłacenie kary umownej za niewykonanie limitu dopłat za okres od 01.01.2003 r. do 30.11.2003 r. do oprocentowania kredytów:
– nie jest karą za wadliwe wykonanie usługi, czyli nie zachodzą okoliczności wymienione w art. 16 ust. 1 pkt 22 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych,
– nie wynika z zaniedbań oraz nieprawidłowej pracy Banku,
a ponadto nie jest możliwe uniknięcie poniesienia kar przy zachowaniu wszelkich środków i należytej staranności i poniesiony wydatek spełni wymogi art. 15 ust. 1, to stanowi on koszt uzyskania przychodów. W przeciwnym wypadku należy go zaliczyć do kosztów niestanowiących kosztów uzyskania przychodów.