Wynagrodzenie za czas pozostawania w stosunku pracy, bez względu na okres jego wypłaty (w trakcie czy po ustaniu stosunku pracy), stanowi dla celów podatkowych przychód ze stosunku pracy. Zgodnie bowiem z art. 12 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.) za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za nie wykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych. Stosownie do art. 11 ust. 1 tej ustawy jest ono przychodem w miesiącu jego otrzymania lub postawienia do dyspozycji pracowniika. Postanowienia art. 31 cyt. ustawy nakładają obowiązki płatnika na zakłady pracy dokonujące ww. wypłat na rzecz osób - obliczania i pobierania w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy. Za stanowiskiem takim przemawia fakt nałożenia przez ustawodawcę wskazanym przepisem obowiązku pobierania zaliczek na podatek od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku pracy. Rozliczenia zaległych wynagrodzeń należy dokonać na zasadach określonych w art. 32 cyt. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zaliczki, o których mowa w art. 31, z zastrzeżeniem ust. 1a, wynoszą: za miesiące od początku roku do miesiąca włącznie, w którym dochód podatnika uzyskany od początku roku w tym zakładzie pracy przekroczył kwotę stanowiącą górną granicę pierwszego przedziału skali – 19 % dochodu uzyskanego w danym miesiącu; za miesiące następujące po miesiącu, w którym dochód uzyskany od początku roku przekroczył kwotę, o której mowa w pkt 1 - 30 % dochodu uzyskanego w danym miesiącu ; za miesiące następujące po miesiącu, w którym dochód uzyskany od początku roku przekroczył kwotę stanowiącą górną granicę drugiego przedziału skali – 40 % dochodu uzyskanego w danym miesiącu.