Podatnik zaciągnął w banku kredyt w walucie obcej na spłatę zobowiązań walutowych. Ww. kredyt wyceniono i zarachowano jako przychód według kursu kupna banku, z którego usług korzysta Podatnik w dniu jego faktycznego otrzymania. Podatnik nie odsprzedał bankowi walut obcych i nie przelał ich na rachunek złotowy. Waluty pozostały na rachunku dewizowym. Spółka zamierza spłacić zaciągnięty kredyt ze środków dewizowych ze sprzedaży wyrobów oraz z zaciągniętej pożyczki od udziałowca.

Biorąc powyższe pod uwagę zastosowanie znajdują następujące przepisy:

– art. 12 ust. 4 pkt 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jednolity: Dz. U. z 2000r. Nr 54, poz. 654 ze zm.), zgodnie z którym do przychodów nie zalicza się pobranych wpłat lub zarachowanych należności na poczet dostaw towarów i usług, które zastaną wykonane w następnych okresach sprawozdawczych, a także otrzymanych lub zwróconych pożyczek (kredytów), z wyjątkiem skapitalizowanych odsetek od tych pożyczek (kredytów),

– art. 15 ust. 1 ww. ustawy, stosownie do którego, jeżeli koszty wyrażone są w walutach obcych, a między dniem ich zarachowania i dniem zapłaty występują różnice kursowe walut, koszty te odpowiednio podwyższa się lub obniża o różnice wynikające z zastosowania kursu sprzedaży walut z dnia zapłaty ustalonego przez bank, z którego korzystał ponoszący koszt oraz z zastosowania kursu średniego ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z dnia zarachowania kosztów,

– art. 16 ust. 1 pkt 10 powołanej ustaw, zgodnie z którym, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na spłatę pożyczek (kredytów), z wyjątkiem skapitalizowanych odsetek od tych pożyczek (kredytów),

– art. 16 ust. 1 pkt 11 powołanej ustawy, zgodnie z którym, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów naliczonych, lecz nie zapłaconych albo umorzonych odsetek od zobowiązań, w tym również od pożyczek (kredytów).

W przedstawionym stanie faktycznym, mając na względzie powołane przepisy prawne, uznać należy, iż zaciągnięte kredyty (pożyczki) nie są przychodem, z którego dochód podlega opodatkowaniu; ich spłata nie jest również kosztem uzyskania przychodów.

Kosztami uzyskania przychodów są natomiast, stosownie do unormowań art. 16 ust. 1 pkt 11 ustawy podatkowej, faktycznie zapłacone odsetki od tych kredytów (pożyczek), w tym ujemne różnice kursowe związane z faktycznie zapłaconymi odsetkami i spłatami rat kapitałowych.

Zasady ustalania różnic kursowych od kredytów i pożyczek zaciągniętych w walutach obcych sformułowane zostały w przepisach art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Stosownie do przywołanej regulacji, jeżeli koszty wyrażone są w walutach obcych, a między dniem ich zarachowania i dniem zapłaty występują różnice kursowe walut, koszty te odpowiednio podwyższa się lub obniża o różnice wynikające z zastosowania kursu sprzedaży walut z dnia zapłaty ustalonego przez bank, z którego korzystał ponoszący koszt oraz z zastosowania kursu średniego ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z dnia zarachowania kosztów.

Reasumując, dla celów podatku dochodowego ani uzyskanie pożyczki (kredytu) w walutach obcych nie jest przychodem, ani jej spłata nie jest kosztem uzyskania przychodów. Kosztami są jednak faktycznie zapłacone odsetki od tych kredytów (pożyczek), w tym także ujemne różnice kursowe związane z faktycznie zapłaconymi odsetkami i spłatami rat kapitałowych. Różnice takie powstają, jeżeli występują różne kursy walut między dniem zaciągnięcia kredytu a dniem jego faktycznej spłaty.