Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPP1/443-271/13-2/EK
z 12 kwietnia 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 20 marca 2013 r. (data wpływu 26 marca 2013 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie odliczenia podatek naliczonego z faktury otrzymanej od P. – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 26 marca 2013r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie odliczenia podatek naliczonego z faktury otrzymanej od P.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Spółka posiada decyzję lokalizacyjną, na podstawie której realizuje inwestycję na stacji D., polegającą na modernizacji linii kolejowej. Z inwestycją tą kolidują zabudowania posadowione na gruncie Skarbu Państwa, znajdującym się w wieczystym użytkowaniu P. (trzy działki ewidencyjne nr…). Zabudowania te są w posiadaniu osób fizycznych prowadzących działalność gospodarczą (dwa magazyny) oraz P. Oddział Gospodarowania Nieruchomościami (magazyn i rampa kolejowa). Budynki te i budowle mają zostać wyburzone przez Spółkę.

Na mocy porozumienia z dnia 6 marca 2012 r. (dalej zwane „Porozumieniem”) P. wydała Spółce przedmiotową nieruchomość i wystawiła fakturę VAT za „Odszkodowanie z tytułu wyburzenia na potrzeby modernizacji linii” obiektów znajdujących się na przedmiotowej nieruchomości, obliczając podatek od towarów i usług według stawki podstawowej. W stosunku do budynków we władaniu osób fizycznych Porozumienie przewiduje obowiązek zwrotu P. zasądzonych od tej spółki kwot i kosztów zastępstwa procesowego.

Na mocy Porozumienia Spółka zobowiązała się wypłacić P. „odszkodowania za obiekty we władaniu P. Porozumienie przewiduje, że zostanie dokonana wycena budynków i budowli w posiadaniu P. i w oparciu o tę wycenę Spółka wypłaci stosowne odszkodowanie. Odszkodowanie to ma być ekwiwalentem wartości budynków i budowli we władaniu P. Koszty rozbiórki i wyceny obiektów ma ponieść Spółka. Do dnia wydania nieruchomości rozbiórka nie została rozpoczęta.

Opisane wyżej Porozumienie było przedmiotem interpretacji indywidualnej z dnia 3 września 2012 r. znak IPPP2/443-664/12-2/BH, wydanej na wniosek P. W stanie faktycznym wniosku o wydanie tej interpretacji wskazano, że P. rozwiąże istniejące umowy dzierżawy i zawrze stosowną umowę ze Spółką Jak wskazano w opisie stanu faktycznego tej interpretacji „Przedmiotem tej umowy będzie przekazanie przez P. w dzierżawę nieruchomości wraz z zabudowaniami, które będą następnie wyburzone”.

Do zawarcia umowy dzierżawy działek nr … między Spółką a P. nie doszło i nie dojdzie w przyszłości.

Wyburzenie obiektów ma związek z modernizacją linii kolejowej wykorzystywanej wyłącznie w opodatkowanej podatkiem od towarów i usług działalności Spółki.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy Spółka może odliczyć podatek naliczony z faktury otrzymanej od P. w opisanym wyżej stanie faktycznym?

Zdaniem Spółki otrzymana od P. faktura stanowi podstawę do odliczenia podatku naliczonego. Czynność udokumentowana tą fakturą podlega opodatkowaniu i nie jest od podatku zwolniona. Odpłatne wyrażenie zgody przez P. na wyburzenie budynków stanowi opodatkowane świadczenie usług.

Porozumienie przewiduje, że zostanie dokonana wycena budynków i budowli w posiadaniu P. i w oparciu o tę wycenę Spółka wypłaci stosowne odszkodowanie. Odszkodowanie to ma być ekwiwalentem wartości budynków i budowli we władaniu P.

Zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r., w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 1 24. Zgodnie z art. 86 ust. 2 pkt 1 tej ustawy kwotę podatku naliczonego stanowi w szczególności suma kwot podatku określonych w fakturach otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług.

Zgodnie z art. 88 ust. 3a ustawy z dnia 11 marca 2004 r. nie stanowią podstawy do obniżenia podatku należnego oraz zwrotu różnicy podatku lub zwrotu podatku naliczonego faktury i dokumenty celne w przypadku, gdy transakcja udokumentowana fakturą nie podlega opodatkowaniu albo jest zwolniona od podatku.

Na mocy art. 8 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej łub podmiotu działającego w jego imieniu łub nakazem wynikającym z mocy prawa.
   
   

W przedmiotowej sprawie P. w zamian za zapłatę oznaczonej na podstawie wyceny rzeczoznawcy kwoty pieniężnej wyraża zgodę na wyburzenie budynków. Świadczenie takie stanowi tolerowanie czynności, o którym mowa w art. 8 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 11 marca 2004r., opodatkowane podatkiem od towarów i usług. Czynność jest odpłatna i nie ulega wątpliwości, że Spółka jest beneficjentem świadczenia P.

Zważywszy, że Spółka wyburzy budynki po uzyskaniu zgody P., użyte w treści Porozumienia, a także w opisie czynności na fakturze wyrażenie „odszkodowanie” nie skutkuje wyłączeniem czynności P. z opodatkowania podatkiem od towarów i usług.

Jak przyjmuje Minister Finansów, dla wyłączenia danego świadczenia z zakresu opodatkowania podatkiem od towarów i usług konieczne jest ustalenie, że ma ono charakter kompensacyjny i ma na celu wyrównanie szkody wyrządzonej na skutek nienależytego wykonania umowy lub czynu niedozwolonego. W interpretacji indywidualnej z dnia 2 czerwca 2010r. sygn. ITPP1/443-263/10/MN Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy stwierdził: „Przepisy podatkowe nie zawierają definicji odszkodowania. Zatem w tym zakresie należy posiłkować się przepisami prawa cywilnego. Na gruncie prawa cywilnego odszkodowanie za doznaną szkodę majątkową lub niemajątkową uzależnione jest od zaistnienia zdarzenia, z którym przepisy łączą obowiązek naprawienia szkody. Ponadto między zdarzeniem, a zaistniałą w jego wyniku szkodą musi istnieć związek przyczynowy. Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.) rozróżnia dwa podstawowe rodzaje odpowiedzialności: kontraktową, która powstaje z mocy umowy i odnosi się do przypadków niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania (art. 471 Kc) oraz deliktową, czyli wynikającą z czynów niedozwolonych (art.415 Kc).

Zgodnie z treścią art. 471 Kodeksu cywilnego, dłużnik zobowiązany jest do naprawienia szkody wynikłej z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania, chyba, że niewykonanie lub nienależyte wykonanie jest następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi.

W świetle wyżej przytoczonych przepisów, na gruncie stosunków cywilnoprawnych szkoda polega na nienależytym wykonaniu bądź niewykonaniu zobowiązania przez dłużnika, istnieniu adekwatnego związku przyczynowego pomiędzy działaniem lub zaniechaniem a szkodą. Brak tych przesłanek powoduje, że nie mamy do czynienia ze szkodą, za powstanie której dłużnik zobowiązany jest do wypłaty odszkodowania”.

W interpretacji tej Minister Finansów stwierdził, że „Co do zasady obowiązek pokrycia szkody powstaje z uwagi na dokonanie czynności zabronionej (ex delicto) lub w wyniku niewykonania lub nieprawidłowego wykonania postanowień umowy (ex contracto). Podkreślając, że decydujące znaczenie dla oceny skutków prawnych umów w stosunkach pomiędzy stronami ma ich treść, a nie nazwa, stwierdzić należy, iż w ocenie tut. organu, w opisanym stanie faktycznym otrzymane kwoty pieniężne nie będą posiadały cech odszkodowania za poniesioną szkodę, gdyż nie zaistniały okoliczności, które w rozumieniu przepisów Kodeksu cywilnego powodowałyby szkodę i determinowały wypłatę odszkodowania. Przekazywane kwoty są ekwiwalentem za działanie pośrednio Spółki spowodowane bezpośrednio działaniem wykonawcy, do którego, na mocy podpisanej ugody, się zobowiązał”.

Podobny pogląd zaprezentowano w interpretacji indywidualnej z dnia 15 stycznia 2013 r. znak IPPP1/443-1011/12-4/IGo (Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie): „W świetle wyżej przytoczonych przepisów, na gruncie stosunków cywilnoprawnych szkoda polega na nienależytym wykonaniu bądź niewykonaniu zobowiązania przez dłużnika. Istnienia adekwatnego związku przyczynowego pomiędzy działaniem lub zaniechaniem a szkodą. Brak tych przesłanek powoduje, że nie mamy do czynienia ze szkodą, za powstanie której dłużnik zobowiązany jest do wypłaty odszkodowania. (...) Jak wynika z opisu sprawy, zgodnie z postanowieniami odrębnie zawartych umów rozliczeniowych - umów rekompensaty zamiarem stron (Wnioskodawcy oraz SC) było wyszczególnienie określonych kategorii kosztów do zwrotu których zobowiązana była SC. Zatem Wnioskodawca oraz Wykonawca wyszczególnili szereg czynności za które Spółka otrzyma wynagrodzenie, będą one stanowić jeden ze składników należnego Wnioskodawcy wynagrodzenia tzw. wynagrodzenia uzupełniającego. Należy zauważyć, iż Wnioskodawca realizując wymienione świadczenia opisane we wniosku za które otrzymał płatności, w żaden sposób nie naruszył postanowień kontraktu, a wypłacona kwota pieniężna nie posiada cech odszkodowania za poniesioną szkodę, gdyż nie zaistniały okoliczności, które w rozumieniu Kodeksu cywilnego powodowałyby szkodę i determinowały wypłatę odszkodowania”.

Istotne znaczenie ma również fakt, że P. godzi się na wyburzenie budynków, co pozbawia działania Spółki znamion bezprawności. W wyroku z dnia 7 maja 2008 r. sygn. II CSK 4/08 Sąd Najwyższy wskazał: „Trafnie wskazano zarówno w skardze kasacyjnej, jak i w odpowiedzi na skargę kasacyjną, że pojęcie „szkoda” jest przedmiotem rozbieżnych ocen i stanowisk zaprezentowanych w bogatym piśmiennictwie. W tej sytuacji nie można czynić Sądowi Apelacyjnemu skutecznego zarzutu dokonania błędnej wykładni prawa z tego powodu, że skłonił się on do dominującego w piśmiennictwie poglądu (przy braku normatywnej definicji samego pojęcia), iż szkodą w znaczeniu prawnym jest tylko taki uszczerbek w majątku poszkodowanego, którego doznał on wbrew swojej woli. W najnowszym piśmiennictwie wyraźnie podkreśla się, że pojęciem szkody nie można obejmować takiego uszczerbku, który jest skutkiem celowych i świadomych czynności poszkodowanego, choćby były one niezgodne z zasadami racjonalnego działania.”.

Spółka wskazuje również, że powyższa ocena prawna stanu faktycznego jest zbieżna z poglądem Ministra Finansów wyrażonym w Interpretacji Indywidualnej z dnia 3 września 2012 r. znak IPPP2/443-664/12-2/BH, wydanej na wniosek P. (druga strona Porozumienia). Wskazano tam, że: „Odnosząc powyższe do zdarzenia przyszłego opisanego we wniosku, wskazać należy, że wyburzenie przez Spółkę B budynku magazynowego oraz rampy nastąpiło za zgodą Spółki A. Nie można zatem mówić, że Spółka B wyrządziła szkodę na rzecz Spółki A. i z tytułu tej szkody zobowiązane było do wypłacenia odszkodowania. Zatem Spółka A tolerowała taką sytuację.

Z przedstawionych we wniosku okoliczności wynika, iż w rozpatrywanym przypadku mamy do czynienia z transakcją ekwiwalentną - świadczenie w zamian za wynagrodzenie. Jak stwierdzono wyżej świadczeniem jest każde zachowanie polegające na działaniu, zaniechaniu działania lub znoszeniu (tolerowaniu) określonej sytuacji lub stanu rzeczy. Tak rozumiane świadczenie wykonywane jest w uzgodnieniu i w interesie drugiej strony. Spółka A bowiem jako Wydzierżawiający grunt z budynkami czerpie korzyści z dzierżawy. Wyburzenie zabudowań, jest jednym z postanowień zawartych w umowie dzierżawy. Wynagrodzenie wypłacone Wnioskodawcy nie nastąpiło na skutek niewykonania bądź nienależytego wykonania zobowiązania. Zatem wypłatę kwoty pieniężnej przez Spółkę B na rzecz Spółki A należy traktować jako świadczenie wykonywane na rzecz drugiej strony, co wypełnia wskazaną przesłankę uznania za usługę w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy o VAT”.

Zgodnie z art. 14h w zw. z art. 121 § 1 Ordynacji podatkowej postępowanie w sprawie wydania interpretacji indywidualnej powinno być prowadzone w sposób budzący zaufanie do organów podatkowych. Realizacja tej zasady polega w szczególności na dokonywaniu tożsamej oceny prawnej analogicznych stanów faktycznych, co jest konieczne zwłaszcza w odniesieniu do stron tej samej czynności prawnej. Zdaniem Spółki niewielkie rozbieżności w prezentacji stanu faktycznego w interpretacji z dnia 3 września 2012 r. wydanej dla P. nie mają istotnego wpływu na ocenę prawną przedstawionego zagadnienia.

Wobec powyższego stanowisko Spółki należy uznać za prawidłowe.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz. U. z 2012r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.