INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 12.12.2011 r. (data wpływu 29.12.2011 r.) uzupełnionym pismem z dnia 06.02.2012 r. (data nadania 07.02.2012 r., data wpływu 09.02.2012 r.) stanowiącym odpowiedź na wezwanie Nr IPPB5/423-1244/11-2/JC z dnia 25.01.2012 r. (data nadania 25.01.2012 r., data doręczenia 31.01.2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie:

• możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków dotyczących spotkań przedstawicieli handlowych Spółki z osobami upoważnionymi:
  • organizowanych w gabinetach lub ośrodkach opieki zdrowotnej, gdzie przedstawiciele zapewniają uczestnikom poczęstunek w formie słodyczy - jest prawidłowe,
  • organizowanych w gabinetach lub ośrodkach opieki zdrowotnej, gdzie przedstawiciele zapewniają uczestnikom poczęstunek w formie cateringu - jest nieprawidłowe,
  • organizowanych w restauracjach – jest nieprawidłowe.
• możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków ponoszonych w związku z prowadzonymi działaniami, gdy wydatki te będą dotyczyły Spółki-Wnioskodawcy a działania podejmowane przez Spółkę będą nosiły cechy reprezentacji lub darowizny – jest nieprawidłowe.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 29.12.2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków dotyczących spotkań przedstawicieli handlowych Spółki z osobami upoważnionymi.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny oraz zdarzenie przyszłe.

Spółka A. (dalej: „Spółka”), jest członkiem Grupy A. Spółka jest jednym z podmiotów określanych jako Limited Risk Distriburos (LRD). Fakt, iż Spółka jest dystrybutorem LRD oznacza, iż działa ona w oparciu o ograniczone ryzyko oraz wykonuje ograniczoną liczbę funkcji. W szczególności Spółka nie magazynuje zapasów. Co więcej, Spółka jest ubezpieczana m.in. od ryzyka wystąpienia różnic kursowych oraz ryzyka związanego z produktami, które sprzedaje.

Na podstawie umowy (dalej: „Umowa”) zawartej z A.P. (dalej: „AP”) Spółka jest odpowiedzialna za marketing, merchandising, sprzedaż oraz dystrybucję produktów A. w Polsce. Zgodnie z Umową, cena, za którą Spółka nabywa od AP produkty, kalkulowana jest tak, by zapewnić Spółce pokrycie co do zasady wszystkich jej kosztów operacyjnych, a także zapewnić uzyskanie marży operacyjnej netto kalkulowanej jako procent sprzedaży netto, którą generuje Spółka. Wspomniana cena jest ustalana w oparciu o określony w budżecie poziom sprzedaży oraz koszty działań merchandisingowych związanych z tą sprzedażą. Budżet operacyjny dla sprzedaży i dystrybucji produktów A. na przeznaczonym Spółce zgodnie z Umową terytorium (tj. terytorium Rzeczpospolitej Polskiej) Spółka uzgadnia z AP przed rozpoczęciem roku finansowego.

Z uwagi na regulacje obowiązujące na rynku farmaceutycznym, nie istnieje bezpośredni kontakt pomiędzy Spółką a grupą końcowych odbiorców produktów A. (pacjentów). Z tej przyczyny, działalność marketingowa i merchandisingowa Spółki nie jest adresowana do końcowych odbiorców produktów A. Ze względu na wspomniane regulacje, przedsiębiorstwa farmaceutyczne traktują lekarzy upoważnionych do wystawiania recept lub wykorzystujących ich produkty za adresatów swojej działalności marketingowej i merchandisingowej. Fakt ten ma swoje odzwierciedlenie w merchandisingowej oraz marketingowej działalności wykonywanej przez Spółkę na podstawie Umowy z AP.

Należy także zauważyć, iż specjalistyczna natura produktów oferowanych przez A. oznacza, że produkty te wymagają przekazywania dużej ilości wiedzy medycznej oraz wsparcia medycznego, w szczególności odnośnie nowych produktów. W związku z tym Spółka ułatwia dostęp do szkoleń, co ma na celu poszerzenie bazy wyspecjalizowanych lekarzy wykorzystujących produkty A. Spółka organizuje także warsztaty oraz przekazuje naukowe informacje lekarzom i szpitalom. Warsztaty i szkolenia są prowadzone przez pracowników Spółki oraz niezależnych lekarzy.

Portfolio dystrybuowanych przez Spółkę produktów leczniczych obejmuje leki dostępne jedynie „na receptę” (Rx) oraz wyroby medyczne. W ramach promocji leków Rx Spółka podejmuje szereg aktywności, w związku z którymi ponosi koszty. Do podejmowanych działań należy m.in. organizowanie spotkań przedstawicieli handlowych Spółki z Osobami upoważnionymi do wystawiania recept (dalej: „Osoby upoważnione”).

W celu promowania produktów dystrybuowanych przez Spółkę, zatrudnieni przedstawiciele handlowi spotykają się z Osobami upoważnionymi w gabinetach, ośrodkach opieki zdrowotnej lub restauracjach. Spotkania takie, w zależności od liczby uczestników, można podzielić następująco:

1. Spotkania, w których uczestniczy do 4 Osób upoważnionych.
   Zgodnie z polityką wewnętrzną Spółki, spotkania takie mogą być organizowane samodzielnie przez przedstawicieli handlowych. Podczas spotkań przedstawiciele przybliżają lekarzom produkty dystrybuowane przez Spółkę, przedstawiają wyniki dotyczących ich badań klinicznych, nowości farmaceutyczne. Podczas spotkania w gabinetach lub ośrodkach opieki zdrowotnej przedstawiciele zapewniają uczestnikom poczęstunek w formie słodyczy lub zamawiają catering, zaś podczas spotkań w restauracji zamawiają dla swoich gości potrawy z menu. Wydatki związane z takim spotkaniem nie mogą przekroczyć 100 zł na jedną zaproszoną Osobę upoważnioną. Spotkania takie odbywają się w rożnych miejscowościach na terenie kraju, tym w mieście będącym siedzibą Spółki.
2. Spotkania, w których uczestniczą więcej niż 4 Osoby upoważnione.
   W przypadku spotkań organizowanych dla większej ilości Osób upoważnionych, procedury wewnętrzne przewidują obowiązek szczegółowego udokumentowania takiego spotkania. Dokumentacja zawierać musi kopię prezentacji wygłoszonej podczas spotkania (dotyczącej zazwyczaj produktu dystrybuowanego przez Spółkę lub zagadnienia interesującego z punktu widzenia praktyki zaproszonych lekarzy) oraz listę uczestników. Ze względu na większą liczbę uczestników spotkania takie odbywają się najczęściej w restauracjach, gdzie zaproszeni lekarze mogą zamówić posiłki z karty, przy czym wartość zamówienia przypadająca na jednego lekarza nie może przekraczać 100 zł.
   
   

Opisane powyżej działania marketingowe Spółka podejmowała w przeszłości, a także zamierza podejmować w przyszłości. Oznacza to, iż Spółka ponosiła analizowane koszty marketingowe i zamierza je ponosić w przyszłości.

W uzupełnieniu wniosku z dnia 06.02.2012 r. Spółka wskazała:

Umowa dystrybucyjna zawarta przez Spółkę z AP (dalej: „Umowa”) zawiera m.in. następujące postanowienia (tłumaczenie Spółki; w nawiasach kwadratowych wyjaśnienia Spółki):

„(2.1.) Z zachowaniem wszelkich postanowień i warunków zawartych w Umowie AP niniejszym wskazuje Dystrybutora na czas trwania Umowy jako wyłącznego dystrybutora swoich Produktów na Terytorium .

Dystrybutor przyjmuje do wiadomości, że podstawową przesłankę przystąpienia przez AP do umowy jest promocja sprzedaży i dystrybucji Produktów na Terytorium .

Żadna ze stron umowy nie jest prawnym przedstawicielem drugiej strony oraz nie może w żadnym celu przyjąć ani zaciągnąć zobowiązań, dokonywać oświadczeń, udzielać gwarancji lub poręczeń, wyrażonych wprost lub w sposób dorozumiany w imieniu drugiej strony.

Dystrybutor jest upoważniony do prowadzenia marketingu, promocji, sprzedaży i dystrybucji produktów według własnego uznania.

(2.2) Dystrybutor akceptuje wskazanie oraz zgadza się w każdym wypadku dołożyć najlepszych starań do promocji, sprzedaży i dystrybucji Produktów na Terytorium oraz wykonywać wszystkie swoje obowiązki nałożone niniejszą Umową w zgodzie ze wszystkimi mającymi zastosowanie przepisami prawa, rozporządzeniami, regulacjami oraz innymi wymogami prawnymi.

(3.1.) Cena za produkty zostanie ustalona na zasadach rynkowych z uwzględnieniem zakresu wykonywanych czynności, podejmowanych ryzyk i zaangażowanych aktywów.

Średnia cena sprzedaży zostanie zredukowana o kwotę zapewniającą Dystrybutorowi pokrycie jego kosztów operacyjnych oraz osiągnięcie rentowności operacyjnej netto jako procentu sprzedaży netto Produktów. Taki procent zostanie ustalony w oparciu o warunki rynkowe, wynikające z analizy cen transferowych, która zostanie przedstawiona przez Niezależną Certyfikowaną Publiczną Firmę Audytorską.

(5.5.) Dystrybutor musi wykonać swoje zobowiązania wskazane w niniejszej Umowie w zgodzie ze wszystkimi zasadami dotyczącymi prowadzenia działalności reklamowej, promocyjnej oraz prowadzenia sprzedaży obowiązującymi w A. oraz z wymogami krajowymi”.

W ocenie Spółki działania przez nią podejmowane mają bezpośredni związek z Umową.

Spółka w powyższym uzupełnieniu wskazała ponadto:

• Wydatki na spotkania przedstawicieli handlowych Spółki z Osobami upoważnionymi które ponosi Spółka wynikają z realizacji Umowy.
  Spółka prowadzi na terenie Polski działalność wyłącznego dystrybutora na podstawie Umowy. Jak zostało to zaznaczone powyżej, postanowienia Umowy zobowiązują Spółkę do podejmowania działań m.in. w zakresie promocji produktów oferowanych przez AP.
  Pomimo, że zapisy Umowy wprost nie zobowiązują Spółki do konkretnych działań, takich jak np. organizowanie spotkań przedstawicieli handlowych Spółki z Osobami upoważnionymi (Spółka jest władna dobierać środki służące promowaniu produktów AP w sposób dopasowany do specyfiki polskiego rynku farmaceutycznego) to jest ona jednak zobligowana do prowadzenia szeroko pojętych działań marketingowych. W ocenie Spółki organizacja spotkań przedstawicieli handlowych Spółki z Osobami upoważnionymi jest skutecznym narzędziem marketingowym/reklamowym, które służy realizacji celów nakreślonych w Umowie. Tym samym, należy zdaniem Spółki przyjąć, że wydatki na organizację spotkań przedstawicieli handlowych Spółki z Osobami upoważnionymi wynikają z realizacji Umowy.
• W celu realizacji Umowy Spółka zobowiązana jest do ponoszenia wydatków na cele marketingowe, tj. m.in. na spotkania przedstawicieli handlowych Spółki z Osobami upoważnionymi.
  Jak zostało to wskazane w odpowiedzi na pytanie pierwsze, Umowa nie zobowiązuje Spółki do ponoszenia konkretnych kosztów, związanych z określonymi aktywnościami marketingowymi. Dobór formy prowadzenia działalności marketingowej/reklamowej pozostawiony jest Spółce, która ma specyficzną wiedzę dotyczącą realiów funkcjonowania na polskim rynku wyrobów medycznych/farmaceutycznych.
  Zobowiązanie Spółki dotyczy jednak prowadzenia szeroko pojętej działalności marketingowej, a spotkania przedstawicieli handlowych Spółki z Osobami upoważnionymi są skutecznym narzędziem marketingowym/reklamowym. Tym samym ponoszenie wydatków na organizację takich spotkań wpisuje się w zakres działalności marketingowej/reklamowej Spółki, do której została ona zobowiązana Umową.
• W związku z prowadzonymi działaniami reklamowymi (spotkania przedstawicieli handlowych Spółki z Osobami upoważnionymi) Spółka promuje produkty oferowane przez grupę A. (które to produkty sama dystrybuuje na polskim rynku) oraz markę A. (z której także korzysta), a nie siebie samą czyli A. Sp. z o.o. i swoje (czyli wytworzone przez siebie) produkty.
  Na wstępie Spółka zaznacza, że nie prowadzi działalności produkcyjnej, tym samym nie reklamuje „swoich produktów” w rozumieniu „produktów wytworzonych przez Spółkę”.
  Działania promocyjne prowadzone przez Spółkę nakierowane są na rozpowszechnianie oraz promowanie marki A. (z której to marki korzysta również Spółka) oraz produktów A. (oferowanych również przez Spółkę)
  Niewątpliwie Spółka odnosi korzyści z prowadzonych akcji marketingowych/reklamowych. Korzyści te polegają głównie na tym, że wzrost świadomości produktów i marki A. powoduje wzrost sprzedaży tych produktów na polskim rynku, co z kolei powoduje wzrost zysku Spółki.
  Tym niemniej, należy mieć na uwadze, że nazwa oraz logotyp używane przez Spółkę są elementami określającymi grupę A., w tym AP. W konsekwencji promocja nazwy oraz znaku towarowego A. nie jest de facto promocją samej Spółki, ale promocją grupy kapitałowej, do której Spółka należy. Podobnie ma się rzecz z promocją produktów A., które nie są de facto produktami Spółki (to nie Spółka opracowała procedurę i wyprodukowała te produkty) lecz produktami oferowanymi przez grupę A., w szczególności przez AP.
  Korzyści z promocji marki oraz produktów A. w Polsce odnosi zatem nie tylko sama Spółka, lecz również AP, który widząc owe korzyści podpisał ze Spółką odpowiednią umowę, w której zobligował ją do podejmowania efektywnych działań marketingowych/reklamowych.
  Fakt ten znajduje również swoje ekonomiczne odzwierciedlenie w mechanizmie rozliczeń z AP z tytułu realizacji Umowy. Mechanizm kalkulowania cen produktów, które Spółka kupuje od AP przewiduje bowiem, zgodnie z analizą cen transferowych, określony poziom rentowności Spółki, obliczony w oparciu o sprzedaż netto oferowanych przez AP produktów. Ciężar działań marketingowych/reklamowych jest, w sensie ekonomicznym, ponoszony przez AP. Gwarantuje to wskazany w Umowie mechanizm obniżenia średniej ceny kupowanych przez Spółkę produktów w sposób umożliwiający osiągnięcie przez nią ustalonego poziomu rentowności.
  Na koniec Spółka podkreśla, że podejmowane przez nią działania będące przedmiotem wniosku o interpretację, w szczególności spotkania przedstawicieli handlowych z Osobami upoważnionymi, nie mają na celu wykreowania wizerunku Spółki jako takiej. Działania te mają na celu wyłącznie promocję marki oraz produktów A.
• W sensie prawnym Spółka działa na rynku jako niezależny podmiot i występuje jako strona zawieranych przez siebie umów. Należy zatem uznać, że w sensie prawnym Spółka działa we własnym imieniu.
  Spółka prowadzi działalność w formie spółki z ograniczoną odpowiedzialnością. Tym samym posiada osobowość prawną oraz pełną zdolność do czynności prawnych. Konsekwencje prawne działań przez nią podejmowanych obciążają ją samą. Spółka sama jest stroną wszelkich zawieranych umów, które zawiera w swoim imieniu.
  Ponadto, zgodnie z punktem 2.1. Umowy Spółka działa jako podmiot niezależny, tj. zarówno Spółka nie jest prawnym przedstawicielem AP ani też AP nie reprezentuje Spółki. Co więcej zarówno Spółka jak i AP nie mają uprawnień do występowania w imieniu drugiej strony. Obie strony Umowy są niezależnymi w sensie prawnym podmiotami.
  Spółka nadmienia, że w sensie czysto ekonomicznym, promując markę oraz produkty A. działa niejako w imieniu AP oraz całej grupy A., o czym była mowa w punkcie powyżej.
  
  

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy w oparciu o przedstawiony stan faktyczny, prawidłowe jest stanowisko Spółki, zgodnie z którym możliwe jest zaliczenie przez nią do kosztów uzyskania przychodów wydatków ponoszonych w związku z prowadzonymi działaniami reklamowymi, tj. wydatków dotyczących spotkań przedstawicieli handlowych Spółki z Osobami upoważnionymi...

Zdaniem Wnioskodawcy, wydatki wskazane w opisie stanu faktycznego mogą stanowić dla Spółki koszty uzyskania przychodów.

Zgodnie z normą z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jednolity Dz. U. z 2011 r., Nr 74, poz. 397 ze zm., dalej jako: „ustawa CIT”), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 przywołanej ustawy. Wynika z powyższego, iż ustawodawca uzależnia zakwalifikowanie wydatku do kosztów uzyskania przychodów od łącznego spełnienia dwóch warunków: związku poniesionego wydatku z osiągnięciem przychodów lub zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodów oraz niezaliczenie przez ustawodawcę danego wydatku do zamkniętego katalogu wydatków z art. 16 ust. 1 ustawy CIT.

Odnosząc się do pierwszej z powyższych przesłanek należy stwierdzić, iż spełniają ją wydatki reklamowe. Niewątpliwie bowiem podejmowanie działań reklamowych ma na celu osiągnięcie przychodów lub zachowanie albo zabezpieczenie źródeł przychodów. Wynika to z samej istoty działań reklamowych, podejmowanych właśnie w tym celu, by zwiększyć rozpoznawalność reklamowanych produktów/usług oraz uwidocznić te produkty/usługi na rynku, co w konsekwencji przełożyć ma się korzystnie na ich sprzedaż (na zwiększenie sprzedaży bądź zachowanie na niezmniejszonym poziomie). Skutkiem takiego charakteru podejmowanych działań reklamowych jest fakt, iż spełniają one przesłanki wymienione w art. 15, warunkujące zaliczenie wydatków do kosztów podatkowych.

Wskazać należy jednak, iż w ustawie CIT nie została przez prawodawcę zawarta definicja reklamy.

Zdaniem Wnioskodawcy, zasadne jest w związku z powyższym odwołanie się w tej kwestii w pierwszej kolejności do przepisów ustawy z dnia 6 września 2001 r. Prawo farmaceutyczne (tekst jednolity Dz. U. z 2008 r., Nr 45, poz. 271 ze zm., dalej jako: „PF”). Należy bowiem zauważyć, że Spółka działa na rynku farmaceutycznym. Działalność na tym rynku została uregulowana przez PF. Regulacje te wkraczają także na grunt reklamy produktów leczniczych.

Spółka, prowadząc dystrybucję tego rodzaju produktów, zobowiązana jest respektować normy ujęte w PF. Z tych właśnie względów zasadne jest odwołanie się do definicji reklamy zawartej na gruncie tej ustawy. Otóż zgodnie z art. 52 ust. 1 PF, reklamą produktu leczniczego jest działalność polegająca na informowaniu lub zachęcaniu do stosowania produktu leczniczego, mająca na celu zwiększenie: liczby przepisywanych recept, dostarczania, sprzedaży lub konsumpcji produktów leczniczych. W art. 52 ust. 2 PF ustawodawca wymienia przykładowe formy reklamy produktu leczniczego, do których zalicza:

• reklamę produktu leczniczego kierowaną do publicznej wiadomości;
• reklamę produktu leczniczego kierowaną do osób uprawnionych do wystawiania recept lub osób prowadzących obrót produktami leczniczymi;
• odwiedzanie osób uprawnionych do wystawiania recept lub osób prowadzących obrót produktami leczniczymi przez przedstawicieli handlowych lub medycznych;
• dostarczanie próbek produktów leczniczych;
• sponsorowanie spotkań promocyjnych dla osób upoważnionych do wystawiania recept lub osób prowadzących obrót produktami leczniczymi;
• sponsorowanie konferencji, zjazdów i kongresów naukowych dla osób upoważnionych do wystawiania recept lub osób prowadzących obrót produktami leczniczymi.
  
  

Oprócz wskazania definicji reklamy, zawierającej katalog działań, które uznaje się za reklamę, PF wskazuje szereg ograniczeń i obowiązków związanych z wymienionymi w definicji formami reklamy, które kształtują możliwości podmiotów działających na rynku farmaceutycznym.

Do najważniejszych ograniczeń należy fakt, iż zgodnie z przepisami art. 57 ust. 1 pkt 1 PF Spółka nie ma możliwości prowadzenia reklamy produktów Rx kierowanej do publicznej wiadomości.

Reklama ta może być jednak kierowana do lekarzy.

Dodatkowo, jak wynika z regulacji art. 58 ust. 1 PF niedozwolone jest kierowanie do osób uprawnionych do wystawiania recept oraz osób prowadzących obrót produktami leczniczymi reklamy produktu leczniczego polegającej na wręczaniu, oferowaniu i obiecywaniu korzyści materialnych, prezentów i różnych ułatwień, nagród, wycieczek oraz organizowaniu i finansowaniu spotkań promocyjnych produktów leczniczych, podczas których przejawy gościnności wykraczają poza główny cel tego spotkania.

Jednakże, zgodnie z ust. 3 tego artykułu, dozwoloną formą reklamy jest wręczanie wyłącznie takich przedmiotów, których wartość materialna nie przekracza kwoty 100 złotych, i które związane są z praktyką medyczną lub farmaceutyczną, oraz opatrzone są znakiem reklamującym daną firmę lub produkt leczniczy.

Działania podejmowane zgodnie z powołanymi wyżej przepisami są niewątpliwie działaniami reklamowymi.

Analizując znaczenia pojęcia reklama warto także mieć także na uwadze definicję słownikową oraz definicję wskazywaną przez praktykę podatkową. Zgodnie ze Słownikiem języka polskiego pod redakcją M. Szymczaka (Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 1998, tom III, s. 36), „reklama” to: rozpowszechnianie informacji o towarach, ich zaletach, wartości, miejscach i możliwościach nabycia, chwalenie kogoś, zalecanie czegoś <…>. Spółka nadmienia, iż na powyższej definicji pojęcia „reklama” (zawartej we wcześniejszym wydaniu przywołanego słownika) opiera się także Minister Finansów w wydawanych interpretacjach m.in. w interpretacji z dnia 7.03.2011 r. (sygn. IBPBI/2/423-1829/10/JD).

Biorąc powyższe pod uwagę, jeżeli wydatki związane są z działaniami reklamowymi, w ujęciu prawa farmaceutycznego lub praktyki podatkowej, będą spełniały pierwszą z przesłanek przewidzianych w art. 15 ust. 1 ustawy o CIT.

Pozostaje zatem do rozważenia druga przesłanka pozwalająca zakwalifikować dany wydatek do kosztów uzyskania przychodów (niezaliczenie wydatku do katalogu wydatków z art. 16 ust. 1 ustawy CIT).

Biorąc pod uwagę specyfikę analizowanych kosztów, wskazać należy, iż ograniczenie w tym zakresie wynikać może przede wszystkim z ewentualnego zakwalifikowania określonego wydatku do kosztów reprezentacji. Art. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy CIT stanowi bowiem, iż nie uważa się za koszty uzyskania przychodów kosztów reprezentacji, w szczególności poniesionych na usługi gastronomiczne, zakup żywności oraz napojów, w tym alkoholowych. Ustawodawca nie wprowadził jednak do ustawy CIT jednoznacznej definicji pojęcia reprezentacja. Rozróżnienie pomiędzy reklamą a reprezentacją może więc budzie wątpliwości.

Wątpliwości te pomaga rozwiązać PF. Przepisy tej ustawy wskazują bowiem jednoznacznie które działania stanowią dozwoloną przez prawo i reklamę, a które, przekraczają jej ramy. Jeżeli określone działanie i związane z nim wydatki są reklamą w rozumieniu PF nie mogą być jednoczenie reprezentacją.

Ponadto, przyjmuje się, iż reprezentacja oznacza działania mające na celu budowanie lub utrwalanie dobrego wizerunku, prestiżu podatnika, czy też budowanie lub utrwalanie relacji z kontrahentami. Wskazuje się ponadto, iż reprezentacji towarzyszy wytworność, okazałość (co do powyższego rozumienie pojęcia „reprezentacja” Spółka opiera się na następujących interpretacjach: z dnia 27.08.2009 r., sygn. IPPB5/4240-24/09-2/AM, organ upoważniony - Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie; z dnia 7.03.2011 r., sygn. IBPBI/2/423-1829/l0/JD oraz z dnia 7.02.2011 r., sygn. IBPBI/1/415-1180/10/ESZ, organ uprawniony - Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach).

W praktyce podkreśla się ponadto, iż „Na podstawie omawianej regulacji nie sposób przyjąć, że reprezentację stanowi każde działanie mające na celu utrzymanie pozytywnego wizerunku podatnika, czy też ochronę przed wywołaniem negatywnego wrażenia. Charakter taki będą miały jedynie te działania, które obecnie mogą zostać uznane za szczególnie okazałe, odbiegające od reguł przyjętych w analogicznych sytuacjach” (interpretacja z dnia 2011.01.14, sygn. ILPB3/423- 821/10-5/GC, organ upoważniony Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu).

Reasumując, z powyższego płyną - zdaniem Spółki - następujące wnioski. Wydatki poniesione na reklamę są kosztem podatkowym. Wydatki na reprezentację kosztem nie są. Zatem ocena możliwości zaliczenia danego wydatku do kosztów uzyskania przychodów powinna być każdorazowo poprzedzona analizą czy wydatek taki został poniesiony w celu reklamowym czy reprezentacyjnym.

Ograniczenie możliwości rozpoznawania jako kosztów uzyskania przychodów wydatków omawianych we wniosku może wynikać także z zakwalifikowania tych wydatków jako darowizn. Stosownie do art. 16 ust. 1 pkt 14 ustawy CIT, darowizny są wydatkami, które nie mogą stanowić kosztów uzyskania przychodów. Ustawa CIT nie definiuje pojęcia darowizny, zatem właściwe wydaje się być odwołanie się w tym zakresie do definicji zawartej w ustawie z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (tekst jednolity Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm., dalej jako: „KC”). Zgodnie z art. 888 § 1 KC, przez umowę darowizny darczyńca zobowiązuje się do bezpłatnego świadczenia na rzecz obdarowanego kosztem swego majątku.

Zgodnie z powyższą definicją, z darowizną mamy do czynienia wtedy, gdy dokonujący darowizny ponosi faktycznie jej ekonomiczny ciężar. Ponadto przyjmuje się, że celem dokonania darowizny jest chęć dokonania po stronie innej osoby przysporzenia majątkowego, chęć jej obdarowania. Z tej tez przyczyny dokonanie darowizny określane jest jako wyświadczenie aktu szczodrobliwości.

Spółka podkreśla, że analizując wynikające z art. 16 ustawy CIT ograniczenia w prawie do zaliczania określonych wydatków do kosztów uzyskania przychodów, zarówno dotyczące darowizn jak i wydatków na reprezentację (ust. 1 pkt 14 i 28), trzeba mieć na uwadze całokształt okoliczności, w których dane wydatki są ponoszone. Okolicznościami takimi, oprócz specyfiki rynku na którym działa podmiot (np. rynku farmaceutycznego), może być w szczególności podstawa ponoszenia wydatków, które mają być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów.

Możliwa jest bowiem sytuacja, gdy pomiędzy kontrahentami została zawarta umowa, w której jedna ze stron zobowiązała drugą do podejmowania aktywności, która na pierwszy rzut oka nosi np. cechy darowizny lub cechy reprezentacji. W takiej sytuacji:

• działania, które potencjalnie mogłaby zostać uznane za działania o charakterze reprezentacyjnym, nie będą stanowiły reprezentacji podatnika. Podatnik bowiem, jako podmiot wykonujący umowę, nie działa na rzecz wykreowania swojego wizerunku lecz w ramach prowadzonej w celu uzyskania przychodów działalności gospodarczej wykonuje obowiązki, które zgodnie z umową nałożył na niego kontrahent.
• działania, które w innych okolicznościach mogłyby zostać uznane za darowiznę nie stanowią wówczas darowizny przekazanej przez podmiot wykonujący umowę. Działaniom takim nie można bowiem przypisać cech aktu szczodrobliwości - podmiot dokonujący świadczenia nie ma bowiem na celu obdarowania określonej osoby, a podstawą jego działania jest wyłącznie zobowiązanie umowne. Co więcej, w sytuacjach tego typu najczęściej podatnik nie ponosi faktycznie ekonomicznego ciężaru takiego przekazania. Najczęściej bowiem kontrahent kompensuje mu poniesione wydatki. Mając na uwadze powyższe przyjąć należy, że wydatki związane z aktywnością, do której zobowiązuje podatnika zawarta przez niego umowa, mogą w określonych okolicznościach zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów podatnika nawet w przypadku, gdy dotyczą działań o cechach reprezentacji lub darowizny. Wydatki takie, ze względu na postawę do ich ponoszenia nie stanowią bowiem dla podmiotu, który wydatki ponosi, wydatków na reprezentację lub wydatków na darowizny. W rezultacie nie znajdą wówczas zastosowania ograniczenia w prawie do rozpoznania kosztów uzyskania przychodów, wynikające z art. 16 ust. 1 ust. (winno być: „pkt”) 14 i 28 ustawy CIT.
  
  

Spółka zaznacza, że powyższe stanowisko znajduje potwierdzenie m.in. w praktyce podatkowej dotyczącej zasad funkcjonowanie agencji marketingowych.

Poniżej Spółka analizuje analizowaną kategorie wydatków pod kątem spełnienia powyższych przesłanek.

Zdaniem Spółki, wydatki ponoszone przez nią w związku ze spotkaniami jej przedstawicieli handlowych z Osobami upoważnionymi, mogą być przez Spółkę zaliczone do kosztów uzyskania przychodów.

Opisywane działania polegające na organizowaniu przedmiotowych spotkań takich jak te organizowane przez Spółkę zostały wprost wymienione jako działania reklamowe w PF. Jak bowiem stanowi art. 52 ust. 2 pkt 3 PF, reklama produktu leczniczego obejmuje w szczególności odwiedzanie osób uprawnionych do wystawiania recept lub osób prowadzących obrót produktami leczniczymi przez przedstawicieli handlowych lub medycznych. Co więcej, zgodnie z art. 52 ust. 2 pkt 5 PF, reklama produktu leczniczego polega także na sponsorowaniu spotkań promocyjnych dla osób upoważnionych do wystawiania recept. Warto także nadmienić, że Spółka spełnia także warunek przewidziany w art. 58 ust. 1 PF, tj. przejawy gościnności podczas takich spotkań nie wykraczają poza główny cel tego spotkania. W związku z powyższym należy uznać, że działania podejmowane przez Spółkę stanowią reklamę na gruncie PF.

Ponadto, zgodnie z definicją reklamy uznaną przez praktykę podatkową, działalność reklamową stanowi przekazywanie informacji o towarach. Temu zaś celowi służą spotkania, które odbywają przedstawiciele handlowi Spółki z Osobami upoważnionymi, o czym świadczy tematyka spotkań (przybliżanie Osobom upoważnionym produktów leczniczych dystrybuowanych przez Spółkę, prezentowanie wyników badań klinicznych prowadzonych z wykorzystaniem tych produktów, itp.). Warto ponadto wskazać, iż samo organizowanie przez Spółkę przedmiotowych spotkań odnosi skutek reklamowy, jako że przyczynia się do rozpowszechniania znajomości marki, z której korzysta Spółka.

Przywołane okoliczności świadczą o tym, iż spotkania przedstawicieli Spółki z Osobami upoważnionymi to spotkania o charakterze reklamowym. Wydatki te wykazują zatem związek z przychodami Spółki i tym samym spełniają pierwszą przesłankę, o której mowa w art. 15 ust. 1 ustawy o CIT.

Zdaniem Spółki wydatki te spełniają także drugą przesłankę wymienioną w tym przepisie. Mianowicie nie są wydatkami wymienionymi w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT, w szczególności nie stanowią wydatków na reprezentację, o których mowa w art. 16 ust. 1 pkt 28 tej ustawy.

Pierwszym argumentem przemawiającym za tym, że podejmowane przez Spółkę działania nie mają charakteru reprezentacyjnego jest fakt, iż są to działania stanowiące reklamę w rozumieniu PF. Ponadto, jak już wskazywano, reprezentacja to działanie mające na celu głównie zbudowanie prestiżu, określonego wizerunku firmy. Jak natomiast wynika z przywołanych przez Spółkę okoliczności faktycznych, celem organizowanych spotkań jest reklama dystrybuowanych przez Spółkę produktów leczniczych. Brak zatem w organizowaniu przedmiotowych spotkań celu reprezentacyjnego. Zdaniem Spółki nie jest zasadnym uznanie, iż reprezentacyjny charakter spotkań jej przedstawicieli handlowych z Osobami upoważnionymi wynika wyłącznie z faktu, iż Spółka zapewnia Osobom upoważnionym uczestniczącym w spotkaniu poczęstunek w formie słodyczy lub możliwość zjedzenia posiłku. Posiłek w takiej formie jak zapewniany przez Spółkę, tj. nienoszący cech wystawności, luksusu, stanowi naturalne tło kontaktów profesjonalnych, tak jak naturalnym jest zapewnienie określonych warunków technicznych spotkania czy też komfortu jego odbycia (np. zapewnienie klimatyzowanego pomieszczenia, co obecnie nie jest postrzegane jako przejaw okazałości czy też luksusu).

Spółka wskazuje także, iż wydatki ponoszone przez nią w związku z opisywaną formą reklamy nie powinny być wyłączone z kosztów uzyskania przychodów jako darowizny na postawie art. 16 ust. 1 pkt 14 ustawy CIT.

Celem darowizn jest obdarowanie danej osoby, uczynienie wobec niej aktu szczodrobliwości. Cel ten nie pokrywa się jednak z przyczynami, dla których Spółka organizuje spotkania jej przedstawicieli handlowych z Osobami upoważnionymi. Z organizacją omawianych spotkań Spółka wiąże bowiem ściśle określone cele: poszerzenie wśród Osób upoważnionych wiedzy z zakresu dystrybuowanych przez Spółkę produktów, a także osiągnięcie dzięki temu wzrostu sprzedaży tych produktów. Taka charakterystyka przedmiotowych wydatków powoduje, iż nie sposób mówić o działaniu Spółki podyktowanym chęcią dokonania przysporzeń po stronie uczestników spotkań, chęcią ich obdarowania, co jest charakterystyczne dla darowizn.

Reasumując, Spółka stoi na stanowisku, iż może zaliczać do kosztów uzyskania przychodów wydatki dotyczące spotkań jej przedstawicieli handlowych z Osobami upoważnionymi, gdyż w ocenie Spółki spełnione są wymogi określone w art. 15 ust. 1 ustawy CIT, pozwalające kwalifikować wydatki do kosztów uzyskania przychodów.

Stanowisko Spółki znajduje potwierdzenie m.in. w następujących interpretacjach:

• interpretacji z dnia 2009.09.02 (sygn. IPPB5/423-450/09-2/JC, organ upoważniony Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie), w której organ podatkowy uznał, iż „<…> ponoszone przez Spółkę (podmiot zajmujący się produkcją oraz dystrybucją produktów leczniczych – przyp. Spółki) wydatki na nabycie usług gastronomicznych, cateringowych, dojazdu i zakwaterowania w trakcie spotkań promocyjnych mogą być uznane za koszty uzyskania przychodów”;
• interpretacji z dnia 2009.06.29 (sygn. IPPB5/423-177/09-2/AS organ upoważniony Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie), w której organ podatkowy uznał, iż „ponoszone przez Spółkę wydatki na nabycie usług gastronomicznych w celu zapewnienia wyżywienia lekarzom weterynarii oraz hodowcom zwierząt uczestniczącym w szkoleniach, konferencjach oraz prezentacjach produktów Spółki mogą być uznane za koszty uzyskania przychodów”.
  
  

Spółka zaznacza, że powyższe stanowisko jest również zgodne ze stanowiskiem prezentowanym przez organy podatkowe w analogicznych stanach faktycznych w przypadku podmiotów nie działających na rynku farmaceutycznym:

• interpretacji Ministra Finansów z dnia 27.08.2009 r. (sygn. IPPB5/4240-24/09-2/AM, organ upoważniony - Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie), w której stwierdzono, że: „Zaproszenie kontrahenta na kawę, „zwykły” lunch, czy obiad do restauracji nie jest działaniem o charakterze nadzwyczajnym. Jest to powszechnie spotykana praktyka. Posiłek spożywany w restauracji nie jest „okazały” ani „wykwintny”, bo powodem organizacji spotkania w restauracji nie jest chęć zaimponowania kontrahentowi okazałością czy wystawnością. Tym samym brak podstaw aby uznać, iż ponoszone przez Spółkę wydatki związane z organizacją spotkań z kontrahentami spełniały przesłanki wymienione w art. 16 ust. 1 pkt 28, wyłączające je z kosztów uzyskania przychodów”;
• interpretacji Ministra Finansów z dnia 15.10.2010 r. (sygn. IBPBI/2/423-972/10/MS, organ upoważniony: Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach), w której potwierdzono zostało stanowisko podatnika, iż do kosztów uzyskania przychodu może zostać zaliczony zarówno koszt obiadu jak i koszt poczęstunku kawowego podczas organizowanego przez podatnika spotkania promocyjnego dla potencjalnych klientów;
• wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z dnia 18.05.2010 r. (sygn. I SA/Kr 620/l0), w którym podniesiono: „Należy wskazać, iż w realiach życia gospodarczego, z uwzględnieniem charakteru działalności spółki, której wspólnikiem jest skarżący, spożywanie lunchu, czy innego posiłku, także w restauracji jest normą, standardem i z założenia nie świadczy o wystawności, wytworności, a przez to nie wypełnia dyspozycji pojęcia reprezentacji. W świetle powyższego nie można także zaakceptować poglądu organu, iż sam fakt, że spotkania odbywają się poza siedzibą firmy, tj. w restauracji, samoistnie oznacza reprezentację”.
  
  

Spółka podkreśla, iż pomimo, że przywołane powyżej rozstrzygnięcia dotyczą relacji z potencjalnymi, bezpośrednimi kontrahentami, to jednak rozumowanie w tych pismach zaprezentowane należy odnieść odpowiednio do relacji Spółki z Osobami upoważnionymi (niebędącymi kontrahentami Spółki w ścisłym tego słowa znaczeniu).

Niezależnie od powyższego, Spółka uważa, iż ponoszone przez nią wydatki mogą być przez nią zaliczone do kosztów uzyskania przychodów z uwagi na okoliczności i podstawę ponoszenia tych wydatków.

Jak wynika z przedstawionego na wstępie opisu stanu faktycznego, Spółka wykonuje swoją działalność w oparciu o umowę zawartą z AP. Przedmiotowa Umowa oprócz tego, iż reguluje kwestię dystrybucji produktów A. przez Spółkę, to także nakłada na Spółkę obowiązki w zakresie merchandisingu oraz reklamy (promocji/marketingu) tych produktów. Szeroko rozumiane działania reklamowe są więc przez Spółkę podejmowane jako realizacja zobowiązania do podejmowania tych działań, które to zobowiązanie wynika z Umowy. Spółka jest więc jedynie faktycznym wykonawcą działań określonych w Umowie.

Spółka jest zdania, że ponoszone przez nią wydatki nie stanowią kosztów reprezentacji ani darowizn, co wykazała we wcześniejszych częściach wniosku. W tym miejscu Spółka pragnie jednak zaznaczyć, że nawet gdyby którekolwiek z ponoszonych przez nią wydatków nosiłyby cechy reprezentacji lub darowizny, to i tak zdaniem Spółki będą mogły zostać przez nią zaliczone do kosztów podatkowych. Jak bowiem wynika z przytoczonych okoliczności faktycznych:

• reprezentacja, gdyby nawet wystąpiła, nie byłaby de facto reprezentacją samej Spółki; Spółka bowiem nie działałaby w celu wykreowania swojego wizerunku lecz w celu realizacji Umowy, którą zawarła. Reprezentacja ta mogłaby raczej dotyczyć AP jako powierzającego Spółce podejmowanie określonej aktywności i zainteresowanego skutecznością przedsięwziętych działań lub całej grupy A.;
• darowizny, gdyby wystąpiły, byłyby przez Spółkę dokonywane jedynie jako techniczne wykonanie obowiązku wynikającego z Umowy. Nie występuje tu bowiem działanie, którego istotą jest chęć obdarowania przez Spółkę określonej osoby - działanie Spółki nie jest aktem szczodrobliwości. Spółka wykonuje jedynie to, do czego na mocy Umowy została zobowiązana przez AP. Ponadto, z opisu stanu faktycznego wynika, iż wzajemne rozliczenia Spółki i AP uzgodnione zostały w ten sposób, by pokryć koszty operacyjne Spółki, w tym także koszty działań mogących nosić cechy darowizny. Oznacza to, iż Spółka nie poniesie faktycznie ekonomicznego ciężaru wydatku który mogłoby zostać uznany za darowiznę. Nie wystąpi zatem po stronie Spółki uszczuplenie majątkowe, co jest konieczną przesłanką zaistnienia darowizny w świetle art. 888 KC.
  
  

Reasumując, mając na uwadze postanowienia Umowy i wynikające z niej obowiązki Spółki, a także określone w Umowie wzajemne rozliczenia Spółki i AP, wydatki ponoszone przez Spółkę w wykonaniu Umowy mogą być przez Spółkę zaliczone do kosztów uzyskania przychodów. Nie zmienia powyższego to czy wydatki te mogłyby czy też nie mogłyby dotyczyć działań, które noszą cechy reprezentacji lub darowizny, gdyż wydatki te nie dotyczą reprezentacji Spółki, oraz nie stanowią przejawu szczodrobliwości Spółki.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego stwierdzam, co następuje:

Zasady kwalifikowania wydatków do kosztów uzyskania przychodów określają przepisy art. 15 i 16 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz. U. z 2011 r., Nr 74, poz. 397 ze zm.).

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, do kosztów uzyskania przychodów zalicza się wydatki poniesione w celu uzyskania przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów.

Decydującym czynnikiem pozwalającym zaliczyć dany wydatek do kosztów uzyskania przychodów jest zatem poniesienie go w celu osiągnięcia przychodu, bądź zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów, przy czym każdy wydatek, poza wyraźnie wskazanym w ustawie - wymaga indywidualnej oceny pod kątem adekwatnego związku z przychodami i racjonalności działania podmiotu.

Nie każdy koszt poniesiony w celu uzyskania przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów może zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodów. Takimi kosztami bowiem nie mogą być wydatki enumeratywnie wymienione w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Podkreślenia wymaga fakt, iż prawidłowe zaliczenie wydatku do kosztów uzyskania przychodów uwarunkowane jest wykazaniem jego celowości i związku z przychodem, jak i prawidłowym udokumentowaniem. Należy zwrócić przy tym uwagę, że to na podatniku ciąży obowiązek wykazania związku poniesionych wydatków z przychodami, bo to on wywodzi skutki prawne w postaci zmniejszenia zobowiązania podatkowego.

Na podstawie art. 9 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych podatnicy są obowiązani do prowadzenia ewidencji rachunkowej, zgodnie z odrębnymi przepisami, w sposób zapewniający określenie wysokości dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy, a także do uwzględnienia w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych informacji niezbędnych do obliczenia wysokości odpisów amortyzacyjnych zgodnie z przepisami art. 16a-16m.

Natomiast zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 28 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów kosztów reprezentacji, w szczególności poniesionych na usługi gastronomiczne, zakup żywności oraz napojów, w tym alkoholowych.

Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie definiuje pojęcia reprezentacji, wobec czego, w pierwszej kolejności, należy uznać, że pojęcie to powinno być w kontekście analizowanego przepisu rozumiane w sposób przyjęty w języku potocznym. Obecnie, współcześnie na gruncie języka polskiego słowo „reprezentacja” ma różnorodne znaczenia i oznacza:

1. «grupę osób występującą w czyimś imieniu»
2. «reprezentowanie kogoś lub czegoś»
3. «grupę zawodników reprezentującą w zawodach barwy swojego kraju, klubu lub miasta»

(Słownik Języka Polskiego PWN, http://sjp.pwn.pl).

„Reprezentacja” może być też rozumiana jako „okazałość, wystawność w czyimś sposobie życia, związana ze stanowiskiem, pozycją społeczną” (Nowy Słownik Języka Polskiego, PWN, Warszawa, 2003).

Natomiast pojęcie „reprezentować” to:

1. «występować i działać w czyimś imieniu»
2. «być wyrazicielem czegoś, np. jakichś poglądów, idei lub wartości»

(Słownik Języka Polskiego PWN, http://sjp.pwn.pl).

Powyższe rozumienie pojęcia reprezentacji zdaniem tut. Organu należy uzupełnić o stanowisko Naczelnego Sądu Administracyjnego oraz doktryny prawa podatkowego.

Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 6 maja 1998 r. – sygn. akt SA/Sz 1412/97, niepubl., stwierdził, że reprezentacja nie musi odnosić się do okazałości, wystawności, a odnosi się do dobrego reprezentowania firmy, które może polegać na odpowiednim ubiorze pracowników, wystrojów firmy, jego logo, tablicach informacyjnych, sposobie podejmowania interesantów i kontrahentów.

Natomiast, zgodnie z poglądem doktryny prawa podatkowego za reprezentację uznaje się występowanie w imieniu podatnika (firmy), wiążące się z okazałością i wytwornością, w celu wywołania jak najlepszego wrażenia przy reprezentowaniu firmy. Reprezentacja to przede wszystkim działania polegające na kontaktach oficjalnych i handlowych z innymi podmiotami gospodarczymi, związane w szczególności z utrzymywaniem delegacji lub kontrahentów, uczestnictwem w przyjęciach związanych z pobytem tych podmiotów (B. Brzeziński, M. Kalinowski., Podatek dochodowy od osób prawnych. Komentarz, Warszawa 1997, str. 159).

Przenosząc definicje słownikowe i stanowisko Naczelnego Sądu Administracyjnego oraz poglądy doktryny prawa podatkowego na grunt ustawy, w odniesieniu do działalności gospodarczej, reprezentacja winna być rozumiana jako działania, które polegają na kontaktach oficjalnych i handlowych z innymi podmiotami gospodarczymi, i które mają na celu kształtowanie oraz utrwalanie korzystnego, pozytywnego wizerunku firmy poprzez, np. sposób podejmowania kontrahentów, poczęstunek, wręczanie upominków.

Z powyższego wynika, że reprezentacja nie musi odnosić się wyłącznie do okazałości, wystawności, a odnosi się do dobrego reprezentowania firmy. W konsekwencji o reprezentacji należy mówić w odniesieniu do działań mających na celu stworzenie i utrwalenie jak najkorzystniejszego wizerunku firmy na zewnątrz, to jest w relacji z kontrahentami (ich przedstawicielami), gośćmi i potencjalnymi klientami. Obejmuje ona zarówno działania zmierzające do:

• stworzenia oczekiwanego wizerunku, pozycji podatnika jako podmiotu prowadzącego działalność gospodarczą, jak i
• stworzenia korzystnych warunków w celu nawiązania nowych lub też podtrzymania (rozszerzenia) dotychczasowych kontaktów.
  
  

Nie ma też podstaw, by twierdzić, że celem poniesienia wydatków musi być wyłącznie kreowanie wizerunku firmy – ustawodawca wyłączył z kosztów wszystkie te wydatki, które dotyczą reprezentacji - niezależnie od stopnia ich wpływu na wizerunek.

Stosownie natomiast do treści art. 16 ust. 1 pkt 14 ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów darowizn i ofiar wszelkiego rodzaju, z wyjątkiem dokonywanych między spółkami tworzącymi podatkową grupę kapitałową, a także wpłat na rzecz Polskiej Organizacji Turystycznej, z tym że kosztem uzyskania przychodów są koszty wytworzenia lub cena nabycia produktów spożywczych, o których mowa w art. 43 ust. 1 pkt 16 ustawy o podatku od towarów i usług, przekazanych na rzecz organizacji pożytku publicznego w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 24 kwietnia 2003 r. o działalności pożytku publicznego i o wolontariacie (Dz. U. Nr 96, poz. 873, z późn. zm.), z przeznaczeniem wyłącznie na cele działalności charytatywnej prowadzonej przez te organizacje.

Wobec braku definicji „darowizny” w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych, rozstrzygnięcie, czy dana czynność stanowi darowiznę w rozumieniu art. 16 ust. 1 pkt 14 ww. ustawy, wymaga sięgnięcia – w myśl reguł wykładni systemowej – do przepisów aktu prawnego, w którym ta instytucja jest uregulowana. Tym aktem prawnym jest ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.).

Zgodnie z art. 888 § 1 Kodeksu cywilnego, przez umowę darowizny darczyńca zobowiązuje się do bezpłatnego świadczenia na rzecz obdarowanego kosztem swego majątku.

Jak z powyższego wynika, istotą darowizny jest bezpłatne świadczenie kosztem majątku darczyńcy. Aby uznać daną czynność za darowiznę, konieczne jest zatem wystąpienie dyspozycji majątkowej darczyńcy, prowadzące do zmniejszenia jego majątku.

W tym miejscu należy wskazać, że ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie zawiera także legalnej definicji „reklamy”, wobec czego należy odwołać się do innych dziedzin, w których to pojęcie występuje.

W ujęciu słownikowym, za reklamę należy uznać:

1. «działanie mające na celu zachęcenie potencjalnych klientów do zakupu konkretnych towarów lub do skorzystania z określonych usług»
2. «plakat, napis, ogłoszenie, krótki film itp. służące temu celowi»

(Słownik Języka Polskiego PWN, http://sjp.pwn.pl).

Podobnie orzecznictwo sądowe uznaje, że celem reklamy jest przekazywanie informacji o towarach bądź usługach i nakłanianie potencjalnych klientów do ich nabycia, polega ona głównie na prezentowaniu danego towaru, danej usługi, ewentualnie marki (oznakowania produktu lub producenta), cech jakościowych, użytkowych lub konsumpcyjnych, zalet technicznych, estetycznych i zdrowotnych, rozwiązań nowoczesnych, modnych czy nawet prowokujących, aby skłonić jak największą liczbę potencjalnych nabywców do zakupu lub do korzystania z usługi.

Reklama może być realizowana za pomocą rozmaitych środków wyrazu oraz przy użyciu zróżnicowanych środków przekazu, w tym także poprzez rozpowszechnianie logo firmy. Za logo uznać należy znak handlowy o charakterze graficznym, używany przez daną firmę do identyfikowania marki swojego produktu lub oferowanych usług oraz odróżniania ich od innych (por. J. Thomas Russell, W. Ronald Lane, Reklama według Ottona Kleppnera; Wydawnictwo FELBERG SJA, 2000 r., s. 621). Logo może obejmować zarówno nazwę przedsiębiorcy, jej skrót jak też nazwę konkretnego produktu lub usługi. Każda z tych form, jeżeli jest stosowana w określonych okolicznościach spełnia funkcje reklamowe. Identyfikowana jest bowiem z daną firmą oraz oferowanymi przez nią towarami lub usługami, zwiększając ich rozpoznawalność oraz pośrednio zachęcając do ich nabycia. Zatem wydatek na tego rodzaju reklamę, stanowi koszt uzyskania przychodów.

Pojęcie reklamy, w tym reklamy produktu leczniczego, zawarte zostało także w przepisach szczególnych, którymi w przedmiotowej sprawie są przepisy ustawy z dnia 6 września 2001 r. Prawo farmaceutyczne (t. j. Dz. U. z 2008 r. Nr 45, poz. 271 ze zm.).

Zgodnie z art. 52 ust. 1 i 2 Prawa farmaceutycznego reklamą produktu leczniczego jest działalność polegająca na informowaniu lub zachęcaniu do stosowania produktu leczniczego, mająca na celu zwiększenie: liczby przepisywanych recept, dostarczania, sprzedaży lub konsumpcji produktów leczniczych.

Obejmuje ona w szczególności:

1. reklamę produktu leczniczego kierowaną do publicznej wiadomości,
2. reklamę produktu leczniczego kierowaną do osób uprawnionych do wystawiania recept lub osób prowadzących obrót produktami leczniczymi,
3. odwiedzanie osób uprawnionych do wystawiania recept lub osób prowadzących obrót produktami leczniczymi przez przedstawicieli handlowych lub medycznych,
4. dostarczanie próbek produktów leczniczych,
5. sponsorowanie spotkań promocyjnych dla osób upoważnionych do wystawiania recept lub osób prowadzących obrót produktami leczniczymi,
6. sponsorowanie konferencji, zjazdów i kongresów naukowych dla osób upoważnionych do wystawiania recept lub osób prowadzących obrót produktami leczniczymi.
   
   

Zauważyć przy tym należy, że w art. 53-64 Prawa farmaceutycznego zawarto szereg ograniczeń odnośnie reklamy produktu leczniczego.

Jak stanowi art. 57 ust. 1 pkt 1 Prawa farmaceutycznego zabrania się kierowania do publicznej wiadomości reklamy dotyczącej produktów leczniczych wydawanych wyłącznie na podstawie recepty.

W myśl art. 58 ustawy Prawo farmaceutyczne zabrania się kierowania do osób uprawnionych do wystawiania recept oraz osób prowadzących obrót produktami leczniczymi reklamy produktu leczniczego polegającej na wręczaniu, oferowaniu i obiecywaniu korzyści materialnych, prezentów i różnych ułatwień, nagród, wycieczek oraz organizowaniu i finansowaniu spotkań promocyjnych produktów leczniczych, podczas których przejawy gościnności wykraczają poza główny cel tego spotkania. Przepisy te nie dotyczą dawania lub przyjmowania przedmiotów o wartości materialnej nieprzekraczającej kwoty 100 złotych, związanych z praktyką medyczną lub farmaceutyczną, opatrzonych znakiem reklamującym daną firmę lub produkt leczniczy.

Zgodnie z art. 60 ust. 1 Prawa farmaceutycznego reklama produktu leczniczego może być prowadzona wyłącznie przez podmiot odpowiedzialny lub na jego zlecenie, natomiast na podstawie ust. 4 tegoż przepisu podmiot odpowiedzialny zatrudnia w charakterze przedstawicieli medycznych i handlowych osoby, które mają wystarczającą wiedzę naukową pozwalającą na przekazywanie możliwie pełnej i ścisłej informacji o reklamowanym produkcie leczniczym.

Należy przy tym zauważyć, iż uznanie określonych działań jako reklamy w Prawie farmaceutycznym, nie oznacza automatycznie, iż dla celów podatkowych działania te nie będą stanowić reprezentacji.

Z przedstawionych we wniosku okoliczności wynika, iż w ramach promocji leków Rx Spółka podejmuje szereg aktywności, w związku z którymi ponosi koszty. Do podejmowanych działań należy m.in. organizowanie spotkań przedstawicieli handlowych Spółki z Osobami upoważnionymi do wystawiania recept (dalej: „Osoby upoważnione”). W celu promowania produktów dystrybuowanych przez Spółkę, zatrudnieni przedstawiciele handlowi spotykają się z Osobami upoważnionymi w gabinetach, ośrodkach opieki zdrowotnej lub restauracjach. Spotkania takie, w zależności od liczby uczestników, można podzielić następująco:

1. Spotkania, w których uczestniczy do 4 Osób upoważnionych.
   Zgodnie z polityką wewnętrzną Spółki, spotkania takie mogą być organizowane samodzielnie przez przedstawicieli handlowych. Podczas spotkań przedstawiciele przybliżają lekarzom produkty dystrybuowane przez Spółkę, przedstawiają wyniki dotyczących ich badań klinicznych, nowości farmaceutyczne. Podczas spotkania w gabinetach lub ośrodkach opieki zdrowotnej przedstawiciele zapewniają uczestnikom poczęstunek w formie słodyczy lub zamawiają catering, zaś podczas spotkań w restauracji zamawiają dla swoich gości potrawy z menu. Wydatki związane z takim spotkaniem nie mogą przekroczyć 100 zł na jedną zaproszoną Osobę upoważnioną. Spotkania takie odbywają się w rożnych miejscowościach na terenie kraju, tym w mieście będącym siedzibą Spółki.
2. Spotkania, w których uczestniczą więcej niż 4 Osoby upoważnione.
   W przypadku spotkań organizowanych dla większej ilości Osób upoważnionych, procedury wewnętrzne przewidują obowiązek szczegółowego udokumentowania takiego spotkania. Dokumentacja zawierać musi kopię prezentacji wygłoszonej podczas spotkania (dotyczącej zazwyczaj produktu dystrybuowanego przez Spółkę lub zagadnienia interesującego z punktu widzenia praktyki zaproszonych lekarzy) oraz listę uczestników. Ze względu na większą liczbę uczestników spotkania takie odbywają się najczęściej w restauracjach, gdzie zaproszeni lekarze mogą zamówić posiłki z karty, przy czym wartość zamówienia przypadająca na jednego lekarza nie może przekraczać 100 zł.
   
   

Mając na uwadze przedstawiony przez Spółkę opis stanu faktycznego oraz wskazane powyżej przepisy, zasadne jest w pierwszej kolejności rozstrzygnięcie, czy wszystkie działania podejmowane przez Spółkę mają charakter reklamowy, czy też część z nich może stanowić działania o charakterze reprezentacyjnym. Należy również rozstrzygnąć, czy jeśli działania podejmowane przez Spółkę będą nosiły znamiona reprezentacji (bądź darowizny), to czy w tym przypadku działania te będą dotyczyły Wnioskodawcy, czy też jak wskazuje Spółka tylko AP bądź Grupy, do której należy Spółka.

W tym miejscu należy wskazać, iż poszczególne przejawy aktywności gospodarczej podejmowane w ramach prowadzonej działalności gospodarczej w zależności od całokształtu okoliczności związanych z tym zdarzeniem – mogą mieć zarówno znamiona reklamy, jak i reprezentacji. Jednoznaczne przesądzenie o charakterze tych kosztów wymagałoby przeprowadzenia postępowania dowodowego. Tutejszy Organ nie jest uprawniony do dokonania takich ustaleń w ramach postępowania w przedmiocie wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej. Z tego względu, niniejsza interpretacja ogranicza się do wykładni przepisu art. 15 ust. 1 i art. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych i wskazania elementów faktycznych, które są istotne dla kwalifikacji przedmiotowych kosztów.

W opinii tut. Organu nie wszystkie ponoszone przez Spółkę wydatki mogą zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów.

Tylko wydatki dotyczące spotkań przedstawicieli handlowych Spółki z Osobami upoważnionymi, organizowane w gabinetach lub ośrodkach opieki zdrowotnej, gdzie przedstawiciele zapewniają uczestnikom poczęstunek w formie słodyczy, o ile wypełniają definicję reklamy produktu leczniczego i nie naruszają przepisów ustawy Prawo farmaceutyczne, w tym nie wykraczają poza główny cel danego spotkania – mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów, zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych jako wydatki Spółki poniesione w związku z działalnością stanowiącą „reklamę produktów leczniczych”.

Z uwagi na powyższe stanowisko Wnioskodawcy w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków Spółki dotyczących spotkań przedstawicieli handlowych Spółki z Osobami upoważnionymi, organizowane w gabinetach lub ośrodkach opieki zdrowotnej, gdzie przedstawiciele zapewniają uczestnikom poczęstunek w formie słodyczy należało uznać za prawidłowe.

Należy jednocześnie zauważyć (co zostało wskazane również powyżej), że dla możliwości uznania danego wydatku za koszt uzyskania przychodu, konieczne jest jego właściwie udokumentowanie. Tut. Organ nie oceniał prawidłowości dokumentowania ponoszonych wydatków, bowiem nie było to przedmiotem zapytania Wnioskodawcy, jednakże nie sposób pominąć, że każdy ponoszony przez Podatnika wydatek należy właściwie udokumentować a nie tylko te wydatki, które dotyczą spotkań organizowanych dla większej ilości Osób upoważnionych.

Natomiast wydatki dotyczące spotkań przedstawicieli handlowych Spółki z Osobami upoważnionymi, organizowane w gabinetach lub ośrodkach opieki zdrowotnej, gdzie przedstawiciele zapewniają uczestnikom poczęstunek w formie cateringu oraz wydatki na usługi gastronomiczne podczas spotkań organizowanych w restauracjach, nie mogą być uznane za koszt uzyskania przychodów, bowiem stanowią koszty reprezentacji, których nie uważa się - zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych - za koszty uzyskania przychodów.

W kontekście zdefiniowanego powyżej pojęcia „reprezentacja” oraz analizy przytoczonego art. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych jednoznacznie wynika, że ponoszone przez Wnioskodawcę wydatki na konsumpcję (catering) w trakcie promowania produktów dystrybuowanych przez Spółkę (podczas spotkań w gabinetach lub ośrodkach opieki zdrowotnej) wykraczają poza główny cel spotkania promocyjnego.

Tego typu „odwiedziny z konsumpcją” wykraczają poza stricte reklamowy cel spotkania, a ich celem jest podtrzymanie pozytywnych relacji handlowych wynikających ze stworzonego w ten sposób pozytywnego wizerunku Spółki.

Również wydatki na usługi gastronomiczne ponoszone podczas spotkań organizowanych w restauracjach (placówkach gastronomicznych) wiążą się z kreowaniem i utrwaleniem pozytywnego wizerunku firmy i wykraczają poza główny cel spotkania o charakterze promocyjnym. Aktywność tego typu jest autonomicznym wyborem Spółki wynikającym z przyjętej taktyki handlowej.

Jednocześnie należy zwrócić uwagę, iż wskazana we wniosku okoliczność, że tego typu działania nie mają charakteru wystawnego, nie odbiera wyżej wymienionym czynnościom cech reprezentacji. Nie jest przy tym istotny jednostkowy koszt poniesiony na takim spotkaniu w restauracji lub innej placówce gastronomicznej, ale cel, jaki zostanie dzięki temu osiągnięty. Zarówno kawa, jak i obiad lub kolacja w restauracji lub innej placówce gastronomicznej stanowi „usługę gastronomiczną”, która zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 28 nie może zostać zaliczona kosztów uzyskania przychodów.

Ponadto należy wskazać, iż ponoszone przez Spółkę wydatki są wydatkami na reprezentację, gdyż odpowiadają reprezentacji mającej na celu przede wszystkim stworzenie oczekiwanego wizerunku firmy i ułatwienie zawarcia umowy, a także podtrzymanie pozytywnych relacji handlowych na przyszłość. Za „reprezentację” bowiem, w potocznym rozumieniu, należy uznać działania zmierzające do stworzenia jak najkorzystniejszego wizerunku firmy.

Wydatki Wnioskodawcy ponoszone na usługi gastronomiczne podczas spotkań promocyjnych organizowanych przez przedstawicieli handlowych i dotyczących reklamy dystrybuowanych przez Spółkę produktów leczniczych w restauracjach nie mogą być uznane za koszty podatkowe, pomimo ich związku z przychodem, gdyż jako wydatki o charakterze reprezentacyjnym zawierają się w katalogu wyłączeń z art. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Tym samym stanowisko Spółki w zakresie kwalifikacji do kosztów uzyskania przychodów wydatków dotyczących spotkań: przedstawicieli handlowych Spółki z Osobami upoważnionymi, organizowane w gabinetach lub ośrodkach opieki zdrowotnej, gdzie przedstawiciele zapewniają uczestnikom poczęstunek w formie cateringu oraz wydatki na usługi gastronomiczne podczas spotkań organizowanych w restauracjach, dotyczących reklamy dystrybuowanych przez Spółkę produktów leczniczych należało uznać za nieprawidłowe.

Mając na uwadze powyższe, nie sposób tym samym przyjąć za Spółką, iż:

„mając na uwadze postanowienia Umowy i wynikające z niej obowiązki Spółki, a także określone w Umowie wzajemne rozliczenia Spółki i AP, wydatki ponoszone przez Spółkę w wykonaniu Umowy mogą być przez Spółkę zaliczone do kosztów uzyskania przychodów. Nie zmienia powyższego to czy wydatki te mogłyby czy też nie mogłyby dotyczyć działań, które noszą cechy reprezentacji lub darowizny, gdyż wydatki te nie dotyczą reprezentacji Spółki, oraz nie stanowią przejawu szczodrobliwości Spółki”, czy też: „nawet gdyby którekolwiek z ponoszonych przez nią wydatków nosiłyby cechy reprezentacji lub darowizny, to i tak zdaniem Spółki będą mogły zostać przez nią zaliczone do kosztów podatkowych”.

Wnioskodawca na poparcie powyższych tez wskazuje obowiązki ciążące na nim w związku z zawartą Umową. Jednakże należy mieć na uwadze, iż strony zawierające umowę, stosownie do art. 353(1) ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 roku Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.), mogą ułożyć stosunek prawny według swego uznania, byleby jego treść lub cel nie sprzeciwiały się właściwości (naturze) stosunku, ustawie ani zasadom współżycia społecznego. Jednak Organ podatkowy analizując wydatki wchodzące w skład bazy kosztowej będzie je zawsze analizował pod kątem celowości i racjonalności ich poniesienia oraz czy poszczególne wydatki nie zostały wymienione w katalogu wydatków nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów.

Co istotne, w przedmiotowej sprawie nie mamy do czynienia z prostym refakturowaniem kosztów, lecz z sytuacją, w której Spółka ponosi koszty w związku z realizacją Umowy za wynagrodzeniem ukształtowanym według określonego algorytmu. Każdy wydatek należy zatem indywidualnie ocenić pod względem bezwzględnie obowiązujących negatywnych przesłanek ustawowych (zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów) wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Fakt, iż przedmiotowe koszty ponoszone przez Wnioskodawcę wliczane są do podstawy konkretnego wynagrodzenia należnego Spółce z tytułu Umowy nie ma znaczenia przy kwalifikowaniu wydatku do kosztu uzyskania przychodu w sytuacji kiedy ten koszt dotyczy Spółki i jest on enumeratywnie wyłączony w ustawie jako koszt niestanowiący kosztów uzyskania przychodów.

Nie można także przyjąć za Spółką, iż reprezentacja, gdyby nawet wystąpiła, nie byłaby de facto reprezentacją samej Spółki a działania promocyjne prowadzone przez Spółkę nie są promocją samej Spółki.

Należy zauważyć, iż sama Spółka w uzupełnieniu wniosku wskazuje:

• „Umowa nie zobowiązuje Spółki do ponoszenia konkretnych kosztów, związanych z określonymi aktywnościami marketingowymi. Dobór formy prowadzenia działalności marketingowej/reklamowej pozostawiony jest Spółce, która ma specyficzną wiedzę dotyczącą realiów funkcjonowania na Polskim rynku wyrobów medycznych/farmaceutycznych”;
• „W związku z prowadzonymi działaniami reklamowymi (spotkania przedstawicieli handlowych Spółki z Osobami upoważnionymi) Spółka promuje produkty oferowane przez grupę A. (które to produkty sama dystrybuuje na polskim rynku) oraz markę A. (z której także korzysta), a nie siebie samą czyli A. Sp. z o.o. i swoje (czyli wytworzone przez siebie) produkty”;
• „Działania promocyjne prowadzone przez Spółkę nakierowane są na rozpowszechnianie oraz promowanie marki A. (z której to marki korzysta również Spółka) oraz produktów A. (oferowanych również przez Spółkę).
  Niewątpliwie Spółka odnosi korzyści z prowadzonych akcji marketingowych/reklamowych. Korzyści te polegają głównie na tym, że wzrost świadomości produktów i marki A. powoduje wzrost sprzedaży tych produktów na polskim rynku, co z kolei powoduje wzrost zysku Spółki.
  (…) Korzyści z promocji marki oraz produktów A. w Polsce odnosi zatem nie tylko sama Spółka, lecz również AP, który widząc owe korzyści podpisał ze Spółką odpowiednią umowę, w której zobligował ją do podejmowania efektywnych działań marketingowych/reklamowych”;
• „W sensie prawnym Spółka działa na rynku jako niezależny podmiot i występuje jako strona zawieranych przez siebie umów. Należy zatem uznać, że w sensie prawnym Spółka działa we własnym imieniu”.
  
  

Mając na uwadze powyższe, podkreślić należy, że w przypadku działań, które noszą cechy reprezentacji lub darowizny – a które to działania będą dotyczyły Spółki-Wnioskodawcy, działającej jako niezależny podmiot, wydatki ponoszone w tej części przez Spółkę nie będą mogły być uznane za koszty podatkowe.

Podkreślić należy raz jeszcze, iż definicja art. 15 ust. 1 ustawy sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu (wbrew powoływaniu się Spółki na zawartą Umowę) każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Każdy wydatek należy także indywidualnie ocenić pod względem bezwzględnie obowiązujących negatywnych przesłanek ustawowych (zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów) wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Mając na uwadze powyższe rozważania, w przypadku działań, które noszą cechy reprezentacji lub darowizny – a które to działania będą dotyczyły Spółki-Wnioskodawcy, działającej jako niezależny podmiot, wydatki ponoszone w tej części przez Spółkę nie będą mogły być uznane za koszty podatkowe.

Tym samym, stanowisko Spółki w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków ponoszonych w związku z prowadzonymi działaniami, gdy wydatki te będą dotyczyły Spółki-Wnioskodawcy a działania podejmowane przez Spółkę będą nosiły cechy reprezentacji lub darowizny należy uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia przedstawionego w stanie faktycznym oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

W odniesieniu do powołanych przez Wnioskodawcę interpretacji indywidualnych należy stwierdzić, że zostały wydane w indywidualnych sprawach i nie są wiążące dla organu wydającego przedmiotową interpretację. Powołane interpretacje nie stanowią źródła prawa, wiążą strony w konkretnej indywidualnej sprawie, więc zawartych w nich stanowisk organów podatkowych nie można wprost przenosić na grunt innej sprawy. Badając stan faktyczny przedstawiony w powołanych interpretacjach nie sposób uznać, iż jest on analogiczny z tym, który został przedstawionym przez Wnioskodawcę. Interpretacja o sygnaturze IBPBI/1/415-1180/10/ESZ dotyczy ponadto ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Ponadto zaznacza się, iż wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem zapytania Wnioskodawcy. Inne kwestie, które nie zostały objęte pytaniem nie mogą być – zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej – rozpatrzone.

Co istotne, zgodnie z art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) Minister właściwy do spraw finansów publicznych na pisemny wniosek zainteresowanego, wydaje w jego indywidualnej sprawie, pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną). Mając na uwadze powyższe interpretacja indywidualna skierowana jest wyłącznie do Wnioskodawcy i nie wywołuje skutków prawnych w stosunku do AP bądź jakiejkolwiek spółki z grupy. Niniejsze interpretacja nie rozstrzyga tym samym o promocji, reklamie, reprezentacji grupy bądź AP. Dotyczy wyłącznie Wnioskodawcy.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.