INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2012r. poz. 749) oraz § 8 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. z 2007r. Nr 112, poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 29.05.2012 r. (data wpływu 31.05.2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie rozpoznania wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów w Polsce w związku ze sprzedażą towarów na rzecz polskich nabywców - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 31.05.2012 r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie rozpoznania wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów w Polsce w związku ze sprzedażą towarów na rzecz polskich nabywców.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

N. GmbH (dalej: „Wnioskodawca”, „Spółka”) jest spółką z siedzibą w Austrii, zarejestrowaną jako podatnik VAT czynny oraz jako podatnik VAT-UE w Polsce. Jako podmiot austriacki, Spółka jest również podatnikiem VAT w Austrii oraz posiada ważny numer VAT-UE, nadany przez właściwe organy w Austrii.

Wnioskodawca nie posiada w Polsce stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej, w szczególności Spółka nie zatrudnia w Polsce pracowników ani nie posiada żadnej infrastruktury technicznej w Polsce.

Przedmiotem działalności Wnioskodawcy jest produkcja i sprzedaż papieru gazetowego i papieru magazynowego. Całość produkcji papieru odbywa się w fabrykach zlokalizowanych na terytorium Austrii. Następująca w dalszej kolejności sprzedaż papieru dokonywana jest do nabywców z Austrii, jak i z innych krajów Unii Europejskiej, w tym z Polski, a także do nabywców z krajów trzecich. Klienci Spółki w Polsce są polskimi podatnikami VAT, zarejestrowanymi w Polsce także jako podatnicy VAT -UE.

Produkcja i dostawy towarów Spółki, w tym dostawy na rzecz kontrahentów z innych państw członkowskich Unii Europejskiej, dokonywane są wyłącznie na podstawie złożonych przez klientów i zaakceptowanych przez Spółkę zamówień. Tym samym, dopiero po otrzymaniu zamówienia Spółka przystępuje do produkcji papieru, zgodnie z określoną specyfikacją. Dotyczy to również klientów Spółki z Polski.

Ze względów technologicznych, produkcja papieru odbywa się w cyklach produkcyjnych, co oznacza, że poszczególne rodzaje papieru produkowane są w z góry określonych terminach. Ze względów biznesowych Spółka stara się dopasować termin produkcji zamówionego papieru do terminów dostaw określonych przez klientów. Niemniej w praktyce często występują niewielkie rozbieżności w dacie produkcji oraz przewidywanej dacie dostawy (tj. zamówione towary są wyprodukowane i gotowe do wysyłki nieco wcześniej niż umówiony termin ich dostawy). W takich sytuacjach moment dostarczenia towarów do klientów jest opóźniany poprzez krótkotrwałe przechowanie towarów w magazynach. Ze względów logistycznych, Spółka nabywa usługi magazynowania tych towarów w lokalizacjach zbliżonych do klientów - w przypadku sprzedaży do klientów z Polski, magazyny wykorzystywane przez Spółkę położone są na terytorium Polski. Spółka przejściowo zatrzymuje w takich magazynach zamówione towary, do czasu nadejścia umówionej daty dostawy.

Konieczność przejściowego przetrzymywania towarów w magazynie w Polsce może także wynikać z faktu, że w ramach jednego cyklu produkcyjnego Spółka nie jest w stanie wyprodukować całości zamówienia klienta (ze względu na ograniczenia mocy produkcyjnych). W związku z tym, że zamówione towary dostarczane są do klientów dopiero po skompletowaniu całego zamówienia, a wyprodukowane już towary po ich wytworzeniu „oczekują” w magazynie na pozostałą część zamówienia. Po wyprodukowaniu ostatniej partii zamówionych towarów, Wnioskodawca łączy całość zamówienia z wcześniej przygotowanymi produktami (oczekującymi już w Polsce) i dostarcza je klientowi w dacie określonej w zamówieniu.

Średni czas „oczekiwania” zamówionych towarów w magazynie na terytorium Polski wynosi ok. 11 dni.

Ze względu na fakt prowadzenia przez Wnioskodawcę produkcji jedynie po otrzymaniu zlecenia od klientów, w każdym wypadku przed wyprowadzeniem poszczególnych towarów z fabryki w Austrii ich konkretny odbiorca (nabywca) jest już znany. Na każdym etapie dostawy (transportu) z Austrii do finalnego odbiorcy, jak również w trakcie przejściowego przechowania w magazynie, Spółka jest w stanie zidentyfikować towar przeznaczony dla określonego klienta.

Wnioskodawca wystawia fakturę dokumentującą całość dostawy dla konkretnego klienta w momencie wysyłki z Austrii towarów objętych zamówieniem. Z reguły faktura taka jest wystawiana przed 15. dniem miesiąca następującego po miesiącu, w którym rozpoczęty został transport towarów objętych zamówieniem (lub ich pierwszej partii - w przypadku konieczności skompletowania zamówienia).

Transport zamówionych towarów z fabryki w Austrii do klientów w Polsce organizuje i opłaca Spółka.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy w przedstawionym stanie faktycznym, dostawy towarów z Austrii do klientów w Polsce, w sytuacji przejściowego umieszczenia ich w magazynie na terytorium Polski przed nadejściem daty dostawy (w tym w przypadku konieczności skompletowania całości zamówienia) - wiążą się z koniecznością rozpoznania wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów (dalej: „WNT”) w Polsce przez Spółkę...

Stanowisko Wnioskodawcy:

W opinii Wnioskodawcy, opisane w stanie faktycznym dostawy towarów na rzecz klientów w Polsce nie wiążą się z koniecznością rozpoznania WNT w Polsce przez Spółkę.

Zdaniem Spółki w opisanych sytuacjach w każdym przypadku podmiotem zobowiązanym do rozpoznania WNT w Polsce będzie klient Spółki w Polsce - odbiorca zamówionych towarów, wyprodukowanych przez Spółkę i transportowanych z fabryk w wykonaniu wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów (WDT) z terytorium Austrii.

Uzasadnienie stanowiska Spółki

1. WDT na gruncie przepisów unijnych a WNT w Polsce.
   
   

Dla zrozumienia natury i sklasyfikowania opisanej w stanie faktycznym transakcji, nie sposób pominąć charakteru dostawy dokonywanej przez Spółkę, z punktu widzenia miejsca, w którym dostawa się rozpoczyna, tj. Austrii. Jakkolwiek niecelowe byłoby przytaczanie austriackich przepisów o VAT, warto zwrócić uwagę, iż w zakresie definicji WDT, co do zasady, przepisy obowiązujące w UE (w tym w Austrii) muszą być zbieżne z treścią dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L z 2006 r. nr 347/1 ze zm.; dalej: „Dyrektywa”).

Na gruncie Dyrektywy, WDT nie jest odrębną czynnością podlegającą opodatkowaniu, ale kategorią dostawy towarów, zdefiniowanej w art. 14 ust. 1 Dyrektywy jako przeniesienie prawa do rozporządzania rzeczą jak właściciel. Natomiast stosownie do ar 138 ust. 1 Dyrektywy, państwa członkowskie zwalniają dostawy towarów wysyłanych lub transportowanych do miejsca przeznaczenia znajdującego się poza terytorium danego państwa, ale na terytorium Wspólnoty, przez sprzedawcę, przez nabywcę lub na ich rzecz, dokonane dla innego podatnika lub osoby prawnej niebędącej podatnikiem, działających w takim charakterze w państwie członkowskim innym niż państwo rozpoczęcia wysyłki lub transportu towarów. Dla przykładu, w Polsce powyższe przepisy zostały implementowane do ustawy o VAT poprzez wprowadzenie instytucji WDT opodatkowanej stawką 0% VAT.

Jednocześnie warto zwrócić uwagę, iż zgodnie z utrwaloną praktyką Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (TSUE), jednolite z ekonomicznego punktu widzenia świadczenie nie może być sztucznie rozbijane, by nie zakłócać funkcjonowania systemu VAT (np. orzeczenie w sprawie 41/04 Levob Verzekeringen BV, orzeczenie w sprawie 349/96 Card Protection Plan Ltd).

Mając powyższe na uwadze, nie powinno ulegać wątpliwości, iż na gruncie przepisów Dyrektywy (uwzględniając orzecznictwo TSUE), dostawy towarów z Austrii do Polski stanowią WDT z Austrii do klientów w Polsce. Fakt, iż transport dostarczanych towarów odbywa się z technologicznym postojem w Polsce nie może wpływać na konkluzję, że z ekonomicznego i prawnego punktu widzenia mamy do czynienia z jedną dostawą towarów od Spółki w Austrii do klientów w Polsce. Istnieje bowiem bezpośredni związek pomiędzy czynnością przeniesienia prawa do rozporządzania towarami jak właściciel a transportem towarów z Austrii do siedziby klienta. W praktyce chwilowy (technologiczny) postój towarów jest jedynie etapem (obok okresu, w którym towar jest faktycznie przewożony) procesu transportu towarów do klienta w ramach WDT. W szczególności, w momencie rozpoczęcia ich wysyłki (gdy opuszczają fabrykę w Austrii) odbiorca jest ściśle określony i znany, tak jak i wszystkie istotne warunki tej transakcji, takie jak cena, termin dostawy, warunki płatności itp.

Innymi słowy, nie dochodzi w tym przypadku do przemieszczenia towaru z Austrii do Polski w ramach przedsiębiorstwa Spółki, gdyż towary wywożone są z fabryki od razu dla konkretnego klienta. Techniczny postój w Polsce przed fizycznym przekazaniem towarów klientowi jest de facto elementem procesu dostawy tych towarów.

W tym miejscu warto podkreślić, iż każdej transakcji WDT w jednym państwie członkowskim musi odpowiadać transakcja WNT w innym państwie UE. Jak wynika z orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, dostawa towarów zwolniona z podatku w jednym państwie członkowskim winna być symetrycznie zespolona z WNT w drugim państwie członkowskim. W wyroku w sprawie EMAG Handel Eder OHG z dnia 6 kwietnia 2006 r. (C-245/04) Trybunał, powołując się na opinię rzecznika generalnego wskazał, iż „każdemu wewnątrzwspólnotowemu nabyciu towarów opodatkowanemu w państwie członkowskim, w którym zakończono wysyłkę lub wewnątrzwspólnotowy transport towarów (...), odpowiada dostawa zwolniona od opodatkowania w państwie członkowskim, w którym ta wysyłka lub transport zostały rozpoczęte”.

Dokonując zatem klasyfikacji opisanych transakcji na gruncie Dyrektywy jako WDT z Austrii do klientów w Polsce, należy mieć na uwadze, że ta sama transakcja winna być rozpoznana przez kontrahenta Spółki z Polski, nabywcę towarów, jako WNT na terytorium Polski

Uzasadnienie stanowiska Spółki znajduje potwierdzenie w interpretacjach indywidualnych Ministra Finansów, w których stwierdzono między innymi, że „jeżeli wywóz towarów następuje w celu dokonania transakcji ze skonkretyzowanym nabywcą, zachodzi wówczas wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów po stronie sprzedawcy, której po stronie nabywcy odpowiada wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów. Natomiast, gdy dla wywożonych towarów nie jest jeszcze znany nabywca lub towary mają służyć innym niż dostawa czynnościom, wówczas występuje u podatnika wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów w przemieszczeniu towarów, której odpowiada wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów przez ten sam podmiot na terytorium państwa członkowskiego zakończenia transportu lub wysyłki” (interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 7 czerwca 2010 r., sygn. IBPP3/443-151/10/BWo, w której organ podzielając stanowisko wnioskodawcy odstąpił od własnego uzasadnienia prawnego; tak też w interpretacji indywidualnej z dnia 13 listopada 2008r., sygn. IBPP3/443-625/08/ŁW). Podobne konkluzje odnaleźć można również w interpretacjach Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie (z dnia 20 maja 2009 r., sygn. IPPP2/443-292/09-2/PW oraz Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu (z dnia 25 listopada 2008r., sygn. ILPP2/443-909/08-2/SJ, z dnia 27 listopada 2007 r., sygn. ILPP2/443-26/07-2/GZ).

2. Brak przesłanek dla rozpoznania przez Spółkę przesunięcia własnych towarów do Polski.
   
   

Na gruncie Ustawy o VAT, WNT zostało zdefiniowane jako nabycie prawa do rozporządzania jak właściciel towarami, które w wyniku dokonanej dostawy są wysyłane lub transportowane na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium państwa członkowskiego rozpoczęcia wysyłki lub transportu przez dokonującego dostawy, nabywcę towarów lub na ich rzecz.

Jednocześnie, zgodnie z art. 11 ust. 1 ustawy o VAT, WNT stanowi również przemieszczenie towarów przez podatnika podatku od wartości dodanej lub na jego rzecz, należących do tego podatnika, z terytorium państwa członkowskiego innego niż terytorium Polski na terytorium Polski, jeżeli towary te zostały przez tego podatnika na terytorium tego innego państwa członkowskiego w ramach prowadzonego przez niego przedsiębiorstwa wytworzone, wydobyte, nabyte, w tym również w ramach WNT, albo zaimportowane, i towary te mają służyć działalności gospodarczej podatnika.

Zdaniem Wnioskodawcy, opisanych transakcji dostawy papieru z Austrii w żadnym wypadku nie można zakwalifikować jako zrównanego z WNT przemieszczenia własnych towarów do Polski, o którym mowa w art. 11 ust 1 ustawy o VAT.

Jak Spółka wykazała powyżej, nieuzasadniony byłby podział dostawy towarów do Polski na dwie odrębne transakcje. Wyprodukowane towary, objęte jednym zamówieniem, od momentu ich wywozu z fabryki w Austrii należy traktować jako towary „w drodze” do konkretnego nabywcy. Z ekonomicznego i prawnego punktu widzenia chwilowy (technologiczny) postój towarów w Polsce jest jedynie etapem (obok okresu, w którym towar jest faktycznie przewożony) procesu transportu towarów do klienta w ramach jednej i tej samej dostawy z Austrii, którą klient powinien rozliczyć w Polsce jako WNT. Tym samym, Spółka nie przemieszcza towarów z Austrii w ramach swojego przedsiębiorstwa, ale przeciwnie - przemieszcza je w wykonaniu dostawy na rzecz innego przedsiębiorstwa (klienta w Polsce). W momencie przemieszczania i ewentualnego chwilowego przechowania towaru w Polsce ich odbiorca jest określony, podobnie, jak i wszelkie inne elementy dostawy (termin, płatność itp.).

Co ważne, magazyn w Polsce nie stanowi dla Spółki punktu dystrybucji towarów na terytorium Polski, do którego wysyłane byłyby towary, mniemające jeszcze nabywców, w celu ich późniejszej sprzedaży na terytorium Polski. Postój towarów w Polsce podyktowany jest jedynie względami logistycznymi, w tym koniecznością terminowej realizacji zamówień na rzecz konkretnych odbiorców. W konsekwencji należy uznać, że sytuacja Spółki jest całkowicie odmienna od przypadku objętego dyspozycją art. 11 ust. 1 ustawy o VAT.

Niezależnie od powyższego należy podkreślić, że przemieszczone towary nie będą służyły do prowadzenia przez Spółkę działalności gospodarczej na terytorium Polski. Wynika to z faktu, że towary te są przemieszczane jedynie w wykonaniu sprzedaży zrealizowanej przez Spółkę z terytorium Austrii (co zostało wykazane powyżej). Tym samym, towary te służą działalności gospodarczej Spółki w Austrii. Po ich przemieszczeniu do Polski, Spółka jedynie przekaże je odbiorcy w uzgodnionym terminie - nie nastąpi tu ponowna sprzedaż ze strony Spółki, a jedynie wykonanie ostatniego etapu jej zobowiązań w ramach dostawy towarów z Austrii do Polski. Innymi słowy, przemieszczane do Polski towary będą raczej służyły działalności gospodarczej klientów Spółki (którzy właśnie w tym celu nabywają towary od Spółki). W rezultacie, czynności Spółki nie mogą spełniać definicji art. 11 ust. 1 ustawy o VAT.

Jedynie jako argument dodatkowy Spółka pragnie wskazać na brzmienie art. 12 ust. 1 pkt 5 ustawy o VAT. Przepis ten wyłącza z zakresu czynności uznawanych za WNT przemieszczenie towarów, w przypadku, gdy „towary mają być przedmiotem czynności odpowiadającej wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów dokonanej przez tego podatnika na terytorium państwa członkowskiego, z którego są przemieszczane na terytorium kraju, pod warunkiem, że od momentu, w którym towary przemieszczono na terytorium kraju, do momentu opuszczenia przez te towary terytorium kraju, w wykonaniu czynności odpowiadającej wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów, nie upłynęło więcej niż 90 dni”. Jakkolwiek sytuacja objęta tym przepisem nie jest identyczna do sytuacji Spółki, trudno jednak nie zauważyć analogii do transakcji Wnioskodawcy. Skoro, zgodnie z powołanym art. 12 ust. 1 pkt 5, Spółka nie byłaby zobowiązana do rozpoznania WNT w sytuacji krótkookresowego składowania towarów w Polsce, gdyby były one przeznaczone dla klienta w innym kraju UE (innym niż Polska i Austria), nieuzasadnione i niecelowe byłoby odmienne traktowanie dostawy dokonywanej przez Spółkę w analogicznych okolicznościach, ale na rzecz klienta w Polsce.

3. Obowiązek podatkowy.
   
   

Za uznaniem przedmiotowych transakcji za WNT dokonywane przez klientów Spółki przemawiają również przepisy dotyczące momentu powstania obowiązku podatkowego dla tych czynności.

Zgodnie z art. 20 ust. 5 i 6 ustawy o VAT, obowiązek podatkowy w WNT powstaje 15. dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym dokonano dostawy towaru będącego przedmiotem WNT. W przypadku, gdy przed tym terminem podatnik podatku od wartości dodanej wystawił fakturę, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą wystawienia faktury.

Uwzględniając, że Spółka wystawia faktury na dostawy towarów do polskich klientów w momencie wysyłki z Austrii towarów objętych zamówieniem, tj. w praktyce przed 15. dniem następnego miesiąca po wysyłce, obowiązek podatkowy z tytułu WNT dla klientów Spółki powstaje w momencie wystawienia faktury przez Spółkę. W konsekwencji, nie byłoby uzasadnione ani też logiczne, aby przed tym terminem Spółka musiała jeszcze sama rozpoznać WNT od przemieszczenia własnych towarów z Austrii do Polski.

Podsumowując, Spółka nie będzie zobowiązana do rozliczenia w Polsce VAT z tytułu WNT w przypadku transportu towarów do Polski w wykonaniu sprzedaży do konkretnego klienta, gdzie towar oczekuje przez pewien okres w magazynie w Polsce przed fizycznym odbiorem przez klienta. Wszelkie obowiązki administracyjne w Polsce spoczywać będą na nabywcach towarów (klientach), którzy będą odpowiedzialni za rozliczenie podatku VAT z tytułu WNT oraz odpowiednie zadeklarowanie tych transakcji zgodnie z polskimi przepisami VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn. Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają:

1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
2. eksport towarów;
3. import towarów;
4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.
   
   

Przez terytorium kraju, w myśl art. 2 pkt 1 ustawy, rozumie się terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, z zastrzeżeniem art. 2a.

Pod pojęciem sprzedaży, stosownie do art. 2 pkt 22 ustawy, określa się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

Na podstawie art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Natomiast towarami, zgodnie z art. 2 pkt 6 ustawy, są rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów to, według art. 9 ust. 1 ww. ustawy, nabycie prawa do rozporządzania jak właściciel towarami, które w wyniku dokonanej dostawy są wysyłane lub transportowane na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium państwa członkowskiego rozpoczęcia wysyłki lub transportu przez dokonującego dostawy, nabywcę towarów lub na ich rzecz.

Jednocześnie przepis art. 11 ust. 1 ustawy stanowi, iż przez wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 4, rozumie się również przemieszczenie towarów przez podatnika podatku od wartości dodanej lub na jego rzecz, należących do tego podatnika, z terytorium państwa członkowskiego innego niż terytorium kraju na terytorium kraju, jeżeli towary te zostały przez tego podatnika na terytorium tego innego państwa członkowskiego w ramach prowadzonego przez niego przedsiębiorstwa wytworzone, wydobyte, nabyte, w tym również w ramach wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, albo zaimportowane, i towary te mają służyć działalności gospodarczej podatnika.

Powyższy warunek oznacza, iż przemieszczenie traktowane będzie jako wewnątrzwspólnotowe nabycie wtedy, gdy przemieszczane towary są własnością podatnika, który wszedł w ich posiadanie na terytorium państwa członkowskiego, z którego transportowane są do Polski i będą służyły mu do wykonywania w Polsce czynności w ramach prowadzonej działalności gospodarczej.

Ponadto, na podstawie art. 25 ust. 1 ww. ustawy, wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów uznaje się za dokonane na terytorium państwa członkowskiego, na którym towary znajdują się w momencie zakończenia ich wysyłki lub transportu.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Spółka z siedzibą w Austrii, będąca podatnikiem VAT w Austrii, posiadającym ważny numer VAT-UE nadany przez właściwe organy w Austrii, jest również zarejestrowaną jako podatnik VAT czynny oraz jako podatnik VAT-UE w Polsce. Spółka nie posiada w Polsce stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej, w szczególności nie zatrudnia tu pracowników ani nie posiada żadnej infrastruktury technicznej.

Przedmiotem działalności Wnioskodawcy jest produkcja i sprzedaż papieru. Całość produkcji odbywa się w fabrykach zlokalizowanych na terytorium Austrii, następnie Spółka dokonuje sprzedaży papieru do nabywców zarówno z Austrii, jak i z innych krajów UE, w tym z Polski, a także do nabywców z krajów trzecich. Klienci Spółki w Polsce są polskimi podatnikami VAT, zarejestrowanymi w Polsce także jako podatnicy VAT -UE.

Produkcja i dostawy towarów Spółki dokonywane są na podstawie złożonych przez klientów zamówień. Tym samym, dopiero po otrzymaniu zamówienia Spółka przystępuje do produkcji papieru, zgodnie z określoną specyfikacją. Dotyczy to również klientów Spółki z Polski.

Produkcja papieru odbywa się w cyklach produkcyjnych, tj. poszczególne rodzaje papieru produkowane są w z góry określonych terminach. Spółka stara się dopasować termin produkcji zamówionego papieru do terminów dostaw określonych przez klientów. Niemniej w praktyce często występują niewielkie rozbieżności w dacie produkcji oraz przewidywanej dacie dostawy (tj. zamówione towary są wyprodukowane i gotowe do wysyłki wcześniej niż umówiony termin ich dostawy). W takich sytuacjach moment dostarczenia towarów do klientów jest opóźniany poprzez krótkotrwałe przechowanie towarów w magazynach. Spółka nabywa usługi magazynowania tych towarów w lokalizacjach zbliżonych do klientów - w przypadku sprzedaży do klientów z Polski, magazyny wykorzystywane przez Spółkę położone są na terytorium Polski. Spółka przejściowo zatrzymuje w takich magazynach zamówione towary, do czasu nadejścia umówionej dat dostawy.

Konieczność przejściowego przetrzymywania towarów w magazynie w Polsce może także wynikać z faktu, że w ramach jednego cyklu produkcyjnego Spółka nie jest w stanie wyprodukować całości zamówienia klienta. W związku z tym, zamówione towary dostarczane są do klientów dopiero po skompletowaniu całego zamówienia, a wyprodukowane już towary po ich wytworzeniu „oczekują” w magazynie na pozostałą część zamówienia. Po wyprodukowaniu ostatniej partii zamówionych towarów, Wnioskodawca łączy całość zamówienia z wcześniej przygotowanymi produktami (oczekującymi już w Polsce) i dostarcza je klientowi w dacie określonej w zamówieniu. Średni czas „oczekiwania” zamówionych towarów w magazynie na terytorium Polski wynosi ok. 11 dni.

Wnioskodawca zaznacza, że w każdym wypadku przed wyprowadzeniem poszczególnych towarów z fabryki w Austrii ich konkretny odbiorca (nabywca) jest już znany. Na każdym etapie dostawy (transportu) z Austrii do finalnego odbiorcy, jak również w trakcie przejściowego przechowania w magazynie, Spółka jest w stanie zidentyfikować towar przeznaczony dla określonego klienta.

Wnioskodawca wystawia fakturę dokumentującą całość dostawy dla konkretnego klienta w momencie wysyłki z Austrii towarów objętych zamówieniem. Z reguły faktura taka jest wystawiana przed 15. dniem miesiąca następującego po miesiącu, w którym rozpoczęty został transport towarów objętych zamówieniem (lub ich pierwszej partii - w przypadku konieczności skompletowania zamówienia).

Transport zamówionych towarów z fabryki w Austrii do klientów w Polsce organizuje i opłaca Spółka.

Powyższy opis sprawy wskazuje, że faktyczna sprzedaż towarów Spółki na rzecz klientów w Polsce ma miejsce na terytorium kraju po uprzednim przemieszczeniu tych towarów z Austrii do magazynów w Polsce. Wnioskodawca wskazał bowiem, iż Spółka przechowuje w magazynach zamówione i sprowadzone z Austrii towary do czasu nadejścia umówionej daty dostawy. Po skompletowaniu całości danego zamówienia Spółka dostarcza je klientowi w dacie określonej w zamówieniu. Zatem moment dostarczenia towarów do klientów następuje po okresie przechowywania tych towarów w magazynach na terytorium kraju. W tym momencie ma miejsce dostawa towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy, rozumiana jako „przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel”.

Należy zatem stwierdzić, że opisana dostawa towarów przez Spółkę z Austrii do magazynów w Polsce, które to towary będą służyć działalności gospodarczej Spółki na terytorium kraju (sprzedaży do klientów w Polsce), wypełniać będzie przesłanki zawarte w ww. art. 11 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług i stanowić wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów, jako przesunięcie własnych towarów z Austrii do Polski. Czynność ta podlega opodatkowaniu podatkiem VAT w Polsce, zgodnie z powołanymi przepisami ustawy o podatku od towarów i usług.

Dokonując następnie sprzedaży przedmiotowych towarów w Polsce, Spółka powinna rozliczyć podatek VAT z tytułu dostawy krajowej na rzecz polskich kontrahentów, według właściwej dla tych towarów stawki podatku VAT.

Co do zasady, podmiotem zobowiązanym do rozliczenia podatku VAT należnego jest podatnik, o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy o VAT, tj. podmiot, który samodzielnie prowadzi działalność gospodarczą, np. dokonuje odpłatnej dostawy towarów.

Jednakże, zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 5 ustawy, podatnikami są również osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne nabywające towary, jeżeli dokonującym ich dostawy na terytorium kraju jest podatnik nieposiadający siedziby działalności gospodarczej lub stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju.

Zapis ten wskazuje na sytuację, w której podatnikiem staje się nabywca towaru, jeśli dokonał on nabycia od dostawcy spoza terenu kraju.

Na podstawie art. 17 ust. 2 ustawy o VAT, w przypadkach wymienionych w ust. 1 pkt 4, 5, 7 i 8, usługodawca lub dokonujący dostawy towarów nie rozlicza podatku należnego.

Równocześnie, zgodnie z art. 17 ust. 5 pkt 1 ustawy, przepis art. 17 ust. 1 pkt 5 ma zastosowanie, jeżeli nabywcą jest podatnik, o którym mowa w art. 15, posiadający siedzibę działalności gospodarczej lub stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju, albo osoba prawna niebędąca podatnikiem, o którym mowa w art. 15, posiadająca siedzibę na terytorium kraju, z zastrzeżeniem ust. 6.

Zatem, w myśl ww. regulacji prawnych, podmiotem zobowiązanym do zapłaty podatku VAT z tytułu dostawy towarów na terytorium Polski jest nabywca towaru, o którym mowa w art. 17 ust. 1 pkt 5. Przepis ten znajdzie zastosowanie, gdy łącznie będą spełnione następujące warunki:

1. dostawa towarów ma miejsce na terytorium kraju;
2. dostawcą jest podmiot zagraniczny, czyli podatnik nieposiadający na terytorium RP siedziby działalności gospodarczej lub stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej (art. 17 ust. 1 pkt 5 ustawy);
3. nabywca jest podatnikiem, o którym mowa w art. 15 ww. ustawy, posiadającym siedzibę działalności gospodarczej lub stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju, albo osobą prawną niebędącą podatnikiem, o którym mowa w art. 15, posiadającą siedzibę na terytorium kraju (art. 17 ust. 5 pkt 1 ustawy).
   
   

Przywołane powyżej przepisy odnoszą się do czynności, które co do zasady podlegają opodatkowaniu na terytorium kraju. Przemieszczenia wewnątrzwspólnotowego może dokonać podatnik podatku od wartości dodanej, a zatem podmiot, który prowadzi działalność w innym państwie członkowskim, z którego rozpoczyna się transport lub wysyłka. Natomiast na podstawie zapisu art. 17 ust. 1 pkt 5, podatnikiem staje się podmiot, który nabywa w kraju towary od dostawcy nieposiadającego siedziby działalności gospodarczej lub stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju.

W tym przypadku nadanie statusu podatnika od danej czynności w istocie oznacza przesunięcie obowiązków w zakresie rozliczenia (odprowadzenia podatku) z dostawcy na nabywcę. Umożliwia to zastosowanie odwróconego mechanizmu rozliczania podatku (ang. reverse charge mechanism).

Z wniosku wynika, że Wnioskodawca - spółka austriacka zarejestrowana jako podatnik podatku od wartości dodanej, w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, dostarcza towary do nabywców będących podatnikami VAT w Polsce. W celu dokonania tej dostawy Spółka przemieszcza swoje towary z Austrii do Polski do magazynów wynajmowanych w tym celu przez Spółkę. Towary przemieszczane są w ramach własnego przedsiębiorstwa, a następnie Spółka dokonuje ich dostawy na terenie kraju na rzecz polskiego nabywcy. Towary te do momentu ich dostawy do nabywcy pozostają własnością Spółki. Spółka nie posiada w Polsce stałego miejsca prowadzenia działalności.

We wniosku mamy więc do czynienia z transakcją dostawy, odpowiadającą schematowi z art. 17 ust. 1 pkt 5. Wnioskodawca, po przemieszczeniu wewnątrzwspólnotowym własnych towarów do Polski z Austrii, dokonuje w dalszej kolejności dostawy tych towarów na rzecz polskiego kontrahenta - podatnika podatku VAT z siedzibą w Polsce. Ponieważ Wnioskodawca nie posiada na terenie kraju stałego miejsca prowadzenia działalności, zatem pomimo rejestracji Spółki na potrzeby VAT w Polsce, obowiązek rozliczenia polskiego podatku VAT z tytułu przedmiotowej dostawy, w świetle przepisu art. 17 ust. 2 ustawy, spoczywa na nabywcy towaru.

Reasumując, stanowisko Wnioskodawcy, iż dostawy towarów na rzecz klientów w Polsce nie wiążą się z koniecznością rozpoznania WNT w Polsce przez Spółkę, należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2012 r. poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.