Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPB3/423-78/13-2/PK1
z 2 maja 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r. poz. 749) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 30 stycznia 2013 r. (data wpływu: 4 lutego 2013 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia w poczet kosztów uzyskania przychodów należności z tytułu ugód związanych z przedterminowym rozwiązaniem umów najmu, w sytuacji gdy Wnioskodawca zamierza kontynuować wynajem na warunkach korzystniejszych – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 4 lutego 2013 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia w poczet kosztów uzyskania przychodów należności z tytułu ugód związanych z przedterminowym rozwiązaniem umów najmu, w sytuacji gdy Wnioskodawca zamierza kontynuować wynajem na warunkach korzystniejszych.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny oraz zdarzenie przyszłe.

Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością (dalej: Wnioskodawca) prowadzi działalność gospodarczą w zakresie między innymi wynajmu i zarządzania nieruchomościami. Umową z dnia 14.11,2012 r. Wnioskodawca nabył od C Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością W SKA (dalej: Sprzedający) prawo własności nieruchomości oraz prawo wieczystego użytkowania gruntów. Przedmiotowa nieruchomość przeznaczona była przez poprzedniego właściciela do wykonywania działalności gospodarczej w zakresie wynajmu komercyjnego. Wnioskodawca - dokonując nabycia przedmiotowej nieruchomości - również zamierzał prowadzić działalność gospodarczą w takim samym zakresie.

Zgodnie z postanowieniami wskazanego powyżej aktu notarialnego, Sprzedający zwolniony został z odpowiedzialności z tytułu jakichkolwiek roszczeń, w zakresie, w jakim roszczenia te nie powstałyby w związku z dobrowolnym działaniem Wnioskodawcy po dacie zawarcia umowy (14.11.2012 r.)

Z uwagi na fakt, że zakupiona nieruchomość była wynajmowana przez poprzedniego właściciela podmiotom trzecim, Wnioskodawca, zgodnie z treścią przepisu art. 678 par. 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. kodeks cywilny, wstąpił w istniejące stosunki najmu.

Ze względu na fakt, iż Wnioskodawca postanowił wynająć część powierzchni nieruchomości podmiotom trzecim, na warunkach korzystniejszym niż wynikające z dotychczasowych umów najmu, Wnioskodawca postanowił dokonać weryfikacji dotychczasowych stawek czynszu i innych opłat, a w przypadku warunków najmniej dla niego opłacalnych - rozwiązać niekorzystne umowy najmu.

W dniu 30.11.2012 r. Wnioskodawca, działając na podstawie art. 678 par. 1 kodeksu cywilnego, wypowiedział - z zachowaniem ustawowych terminów wypowiedzenia - umowy najmu z dwoma, niżej wymienionymi najemcami. Wnioskodawca zaznacza, iż rozważa w przyszłości rozwiązanie kolejnych umów najmu z dotychczasowymi najemcami, celem wynajęcia powierzchni nieruchomości na warunkach korzystniejszych niż dotychczasowe.

Działając na podstawie art. 679 par. 1 kodeksu cywilnego, najemcy, z którymi Wnioskodawca rozwiązał umowy najmu, wystąpili do Sprzedającego o wypłatę odszkodowania, jak niżej:

1. Katarzyna M., prowadząca działalność gospodarczą (dalej: Najemca 1), w dniu 03.12,2012 r. wezwała Sprzedawcę do zapłaty kwoty 210.000 PLN jako odszkodowania z tytułu wypowiedzenia,
   
2. Mariusz K., prowadzący działalność gospodarczą (dalej: Najemca 2), w dniu 14.12.2012 r. wezwał Sprzedawcę do zapłaty kwoty 723.286,83 PŁN jako odszkodowanie z tytułu wypowiedzenia.
   
   

Z uwagi na wyżej przedstawione postanowienia umowy sprzedaży nieruchomości, Sprzedającemu przysługiwałoby wobec Wnioskodawcy roszczenie o zwrot poniesionych wydatków związanych z wymienionymi pod punktami l i 2 wezwaniami o wypłatę odszkodowań. W związku z czym, Wnioskodawca, działając w porozumieniu ze Sprzedającym, zawarł niżej wymienione ugody:

1. w dniu 28.12.2012 r., Wnioskodawca, Sprzedający oraz Najemca 1 zawarli ugodę, w ramach której Wnioskodawca zobowiązał się do wypłaty na rzecz Najemcy 1 kwoty 100.000 PLN, w zamian za co Najemca 1 zobowiązał się zrzec roszczeń związanych z wypowiedzeniem umowy najmu, w tym wyżej wskazanej kwoty 210.000 PLN odszkodowania,
   
2. w dniu 15.01.2013 r. Wnioskodawca, Sprzedający oraz Najemca 2 zawarli ugodę, w ramach której Wnioskodawca zobowiązał się do wypłaty na rzecz Najemcy 2 kwoty 420.000 PLN, w zamian za co Najemca 2 zobowiązał się zrzec roszczeń związanych z wypowiedzeniem umowy najmu, w tym wyżej wskazanej kwoty 723.286,83 PLN odszkodowania.
   
   

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

1. Czy kwoty wypłacone przez Wnioskodawcę na rzecz Najemcy 1 oraz Najemcy 2, na podstawie wyżej opisanych ugód, mogą być zaliczone przez Wnioskodawcę do kosztów uzyskania przychodów w dacie poniesienia?
   
2. Czy kwoty wypłacane w przyszłości przez Wnioskodawcę na analogicznych warunkach, w przypadku ewentualnego rozwiązania innych umów najmu, ze względu na możliwość wynajęcia powierzchni na bardziej korzystnych warunkach, będą mogły być zaliczone przez Wnioskodawcę do kosztów uzyskania przychodów w momencie ich poniesienia?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy, kwoty wypłacone Najemcy 1 i Najemcy 2 na podstawie wyżej przedstawionych ugód mogą zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów w momencie poniesienia, na podstawie art. 15 ust. 1 Ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (dalej: UoCIT).

Ponadto, zdaniem Wnioskodawcy, w przypadku, gdyby w przyszłości zdecydował się na rozwiązanie umów z obecnymi najemcami, z uwagi na możliwość zawarcia nowych umów najmu na korzystniejszych warunkach, kwoty wypłacone na podstawie analogicznie skonstruowanych ugód również będą mogły być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów w momencie ich poniesienia, na podstawie art. 15 ust. 1 UoCIT.

Zgodnie z treścią przepisu art. 15 ust. 1 UoCIT, cyt.: „Kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła uzyskania przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1”.

Zgodnie z treścią przepisu art. 16 ust. 1 pkt 22 UoCIT, cyt.: „Nie uważa się za koszty uzyskania przychodów kar umownych i odszkodowań z tytułu wad dostarczonych towarów, wykonanych robót i usług oraz zwłoki w dostarczaniu towaru wolnego od wad albo zwłoki w usunięciu wad towarów albo wykonanych robót i usług”.

W opinii Wnioskodawcy, kwoty wypłacone na podstawie wyżej wymienionych ugód, na rzecz Najemcy l i Najemcy 2, nie są odszkodowaniem. W myśl treści przepisu art. 679 par. 1 kodeksu cywilnego, cyt: „Jeżeli wskutek wypowiedzenia najmu przez nabywcę rzeczy najętej najemca jest zmuszony zwrócić rzecz wcześniej, aniżeli byłby zobowiązany według umowy najmu, może on żądać od zbywcy naprawienia szkody”. Wobec powyższego, roszczenia Najemcy 1 i Najemcy 2 wobec Sprzedającego spełniają przesłanki uznania ich za roszczenia odszkodowawcze, wobec czego hipotetyczne świadczenie Sprzedającego wobec najemców stanowiłoby odszkodowanie, którego kwalifikację podatkowo-prawną należałoby rozpatrywać przez pryzmat wskazanego powyżej art. 16 ust. 1 pkt 22 UoCIT.

W sprawie będącej przedmiotem niniejszego wniosku, podmiotem spełniającym świadczenie jest Wnioskodawca, którego nie łączy stosunek zobowiązaniowy wynikający z cytowanego powyżej przepisu art. 679 par. 1 kodeksu cywilnego.

Zdaniem Wnioskodawcy, kwoty wypłacone na podstawie wyżej wskazanych ugód, na rzecz Najemcy 1 i Najemcy 2 nie są również karą umowną. Wnioskodawca pragnie zauważyć, iż zgodnie z treścią przepisu art. 483 par. kodeksu cywilnego, cyt.: „Można zastrzec w umowie, że naprawienie szkody wynikłej z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania niepieniężnego nastąpi przez zapłatę określonej sumy (kara umowna)”.

W opinii Wnioskodawcy, wypłaty kwot na podstawie wyżej opisanych ugód na rzecz Najemcy 1 i Najemcy 2 nie mają charakteru kary umownej, o której mowa we wskazanym przepisie art. 483 par. 1 kodeksu cywilnego.

Argumentem uzasadniającym takie twierdzenie jest fakt, iż podstawą świadczenia Wnioskodawcy nie jest zastrzeżenie umowne, dotyczące naprawienia szkody wynikłej z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania niepieniężnego. Wnioskodawca raz jeszcze pragnie zauważyć, że wypowiedzenie przez niego umów najmu nastąpiło w trybie przepisu art. 678 par. 1 kodeksu cywilnego, wobec czego, nie może być uznane za niewykonanie lub nienależyte wykonanie zobowiązania.

Reasumując, zdaniem Wnioskodawcy, wypłacone Najemcy 1 i Najemcy 2 kwoty wynikające z wyżej wymienionych ugód, nie stanowią odszkodowania ani kary umownej, dlatego też, ograniczenie określone treścią przepisu art. 16 ust. 1 pkt 22 UoCIT, nie znajduje zastosowania w sprawie będącej przedmiotem niniejszego wniosku.

Wobec powyższego, należy rozważyć możliwość zaliczenia kwot wypłaconych na podstawie wyżej opisanych ugód, do kosztów uzyskania przychodów, poprzez spełnienie ogólnej hipotezy określonej treścią przepisu art. 15 ust. 1 UoCIT. Zgodnie z cytowanym przepisem, cyt.: „Kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła uzyskania przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16ust. 1

Dokonując transakcji nabycia nieruchomości komercyjnej, Wnioskodawca, w wyniku negocjacji handlowych, które w sposób oczywisty miały wpływ na wysokość ceny zakupu, zobowiązał się do zwolnienia Sprzedającego z odpowiedzialności z tytułu jakichkolwiek roszczeń, jakie mogą być dochodzone wobec Sprzedającego w związku ze sprzedażą nieruchomości, w zakresie, w jakim takie roszczenia nie powstałyby, gdyby nie dobrowolne działanie Wnioskodawcy po dacie sprzedaży.

Wnioskodawca, działając z pełni racjonalnych przesłanek, obejmujących możliwość wynajęcia części nieruchomości na bardziej korzystnych warunkach niż dotychczasowe (co w rezultacie wiąże się ze zwiększeniem kwoty czynszu najmu, będącego przychodem podlegającym opodatkowaniu), postanowił wypowiedzieć umowy najmu z częścią dotychczasowych najemców (Najemca 1 i Najemca 2).

Najemca 1 i Najemca 2, korzystając z ustawowych kompetencji, określonych treścią przepisu art. 679 par. 1 kodeksu cywilnego, zażądali w okolicznościach wskazanych wyżej, wypłaty odszkodowania od Sprzedającego odpowiednio w kwocie 210.000 PLN oraz 723.286,83 PLN.

Zgodnie z cytowanym wcześniej zapisem umowy nabycia nieruchomości, Sprzedający uprawniony był do wystąpienia z roszczeniem regresowym do Wnioskodawcy o zapłatę łącznie 933.286,83 PLN.

Wobec faktu, iż taka wysokość obciążenia miałaby wysoce negatywny wpływ na stan aktywów oraz wysokość przepływów pieniężnych Wnioskodawcy, podjął on starania, w celu minimalizacji wyżej wskazanych skutków, co rozumieć należy jako działania celem zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów. W rezultacie podjętych działań, Wnioskodawca ograniczył wysokość żądania najemców do kwoty odpowiednio 100.000 PLN i 420.000 PLN,

Wnioskodawca pragnie wskazać, iż dyskwalifikacja wydatków o charakterze zbliżonym do rekompensaty jako kosztów uzyskania przychodów, w obowiązującym stanie prawnym, nie znajduje uzasadnienia, Stanowisko takie znalazło potwierdzenie w ugruntowanej już linii orzeczniczej. Jedynie przykładowo wskazać należy wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 17 stycznia 2012 r., sygn. akt II FSK 1365/10, odnoszącym się do kar umownych, co jednak jest dla niniejszego wniosku irrelewantne, gdzie Sąd w uzasadnieniu stwierdził, cyt.: „(...) W piśmiennictwie prawniczym, podobnie jak w orzecznictwie sądowym, wyrażany jest pogląd, że podatnik, płacąc karę umowną lub odszkodowanie, nie działa w celu uzyskania przychodów. Jego celem jest wykonanie istniejącego zobowiązania, a konsekwencją zmniejszenie dochodu (...). Poglądów tych, co do zasady, podzielić nie można. (...) w określonych sytuacjach faktycznych kara umowna lub odszkodowanie może mieć związek z przychodem, nie mówiąc już o związku z zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodów. (...) nie zawsze wykonanie istniejącego zobowiązania poprzez zapłacenie kary umownej lub odszkodowania będzie wiązało się ze zmniejszeniem dochodu. W sprawie niniejszej, spółka, płacąc […] zł kary umownej „zaoszczędziła” z tytułu sumy pozostałych do zapłaty rat leasingowych nieużywanego samochodu [..] zł. Innymi słowy, z ekonomicznego punktu widzenia zerwanie umowy leasingu i zapłacenie kary umownej było korzystne zarówno dla podatnika (osiągnął dochód większy niż możliwy do osiągnięcia w razie kontynuowania umowy leasingu), jaki dla Skarbu Państwa”.

Wnioskodawca pragnie również podkreślić, iż analogiczne rozpatrywana jest kwestia będąca przedmiotem niniejszego wniosku również w interpretacjach indywidualnych Ministra Finansów. Przykładowo, Wnioskodawca pragnie wskazać na interpretację indywidualną Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi z 2 czerwca 2011 r., nr IPTPB1/415-25/11-2/MD, gdzie w uzasadnieniu organ interpretacyjny podnosi, iż, cyt.: „Zauważyć należy, że poza wydatkami bezpośrednio służącymi osiąganiu przychodów, do kosztów uzyskania przychodów można również zaliczyć koszty funkcjonowania podmiotu, bowiem bez ich poniesienia osiąganie przychodów nie byłoby możliwe. Działalność podmiotu może czasem prowadzić do naruszenia praw innych podmiotów, z tego tytułu podmiot może być zmuszony do ponoszenia kosztów sankcyjnych, będących następstwem takiego naruszenia, np. odszkodowania, czy też innych opłat wynikających z odrębnych umów. Jeśli taki wydatek jest następstwem prowadzenia działalności gospodarczej, wynikającym z wcześniej zawartej umowy, to jego poniesienie stanowi jeden z rodzajów wydatków poniesionych w celu osiągnięcia przychodów, nawet jeżeli z tym konkretnym wydatkiem nie wiąże się skutek w postaci konkretnego przychodu. Reasumując, poniesiona opłata z tytułu zawarcia porozumienia w związku z przedterminowym rozwiązaniem umowy leasingu, stanowi racjonalny i uzasadniony wydatek związany z prowadzoną działalnością gospodarczą, a zatem Wnioskodawca może zaliczyć taki wydatek do kosztów uzyskania przychodów, które mogą być potrącane w dacie ich poniesienia (…)”.

Reasumując, mając na uwadze wyżej wskazaną argumentację, Wnioskodawca stoi na stanowisku, iż kwoty wypłacone Najemcy 1 i Najemcy 2 na podstawie wyżej wymienionych ugód, stanowią dla Wnioskodawcy koszty uzyskania przychodów, potrącalne w momencie ich poniesienia. Wnioskodawca zaznacza również, iż w jego opinii, w przypadku, gdyby w przyszłości okazało się, że istnieje możliwość wynajęcia powierzchni nieruchomości na warunkach korzystniejszych niż wynikające z obecnie obowiązujących umów, w przypadku zawarcia ugód na warunkach analogicznych jak wskazane w niniejszym wniosku, będzie on uprawniony do zaliczenia wypłaconych kwot do kosztów uzyskania przychodów.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

W niniejszej sprawie rozpoznaniu organu podlegała kwestia zaliczenia w poczet kosztów uzyskania przychodów należności z tytułu ugód zawartych przez Wnioskodawcę z najemcami, które wynikały z wypowiedzenia umów najmu. W obliczu tak zakreślonego zagadnienia podatkowego, rozważenia wymaga kwestia spełnienia przez ten wydatek przesłanek zakreślonych w art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 roku (Dz. U. z 2011 roku, Nr 74 poz. 397 ze zm., dalej „ustawa o CIT”). Przepis ten stanowi, iż kosztem uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Oznacza to, iż wydatek dla jego podatkowej kwalifikacji jako koszt uzyskania przychodów musi spełniać szereg warunków, przy czym najważniejsze w realiach niniejszej sprawy są w istocie dwa warunki, a mianowicie związek kosztu z przychodem przejawiający się w uznaniu, iż jest to wydatek celowy zmierzający do osiągnięcia przychodu, lub też zachowania albo zabezpieczenia jego źródła, a także nie podleganie pod ustawowe wyłączenie zawarte w art. 16 ust. 1 pkt 22 ustawy o CIT.

Kwestia braku podlegania pod normę z art. 16 ust. 1 pkt 22 ustawy o CIT, ma o tyle istotne znaczenie w niniejszej sprawie, albowiem w wyniku stwierdzenia zaistnienia hipotezy normy prawnej w tym przepisie zawartej dalsze rozważania odnoszące się do badania związku jaki zachodzi między przychodem a kosztem jego uzyskania stają się zbyteczne. Tym samym w pierwszej kolejności wskazać należy, iż w ocenie organu pomimo uzasadnienia Wnioskodawcy, które w ramach powyższego zagadnienia kładzie akcent na „cywilistyczne” rozumienia odszkodowania i kary umownej, co w realiach niniejszej sprawy nie było przedmiotem badania organu, sedno rozważań Spółki jest co do zasady prawidłowe, w tym sensie, iż wyłącza możliwość zastosowania w tak opisanym stanie faktycznym powołanej normy prawnej. Należy mieć bowiem na uwadze, iż z treści art. 16 ust. 1 pkt 22 ustawy o CIT wynika, ze ustawodawca wyłączył z kosztów uzyskania przychodu wydatki ponoszone w związku z nienależytym wykonaniem zobowiązania, polegającym na wadach dostarczonego towaru, wykonanych robót i usług oraz zwłoki w dostarczeniu towaru wolnego od wad albo zwłoki w usunięciu wad towarów albo wykonanych robót i usług. Ustawodawca nie odniósł się natomiast do odszkodowań należnych z innych tytułów, w tym z tytułu wcześniejszego rozwiązania umowy, co było przyczyną dla której Spółka zawarła ugody z najemcami. W konsekwencji, w sytuacji wcześniejszego wypowiedzenia umowy norma z art. 16 ust. 1 pkt 22 ustawy o CIT nie znajdzie zastosowania.

Odnosząc się natomiast do sedna sprawy, a mianowicie wykazanie przez Wnioskodawcę związku poniesionego wydatku z przychodem, należy stwierdzić, iż opis stanu faktycznego wskazuje, iż związek taki zachodzi. Przede wszystkim, Spółka wskazuje, iż zamierza kontynuować najem lokali będących przedmiotem ich wcześniejszego wypowiedzenia z dotychczasowi najemcami. W konsekwencji, sytuacja ta nie jest tożsama, ze zwykłym wypowiedzeniem umowy i zaprzestaniem działalności gospodarczej prowadzonej w oparciu o tęże umowę, co mogłoby skutkować uznaniem, iż jest to unicestwienie źródła przychodu, nie zaś starania podjęte w celu jego zachowania albo zabezpieczenia. W tym kontekście, bez znaczenia pozostają argumenty związane stricte z opłacalnością podjętych działań. Nie mają one kluczowego znaczenia i nie przesądzają o wyniku niniejszego postępowania. W ocenie organu, stan faktyczny niniejszej sprawy wskazuje, iż Wnioskodawca zamierza jedynie z korzyścią dla własnych interesów finansowych, „zamienić” dotychczasowych najemców na inne podmioty, które również będą najmować od niego powierzchnie na lepszych rynkowo warunkach. Nie zachodzi tutaj zatem, żadna okoliczność podważająca celowość poniesionego wydatku nakierowanego na przychód, która prowadziłaby do jego uszczuplenia. Działalność przynosząca przychód podatkowy z konkretnego źródła przychodów a zatem w zakresie wynajmu lokali zajmowanych dotychczas przez najemców, z którymi wypowiedziano lub będą wypowiadane umowy najmu będzie bowiem nadal powadzona, a jedyna różnica jaka zaistnieje to zmiana podmiotów stosunku zobowiązaniowego.

Należy mieć również na uwadze, iż przedmiotem działalności gospodarczej Wnioskodawcy jest między innymi wynajem i zarządzanie nieruchomościami. Prowadząc tego typu działalność, normalnym zjawiskiem jest dokonywanie zmian po stronie najemców, tak ażeby byli oni dla Wynajmującego najlepszym zabezpieczeniem konkretnego źródła przychodów generowanego z tego rodzaju działalności. Zapewnienie sobie najemców gwarantujących utrzymanie, a co więcej zwiększenie tego definiowalnego źródła przychodów jest działaniem nakierowanym na osiągnięcie przychodu i tym samym wypełnia przesłanki zawarte w art. 15 ust. 1 ustawy o CIT.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia przedstawionego w stanie faktycznym oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.