Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPBII/1/436-74/13/AŻ
z 4 czerwca 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r. poz. 749 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 27 lutego 2013 r. (data wpływu do tut. Biura – 04 marca 2013 r.), uzupełnionym w dniu 28 maja 2013 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od czynności cywilnoprawnych w zakresie skutków podatkowych nabycia wierzytelności - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 04 marca 2013 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej m.in. podatku od czynności cywilnoprawnych w zakresie skutków podatkowych nabycia wierzytelności.

Jako, że wniosek nie spełniał wymogów formalnych pismem z dnia 15 maja 2013 r. znak: IBPB II/1436-74/13/MZ oraz IBPP2/443-225/13/WN wezwano Wnioskodawcę o jego uzupełnienie. Uzupełnienia wniosku dokonano w dniu 28 maja 2013 r. W treści uzupełnienia z dnia 23 maja 2013 r. Wnioskodawca wskazał, iż wniosek z dnia 27 lutego 2013 r. dotyczy jedynie wydania interpretacji w zakresie podatku od czynności cywilnoprawnych.

Wnioskodawca stwierdził, iż przedstawienie we wniosku zagadnienia dotyczącego skutków prawnopodatkowych nabycia wierzytelności w zakresie podatku od towarów i usług miało na celu jedynie uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy o niepodleganiu zawartej umowy cesji opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Dopiero bowiem rozstrzygnięcie czy transakcja podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług lub jest z tego podatku zwolniona umożliwia udzielenie odpowiedzi odnośnie jej ewentualnego opodatkowania podatkiem od czynności cywilnoprawnych. W świetle powyższego Wnioskodawca wnosi, aby dla rozpatrzenia niniejszego wniosku przyjąć założenie, że transakcja (cesja wierzytelności) nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, ani nie jest od tego podatku zwolniona.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca jest osobą fizyczną prowadzącą działalność gospodarczą, która w przeważającej części skoncentrowana jest na sprzedaży odzieży.

Oprócz prowadzonej indywidualnie działalności gospodarczej Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w ramach spółki cywilnej.

W grudniu 2012 roku Wnioskodawca (cesjonariusz) zawarł ze wspólnikami spółki cywilnej (cedent), której sam jest wspólnikiem, umowę cesji wierzytelności przysługującej spółce cywilnej (wspólnikom) w stosunku do osoby trzeciej z tytułu nakładów na nieruchomość poczynionych przez spółkę cywilną w okresie dzierżawy tej nieruchomości przez spółkę cywilną. Zgodnie z treścią umowy: „Cedent przenosi niniejszym wierzytelność na rzecz cesjonariusza wraz z wszelkimi prawami z nią związanymi, natomiast cesjonariusz nabywa tę wierzytelność za kwotę (...)”.

Wierzytelność nie jest stwierdzona tytułem egzekucyjnym. Ustalona przez strony w umowie cesji cena sprzedaży wierzytelności odpowiada rzeczywistej, szacunkowej wartości nakładów poczynionych na nieruchomość przez spółkę cywilną na dzień zawarcia umowy cesji.

Wnioskodawca nabył wierzytelność w imieniu własnym i na własne ryzyko, spółka cywilna nie ponosi odpowiedzialności za wypłacalność osoby trzeciej. Od stycznia 2013 roku dzierżawcą nieruchomości, na którą spółka cywilna poczyniła nakłady objęte umową cesji, jest Wnioskodawca. Wnioskodawca nabył wierzytelność z zamiarem jej rozliczenia z osobą trzecią (wydzierżawiającym) w ramach umowy dzierżawy. Na dzień dzisiejszy Wnioskodawca nie zamierza odsprzedawać dalej wierzytelności, ani egzekwować wierzytelności od osoby trzeciej (wydzierżawiającego). Wnioskodawca nie wyklucza jednak definitywnie, czy w przyszłości nie będzie samodzielnie prowadzić postępowania windykacyjnego, celem odzyskania nabytej wierzytelności, czy też dokona jej dalszego zbycia na rzecz osób trzecich.

Zarówno Wnioskodawca, jak i spółka cywilna (wspólnicy spółki cywilnej) nie prowadzą działalności w zakresie obrotu wierzytelnościami, ściągania długów lub faktoringu. Dla obu stron umowy cesji sprzedaż wierzytelności miała charakter incydentalny.

W uzupełnieniu Wnioskodawca wskazał, iż umową cywilnoprawną stanowiącą podstawę cesji wierzytelności była umowa sprzedaży.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy w zaistniałym stanie faktycznym, zawarta umowa cesji podlega opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych?

Zajmując stanowisko Wnioskodawca na wstępie stwierdził, iż umowa cesji nie będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Wnioskodawca wskazał, iż na gruncie podatku od towarów i usług świadczenie to stanowi albo usługę, albo dostawę towarów. Świadczenie niebędące dostawą jest usługą. Ponieważ wierzytelność jest prawem majątkowym to tym samym nie jest towarem i jej sprzedaży nie można traktować jako dostawy towarów opodatkowanej podatkiem VAT (Izba Skarbowa w Warszawie, 6 lipca 2005 r., VR/4407/14-36/05/ WD). Przyjmuje się, że sprzedaż własnych wierzytelności nie jest usługą w ujęciu PKWiU, ponieważ sprzedający sprzedając swoją wierzytelność powstałą w wyniku prowadzonej działalności gospodarczej nie świadczy usługi pośrednictwa finansowego w rozumieniu grupowań PKWiU 65-67. Rozbieżności budziło natomiast to, czy jest usługą nabycie wierzytelności w celu ich wykorzystania do operacji prawno-gospodarczych, co oznacza, że to nabywca (kupujący) wierzytelności jest świadczącym usługę na rzecz zbywającego (sprzedawcy). Usługa świadczona przez nabywcę wierzytelności w celu jej odsprzedaży lub wyegzekwowania lub dalszej sprzedaży, miałaby polegać na tym, że nabywca świadczy na rzecz zbywcy wierzytelności własnej usługę pośrednictwa finansowego, której podstawowym celem jest uwolnienie zbywcy wierzytelności od ciężaru jej egzekwowania (Wyrok WSA w Gliwicach z dnia 25 października 2011 r., III SA/Gl 692/11). Według przeciwnego stanowiska, o usłudze ściągania długów nie można mówić w przypadku bezwarunkowego zbycia wierzytelności, w sytuacji, gdy dalsze czynności nabywcy w związku z nabytą wierzytelnością nie mają żadnego wpływu na sytuację zbywcy (wyrok WSA w Poznaniu z dnia 27 kwietnia 2009 r., I SA/Po 8/09).

Stosownie do art. 8 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej (...).

Usługi finansowe i ubezpieczeniowe korzystają ze zwolnienia od podatku, na zasadzie art. 43 ust. 1 pkt 7, 12, 37 - 41 i ust. 13 ustawy o podatku od towarów i usług, przy czym ustawodawca wyłączył niektóre czynności od zwolnienia od podatku. Zgodnie z art. 43 ust. 15 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług wyłączenie obejmuje m.in. czynności ściągania długów, w tym faktoringu.

Dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy istotne znaczenie ma uchwała NSA z dnia 19 marca 2012 r., powzięta w składzie siedmiu sędziów (I FPS 5/11). Uchwała NSA zapadła po wydaniu, w dniu 27 listopada 2011 r., przez Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej wyroku w sprawie C-93/10 i z uwagi na konieczność respektowania pro unijnej wykładni przepisów w zakresie podatku od towarów i usług, uwzględnia tezy zawarte w orzeczeniu Trybunału.

Do czasu wydania powyższego orzeczenia przez NSA w orzecznictwie sądów administracyjnych dostrzec można było dwa rozbieżne stanowiska.

W dużym skrócie można powiedzieć, że istota tych rozbieżności sprowadzała się do tego, że według pierwszego stanowiska nabycie na podstawie art. 509 § 1 Kodeksu cywilnego wierzytelności pieniężnej dokonuje się we własnym imieniu i na własny rachunek nabywającego, który wchodzi na miejsce dotychczasowego wierzyciela. Dalsze losy wierzytelności są już poza tą transakcją. Podmiot, który nabył wierzytelność do swojego majątku, egzekwuje ją już na swoją rzecz. Nie mamy do czynienia z jakąkolwiek usługą wobec braku drugiego podmiotu, tj. usługobiorcy i wiążącej strony umowy o wykonanie usługi i to za wynagrodzeniem za nią.

Według drugiego stanowiska, nabywca wierzytelności świadczy usługę na rzecz zbywcy, który jest beneficjentem usługi z uwagi na fakt, że zostaje uwolniony od ciężaru wyegzekwowania, zostaje mu zaoszczędzone ryzyko i koszty posiadania trudnej wierzytelności. W każdym przypadku, gdy celem działania usługodawcy jest przejęcie długu innego podmiotu w celu jego wyegzekwowania, mamy do czynienia z usługą, która to czynność mieści się w pojęciu pośrednictwa finansowego.

NSA w uchwale z dnia 19 marca 2012 r. wskazał, iż zawarcie umowy cesji, na podstawie przepisów Kodeksu cywilnego (art. 509 -510 Kc), powoduje przejście praw i obowiązków z jednego podmiotu (cedenta) na drugi (cesjonariusza). Cedent zostaje wyłączony z dotychczasowego stosunku zobowiązaniowego, a w jego miejsce wstępuje cesjonariusz. Naczelny Sąd Administracyjny (I FPS 5/11), na gruncie ustawy o podatku od towarów i usług, sformułował twierdzenie, iż nabycie wierzytelności pieniężnej, co wymaga podkreślenia, na własne ryzyko, w celu windykacji w swoim imieniu i na swoją rzecz, nie jest odpłatną usługą w rozumieniu art. 5 ust. 1 pkt 1, tym samym art. 8 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, jeżeli różnica między wartością nominalną tych wierzytelności a ceną ich sprzedaży odzwierciedla rzeczywistą ekonomiczną wartość owych wierzytelności w chwili sprzedaży.

NSA, odwołując się do treści wyroku TSUE (C-93/10), podkreślił, że na gruncie ustawy VAT umowa cesji wierzytelności stanowić będzie odpłatną usługę, a więc czynność opodatkowaną, jedynie wówczas, gdy wystąpi wynagrodzenie bezpośrednio związanego z tą czynnością, rzeczywiście otrzymane (bądź należne), jako świadczenia wzajemnego za wykonaną usługę. Istotnym jest więc, czy obok transakcji kupna-sprzedaży wierzytelności - wystąpiło świadczenie usługi przez nabywcę wierzytelności na rzecz jej zbywcy za bezpośrednim wynagrodzeniem otrzymanym przez nabywcę.

W dalszej kolejności - uznanie, że nie mamy do czynienia ze świadczeniem usługi jako czynnością opodatkowaną podatkiem VAT w myśl art. 5 ust 1 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług, powoduje, że nie ma konieczności rozważania dalszych zagadnień materialnoprawnych, w tym zwłaszcza dokonywania analizy art. 43 ust. 1, ust. 13 i ust. 15, gdyż kwestia zwolnienia danej usługi od podatku od towarów i usług bądź ewentualnego wyłączenia od takiego zwolnienia może być rozpatrywana jedynie w odniesieniu do czynności, które podlegają opodatkowaniu tym podatkiem w myśl art. 5 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług .

Omówione wyżej orzeczenie NSA oraz poprzedzający je wyrok TSUE wpłynęły na zmianę dotychczasowej linii orzeczniczej sądów administracyjnych (zob. np. wyrok NSA z dnia 9 maja 2012 r., I FSK 175/12, wyrok NSA z dnia 26 lipca 2012 r., I FSK 505/12) i zmianę stanowiska organów podatkowych (zob. np. interpretacje indywidualną Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 4 stycznia 2013 r., IPPP2/443-254/09-5/12-S/KK/DG), w kwestii traktowania umowy cesji wierzytelności, jako świadczenia usług.

W stanie faktycznym, będącym przedmiotem wniosku o interpretacje, występuje jedynie zapłata ceny za wierzytelność. Wnioskodawca, jako nabywca wierzytelności nie świadczy na rzecz spółki cywilnej żadnej - odpłatnej, ani nieodpłatnej -usługi. Określona w umowie cesji kwota stanowi jedynie zapłatę za wierzytelność (cenę wierzytelności). Cena odpowiada rzeczywistej wartości wierzytelności na dzień zawarcia umowy cesji. Wnioskodawca nie świadczy na rzecz spółki cywilnej lub innego podmiotu żadnej odpłatnej usługi, która powodowałaby powstanie obowiązku podatkowego na gruncie ustawy VAT. Wnioskodawca, jak również spółka cywilna, nie prowadzą działalności gospodarczej polegającej na stałym, zorganizowanym obrocie wierzytelnościami. W konsekwencji, uwzględniając wnioski wynikające z przytoczonych wyżej orzeczeń, zdaniem Wnioskodawcy, zawarta przez niego umowa cesji nie będzie w ogóle podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. A skoro nie podlega opodatkowaniu, to nie podlega również zwolnieniu z tego opodatkowania.

Zdaniem Wnioskodawcy, zawarta przez niego umowa cesji wierzytelności nie podlega również opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych.

Zgodnie z art. 1 ust. 1 pkt 1 lit. a) ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych podatkowi temu podlegają umowy sprzedaży oraz zamiany rzeczy i praw majątkowych, do których zalicza się m.in. wierzytelności.

Opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych podlegają więc umowy sprzedaży nie tylko rzeczy, ale także sprzedaży praw majątkowych (art. 555 Kodeksu cywilnego).

Przepis art. 1 ustawy od czynności cywilnoprawnych zawiera zamknięty katalog czynności cywilnoprawnych, które podlegają opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych (wyrok WSA w Gliwicach z dnia 3 września 2009 r., I SA/Gl 298/09, lex 525715). Umowy nienazwane, a także czynności cywilnoprawne nie wymienione w ustawie o podatku od czynności cywilnoprawnych, nie podlegają tym samym podatkowi od czynności cywilnoprawnych.

Czynności cywilnoprawne, które nie zostały wymienione w sposób wyraźny w katalogu ustawowym, nie podlegają opodatkowaniu omawianym podatkiem (wyrok NSA z dnia 10 maja 1994 r., SA/Ka 1736/94). NSA stoi na stanowisku, że wymierzenie podatku od czynności cywilnoprawnej, która podatkowi temu nie podlega, stanowi rażące naruszenie prawa (wyrok NSA z dnia 16 lipca 1997, II) SA 508/96, M.Pod. 1998/6/188; wyrok NSA z dnia 30 czerwca 1992, SA/Wr 590/92, Wokanda 1992/12/24).

Ustawodawca w postanowieniach art. 1 ust. 1 pkt 1 ustawy od czynności cywilnoprawnych użył zwrotu, który przesądza o tym, że został skonstruowany zamknięty katalog czynności cywilnoprawnych podlegających opodatkowaniu omawianym podatkiem. Użyty w treści tego przepisu wyraz „następujące” wyraźnie wskazuje, że podatkowi od czynności cywilnoprawnych podlegają tylko te czynności, które zostały w nim wymienione (wyrok WSA w Krakowie z dnia 21 stycznia 2011 r., I SA/Kr 999/10, lex 952312). Nie jest natomiast zamiarem ustawodawcy objęcie tym podatkiem innych czynności, nawet jeśli wywołują podobne skutki ekonomiczne (Z. Offarski, Komentarz do art. 1 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych, teza 2, stan prawny 01.07.2009 r.. Vademecum Głównego Księgowego).

Umowa cesji zatem, jako nie wymieniona w art. 1 ust. 1 ustawy od czynności cywilnoprawnych nie podlega opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych.

W niniejszej sprawie zawartą umową cesji spółka cywilna (cedent) przeniosła na Wnioskodawcę (cesjonarìusza) wierzytelność wraz z wszelkimi prawami z nią związanymi, a Wnioskodawca nabył wierzytelność za określoną kwotę. W żadnym fragmencie umowy nie występuje, charakterystyczne dla umowy sprzedaży formułowanie, iż spółka cywilna sprzedaje wierzytelność lub iż Wnioskodawca „kupuje” wierzytelność.

Odwołując się do wywodów zawartych wyżej w uzasadnieniu stanowiska wnioskodawcy przyjąć należy, iż w niniejszym stanie faktycznym nie znajdzie zastosowania wyłączenie zawarte w art. 2 ust. 4 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych, gdyż transakcja nie podlega opodatkowaniu VAT, ani nie jest zwolniona z tego podatku.

Reasumując zdaniem Wnioskodawcy, zawarta umowa cesji nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, jak również nie podlega opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam co następuje:

Na wstępie zaznacza się, iż przedmiotem niniejszej interpretacji jest ocena stanowiska Wnioskodawcy wyłącznie - zgodnie z wnioskiem strony - w zakresie podatku od czynności cywilnoprawnych w przedmiocie skutków podatkowych nabycia wierzytelności. W pozostałym zakresie wydano odrębne rozstrzygnięcie.

Przepis art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 09 września 2000 r. o podatku od czynności cywilnoprawnych (t.j. Dz. U. z 2010 r. Nr 101, poz. 649 ze zm.) zawiera zamknięty katalog czynności podlegających opodatkowaniu tym podatkiem. Zgodnie z art. 1 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy podatkowi temu podlegają m.in. umowy sprzedaży oraz zamiany rzeczy i praw majątkowych.

Podatkowi od czynności cywilnoprawnych podlegają też zmiany ww. umów, jeżeli powodują one podwyższenie podstawy opodatkowania podatkiem od czynności cywilnoprawnych oraz orzeczenia sądów, w tym również polubownych, oraz ugody, jeżeli wywołują one takie same skutki prawne (art. 1 ust. 1 pkt 2 i 3 ww. ustawy).

Z opisu zdarzenia przyszłego wynika, iż w grudniu 2012 roku Wnioskodawca (cesjonariusz) zawarł ze wspólnikami spółki cywilnej (cedent), której sam jest wspólnikiem umowę cesji wierzytelności przysługującej spółce cywilnej (wspólnikom) w stosunku do osoby trzeciej z tytułu nakładów na nieruchomość poczynionych przez spółkę cywilną w okresie dzierżawy tej nieruchomości przez spółkę cywilną. Zgodnie z treścią umowy: „Cedent przenosi niniejszym wierzytelność na rzecz cesjonariusza wraz z wszelkimi prawami z nią związanymi, natomiast cesjonariusz nabywa tę wierzytelność za kwotę (...)”.Wnioskodawca nabył wierzytelność w imieniu własnym i na własne ryzyko, spółka cywilna nie ponosi odpowiedzialności za wypłacalność osoby trzeciej. W uzupełnieniu Wnioskodawca wskazał, iż umową cywilnoprawną stanowiącą podstawę cesji wierzytelności była umowa sprzedaży.

Instytucję przelewu (cesji) wierzytelności regulują przepisy ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.). Zgodnie z art. 509 § 1 Kodeksu cywilnego wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba, że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania.

Przelew wierzytelności jest swoistą konstrukcją prawną, przewidzianą w ogólnych zasadach zobowiązań, prowadzącą do zmiany osoby wierzyciela podczas, gdy przedmiot zobowiązania pozostaje ten sam. Umowy cesji wierzytelności należą do czynności prawnych rozporządzających o skutkach zbliżonych do umowy przenoszącej własność. Dodać należy, że cesja nie ma formy samoistnej umowy, dlatego też dla jej realizacji musi być dokonana czynność cywilnoprawna, na podstawie której nastąpi przeniesienie wierzytelności.

Z treści art. 510 § 1 Kodeksu cywilnego wynika, że czynnością stanowiącą podstawę cesji może być umowa sprzedaży, zamiany, darowizny lub inne umowy zobowiązujące do przeniesienia wierzytelności.

Podkreślić należy, że umowa cesji jako nie wymieniona w art. 1 ust. 1 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych nie podlega opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych, o ile nie przybierze postaci jednej z umów wymienionych w tym przepisie, w szczególności umowy sprzedaży uregulowanej w przepisach Kodeksu cywilnego.

Z treści wniosku wynika, iż cesja wierzytelności nastąpiła w drodze umowy sprzedaży.

Zatem, jako że przybrała ona postać jednej z umów wymienionych w przepisie art. 1 ust. 1 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych, podlega ona opodatkowaniu tym podatkiem na podstawie art. 1 ust. 1 pkt 1 lit. a) ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych.

Podstawę opodatkowania przy umowie sprzedaży w myśl ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych stanowi wartość rynkowa rzeczy lub prawa majątkowego (art. 6 ust. 1 pkt 1 ustawy). Zgodnie z art. 6 ust. 2 ww. ustawy wartość rynkową przedmiotu czynności cywilnoprawnych określa się na podstawie przeciętnych cen stosowanych w obrocie rzeczami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem ich miejsca położenia, stanu i stopnia zużycia, oraz w obrocie prawami majątkowymi tego samego rodzaju, z dnia dokonania tej czynności, bez odliczania długów i ciężarów. Przepis art. 7 ust. 1 pkt 1 lit. b) ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych określa stawki podatku, które wynoszą od umowy sprzedaży innych praw majątkowych - 1%. W myśl art. 4 pkt 1 ww. ustawy obowiązek podatkowy przy umowie sprzedaży ciąży na kupującym.

Niezależnie jednak od powyższego, zgodnie z art. 2 pkt 4 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych nie podlegają podatkowi czynności cywilnoprawne, inne niż umowa spółki i jej zmiany, jeżeli przynajmniej jedna ze stron z tytułu dokonania tej czynności jest:

a. opodatkowana podatkiem od towarów i usług,

b. zwolniona z podatku od towarów i usług, z wyjątkiem:

• umów sprzedaży i zamiany, których przedmiotem jest nieruchomość lub jej część, albo prawo użytkowania wieczystego, spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu, prawo do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej lub prawo do miejsca postojowego w garażu wielostanowiskowym lub udział w tych prawach,
• umowy sprzedaży udziałów i akcji w spółkach handlowych.
  
  

Zaznaczyć jednakże należy, że o wyłączeniu z opodatkowania podatkiem od czynności cywilnoprawnych nie decyduje okoliczność, że strony tej umowy posiadają status podatnika podatku od towarów i usług, lecz wyłącznie fakt, że jedna ze stron z tytułu dokonania tej konkretnej czynności jest opodatkowana podatkiem od towarów i usług lub z niego zwolniona, z uwzględnieniem wyjątków, o których mowa w art. 2 pkt 4 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych.

Wnioskodawca stoi na stanowisku, iż jako że opisana przez niego transakcja (cesja wierzytelności) nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, ani nie jest od tego podatku zwolniona to nie znajdzie zastosowania wyłączenie zawarte w art. 2 ust. 4 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych.

Organ zaznacza, iż tak jak wskazano na wstępie, przedmiotem niniejszej interpretacji jest ocena stanowiska odnosząca się do podatku od czynności cywilnoprawnych. W zakresie podatku od towarów i usług Organ przyjmuje ustalenia dokonane przez Wnioskodawcę.

Skoro zatem jak wskazuje Wnioskodawca opisana we wniosku cesja wierzytelności nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, ani nie jest od tego podatku zwolniona to nie dojdzie do wyłączenia przedmiotowej transakcji z opodatkowania podatkiem od czynności cywilnoprawnych na podstawie art. 2 ust. 4 cyt. ustawy. Tym samym czynność ta (cesja wierzytelności) jako że przybrała postać umowy sprzedaży - wbrew twierdzeniu Wnioskodawcy - podlega opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych (zgodnie z art. 1 ust. 1 pkt 1 lit. a) ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych).

Co prawda jak wyżej wskazano sama umowa cesji jako nie wymieniona w art. 1 ust. 1 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych nie podlega opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych, o ile nie przybierze postaci jednej z umów wymienionych art. 510 § 1 Kodeksu cywilnego. Jednakże w związku z tym, że w przedstawionym stanie faktycznym cesja wierzytelności była dokonana w drodze umowy sprzedaży, transakcja ta podlega opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych.

W świetle powyższego stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.