Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPP3/443-10/13-4/LK
z 18 marca 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r. poz. 749 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 03.01.2013 r. (data wpływu 07.01.2013 r.) uzupełnionym w dniu 08.02.2013 r. (data wpływu 11.02.2013 r.) na wezwanie tut. Organu z dnia 30.01.2013 r. (skutecznie doręczone w dniu 01.02.2013 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie sposobu rozliczenia nabycia towarów od kontrahenta z siedzibą na Wyspach Kanaryjskich – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 18.10.2012 r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie sposobu rozliczenia nabycia towarów od kontrahenta z siedzibą na Wyspach Kanaryjskich.

Wniosek uzupełniony został pismem z dnia 08.02.2013 r., złożonym w dniu 08.02.2013 r. (data wpływu 11.02.2013 r.), będącym odpowiedzią na wezwanie Organu z dnia 30.01.2013 r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością zajmuje się sprzedażą obuwia w prowadzonych przez siebie sklepach. Towar do odsprzedaży kupowany jest u różnych kontrahentów. Jednym z kontrahentów jest firma B. z siedzibą na Wyspach Kanaryjskich. W związku z tym firma ta nie posiada numeru VAT UE, ponieważ jest zarejestrowana w strefie wolno podatkowej Wysp Kanaryjskich i posiada kod ZEC. Odprawę celną organizuje sprzedawca, a towar trafia do składu celnego na terytorium Hiszpanii i po ocleniu jest rozsyłany do kontrahentów - towar nie trafia na terytorium Wysp Kanaryjskich. Towary zostają dopuszczone do obrotu na terytorium Hiszpanii. Na fakturze jako forma dostawy jest zapis DDP - Delivery Duties Paid, co oznacza, że odbiorca nie ponosi żadnych kosztów dostawy. Towar przewozi firma D. z magazynu centralnego położonego na terytorium Hiszpanii.

W uzupełnieniu do wniosku Spółka wskazała, że odprawa celna zawsze dokonywana jest przez sprzedawcę z Wysp Kanaryjskich we własnym imieniu. Buty „wprowadzane” są do Hiszpanii na podstawie zbiorowej odprawy celnej, a później rozprowadzane do klientów przez firmę kurierską.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

Czy opisana powyżej transakcja zakupu towarów powinna być rozpoznana przez Spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością jako wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów?

Jeżeli omawiana transakcja zostanie uznana za wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, to czy należy ją wykazywać w informacji podsumowującej VAT-UE?

Jeżeli tak, to jak należy postąpić w przypadku braku numeru VAT UE kontrahenta? Kiedy powstanie obowiązek podatkowy od tej transakcji, w przypadku braku faktury od kontrahenta unijnego?

Zdaniem Wnioskodawcy: omawiana transakcja powinna być rozpoznawana jako wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów. Przywóz towarów nastąpił na terytorium Hiszpanii. Odprawa celna i dopuszczenie towaru do obrotu nastąpiło na terytorium Unii Europejskiej - w Hiszpanii przez sprzedawcę spółkę B. W przypadku dopuszczenia towaru do wolnego obrotu na terytorium Wspólnoty, otrzymuje on status towaru wewnątrzwspólnotowego, z możliwością dowolnego dysponowania nim na obszarze UE - Wewnątrzwspólnotowy Kodeks Celny Rozporządzenia Rady (EWG nr 2913/92). Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 4 Ustawy o podatku od towarów i usług opodatkowaniem podatkiem od towarów i usług polega m.in. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju. Poprzez wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 4 ustawy rozumie się nabycie prawa do rozporządzania jak właściciel towarami, które w wyniku dokonanej dostawy są wysyłane lub transportowane na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium państwa członkowskiego rozpoczęcia wysyłki lub transportu przez dokonującego dostawy, nabywcę towarów lub na ich rzecz. Transport nastąpił z Hiszpanii do Polski. Ponadto zgodnie z art. 11 ustawy o podatku od towarów i usług przez wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 4, rozumie się również przemieszczenie towarów przez podatnika podatku od wartości dodanej lub na jego rzecz, należących do tego podatnika, z terytorium państwa członkowskiego innego niż terytorium kraju na terytorium kraju, jeżeli towary te zostały przez tego podatnika na terytorium tego innego państwa członkowskiego w ramach prowadzonego przez niego przedsiębiorstwa wytworzone, wydobyte, nabyte, w tym również w ramach wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, albo zaimportowane i towary te mają służyć działalności gospodarczej podatnika. Przedmiotowa transakcja traktowana jest jako wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów w związku z czym podlega ona opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług (art. 5 ust. 1 ustawy o VAT) według właściwych stawek. Według Wnioskodawcy omawiana transakcja podlega ujęciu w deklaracji VAT-7, ponieważ podatnik ma obowiązek odprowadzenia podatku należnego i prawo odliczenia podatku naliczonego od omawianej transakcji.

Natomiast Spółka stoi na stanowisku, iż omawiana transakcja nie podlega ujęciu w informacji podsumowującej VAT-UE, ponieważ transakcja nie spełnia warunków zawartych w art. 100 pkt 1 ustawy o VAT. Artykuł 100 pkt 1 mówi, iż podatnicy, o których mowa w art. 15, zarejestrowani jako podatnicy VAT UE, są obowiązani składać w urzędzie skarbowym zbiorcze informacje o dokonanych: m.in. wewnątrzwspólnotowych nabyciach towarów, o których mowa w art. 9 ust. 1 lub art. 11 ust. 1, od podatników od wartości dodanej, zidentyfikowanych na potrzeby podatku od wartości dodanej. B. spółka dokonująca sprzedaży towarów na rzecz Wnioskodawcy nie jest zarejestrowanym podatnikiem VAT UE, w związku z czym nie posiada numeru unijnego VAT. W związku z tym nie jest możliwe podanie w informacji podsumowującej VAT-UE numeru unijnego tego kontrahenta. Oprócz tego powstanie rozbieżność pomiędzy deklaracją VAT-7 a informacją podsumowującą VAT-UE. W celu uniknięcia pytań ze strony urzędu skarbowego do deklaracji VAT-7 podatnik będzie dołączał informację na temat rozbieżności pomiędzy deklaracjami. Zgodnie z art. 20 ust. 5 ustawy o VAT w wewnątrzwspólnotowym nabyciu towarów, co do zasady, obowiązek podatkowy powstaje 15. dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym dokonano dostawy towaru będącego przedmiotem wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów. Na mocy art. 20 ust. 6 jeżeli podatnik przed upływem terminu, o którym mowa w poprzednim zdaniu, podatnik od wartości dodanej wystawi fakturę, obowiązek podatkowy powstaje z datą wystawienia faktury. W omawianym przypadku faktura została wystawiona przez podmiot niebędący podatnikiem od wartości dodanej. Wnioskodawca stoi na stanowisku, iż w przedstawionej sytuacji nie ma zastosowania art. 20 ust. 6, ponieważ faktura nie została wystawiona przez podatnika podatku od wartości dodanej. W związku z tym obowiązek podatkowy w przedstawionej sytuacji powstanie 15. dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym dokonano dostawy towarów (zgodnie z art. 20 ust. 5 ustawy o VAT).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn. Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 ze zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają:

1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
2. eksport towarów;
   
3. import towarów;
4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.
   
   

Przez terytorium kraju, zgodnie z art. 2 pkt 1 ustawy, rozumie się terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, z zastrzeżeniem art. 2a. Przez terytorium państwa członkowskiego rozumie się terytorium państwa wchodzące w skład terytorium Unii Europejskiej, z zastrzeżeniem art. 2a (art. 2 pkt 4).

Natomiast na podstawie art. 2 pkt 6 ustawy przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 4, zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy, to nabycie prawa do rozporządzania jak właściciel towarami, które w wyniku dokonanej dostawy są wysyłane lub transportowane na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium państwa członkowskiego rozpoczęcia wysyłki lub transportu przez dokonującego dostawy, nabywcę towarów lub na ich rzecz.

Zgodnie z ust. 2 powołanego artykułu, ust. 1 stosuje się pod warunkiem, że:

1. nabywcą towarów jest:
   1. podatnik, o którym mowa w art. 15, lub podatnik podatku od wartości dodanej, a nabywane towary mają służyć działalności gospodarczej podatnika,
      
   2. osoba prawna niebędąca podatnikiem, o którym mowa w lit. a z zastrzeżeniem art. 10;
2. dokonujący dostawy towarów jest podatnikiem, o którym mowa w pkt 1 lit. a.
   
   

Z przywołanej wyżej definicji ustawowej wynika, że wewnątrzwspólnotowe nabycie towaru ma miejsce wówczas gdy towar będący przedmiotem dostawy jest wysłany bądź przetransportowany z jednego państwa członkowskiego do drugiego państwa członkowskiego, po spełnieniu warunków odnośnie podmiotów biorących udział w danej transakcji.

Ponadto, w świetle art. 79 rozporządzenia Rady (EWG) nr 2913/92 z 12 października 1992 r. ustanawiającego Wspólnotowy Kodeks Celny (Dz. Urz. UE L Nr 302, str. 1 z późn. zm.), zastosowanie procedury dopuszczenia do obrotu nadaje towarowi niewspólnotowemu status towaru wspólnotowego. Oznacza to, że po spełnieniu wszystkich formalności, a zwłaszcza po dokonaniu zgłoszenia celnego oraz zapłaceniu należności celno-podatkowych, można swobodnie dysponować towarem na obszarze celnym Wspólnoty Europejskiej.

Zgodnie z art. 32 Dyrektywy 2006/112/WE Rady w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej w przypadku towarów wysyłanych lub transportowanych przez dostawcę lub nabywcę lub też osobę trzecią za miejsce dostawy uznaje się miejsce w którym znajdują się towary w momencie rozpoczęcia wysyłki lub transportu towarów do nabywcy.

Jednak w przypadku, gdy miejsce rozpoczęcia wysyłki lub transportu towarów znajduje się na terytorium trzecim lub w państwie trzecim, uznaje się że zarówno miejsce dostawy dokonywanej przez importera wskazanego lub znanego zgodnie z art. 201 za osobę zobowiązaną do zapłaty VAT, jak i miejsce każdej kolejnej dostawy znajduje się w państwie członkowskim importu towarów.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że Spółka zajmuje się sprzedażą obuwia w prowadzonych przez siebie sklepach. Jednym z kontrahentów, od którego Spółka nabywa jest firma z siedzibą na Wyspach Kanaryjskich. W związku z tym firma ta nie posiada numeru VAT UE, ponieważ jest zarejestrowana w strefie wolno podatkowej Wysp Kanaryjskich i posiada kod ZEC. Odprawę celną organizuje sprzedawca, a towar trafia do składu celnego na terytorium Hiszpanii. Odprawa celna zawsze dokonywana jest przez sprzedawcę z Wysp Kanaryjskich we własnym imieniu. Buty „wprowadzane” są do Hiszpanii na podstawie zbiorowej odprawy celnej, a później rozprowadzane do klientów przez firmę kurierską. Towary zostają dopuszczone do obrotu na terytorium Hiszpanii. Na fakturze jako forma dostawy jest zapis DDP - Delivery Duties Paid, co oznacza, że odbiorca nie ponosi żadnych kosztów dostawy. Towar przewozi firma D. z magazynu centralnego położonego na terytorium Hiszpanii. Transport nastąpił z Hiszpanii do Polski. Wątpliwości Spółki odnoszą się do tego czy przedstawiona transakcja nabycia towarów stanowi dla Spółki WNT oraz czy należy tę transakcję wykazać w informacji podsumowującej. Jeśli tak to w jaki sposób, jak również w którym momencie powstaje obowiązek podatkowy z tytułu przedmiotowych nabyć towaru.

Analizując przedstawione okoliczności sprawy w kontekście powołanych przepisów prawa podatkowego wskazać należy, że przemieszczenie towarów (butów) dokonywane z kraju importu tj. Hiszpanii na terytorium Polski spełnia przesłanki wynikające z art. 9 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, i tym samym stanowi dla Wnioskodawcy wewnątrzwspólnotowe nabycie towaru pomimo braku numeru VAT UE kontrahenta Spółki. Nadmienić przy tym należy iż kwestie dotyczące obowiązku rejestracji dla transakcji wewnątrzwspólnotowych regulują przepisy kraju, z którego dokonywana jest dostawa.

Stosownie do art. 99 ust. 1 ustawy, podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani składać w urzędzie skarbowym deklaracje podatkowe za okresy miesięczne w terminie do 25. dnia miesiąca następującego po każdym kolejnym miesiącu, z zastrzeżeniem ust. 2-10 i art. 133.

Ponadto, zgodnie z art. 100 ust. 1 pkt 2 ustawy, podatnicy, o których mowa w art. 15, zarejestrowani jako podatnicy VAT UE, są obowiązani składać w urzędzie skarbowym zbiorcze informacje o dokonanych wewnątrzwspólnotowych nabyciach towarów, o których mowa w art. 9 ust. 1 lub art. 11 ust. 1, od podatników podatku od wartości dodanej, zidentyfikowanych na potrzeby podatku od wartości dodanej - zwane dalej "informacjami podsumowującymi".

Informacje podsumowujące składa się za okresy miesięczne, w terminie do 15. dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym powstał obowiązek podatkowy z tytułu dokonania transakcji, o których mowa w ust. 1, z zastrzeżeniem ust. 4, 6 i 7 - art. 100 ust. 3 ustawy.

Artykuł 100 ust. 8 ustawy stanowi, iż informacja podsumowująca powinna zawierać następujące dane:

1. nazwę lub imię i nazwisko podmiotu składającego informację podsumowującą oraz jego numer identyfikacji podatkowej podany w potwierdzeniu dokonanym przez naczelnika urzędu skarbowego zgodnie z art. 97 ust. 9, który zastosował dla transakcji, o których mowa w ust. 1;
2. właściwy i ważny numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych nadany przez państwo członkowskie właściwe dla podatnika podatku od wartości dodanej lub osoby prawnej niebędącej takim podatnikiem, nabywających towary lub usługi, zawierający dwuliterowy kod stosowany dla podatku od wartości dodanej;
   
3. właściwy i ważny numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych nadany przez państwo członkowskie właściwe dla podatnika podatku od wartości dodanej dokonującego dostawy towarów, zawierający dwuliterowy kod stosowany dla podatku od wartości dodanej - w przypadku, o którym mowa w ust. 1 pkt 2;
   
4. łączną wartość wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, wyrażoną zgodnie z art. 31, łączną wartość wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów, w tym również łączną wartość dostawy towarów, o której mowa w ust. 1 pkt 3, łączną wartość świadczonych usług, o których mowa w ust. 1 pkt 4 - w odniesieniu do poszczególnych kontrahentów.
   
   

Minister właściwy do spraw finansów publicznych na podstawie art. 102 ust. 1 ustawy, określi, w drodze rozporządzenia, wzór informacji podsumowującej wraz z objaśnieniami co do sposobu jej wypełnienia, terminu i miejsca składania oraz wzór korekty informacji podsumowującej wraz z objaśnieniami co do sposobu jej wypełnienia, uwzględniając specyfikę wykonywania niektórych czynności oraz przepisy Wspólnoty Europejskiej.

Na podstawie powyższej delegacji, w § 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Finansów w sprawie informacji podsumowującej o dokonanych wewnątrzwspólnotowych transakcjach z dnia 21 grudnia 2009 r. (Dz. U. Nr 222, poz. 1761), Minister Finansów określił wzór informacji podsumowującej o dokonanych wewnątrzwspólnotowych transakcjach wraz z objaśnieniami, stanowiący załącznik nr 1 do rozporządzenia.

W objaśnieniach do informacji podsumowującej o dokonanych wewnątrzwspólnotowych transakcjach w pkt 4 wskazano m.in., iż w części D informacji (VAT-UE) oraz w części B załącznika do informacji (VAT-UE/B) w kolumnie c należy wpisać łączną wartość nabyć dokonanych w okresie, za który składana jest informacja dla poszczególnych kontrahentów.

Z objaśnień do informacji podsumowującej wynika, iż w części D informacji (VAT-UE)

* w kolumnie a należy wpisać kod kraju kontrahenta (dostawcy towaru),

* w kolumnie b należy wpisać poprawny numer identyfikacyjny kontrahenta (dostawcy towaru) nadany przez państwo członkowskie właściwe dla kontrahenta.

Jak wynika z powołanego art. 100 ust. 8 pkt 3 ustawy, w przypadku informacji o dokonanym wewnątrzwspólnotowym nabyciu towarów, powinna ona zawierać m.in. właściwy i ważny numer identyfikacji dla transakcji wewnątrzwspólnotowych, nadany przez państwo członkowskie właściwe dla podatnika podatku od wartości dodanej dokonującego dostawy towarów, zawierający dwuliterowy kod stosowany dla podatku od wartości dodanej.

Jak wskazano we wniosku odprawę celną dokonał dostawca towaru tj. kontrahent Wnioskodawcy mający siedzibę na Wyspach Kanaryjskich, nieposiadający numeru identyfikacyjnego dla transakcji wewnątrzwspólnotowych. Dostawa towaru przez kontrahenta na rzecz Wnioskodawcy została udokumentowana fakturą wystawioną przez dostawcę.

Biorąc pod uwagę powołane przepisy oraz opis sprawy stwierdzić należy, że skoro Wnioskodawca nie posiada numeru VAT-UE kontrahenta, który dokonał dostawy towarów na rzecz Spółki z terytorium Hiszpanii, dokonując wcześniej ich odprawy celnej to transakcji tej nie wykazuje się w informacji podsumowującej. Bowiem przepisy wyraźnie wskazują, że w informacji podsumowującej wykazuje się wewnątrzwspólnotowe nabycia towarów od podatników podatku od wartości dodanej zidentyfikowanych na potrzeby podatku od wartości dodanej.

Skoro kontrahent Spółki nie posiada numeru VAT-UE, czyli nie jest zidentyfikowany na potrzeby podatku od wartości dodanej, to takiej transakcji nie wykazuje się w składanej do urzędu skarbowego informacji podsumowującej o dokonanych wewnątrzwspólnotowych transakcjach VAT-UE.

Odnosząc się do ustalenia momentu obowiązku podatkowego jaki powstaje u Wnioskodawcy w związku z wewnątrzwspólnotowym nabyciem towarów wskazać, należy że zgodnie z art. 20 ust. 5 ustawy w brzmieniu obowiązującym od dnia 01.01.2013 r. w wewnątrzwspólnotowym nabyciu towarów obowiązek podatkowy powstaje z chwilą wystawienia faktury przez podatnika podatku od wartości dodanej, nie później jednak niż 15. dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym dokonano dostawy towaru będącego przedmiotem wewnątrzwspólnotowego nabycia, z zastrzeżeniem ust. 8 i 9 oraz art. 20b. Przepis ust. 1a stosuje się odpowiednio.

Analiza powyższego wskazuje, że co do zasady obowiązek podatkowy z tytułu wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów powstaje z chwilą wystawienia faktury przez podatnika podatku od wartości dodanej. Natomiast z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że faktura, jaką posiada Wnioskodawca została wystawiona przez podmiot, który nie jest podatnikiem podatku od wartości dodanej. Tym samym Wnioskodawca winien rozpoznać obowiązek podatkowany z tytułu tej transakcji 15 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym dokonano dostawy towaru będącego przedmiotem wewnątrzwspólnotowego nabycia.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

W odniesieniu do pytania dotyczącego sposobu wykazywania WNT w informacji podsumowującej VAT UE zauważyć należy, iż z uwagi na uznanie, że Wnioskodawca nie ma obowiązku wykazywania transakcji nabycia towarów w informacji podsumowującej, odpowiedź na to pytanie stała się bezprzedmiotowa.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia przedstawionego w stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz. U. 2012, poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.