Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
ITPB1/415-393/13/PS
z 2 lipca 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. jedn. Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pani przedstawione we wniosku z dnia 29 marca 2013 r. (data wpływu 3 kwietnia 2013 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 3 kwietnia 2013 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawczyni prowadzi działalność gospodarczą - pośrednictwo finansowe/kredytowe zwolnione z podatku VAT. Działalność gospodarcza prowadzona jest od 2012 r.

Wnioskodawczyni prowadzi ewidencję księgową w postaci podatkowej księgi przychodów i rozchodów. Forma odprowadzania zaliczek na podatek dochodowy - kwartalna.

Działalność gospodarcza wiąże się z częstymi wyjazdami do klientów, w związku z powyższym istnieje konieczność wykorzystywania samochodu osobowego dla celów prowadzonej działalności gospodarczej. Wyjeżdżając do klientów Wnioskodawczyni często zabiera komputer, urządzenie wielofunkcyjne, rzutnik multimedialny. Aktualnie wykorzystywany pojazd często ulegał awariom, więc pojawiła się konieczność szybkiego zakupu sprawnego, a zarazem większego pojazdu (aby zmieścić niezbędne urządzenia), aby nadal efektywnie prowadzić działalność gospodarczą. Auto jest podstawowym narzędziem pracy, bez niego Wnioskodawczyni nie ma szans na generowanie przychodów, spotkania z klientami odbywają się w ich siedzibach lub w instytucjach finansowych. Aktualnie finalizowana jest transakcja zakupu samochodu osobowego z komisu samochodowego (zakup na prowadzoną przez Wnioskodawczynię w formie jednoosobowej działalności gospodarczej). Przedmiotowy samochód to pojazd osobowy, używany z importu, znajdujący się w komisie w Polsce, gotowy do przerejestrowania. Wnioskodawczyni nie posiada wystarczającej kwoty, aby nabyć nowy pojazd, więc zdecydowała się na rozwiązanie tymczasowe - zakup pojazdu osobowego używanego. Zamiarem jest przekazanie zakupionego pojazdu na potrzeby wykonywanej indywidualnej działalności gospodarczej, przy założeniu, że ww. pojazd będzie użytkowany w firmie krócej niż rok. W trakcie tego okresu Wnioskodawczyni rozważa możliwość zakupu innego pojazdu (np. nowego). Równolegle rozważa możliwość wykorzystywania w działalności gospodarczej innego - prywatnego pojazdu - (np. w przypadku awarii w/w. pojazdu firmowego lub innych zdarzeń losowych)

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

1. Czy prawidłowe będzie jednorazowe zaliczenie do kosztów uzyskania przychodu wartości zakupionego samochodu osobowego używanego, w momencie przekazania go na potrzeby wykonywanej indywidualnej działalności gospodarczej, przy założeniu, że będzie on użytkowany krócej niż rok (zaliczenie do kosztów uzyskania przychodów z datą wystawienia faktury)?
2. Czy jeśli w ww. okresie (w okresie roku od przekazania do użytkowania przez firmę) nastąpi przekazanie samochodu na cele osobiste lub w formie darowizny dla członka rodziny - spowoduje to powstanie przychodu dla wnioskodawcy lub konieczność dokonania korekty kosztów uzyskania przychodów?
3. Czy samochód powinien być ewidencjonowany w ewidencji wyposażenia firmy?
4. Czy koszty związane z użytkowaniem, eksploatacją pojazdu będą stanowiły koszty uzyskania przychodów dla firmy? (m.in. koszty przerejestrowania samochodu, ubezpieczenie OC i AC, zakupu paliwa, napraw, zakupu części i ogumienia, przeprowadzenia okresowych badań technicznych)?
5. Czy możliwe jest równoczesne wykorzystywanie w działalności gospodarczej innego - prywatnego pojazdu Wnioskodawczyni - (np. w przypadku awarii ww. pojazdu firmowego lub w przypadku innych zdarzeń losowych)?

Zdaniem Wnioskodawcy, prawidłowe będzie obciążenie w sposób jednorazowy kosztów uzyskania przychodu w momencie przekazania samochodu na cele związane z wykonywaniem indywidualnej działalności gospodarczej, mając na uwadze założenie, że samochód ten będzie użytkowany na potrzeby tejże działalności krócej niż jeden rok. Zgodnie z art. 22a ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, amortyzacji podlegają stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania przedmioty, o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok. Używany samochód osobowy będzie używany przez podatnika na potrzeby związane z wykonywaniem indywidualnej działalności gospodarczej z zamiarem wykorzystywania krócej niż rok.

Pani zdaniem, przekazanie ww. samochodu z powrotem na cele osobiste lub w formie darowizny, nie spowoduje przychodu po stronie Wnioskodawcy ani konieczności dokonania korekty kosztów uzyskania przychodu, gdyż nie wystąpi przychód. Zgodnie z art. 10 ust. 2 pkt 3 ustawy, przychód powstanie, jeżeli ten składnik majątku zostanie sprzedany w okresie 6 lat po wycofaniu go z działalności gospodarczej.

Uważa Pani, iż samochód powinien być wykazany w ewidencji wyposażenia firmy.

Zdaniem Pani, koszty związane z użytkowaniem, eksploatacją pojazdu będą stanowiły koszty uzyskania przychodów dla firmy, gdyż będzie to miało związek z uzyskiwanym przychodem.

W ocenie Pani, w uzasadnionych przypadkach może być równocześnie wykorzystywany w działalności gospodarczej inny - Pani prywatny pojazd.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 roku o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2012 r. poz. 361 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ustawy.

Zatem kosztem uzyskania przychodów nie są wszystkie wydatki, ale tylko takie, które nie są wymienione w art. 23 i których poniesienie pozostaje w związku przyczynowo-skutkowym z uzyskaniem przychodu z danego źródła, bądź też zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła przychodów.

Aby określony wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodów winien, w myśl powołanego przepisu spełniać łącznie następujące warunki:

• pozostawać w związku przyczynowym z przychodem lub źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
  
• nie znajdować się na liście kosztów nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,
  
• być właściwie udokumentowany.
  

W przypadku źródła przychodów, jakim jest pozarolnicza działalność gospodarcza należy przyjąć, iż kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie przychodów, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów, o ile w myśl przepisów ustawy nie podlegają wyłączeniu z tychże kosztów. Przy czym związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem wydatku, a osiągnięciem przychodu, bądź zachowaniem lub zabezpieczeniem jego źródła, należy oceniać indywidualnie w stosunku do każdego wydatku. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczynić się do osiągnięcia przychodu, bądź służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów.

Koszty poniesione na zachowanie źródła przychodu to koszty, które poniesione zostały, aby przychody danego źródła przychodów w dalszym ciągu uzyskiwano, oraz aby takie źródło w ogóle dalej istniało. Natomiast za koszty służące zabezpieczeniu źródła przychodów należy uznać koszty poniesione na ochronę istniejącego źródła przychodów, w sposób, gwarantujący bezpieczne funkcjonowanie tego źródła. Istotą tego rodzaju kosztów jest, więc ich obligatoryjne poniesienie w celu nie dopuszczenia do utraty źródła przychodu w przyszłości.

W myśl art. 22a ust. 1 pkt 2 ww. ustawy, amortyzacji podlegają z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

• o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Z przepisu tego wynika więc, że przy kwalifikowaniu składników majątku do środków trwałych jednym z decydujących kryteriów jest przewidywany okres ich używania dłuższy niż rok.

O tym jak długo będzie używany ten samochód decyduje podatnik. Jeżeli przewidywany okres używania tego składnika majątku, na potrzeby związane z działalnością, jest równy lub krótszy niż rok, to wydatki na jego nabycie są zaliczane do kosztów uzyskania przychodu w dacie ich poniesienia.

Z kolei, zgodnie z art. 22e ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jeżeli podatnicy nabędą lub wytworzą we własnym zakresie składniki majątku wymienione w art. 22a ust. 1 i art. 22b ust. 1, o wartości początkowej przekraczającej 3.500 zł, i ze względu na przewidywany przez nich okres używania równy lub krótszy niż rok nie zaliczą ich do środków trwałych albo wartości niematerialnych i prawnych, a faktyczny okres ich używania przekroczy rok - podatnicy są obowiązani, w pierwszym miesiącu następującym po miesiącu, w którym ten rok upłynął:

1. zaliczyć te składniki do środków trwałych albo wartości niematerialnych i prawnych, przyjmując je do ewidencji w cenie nabycia albo koszcie wytworzenia,
2. zmniejszyć koszty uzyskania przychodów o różnicę między ceną nabycia lub kosztem wytworzenia a kwotą odpisów amortyzacyjnych, przypadającą na okres ich dotychczasowego używania, obliczonych dla środków trwałych przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie rocznych stawek amortyzacyjnych, stanowiącym załącznik nr 1 do ustawy, zwanym „Wykazem stawek amortyzacyjnych”, a dla wartości niematerialnych i prawnych - przy zastosowaniu zasad określonych w art. 22m,
3. stosować stawki amortyzacji, o których mowa w pkt 2, w całym okresie dokonywania odpisów amortyzacyjnych,
4. wpłacić, w terminie do 20 dnia tego miesiąca, do urzędu skarbowego kwotę odsetek naliczonych od dnia zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie składników majątku do dnia, w którym okres ich używania przekroczył rok, i naliczoną kwotę odsetek wykazać w zeznaniu, o którym mowa w art. 45 ust. 1 lub 1a pkt 2; odsetki od różnicy, o której mowa w pkt 2, są naliczane według stawki odsetek za zwłokę od zaległości podatkowych obowiązującej w dniu zaliczenia składnika majątku do środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych.

Jeżeli różnica, o której mowa w ust. 1 pkt 2, jest wyższa od kosztów danego miesiąca, nierozliczona nadwyżka kosztów pomniejsza koszty w następnych miesiącach (art. 22e ust. 3 ww. ustawy).

Zasadą jest, że w przypadku składnika majątku trwałego wykorzystywanego w działalności gospodarczej, dla którego przewidywany okres używania jest krótszy niż rok, koszty nabycia ujmuje się w bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodów. Gdyby jednak okres używania był dłuższy, podatnik ponosi konsekwencje określone w art. 22e ust. 1 ustawy.

Zgodnie z art. 24a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osoby fizyczne, spółki cywilne osób fizycznych, spółki jawne osób fizycznych oraz spółki partnerskie, wykonujące działalność gospodarczą, są obowiązane prowadzić podatkową księgę przychodów i rozchodów, zwaną dalej „księgą”, z zastrzeżeniem ust. 3 i 5, albo księgi rachunkowe, zgodnie z odrębnymi przepisami, w sposób zapewniający ustalenie dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy, w tym za okres sprawozdawczy, a także uwzględniać w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych informacje niezbędne do obliczenia wysokości odpisów amortyzacyjnych zgodnie z przepisami art. 22a-22o.

Z wyżej przytoczonego przepisu wynika obowiązek prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów lub ksiąg rachunkowych. W treści wniosku wskazano, że Wnioskodawczyni prowadzi podatkową księgę przychodów i rozchodów, w której obowiązana jest ewidencjonować przychody i koszty mające wpływ na ustalenie podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku. Sposób prowadzenia księgi określa rozporządzenie Ministra Finansów z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów (Dz. U. z 2003 r., Nr 152, poz. 1475 ze zm.).

Zgodnie z § 4 ust. 1 ww. rozporządzenia, osoby fizyczne, spółki cywilne osób fizycznych, spółki jawne osób fizycznych oraz spółki partnerskie, o których mowa w § 2 ust. 1, obowiązane do prowadzenia księgi, zwane dalej „podatnikami”, prowadzą:

1. ewidencję środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, zgodnie z art. 22n ust. 2-6 ustawy o podatku dochodowym;
2. ewidencję wyposażenia.

Ewidencją wyposażenia obejmuje się wyposażenie, którego wartość początkowa, w rozumieniu odrębnych przepisów, przekracza 1.500 zł. Powinna ona zawierać co najmniej następujące dane: numer kolejny wpisu, datę nabycia, numer faktury lub rachunku, nazwę wyposażenia, cenę zakupu wyposażenia lub koszt wytworzenia, numer pozycji, pod którą wpisano w księdze koszt związany z nabyciem wyposażenia, datę likwidacji (w tym również datę sprzedaży lub darowizny) oraz przyczynę likwidacji wyposażenia(§ 4 ust. 2 i ust. 3 ww. rozporządzeni).

Z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika, że dla celów prowadzonej działalności gospodarczej zamierza Pani zakupić samochód osobowy, który wykorzystywany będzie w tej działalności przez okres krótszy niż rok.

Zatem, wydatek na nabycie samochodu osobowego wykorzystywanego dla celów prowadzonej działalności gospodarczej, dla którego określiła Pani okres używania krótszy niż rok można zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów w podatkowej księdze przychodów i rozchodów (pozostałe wydatki) w dacie jego poniesienia oraz należy samochód wpisać do ewidencji wyposażenia.

Zaznaczyć jedynie należy, że w sytuacji, gdyby zakupiony składnik majątku nie był faktycznie wykorzystywany w działalności gospodarczej, lecz służył celom osobistym, nie może stanowić wówczas kosztów uzyskania przychodów.

Ciężar udowodnienia, iż zakupu nie dokonano w celach osobistych, jak również wykazania związku poniesionych wydatków z działalnością gospodarczą oraz ich wpływu na wysokość osiągniętych przychodów ciąży na podatniku. Natomiast procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Organ wydający interpretację opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego podanego we wniosku.

Odnosząc się natomiast do kwestii skutków podatkowych przekazania samochodu osobowego, przed upływem roku, na cele osobiste, stwierdzić należy iż w sytuacji kiedy podatnik, który wydatek na zakup rzeczowego składnika majątku zużywającego się stopniowo zaliczył jednorazowo do kosztów uzyskania przychodów ze względu na jego przewidywany okres używania krótszy niż rok, a następnie przed upływem roku wycofa go z działalności na cele osobiste jest zobowiązany skorygować koszty o całą kwotę zakupu uprzednio zaliczoną do kosztów uzyskania przychodów.

Zgodnie bowiem z art. 23 ust. 1 pkt 49 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków poniesionych na zakup zużywających się stopniowo rzeczowych składników majątku przedsiębiorstwa, niezaliczanych zgodnie z odrębnymi przepisami do środków trwałych - w przypadku stwierdzenia, że składniki te nie są wykorzystywane dla celów prowadzonej działalności gospodarczej, lecz służą celom osobistym podatnika, pracowników lub innych osób, albo bez uzasadnienia znajdują się poza siedzibą przedsiębiorstwa.

Zatem, w sytuacji przedstawionej we wniosku, późniejsze przekazanie na cele osobiste samochodu osobowego, wykorzystywanego w działalności gospodarczej przez okres krótszy niż 12 miesięcy (niebędącego środkiem trwałym), spowoduje konieczność zmniejszenia kosztów uzyskania przychodów o całą kwotę wydatków poniesionych na jego nabycie, uprzednio zaliczoną w koszty.

Dyspozycja powołanego wyżej przepisu art. 23 ust. 1 pkt 49 ustawy, wyraźnie odnosi się do wydatków na nabycie, a nie do ich części. Przepis ten nie pozwala na proporcjonalne rozliczenie wydatków na nabycie w stosunku do okresu wykorzystywania składnika majątku dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej. Proporcjonalne rozliczanie wydatków na nabycie w postaci odpisów amortyzacyjnych dotyczy wyłącznie środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych.

W zakresie możliwości zaliczania do kosztów podatkowych wydatków związanych z używaniem samochodu osobowego nieujętego w ewidencji środków trwałych (m.in. kosztów ubezpieczenia, napraw pojazdu, zakupu paliwa, itp.), należy odwołać się do treści art. 23 ust. 1 pkt 46 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zgodnie z tym przepisem, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów poniesionych wydatków zaliczonych do kosztów uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem pkt 36, z tytułu używania niewprowadzonego do ewidencji środków trwałych samochodu osobowego, w tym także stanowiącego własność osoby prowadzącej działalność gospodarczą, dla potrzeb działalności gospodarczej podatnika - w części przekraczającej kwotę wynikającą z pomnożenia liczby kilometrów faktycznego przebiegu pojazdu oraz stawki za 1 km przebiegu, określonej w odrębnych przepisach wydanych przez właściwego ministra; w celu ustalenia faktycznego przebiegu samochodu podatnik jest obowiązany do prowadzenia ewidencji przebiegu pojazdu.

W myśl przepisu art. 23 ust. 5 ww. ustawy przebieg pojazdu, o którym mowa w ust. 1 pkt 36 i 46, powinien być, z wyłączeniem ryczałtu pieniężnego, udokumentowany w ewidencji przebiegu pojazdu potwierdzonej przez podatnika na koniec każdego miesiąca. Do prowadzenia ewidencji przebiegu pojazdu obowiązana jest osoba używająca tego pojazdu. W razie braku tej ewidencji wydatki ponoszone przez podatnika z tytułu używania samochodów na potrzeby podatnika nie stanowią kosztu uzyskania przychodów.

Należy również pamiętać, iż w przypadku samochodów osobowych przepisy podatkowe (art. 23 ust. 1 pkt 47 ustawy), ograniczają kwotę wydatkowaną na ubezpieczenie dobrowolne (AC - ustalane od wartości samochodu) podlegającą zaliczeniu do kosztów podatkowych. Wydatki niestanowiące kosztów uzyskania przychodów ustala się w proporcji, w jakiej pozostaje równowartość 20.000 euro, przeliczana na złote według kursu sprzedaży walut obcych ogłaszanego przez NBP z dnia zawarcia umowy ubezpieczenia, do wartości samochodu przyjętej do celów ubezpieczenia.

Zatem, w niniejszej sprawie, warunkiem zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków związanych z używaniem opisanego we wniosku samochodu osobowego niewprowadzonego do ewidencji środków trwałych jest prowadzenie ewidencji przebiegu pojazdu. Brak ewidencji przebiegu pojazdu lub prowadzenie tej ewidencji w sposób niepozwalający na stwierdzenie ww. warunków powoduje, iż wydatek poniesiony z tytułu używania tego samochodu osobowego, nie może zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodów. Wydatki związane z eksploatacją samochodu mogą więc być kosztami wyłącznie do limitu określonego w art. 23 ust. 1 pkt 46 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W treści wniosku wskazała Pani również, iż rozważa możliwość wykorzystywania w działalności gospodarczej innego (swojego prywatnego) pojazdu. Na powyższe należy zauważyć, iż przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawierają ograniczenia co do możliwości wykorzystywania samochodu prywatnego w działalności gospodarczej. Podkreślenia wymaga, że o tym co jest celowe i potrzebne, czyli racjonalnie uzasadnione w działalności gospodarczej decyduje podatnik, a nie organ podatkowy. Organ podatkowy rozstrzyga, czy wnioskodawca prawidłowo postrzega, jakie skutki prawne na gruncie określonych przepisów prawa podatkowego wywołuje przedstawiony przez niego stan faktyczny albo zdarzenie przyszłe. Tutejszy organ, w ramach wykładni przepisów prawa podatkowego nie jest więc władny ocenić, czy może Pani wykorzystywać w działalności gospodarczej prywatny samochód. Natomiast wykorzystywanie takiego samochodu nie ma żadnego wpływu na możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków na nabycie lub kosztów eksploatacji opisanego we wniosku samochodu, dla którego przewidywany okres używania jest krótszy niż rok.

W kwestii powstania przychodu z tytułu przekazania samochodu na cele osobiste lub w formie darowizny dla członka rodziny należy zauważyć, iż w myśl art. 9 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, w wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie do art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, źródłem przychodów jest odpłatne zbycie, z zastrzeżeniem ust. 2 rzeczy ruchomych, jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane przed upływem pół roku, licząc od końca miesiąca, w którym nastąpiło nabycie; w przypadku zamiany okresy te odnoszą się do każdej z osób dokonującej zamiany.

Przepis art. 10 ust. 2 pkt 3 powołanej ustawy stanowi, że przepisów ust. 1 pkt 8 nie stosuje się
do odpłatnego zbycia składników majątku, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1,
z zastrzeżeniem ust. 3, nawet jeżeli przed zbyciem zostały wycofane z działalności gospodarczej, a między pierwszym dniem miesiąca następującego po miesiącu, w którym składniki majątku zostały wycofane z działalności i dniem ich odpłatnego zbycia, nie upłynęło 6 lat.

W myśl art. 14 ust. 1 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychód
z działalności, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3, tj. pozarolniczej działalności gospodarczej - uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług. Stosownie do treści art. 14 ust. 2 pkt 1 powołanej ustawy, przychodem z działalności gospodarczej są również przychody z odpłatnego zbycia wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą oraz przy prowadzeniu działów specjalnych produkcji rolnej składników majątku będących:

1. środkami trwałymi,
2. składnikami majątku, o których mowa w art. 22d ust. 1, z wyłączeniem składników, których wartość początkowa ustalona zgodnie z art. 22g nie przekracza 1.500 zł,
3. wartościami niematerialnymi i prawnymi
   
   
   ujętych w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym także przychody z odpłatnego zbycia składników majątku wymienionych w lit. b), spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu użytkowego lub udziału w takim prawie nieujętych w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem ust. 2c; przy określaniu wysokości przychodów przepisy ust. 1 i art. 19 stosuje się odpowiednio.
   

Mając na uwadze powyższe przepisy, wskazać należy, iż przekazanie na cele osobiste lub w formie darowizny na rzecz członka rodziny samochodu, nie stanowi odpłatnego zbycia składnika majątku. Z przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie wynika by w przypadku wycofania składnika majątku z działalności gospodarczej i przekazania go na potrzeby osobiste lub przekazania go w formie darowizny dla członka rodziny powstawał obowiązek podatkowy w tym podatku.

Reasumując:

• wydatek na nabycie samochodu osobowego wykorzystywanego dla celów prowadzonej działalności gospodarczej, dla którego okres używania jest krótszy niż rok można zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów w podatkowej księdze przychodów i rozchodów (pozostałe wydatki) w dacie jego poniesienia
  

• opisany samochód należy wpisać do ewidencji wyposażenia,
  

• przekazanie na cele osobiste samochodu osobowego, wykorzystywanego w działalności gospodarczej przez okres krótszy niż 12 miesięcy (niebędącego środkiem trwałym), spowoduje konieczność zmniejszenia kosztów uzyskania przychodów o całą kwotę wydatków poniesionych na jego nabycie, uprzednio zaliczoną w koszty,
  

• wydatki związane z eksploatacją samochodu mogą stanowić koszt uzyskania przychodu do limitu określonego w art. 23 ust. 1 pkt 46 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.
  

• przekazanie samochodu na cele osobiste lub w formie darowizny na rzecz członka rodziny nie powoduje powstania obowiązku podatkowego w podatku dochodowym od osób fizycznych.
  

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy, ul. Jana Kazimierza 5, 85-035 Bydgoszcz, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi t.j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.