Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPB1/415-441/13-5/IM
z 10 lipca 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749ze zm. ) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko, przedstawione we wniosku z dnia 9 kwietnia 2013 r. (data wpływu 15 kwietnia 2013 r.), uzupełnionym w dniu 24 czerwca 2013 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej:

• podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania dochodów – jest prawidłowe,
• ustawy Ordynacja podatkowa w zakresie korekty zeznań rocznych – jest prawidłowe.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 15 kwietnia 2013 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania dochodów oraz ustawy Ordynacja podatkowa w zakresie korekty zeznań rocznych.

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, o których mowa w art. 14b § 3 oraz art. 14f § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, w związku z czym pismem z dnia 14 czerwca 2013 r., znak ILPB1/415-441/13-3/IM, na podstawie art. 169 § 1 tej ustawy wezwano Wnioskodawcę do usunięcia braków w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania pod rygorem pozostawienia podania bez rozpatrzenia.

Wezwanie skutecznie doręczono w dniu 18 czerwca 2013 r., a w dniu 24 czerwca 2013 r. wniosek uzupełniono (nadano w polskiej placówce pocztowej w dniu 20 czerwca 2013 r.).

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca poza działalnością w spółce cywilnej prowadzącej handel art. medycznymi od dnia 19 grudnia 2006 r. do dnia 31 stycznia 2013 r. uzyskiwał przychody z dzierżawy gospodarstwa rolnego, którego jest współwłaścicielem.

Gospodarstwo obejmuje 49,9 hektarów gruntów rolnych oraz budynki gospodarcze wykorzystywane na produkcję zwierzęcą.

W podanym okresie, tj. od dnia 19 grudnia 2006 r. do dnia 31 stycznia 2013 r. przychody uzyskiwane z przedmiotowej dzierżawy oraz koszty uzyskania tych przychodów Zainteresowany traktował, zgodnie z wpisem do Ewidencji Działalności Gospodarczej, jako przychody i koszty uzyskiwane w ramach indywidualnej, pozarolniczej działalności gospodarczej i łączył z przychodami i kosztami przypadającymi na niego w związku z pozarolniczą działalnością gospodarczą ww. spółki cywilnej.

Niezależnie od tego w całym wymienionym okresie opłacany był za przedmiotowe gospodarstwo podatek rolny.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

1. Czy przychody z dzierżawy gospodarstwa rolnego, w opisanym stanie faktycznym, podlegają pod ustawę o podatku dochodowym od osób fizycznych?
2. Jeżeli nie podlegają – czy u Wnioskodawcy występuje nadpłata w PIT, którą może odzyskać pod warunkiem złożenia stosownego wniosku oraz korekt zeznań rocznych?
   
   

Pytania wynikają z uzupełnienia wniosku.

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy o PIT źródłem przychodów jest dzierżawa gospodarstwa rolnego na cele nierolnicze oraz przeznaczonego na działy specjalne produkcji rolnej.

W opisanej sytuacji dzierżawa dotyczyła gospodarstwa rolnego przeznaczonego wyłącznie na cele rolnicze (produkcja zwierzęca). Oznacza to, że ww. dzierżawa nie jest źródłem przychodów w rozumieniu ww. przepisu, ponieważ źródłem takim są wyłącznie przychody z dzierżawy gospodarstwa na cele nierolnicze lub na działy specjalne, a taka sytuacja tu nie występuje. Zdaniem Wnioskodawcy ww. przychody nie są objęte ustawą o PIT ponieważ dotyczą przychodów z dzierżawy gospodarstwa rolnego na cele rolnicze, a zapłacony z tego tytułu podatek dochodowy jest nadpłatą i powinien być Wnioskodawcy zwrócony, po korekcie zeznań rocznych i złożeniu wniosku o stwierdzenie nadpłaty.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

W myśl art. 2 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 361 ze zm.) przepisów ustawy nie stosuje się do przychodów z działalności rolniczej, z wyjątkiem przychodów z działów specjalnych produkcji rolnej.

Zgodnie z art. 2 ust. 2 ww. ustawy działalnością rolniczą, w rozumieniu ust. 1 pkt 1, jest działalność polegająca na wytwarzaniu produktów roślinnych lub zwierzęcych w stanie nieprzetworzonym (naturalnym) z własnych upraw albo hodowli lub chowu, w tym również produkcja materiału siewnego, szkółkarskiego, hodowlanego oraz reprodukcyjnego, produkcja warzywnicza gruntowa, szklarniowa i pod folią, produkcja roślin ozdobnych, grzybów uprawnych i sadownicza, hodowla i produkcja materiału zarodowego zwierząt, ptactwa i owadów użytkowych, produkcja zwierzęca typu przemysłowo-fermowego oraz hodowla ryb, a także działalność, w której minimalne okresy przetrzymywania zakupionych zwierząt i roślin, w trakcie których następuje ich biologiczny wzrost, wynoszą co najmniej:

1. miesiąc - w przypadku roślin,
   
2. 16 dni - w przypadku wysokointensywnego tuczu specjalizowanego gęsi lub kaczek,
   
3. 6 tygodni - w przypadku pozostałego drobiu rzeźnego,
   
4. 2 miesiące - w przypadku pozostałych zwierząt

- licząc od dnia nabycia.

Z powyższego przepisu wynika, że ustawodawca dla celów podatku dochodowego precyzuje wyraźnie, co należy rozumieć przez działalność rolniczą, a wyliczenie dokonane w tym przepisie ma charakter wyczerpujący. Zgodnie z przedstawioną wyżej definicją działalności rolniczej podstawową jej cechą jest uzyskiwanie produktów w stanie nieprzetworzonym, pochodzących z uprawy (produkty roślinne), chowu lub hodowli (produkty zwierzęce). Wszelkie inne przychody pośrednio związane z działalnością rolniczą, czy też powstające przy okazji prowadzenia działalności rolniczej - nie stanowią przychodów z tej działalności.

Stosownie z art. 10 ust. 1 pkt 6 ww. ustawy źródłami przychodów są najem, podnajem, dzierżawa, poddzierżawa oraz inne umowy o podobnym charakterze, w tym również dzierżawa, poddzierżawa działów specjalnych produkcji rolnej oraz gospodarstwa rolnego lub jego składników na cele nierolnicze albo na prowadzenie działów specjalnych produkcji rolnej, z wyjątkiem składników majątku związanych z działalnością gospodarczą;

Jak wynika z powyższego, do przychodów z najmu, podnajmu, dzierżawy i poddzierżawy ustawodawca zalicza między innymi dzierżawę gospodarstwa rolnego lub jego składników na cele nierolnicze albo na prowadzenie działów specjalnych produkcji rolnej. Nie stanowi jednak źródła przychodów, w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, dzierżawa gospodarstwa rolnego lub jego składników na cele rolnicze.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca poza działalnością w spółce cywilnej od dnia 19 grudnia 2006 r. do dnia 31 stycznia 2013 r. uzyskiwał przychody z dzierżawy gospodarstwa rolnego, którego jest współwłaścicielem. Gospodarstwo obejmuje 49,9 hektarów gruntów rolnych oraz budynki gospodarcze wykorzystywane na produkcję zwierzęcą.

Zatem, przychody z dzierżawy gospodarstwa rolnego, w opisanym stanie faktycznym, nie stanowią źródła przychodów określonego w art. 10 ust. 1 pkt 6 ww. ustawy i w konsekwencji nie będą podlegać opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

W związku z tym, że przychód uzyskany przez Wnioskodawcę z dzierżawy gospodarstwa rolnego nie podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, nie należało go ujmować w zeznaniu podatkowym.

Zgodnie z art. 72 § 1 Ordynacji podatkowej za nadpłatę uważa się kwotę:

1. nadpłaconego lub nienależnie zapłaconego podatku;
2. podatku pobraną przez płatnika nienależnie lub w wysokości większej od należnej;
3. zobowiązania zapłaconego przez płatnika lub inkasenta, jeżeli w decyzji, o której mowa w art. 30 § 4, określono je nienależnie lub w wysokości większej od należnej;
4. zobowiązania zapłaconego przez osobę trzecią lub spadkobiercę, jeżeli w decyzji o ich odpowiedzialności podatkowej lub decyzji ustalającej wysokość zobowiązania podatkowego spadkodawcy określono je nienależnie lub w wysokości większej od należnej.
   
   

W myśl art. 73 § 1 pkt 1 ww. ustawy nadpłata powstaje, z zastrzeżeniem § 2, z dniem zapłaty przez podatnika podatku nienależnego lub w wysokości większej od należnej.

Natomiast stosownie do art. 73 § 2 pkt 1 ww. ustawy nadpłata powstaje z dniem złożenia zeznania rocznego - dla podatników podatku dochodowego.

Stosownie do art. 75 § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, jeżeli podatnik kwestionuje zasadność pobrania przez płatnika podatku albo wysokość pobranego podatku, może złożyć wniosek o stwierdzenie nadpłaty podatku.

Ponadto z § 2 pkt 1 lit. a) powyższego przepisu wynika, iż uprawnienie to przysługuje również podatnikom, których zobowiązanie podatkowe powstaje z dniem zaistnienia zdarzenia, z którym ustawa podatkowa wiąże powstanie takiego zobowiązania, jeżeli w zeznaniach (deklaracjach) rocznych, wykazali zobowiązanie podatkowe nienależne lub w wysokości większej od należnej i wpłacili zadeklarowany podatek albo wykazali nadpłatę w wysokości mniejszej od należnej.

Zgodnie natomiast z art. 75 § 3 Ordynacji podatkowej podatnik równocześnie z wnioskiem o stwierdzenie nadpłaty obowiązany jest złożyć skorygowane zeznanie (deklarację).

W myśl art. 81 § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, jeżeli odrębne przepisy nie stanowią inaczej, podatnicy, płatnicy i inkasenci mogą skorygować uprzednio złożoną deklarację.

Stosownie do brzmienia art. 81 § 2 cyt. ustawy, skorygowanie deklaracji następuje przez złożenie korygującej deklaracji wraz z dołączonym pisemnym uzasadnieniem przyczyn korekty.

W świetle powyżej powołanych przepisów należy uznać, że Wnioskodawca może ubiegać się o zwrot nienależnie zapłaconego podatku poprzez złożenie korekty zeznań rocznych o wysokości osiągniętego dochodu wraz z pisemnym uzasadnieniem przyczyn tej korekty oraz wnioskiem o stwierdzenie nadpłaty.

Nadmienić jednakże należy, iż w myśl art. 70 § 1 Ordynacji podatkowej (z uwzględnieniem przepisów zawartych w art. 70 § 2-8 i art. 70a), zobowiązanie podatkowe przedawnia się z upływem 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym upłynął termin płatności podatku. W związku z powyższym złożenie korekty zeznań można dokonać za te lata podatkowe, w stosunku do których zobowiązanie się nie przedawniło.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.