Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
ITPB1/415-655/13/PSZ
z 29 sierpnia 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. jedn. Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 7 czerwca 2013 r. (data wpływu 10 czerwca 2013 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia wydatków na reklamę firmy do kosztów uzyskania przychodów – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 10 czerwca 2013 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie
możliwości zaliczenia wydatków na reklamę firmy do kosztów uzyskania przychodów.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujące stan faktyczny.

Osoba fizyczna prowadząca działalność gospodarczą posługuje się własnym logo firmy, niezastrzeżonym. Głównym przedmiotem prowadzonej działalności gospodarczej jest sprzedaż maszyn rolniczych. Również w ramach prowadzonej działalności Wnioskodawca posiada umowę sponsorską z organizatorem wyścigów samochodowych. Te wyścigi organizowane są pod egidą Polskiego Związku Motorowego, tym samym posiadają status legalnych imprez sportowych. Organizator zapewnia między innymi to, że kierowcy na swoich kombinezonach prezentują logo przedsiębiorstwa Wnioskodawcy. Hostessy, na których strojach również widnieje logo Wnioskodawcy, rozdają wśród publiczności ulotki i foldery z propozycją handlową przedsiębiorstwa Wnioskodawcy. Krąg osób oglądających wyścigi samochodowe nigdy nie jest oznaczony, ani zamknięty. Istotne dla Wnioskodawcy jest to, że wyścigi i ewentualni obserwatorzy mogą stać się potencjalnymi klientami, ponieważ Wielkopolska stanowi rejon działania przedsiębiorstwa Wnioskodawcy. Istotnym elementem może być fakt, że Wnioskodawca nigdy nie zasiada za kierownicą wyścigowego auta. Organizator za przekazane przez Wnioskodawcę pieniądze, w ramach umowy sponsorskiej, wystawia stosowną fakturę VAT, która zaliczana jest przez Wnioskodawcę do kosztów uzyskania przychodów.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy w opisanym stanie faktycznym Wnioskodawca słusznie zalicza wydatkowane pieniądze do kosztów uzyskania przychodów?

Zdaniem Wnioskodawcy, w art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tj. Dz. U. z 2012r., poz. 361 z późn. zm.) do kosztów uzyskania przychodu zaliczane są jedynie wydatki, które spełniają następujące warunki: ponoszone są w celu uzyskania przychodu lub zachowania źródła przychodu oraz ustawodawca wprost nie wyłączył ich z puli kosztów podatkowych. Pomimo, iż w przepisach ustawy ustawodawca nie wskazuje wprost jaki winien być związek pomiędzy wydatkami a przychodami, oraz czy koniecznym jest faktyczne uzyskanie przychodów dla zaliczenia danego wydatku do kosztu, w praktyce dominuje pogląd, że dla sklasyfikowania kosztu jako podatkowego, wystarczającym jest, jeżeli jest on chociażby w pośredni sposób związany z realnym do osiągnięcia ale niekoniecznie osiągniętym przychodem. Tym samym, jeżeli podatnik podejmuje czynności reklamowe i są one powiązane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą, tak że mogą one, choćby tylko w sposób pośredni, wpłynąć na możliwe do uzyskania przychody, to ponoszone w związku z tym wydatki należy uznać za koszty ukierunkowane na uzyskanie przychodu. Z puli kosztów wyłączone zostały wydatki na reprezentację. Obecnie nie budzi już wątpliwości fakt, że sponsoring jest jedną z form reklamy. Sponsoring przybiera formę czynności dwustronnie zobowiązującej i wzajemnej, choć nie należy on do umów tzw. nazwanych, jego istota sprowadza się do tego, że jeden podmiot (sponsor) przekazuje drugiemu (sponsorowanemu) określoną w umowie kwotę pieniężną lub inne świadczenie, zaś sponsorowany zobowiązany jest do reklamy sponsora. Przekazywanie przez sponsorowanego do wiadomości publicznej informacji niewerbalnej (prezentacja logo) powoduje zakodowanie w pamięci obserwatora firmy i wyobrażenie o jego wkładzie w organizowane zawody sportowe i w konsekwencji zainteresowanie samą firmą i jej ofertą. Sporty motorowe są w oczywisty sposób związane z profilem działalności Wnioskodawcy, stąd słusznym jest domniemanie, że sponsorowanie wyścigów samochodowych może w choćby pośredni sposób wpłynąć na wielkość przychodu, tym samym winien zostać uznany za koszt jego uzyskania.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 361 ze zm.) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Z powyższego przepisu wynika, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie koszty, a więc bezpośrednio i pośrednio związane z uzyskiwaniem przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 powołanej ustawy. Jednakże, aby dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodów, podatnik musi wykazać jego związek z prowadzoną działalnością oraz to, że poniesienie tego wydatku miało lub mogło mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu, ewentualnie na zachowanie lub zabezpieczenie źródła tego przychodu.

W oparciu o kryterium stopnia tego powiązania, ustawodawca wyróżnia koszty podatkowe bezpośrednio związane z przychodami i inne niż bezpośrednio z nimi związane, których nie można wprost przypisać do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako zmierzające do ich osiągnięcia (tzw. koszty pośrednie). Zatem, aby wydatek poniesiony przez podatnika mógł stanowić koszt uzyskania przychodów, muszą zaistnieć łącznie następujące przesłanki:

• został poniesiony przez podatnika,
• jest definitywny, a więc bezzwrotny,
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• poniesiony został w celu uzyskania przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów,
• nie jest kosztem wymienionym w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,
• został właściwie udokumentowany.

Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki, po wyłączeniu wydatków enumeratywnie wymienionych w przywołanym art. 23 ust. 1 ustawy, stanowić mogą koszt uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowym z osiąganymi przychodami. Właściwa i zgodna z treścią ustawowej regulacji kwalifikacja kosztów uzyskania przychodów powinna brać pod uwagę:

• przeznaczenie wydatku (jego celowość, zasadność dla funkcjonowania podmiotu) oraz
• potencjalną możliwość (analizowaną w dacie poniesienia wydatku na podstawie obiektywnych przesłanek) przyczynienia się danego wydatku do osiągnięcia przychodu.

Zgodnie z ugruntowanym poglądem, do kategorii wydatków mających na celu osiągnięcie przychodów zalicza się między innymi koszty reklamy. Wydatki poniesione na reklamę, jako niewymienione w art. 23 ust. 1 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w pełnej wysokości mogą stanowić koszty uzyskania przychodów, pod warunkiem że wydatki te spełniają kryteria określone w art. 22 ust. 1 tej ustawy.

Pod pojęciem reklamy należy rozumieć działania podmiotu gospodarczego, mające na celu kształtowanie popytu na dane towary, usługi lub markę, poprzez zachęcenie jak największej liczby potencjalnych klientów do nabywania towarów i usług tego podmiotu gospodarczego. Może być ona realizowana za pomocą rozmaitych środków wyrazu oraz przy użyciu zróżnicowanych środków przekazu, w tym poprzez prezentowanie danego towaru lub usługi, jego cech jakościowych, użytkowych lub konsumpcyjnych, zalet technicznych, estetycznych lub zdrowotnych, rozwiązań nowoczesnych czy modnych, a także poprzez rozpowszechnianie logo firmy. Można wobec tego wyróżnić reklamę towaru, usługi, a także reklamę firmy (przedsiębiorstwa).

Wśród działań reklamowych podejmowanych przez podmioty prowadzące działalność gospodarczą, mających na celu kształtowanie popytu na oferowane przez nie towary, usługi bądź markę można wyróżnić sponsoring.

W związku z brakiem ustawowej definicji pojęcia „sponsoringu” zachodzi konieczność sięgnięcia w tym zakresie do definicji słownikowej, stosownie do której sponsoring oznacza „finansowanie czegoś, często w zamian za reklamowanie własnej działalności” (Słownik wyrazów obcych PWN - wersja internetowa). Potocznie jako sponsoring określa się odpłatne przysporzenie majątkowe wyrażające się w pieniądzu, rzeczach lub usługach dokonywane przez określony podmiot gospodarczy (sponsora), na rzecz wybranej osoby fizycznej, organizacji, instytucji lub innej struktury prawnej (sponsorowanego), w celu wykonania przez niego czynności wskazanych w umowie sponsoringu, a zmierzające do utrwalenia bądź spotęgowania renomy tego podmiotu, do podwyższenia stopnia jego popularności w środowisku społecznym oraz do zwiększenia jego zysków (por. L.Stecki, Sponsoring, Toruń 1995).

Należy podkreślić, iż co do zasady wydatki poczynione przez sponsora w związku z zawartą umową sponsoringu stanowią wydatki na działalność reklamową i jako takie mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów.

Umowa sponsoringu należy do umów nienazwanych, co oznacza iż strony mają swobodę formułowania jej treści. Zgodnie z art. 3531 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 roku - Kodeks cywilny (Dz. U. z 1964 roku Nr 16, poz. 93 ze zm.), strony zwierające umowę mogą ułożyć stosunek zobowiązaniowy według swojego uznania, byleby jego treść lub cel nie sprzeciwiały się właściwości (naturze) stosunku, ustawie ani zasadom współżycia społecznego.

Istotą umowy sponsoringu jest fakt, iż jest to mowa dwustronnie zobowiązująca. Na jej podstawie sponsor zobowiązuje się do poniesienia określonych nakładów pieniężnych, bądź fundowania nagród konkursowych itp., zaś sponsorowany zobowiązuje się do reklamowania działalności sponsora.

Gdy umowa zawarta między stronami przewiduje, że w zamian za przekazanie określonych środków pieniężnych, wartości rzeczowych lub świadczeń, sponsor otrzyma od podmiotu sponsorowanego ekwiwalentne świadczenie wzajemne o charakterze reklamowym, można mówić o tzw. sponsoringu właściwym. Stanowi on w istocie odpłatne nabycie usług reklamowych. Koszty sponsoringu właściwego stanowią wówczas w całości koszty uzyskania przychodów sponsora.

W przypadku, gdy sponsor nie otrzymuje żadnego świadczenia wzajemnego od podmiotu sponsorowanego, poniesione przez niego wydatki mają charakter darowizny (tzw. sponsoring niewłaściwy). Wówczas należy mieć na względzie postanowienia art. 23 ust. 1 pkt 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zgodnie z którym nie uważa się za koszty uzyskania przychodów darowizn i ofiar wszelkiego rodzaju, z tym że kosztem uzyskania przychodów są koszty wytworzenia lub cena nabycia produktów spożywczych, o których mowa w art. 43 ust. 1 pkt 16 ustawy o podatku od towarów i usług, przekazanych na rzecz organizacji pożytku publicznego w rozumieniu przepisów ustawy o działalności pożytku publicznego, z przeznaczeniem wyłącznie na cele działalności charytatywnej prowadzonej przez te organizacje. Oznacza to w praktyce, iż do kosztów mogą być zaliczone jedynie wydatki stanowiące ekwiwalent za uzyskaną usługę.

Możliwa jest również sytuacja, gdy umowa sponsoringu przewiduje co prawda obustronne świadczenia sponsora i sponsorowanego, jednak nie są one ekwiwalentne. Wydatki na sponsoring są wówczas kosztami uzyskania przychodów tylko do wysokości wartości usług reklamowych świadczonych przez sponsorowanego. W pozostałej części powinny być traktowane jak darowizna.

W złożonym wniosku Wnioskodawca wskazał, iż w związku z zawartą umowa sponsoringu podczas wyścigów samochodowych reklamowana była firma Wnioskodawcy i wykonywane usługi oraz zakres prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej. Informacje na temat Wnioskodawcy będą rozpowszechniane poprzez kierowców, którzy na swoich kombinezonach prezentują logo przedsiębiorstwa Wnioskodawcy, hostessy, na których strojach również widnieje logo Wnioskodawcy. Ponadto wśród publiczności rozdawane są ulotki i foldery z propozycją handlową przedsiębiorstwa Wnioskodawcy.

Przyjąć należy, że przedstawione logo jednoznacznie kojarzy się z firmą i barwami firmy Wnioskodawcy. Kombinezony kierowców, stroje hostess wyróżniają te osoby spośród innych osób. Sposób prezentacji logo posiada charakter reklamowy. Reklama taka polega na promowaniu określonej firmy, w tym przypadku Pana przedsiębiorstwa, bez konieczności jednoczesnego bezpośredniego promowania oferowanych przez nią towarów bądź usług.

W przypadku zawodników, hostess reklamujących firmę Wnioskodawcy, umieszczenie logo przedsiębiorstwa na ich kombinezonach, strojach i jego prezentowania podczas zawodów wyścigowych, służy propagowaniu firmy. Również rozdawanie ulotek, folderów z propozycją handlową przedsiębiorstwa Wnioskodawcy ma na celu rozpowszechnianie informacji o firmie.

W konsekwencji zatem istnieją podstawy, by można było mówić o związku przyczynowym między poniesionym wydatkiem a potencjalnym lub zwiększonym przychodem

Zważywszy na powyższe - co do zasady - wydatki poniesione w związku z zawartą umową sponsorską z organizatorem wyścigów samochodowych, spełniające przedstawione powyżej kryteria, będzie mógł Pan zaliczyć w ciężar kosztów uzyskania przychodów, na podstawie art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Wydatki na szeroko pojmowaną reklamę (promocję) mające charakter stricte reklamowy mogą bowiem być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów w pełnej wysokości, pod warunkiem jednak, że zostaną spełnione przesłanki wymienione w art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Marketing, a także reklama mogą być kosztem uzyskania przychodu pod warunkiem istnienia związku przyczynowego z osiąganym przychodem. Chociaż działania reklamowe i marketingowe mogą mieć różną formę, a ich wymierne skutki mogą zaistnieć w odległym czasie odległym czasie, niemniej jednak zaliczenie ich do kosztów uzyskania przychodów musi mieć oparcie w konkretnych zdarzeniach. A zatem warunkiem zaliczenia tych wydatków do kosztów uzyskania przychodów jest ich potencjalny wpływ na wielkość przychodu.

Wskazać przy tym należy, że to na podatniku spoczywa ciężar dowodu odnośnie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków na reklamę firmy, zgodnie z zasadą, iż konieczność udowodnienia określonych okoliczności spoczywa na stronie, która wywodzi z nich skutki prawne. Podatnik bowiem musi wykazać, że poniósł koszt celowy i zasadny z punktu widzenia prowadzonej przez siebie działalności.

Organ wydający interpretację prawa podatkowego na podstawie art. 14b ustawy Ordynacja podatkowa nie jest bowiem uprawniony do przeprowadzania postępowania dowodowego, które wskazywałoby, że poniesiony wydatek spełnia kryteria kosztu podatkowego. Do postępowania w sprawie wydania pisemnej interpretacji - co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego - nie mają bowiem zastosowania przepisy o postępowaniu podatkowym, a postępowanie dowodowe jest częścią postępowania podatkowego. Dopiero w toku prowadzonego postępowania podatkowego lub kontrolnego właściwy organ podatkowy może dokonać ustalenia okoliczności stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego), które rzeczywiście zaistniały.

Przedmiotowa interpretacja dotyczy jedynie stanu faktycznego przedstawionego we wniosku, gdyż tut. organ w ramach procedury wydawania interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego nie ma stosownego umocowania w przepisach prawa, które umożliwiałoby skonfrontowanie przedstawionego we wniosku stanu faktycznego ze stanem rzeczywistym. W konsekwencji, jeżeli przedstawiony we wniosku stan faktyczny różnić się będzie od występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy, ul. Jana Kazimierza 5, 85-035 Bydgoszcz, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. jedn. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.