Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPBII/1/415-829/13/BJ
z 2 grudnia 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) – Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 27 sierpnia 2013 r. (data wpływu do tut. Biura – 2 września 2013 r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie pobierania zaliczki na podatek dochodowy od udzielonego pracownikowi stałego rabatu cenowego – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 2 września 2013 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie pobierania zaliczki na podatek dochodowy od udzielonego pracownikowi stałego rabatu cenowego.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca (Spółka) w ramach prowadzonej działalności zajmuje się wynajmem posiadanych nieruchomości, część z nich jest wynajmowana na podstawie stałych umów najmu, pozostała jest wynajmowana na cele wypoczynkowe. Spółka oferuje swoje nieruchomości zarówno na założonej stronie internetowej jak i umieszczając swoje ogłoszenie na portalach reklamowych. Cena za dobę wynajmowanego lokalu jest uzależniona zarówno od liczby osób korzystających z lokalu, okresu w jakim jest wynajmowany. Przy dłuższych pobytach oraz w okresach mniejszego zainteresowania lokalem Spółka udziela dodatkowych rabatów, mając nadzieję na uzyskanie większego zysku, zapełniając kalendarz wynajmowanego lokalu. Obsługą takiego lokalu zajmuje się firma zewnętrzna, która w ramach świadczonej pracy i otrzymywanego wynagrodzenia zobowiązana jest do przygotowania apartamentu i jego przekazania, przygotowania pościeli, posprzątania, jak i do dyspozycji korzystającym.

Zarząd Spółki chciałby zaproponować kadrze kierowniczej spółki bądź członkom ich rodzin korzystanie z apartamentu na preferencyjnych warunkach, udzielając stałego rabatu cenowego. Pracownik ten miałby jednak w ramach swojego wynajmu przygotowanie dla siebie apartamentu, tj. korzystanie ze swojej pościeli, posprzątanie po swoim pobycie.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy od kwoty udzielonego rabatu pracownikowi Spółka powinna pobrać podatek dochodowy od osób fizycznych?

Zdaniem Wnioskodawcy, kwota udzielonego rabatu powinna być zwolniona z opodatkowania. Udzielenie rabatu jest powszechnie stosowane chcąc zachęcić klienta do skorzystania z proponowanych usług. Spółka chce zróżnicować rabaty ze względu na długość pobytu czy okresu wynajmu, dodatkowy rabat przyznając pracownikom bądź członkom ich rodzin. W niniejszym przypadku oprócz udzielonego rabatu Spółka nie ponosi kosztów obsługi firmy zewnętrznej z tytułu usług konserwatorskich. Dlatego jest dla Spółki korzystne wynajmowanie także pracownikom, uwzględniając stały rabat cenowy. Pracownik nie odnosi żadnej korzyści, żadnego przysporzenia majątkowego, które można byłoby uznać za jego przychód ze stosunku pracy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, ze zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 11 ust. 1 powołanej ustawy przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Przez nieodpłatne świadczenie należy rozumieć te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze, których skutkiem jest nieodpłatne (tj. nie związane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu) przysporzenie majątku, mające konkretny wymiar finansowy. Innymi słowy, pod pojęciem tym należy rozumieć każde działanie lub zaniechanie na rzecz innej osoby oraz wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu, lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze w działalności osób prawnych, których skutkiem jest nieodpłatne, tj. nie związane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie majątku innej osobie, mające konkretny wymiar finansowy (uchwała NSA z dnia 18 listopada 2002 r., sygn. akt FPS 9/02).

Stanowiąc o wartości otrzymanych nieodpłatnych świadczeń, jako o przychodzie kształtującym podstawę opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych, ustawodawca nie sprecyzował bliżej, co należy rozumieć przez „nieodpłatne świadczenia”. Ograniczył się w tym względzie jedynie do wskazania w art. 11 ust. 2a powołanej ustawy sposobu i kryteriów ustalania ich wartości.

Stosownie do art. 11 ust. 2a cyt. ustawy wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się:

1. jeżeli przedmiotem świadczenia są usługi wchodzące w zakres działalności gospodarczej dokonującego świadczenia - według cen stosowanych wobec innych odbiorców;
2. jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione - według cen zakupu;
3. jeżeli przedmiotem świadczeń jest udostępnienie lokalu lub budynku - według równowartości czynszu, jaki przysługiwałby w razie zawarcia umowy najmu tego lokalu lub budynku;
4. w pozostałych przypadkach - na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia.
   
   

Przepis art. 11 ust. 2b ww. ustawy stanowi, że jeżeli świadczenia są częściowo odpłatne, przychodem podatnika jest różnica pomiędzy wartością tych świadczeń, ustaloną według zasad określonych w ust. 2 lub 2a, a odpłatnością ponoszoną przez podatnika.

Zgodnie z art. 12 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Treść powyższego przepisu wskazuje, że do przychodów pracownika zaliczyć należy praktycznie wszystkie otrzymane przez niego świadczenia, które mógł on otrzymać jako pracownik. Są nimi bowiem nie tylko wynagrodzenia, czyli świadczenia wprost wynikające z zawartej umowy o pracę, ale również wszystkie inne przychody (świadczenia), niezależnie od podstawy ich wypłaty, jeżeli w jakikolwiek sposób wiążą się z faktem wykonywania pracy.

Wartość pieniężną świadczeń w naturze przysługujących pracownikom na podstawie odrębnych przepisów ustala się według przeciętnych cen stosowanych wobec innych odbiorców - jeżeli przedmiotem świadczenia są rzeczy lub usługi wchodzące w zakres działalności pracodawcy (art. 12 ust. 2 ww. ustawy).

Zgodnie z art. 12 ust. 3 ww. ustawy wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2-2b.

W myśl art. 12 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za „pracownika” w rozumieniu ustawy uważa się osobę pozostającą w stosunku służbowym, stosunku pracy, stosunku pracy nakładczej lub spółdzielczym stosunku pracy.

Z wniosku wynika, iż Wnioskodawca (Spółka) w ramach prowadzonej działalności zajmuje się wynajmem posiadanych nieruchomości, część z nich jest wynajmowana na podstawie stałych umów najmu, pozostała jest wynajmowana na cele wypoczynkowe. Cena za dobę wynajmowanego lokalu jest uzależniona zarówno od liczby osób korzystających z lokalu, okresu w jakim jest wynajmowany. Przy dłuższych pobytach oraz w okresach mniejszego zainteresowania lokalem Spółka udziela dodatkowych rabatów, mając nadzieję na uzyskanie większego zysku, zapełniając kalendarz wynajmowanego lokalu. Zarząd Spółki chciałby zaproponować kadrze kierowniczej spółki bądź członkom ich rodzin korzystanie z apartamentu na preferencyjnych warunkach, udzielając stałego rabatu cenowego. Spółka chce zróżnicować rabaty ze względu na długość pobytu czy okres wynajmu, dodatkowy rabat przyznając pracownikom bądź członkom ich rodzin. Pracownik ten miałby jednak w ramach swojego wynajmu przygotowanie dla siebie apartamentu, tj. korzystanie ze swojej pościeli, posprzątanie po swoim pobycie.

Wnioskodawca uważa, że kwota udzielonego rabatu powinna być zwolniona z opodatkowania. Udzielenie rabatu jest powszechnie stosowane chcąc zachęcić klienta do skorzystania z proponowanych usług.

Należy zauważyć, iż ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie definiuje pojęcia rabatu. „Rabat”, zgodnie ze słownikowym znaczeniem tego pojęcia oznacza „zniżkę, ustępstwo procentowe od ustalonych cen towaru, głównie na rzecz nabywców płacących gotówką, kupujących dużą ilość towarów jednorazowo lub w określonym czasie, upust” (Słownik Języka Polskiego PWN R-Z, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 1996).

W praktyce udzielenie rabatu polega więc na obniżeniu ceny zakupu usług lub towarów. Ceną – zgodnie z definicją zawartą w art. 3 ust. 1 pkt 1 zdanie pierwsze ustawy z dnia 5 lipca 2001 r. o cenach (Dz. U. z 2013 r., poz. 385.) – jest wartość wyrażoną w jednostkach pieniężnych, którą kupujący jest obowiązany zapłacić przedsiębiorcy za towar lub usługę (…).

Podkreślenia wymaga fakt, że o tym czy świadczenie jest przychodem ze stosunku pracy decyduje okoliczność, czy może je otrzymać wyłącznie pracownik w rozumieniu art. 12 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, czy także inna osoba nie związana z pracodawcą. Przedstawione we wniosku zdarzenie nie ogranicza kręgu uprawnionych do korzystania ze stałego rabatu cenowego tylko do pracowników. We wniosku wskazano, że przy dłuższych pobytach oraz w okresach mniejszego zainteresowania lokalem Spółka udziela dodatkowych rabatów, mając nadzieję na uzyskanie większego zysku, zapełniając kalendarz wynajmowanego lokalu.

W związku z udostępnieniem pracownikom korzystania z apartamentu na preferencyjnych warunkach poprzez udzielenie dodatkowego rabatu cenowego oraz biorąc pod uwagę treść wyżej powołanego art. 11 ust. 2a pkt 1 i art. 12 ust. 2 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych należy stwierdzić, iż w przypadku, gdy przedmiotem nieodpłatnego świadczenia są usługi wchodzące w zakres działalności gospodarczej dokonującego świadczenia, wartość takiego świadczenia należy ustalić według cen stosowanych wobec innych odbiorców. Wszelkie świadczenia otrzymywane przez pracownika od pracodawcy stanowią, co do zasady, u pracownika przychód ze stosunku pracy podlegający opodatkowaniu. Zatem, w sytuacji uiszczenia przez pracownika opłat niższych od opłat, jakie ponoszą z tego tytułu osoby niebędące pracownikami, przychodem u pracownika będzie różnica pomiędzy ceną stosowaną wobec innych osób a ceną uiszczoną przez pracownika.

Skoro jednak we wniosku wskazano, że pracownik miałby w ramach swojego wynajmu przygotowanie dla siebie apartamentu, tj. korzystanie ze swojej pościeli, posprzątanie po swoim pobycie, to w tej sytuacji wartość otrzymanego świadczenia w postaci różnicy między wysokością opłaty wniesioną przez pracownika a wartością tych świadczeń, nie będzie skutkowała powstaniem przychodu w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zastosowanie niższej kwoty za wynajem wiąże się bowiem ze świadczeniem zwrotnym ze strony pracownika. Będzie on musiał bowiem wykonać czynności, dzięki którym Spółka nie poniesie kosztów obsługi firmy zewnętrznej.

Mając na uwadze opisane zdarzenie przyszłe oraz powołane wyżej przepisy prawa należy stwierdzić, iż umożliwienie kadrze kierowniczej spółki bądź członkom ich rodzin korzystania z apartamentu na preferencyjnych warunkach poprzez udzielenie stałego rabatu cenowego nie skutkuje powstaniem przychodu w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych z tytułu nieodpłatnego świadczenia.

W konsekwencji, po stronie pracowników Spółki nie powstanie przychód ze stosunku pracy podlegający opodatkowaniu. Wobec powyższego, Spółka nie będzie zobowiązana w stosunku do swoich pracowników do obliczenia i pobrania zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych od udzielonego rabatu.

Wobec powyższego, stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę oraz stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.