INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 26 stycznia 2012 r. (data wpływu 30 stycznia 2012 r.) uzupełnionym pismem z dnia 6 kwietnia 2012 r. (data wpływu 11 kwietnia 2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego od zakupu bankowozów – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 30 stycznia 2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego od zakupu bankowozów. Przedmiotowy wniosek został uzupełniony pismem z dnia 6 kwietnia 2012 r. (data wpływu 11 kwietnia 2012 r.) o doprecyzowanie opisu zdarzenia przyszłego.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca zwraca się z uprzejmą prośbą o wydanie pisemnej interpretacji dotyczącej możliwości skorzystania z odpisu z VAT od samochodów, tzw. bankowozów. Poniżej przedstawia on charakterystykę działalności firmy, oraz dlaczego ubiega się o zaliczenie jego samochodów do odpisu podatku VAT.

Firma Zainteresowanego, o profilu agencji pracy, zajmuje się pośrednictwem pracy na terenie Polski i Europy. Jako pracodawca dostarczający jego klientom blisko X osób, często ma on do czynienia z transportem pieniędzy, akt osobowych, czeków bankowych. Zdarza się zwłaszcza za granicą, że jego pracownicy nie posiadają kont bankowych (a nie może on ich zmusić do zakładania takich kont). Wówczas są oni zmuszeni wypłacać wynagrodzenia gotówką w miejscu gdzie pracują, co wiąże się z dużym ryzykiem przewożonych bez zabezpieczeń pieniędzy. Z drugiej strony często zdarza się, że Wnioskodawca przewozi poufne dokumenty dotyczące kontaktów, akta osób zatrudnionych w celu podpisania ich przez pracowników na miejscu pracy. Najczęściej takie sytuacje występują u jego zagranicznych partnerów, ponieważ nie ma innej możliwości przedłużania umów z pracownikami. Z uwagi na powyższe informacje, uważa on, że samochód wyposażony w sejf oraz monitoring GPS jest niezbędny do prowadzenia jego działalności.

W uzupełnieniu do wniosku Zainteresowany wskazał, że:

1. Jest on zarejestrowanym, czynnym podatnikiem podatku od towaru i usług.
2. Przedmiotowe samochody będą służyły czynnościom uprawniającym do odliczenia podatku naliczonego.
3. Zakup samochodów będzie udokumentowany fakturą.
4. Samochody będą pojazdami wymienionymi w art. 3 ust. 2 pkt 5 obowiązującej od dnia 1 stycznia 2011 r. (z pewnymi wyjątkami) ustawy z dnia 16 grudnia 2011 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz o transporcie drogowym.
5. Samochody będą spełniały definicję bankowozu zgodnie z § 1 pkt 15 rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 7 września 2010 r.
6. Samochody będą spełniały wymagania techniczne dotyczące bankowozów w myśl § 10 ust. 1 ww. rozporządzenia.
7. Przedmiotowe samochody wykorzystywane będą w działalności gospodarczej Wnioskodawcy wyłącznie na jego potrzeby.
   
   

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy firma Zainteresowanego o takim profilu działalności może skorzystać z odliczenia podatku VAT od zakupionych samochodów, bankowozów...

Zdaniem Wnioskodawcy, biorąc pod uwagę specyfikę działalności firmy i duże ryzyko związane z przewożeniem pieniędzy dla jego pracowników oraz innych dokumentów pracowniczych sądzi on, że zastosowanie odliczenia podatku VAT od aut przystosowanych jako bankowóz jest w jego wypadku uzasadnione.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054), zwanej dalej ustawą, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Na mocy art. 15 ust. 2 ustawy, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Art. 86 ust. 1 ustawy określa, że podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

W myśl art. 86 ust. 2 pkt 1 ustawy, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku określonych w fakturach otrzymanych przez podatnika:

1. z tytułu nabycia towarów i usług,
2. potwierdzających dokonanie przedpłaty (zaliczki, zadatku, raty), jeżeli wiązały się one z powstaniem obowiązku podatkowego,
3. od komitenta z tytułu dostawy towarów będącej przedmiotem umowy komisu

– z uwzględnieniem rabatów określonych w art. 29 ust. 4.

Ustawodawca stworzył podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego, pod warunkiem spełnienia przez niego zarówno tzw. przesłanek pozytywnych, m.in. tego że zakupy są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy.

I tak, art. 88 ust. 4 ustawy stanowi, że obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się również do podatników, którzy nie są zarejestrowani jako podatnicy VAT czynni, zgodnie z art. 96, z wyłączeniem przypadków, o których mowa w art. 86 ust. 20.

Zatem, stosownie do cyt. art. 86 ust. 1 ustawy, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostają spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych. Warunkiem umożliwiającym podatnikowi skorzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego jest związek zakupów z wykonywanymi czynnościami opodatkowanymi.

Przedstawiona wyżej zasada wyklucza zatem możliwość dokonania odliczenia podatku naliczonego przez podmiot niebędący czynnym zarejestrowanym podatnikiem podatku VAT, jak również odliczenia podatku naliczonego związanego z towarami i usługami, które nie są wykorzystywane do czynności opodatkowanych.

Jednak w oparciu o art. 86 ust. 8 pkt 1 ustawy, podatnik ma również prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, o której mowa w ust. 2, jeżeli importowane lub nabyte towary i usługi dotyczą dostawy towarów lub świadczenia usług przez podatnika poza terytorium kraju, jeżeli kwoty te mogłyby być odliczone, gdyby czynności te były wykonywane na terytorium kraju, a podatnik posiada dokumenty, z których wynika związek odliczonego podatku z tymi czynnościami.

Na mocy art. 1 pkt 11 lit. b, pkt 12 i pkt 14 ustawy z dnia 16 grudnia 2010 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz ustawy o transporcie drogowym (Dz. U. Nr 247, poz. 1652 ze zm.), zwanej dalej: „ustawą nowelizującą”, z dniem 1 stycznia 2011 r. zostały uchylone przepisy art. 86 ust. 3-7a ustawy.

Natomiast dodano do ustawy m.in. przepis art. 86a ust. 1-10 ustawy, w którym określono zasady odliczenia podatku naliczonego związanego z nabyciem samochodów osobowych oraz innych pojazdów samochodowych o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony.

Stosownie do art. 9 pkt 2 ustawy nowelizującej, dodany przepis art. 86a ust. 1-10 wchodzi on w życie z dniem 1 stycznia 2013 r.

Natomiast, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2012 r., kwestie dotyczące odliczenia podatku od towarów i usług związanego z nabyciem samochodów osobowych oraz innych pojazdów samochodowych, reguluje odpowiednio przepis art. 3 ustawy nowelizującej.

Zgodnie z brzmieniem art. 3 ust. 1 ustawy nowelizującej, w okresie od dnia wejścia w życie niniejszej ustawy (tj. od dnia 1 stycznia 2011 r.) do dnia 31 grudnia 2012 r., w przypadku nabycia samochodów osobowych oraz innych pojazdów samochodowych o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony, kwotę podatku naliczonego, o której mowa w art. 86 ust. 2 ustawy zmienianej w art. 1 (tj. ustawy o podatku od towarów i usług), stanowi 60% kwoty podatku określonej w fakturze lub kwoty podatku należnego z tytułu wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów lub kwoty podatku należnego od dostawy towarów, dla której podatnikiem jest ich nabywca – nie więcej jednak niż 6.000 zł, z zastrzeżeniem ust. 2.

Z kolei ust. 2 ww. przepisu stanowi, iż przepis ust. 1 nie dotyczy:

1. pojazdów samochodowych mających jeden rząd siedzeń, który oddzielony jest od części przeznaczonej do przewozu ładunków ścianą lub trwałą przegrodą, klasyfikowanych na podstawie przepisów prawa o ruchu drogowym do podrodzaju: wielozadaniowy, van;
2. pojazdów samochodowych mających więcej niż jeden rząd siedzeń, które oddzielone są od części przeznaczonej do przewozu ładunków ścianą lub trwałą przegrodą i u których długość części przeznaczonej do przewozu ładunków, mierzona po podłodze od najdalej wysuniętego punktu podłogi pozwalającego postawić pionową ścianę lub trwałą przegrodę pomiędzy podłogą a sufitem do tylnej krawędzi podłogi, przekracza 50% długości pojazdu; dla obliczenia proporcji, o której mowa w zdaniu poprzednim, długość pojazdu stanowi odległość pomiędzy dolną krawędzią przedniej szyby pojazdu a tylną krawędzią podłogi części pojazdu przeznaczonej do przewozu ładunków, mierzona w linii poziomej wzdłuż pojazdu pomiędzy dolną krawędzią przedniej szyby pojazdu a punktem wyprowadzonym w pionie od tylnej krawędzi podłogi części pojazdu przeznaczonej do przewozu ładunków;
3. pojazdów samochodowych, które mają otwartą część przeznaczoną do przewozu ładunków;
4. pojazdów samochodowych, które posiadają kabinę kierowcy i nadwozie przeznaczone do przewozu ładunków jako konstrukcyjnie oddzielne elementy pojazdu;
5. pojazdów samochodowych będących pojazdami specjalnymi w rozumieniu przepisów prawa o ruchu drogowym o przeznaczeniach wymienionych w załączniku do niniejszej ustawy;
6. pojazdów samochodowych konstrukcyjnie przeznaczonych do przewozu co najmniej 10 osób łącznie z kierowcą – jeżeli z dokumentów wydanych na podstawie przepisów prawa o ruchu drogowym wynika takie przeznaczenie;
7. przypadków, gdy przedmiotem działalności podatnika jest:
   1. odsprzedaż tych samochodów (pojazdów) lub
   2. oddanie w odpłatne używanie tych samochodów (pojazdów) na podstawie umowy najmu, dzierżawy, leasingu lub innych umów o podobnym charakterze i te samochody (pojazdy) są przez podatnika przeznaczone wyłącznie do wykorzystania na te cele przez okres nie krótszy niż sześć miesięcy.
   
   

Z powyższych regulacji wynika, że obowiązujące od dnia 1 stycznia 2011 r. ograniczenia wynikające z art. 3 ustawy nowelizującej nie mają zastosowania m.in. do pojazdów samochodowych będących pojazdami specjalnymi w rozumieniu przepisów prawa o ruchu drogowym z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 108, poz. 908 ze zm.), o przeznaczeniach wymienionych w załączniku do tej ustawy.

Ww. załącznik zawiera następujący wykaz przeznaczeń pojazdów specjalnych, o których mowa w art. 3 ust. 2 pkt 5:

1. Agregat elektryczny/spawalniczy,
2. Bankowóz,
3. Do prac wiertniczych,
4. Koparka, koparko spycharka,
5. Ładowarka,
6. Do oczyszczania dróg,
7. Podnośnik do prac konserwacyjno-montażowych,
8. Pomoc drogowa,
9. Do zimowego utrzymania dróg,
10. Żuraw samochodowy,
11. Pogrzebowy.
    
    

W objaśnieniu do ww. załącznika wskazano, że wykaz ten dotyczy pojazdów specjalnych, które spełniają warunki i wymagania techniczne określone dla przeznaczeń tych pojazdów, zawartych w odrębnych przepisach.

Na podstawie art. 2 pkt 36 ustawy, przez „pojazd specjalny” należy rozumieć pojazd samochodowy lub przyczepę przeznaczone do wykonywania specjalnej funkcji, która powoduje konieczność dostosowania nadwozia lub posiadania specjalnego wyposażenia; w pojeździe tym mogą być przewożone osoby i rzeczy związane z wykonywaniem tej funkcji.

W świetle § 1 pkt 15 rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 7 września 2010 r. w sprawie wymagań, jakim powinna odpowiadać ochrona wartości pieniężnych przechowywanych i transportowanych przez przedsiębiorców i inne jednostki organizacyjne (Dz. U. Nr 166, poz. 1128) - dalej rozporządzenie - bankowozy to pojazdy samochodowe przeznaczone do transportu wartości pieniężnych, oznaczone w zależności od konstrukcji i zabezpieczenia technicznego jako typy: A, B i C.

Według § 10 ust. 1 rozporządzenia, wymagania techniczne bankowozów określają załączniki do rozporządzenia:

1. załącznik nr 3 - wymagania techniczne dla bankowozu typu A;
2. załącznik nr 4 - wymagania techniczne dla bankowozu typu B;
3. załącznik nr 5 - wymagania techniczne dla bankowozu typu C.
   
   

Według załącznika nr 5 do rozporządzenia („Ogólne wymagania techniczne dla bankowozu typu C”):

1. Bankowóz typu C powinien być wyposażony w:
   1. pojemniki specjalistyczne co najmniej klasy „D” w stojakach umożliwiających mocowanie i wyjmowanie pojemników przez osoby uprawnione albo urządzenia do przechowywania wartości pieniężnych klasy co najmniej 1;
   2. immobiliser spełniający wymagania dyrektywy Rady nr 74/61/EWG z dnia 17 grudnia 1973 r. w sprawie zbliżenia ustawodawstw Państw Członkowskich w zakresie urządzeń zabezpieczających pojazdy silnikowe przed bezprawnym użyciem (Dz. Urz. UE Polskie wydanie specjalne, rozdz. 13, t. 2, str. 49), zwanej dalej „dyrektywą 74/61/EWG”, lub Regulaminu nr 116 Europejskiej Komisji Gospodarczej Organizacji Narodów Zjednoczonych - Jednolite wymagania techniczne dotyczące ochrony pojazdów silnikowych przed bezprawnym użyciem, zwanego dalej „regulaminem nr 116 EKG ONZ”;
   3. modułowy samochodowy system alarmowy spełniający wymagania dyrektywy 74/61/EWG lub regulaminu nr 116 EKG ONZ, posiadający co najmniej następujące właściwości:
      1. funkcję „panika” włączaną i wyłączaną jednym przyciskiem pilota radiowego i dodatkowym wyłącznikiem wewnątrz przedziału osobowego,
      2. rezerwowe zasilanie,
      3. dodatkową syrenę alarmową,
      4. czujniki ochrony wnętrza,
      5. blokadę pracy silnika,
      6. tryb serwisowy,
      7. sygnalizację alarmową wszystkimi światłami kierunkowskazów;
   4. monitorowany z zewnątrz system lokalizacji satelitarnej i system sygnalizacji napadu;
   5. system transmisji alarmu przekazujący co najmniej informacje o:
      1. położeniu i prędkości pojazdu,
      2. otwarciu i zamknięciu drzwi przedziału ładunkowego i osobowego,
      3. stanie alarmowania samochodowego systemu alarmowego,
      4. włączeniu i wyłączeniu silnika pojazdu;
   6. oświetlenie przedziału z pojemnikami.
2. Urządzenia elektroniczne i elektryczne zamontowane w pojeździe powinny spełniać, w zakresie kompatybilności elektromagnetycznej, wymagania dyrektywy Rady nr 72/245/EWG z dnia 20 czerwca 1972 r. w sprawie zbliżenia ustawodawstw Państw Członkowskich odnoszących się do tłumienia zakłóceń radioelektrycznych wywoływanych przez silniki z zapłonem iskrowym stosowane w pojazdach silnikowych Dz. Urz. UE Polskie wydanie specjalne, rozdz. 13, t. 1, str. 226) lub regulaminu nr 10 Europejskiej Komisji Gospodarczej Organizacji Narodów Zjednoczonych - Jednolite przepisy dotyczące homologacji pojazdów w zakresie kompatybilności elektromagnetycznej.
3. Dodatkowa instalacja elektryczna pojazdu (po zabudowie) powinna spełniać wymagania normy PN-S 76021 (rodzaje i zakres badań według punktu 4.1.b tablica 2 kolumna 4 tej normy).
4. W bankowozie typu C nie dopuszcza się stosowania instalacji gazowej.

Z opisu sprawy wynika, ze firma Zainteresowanego, o profilu agencji pracy, zajmuje się pośrednictwem pracy na terenie Polski i Europy. Jest on zarejestrowanym, czynnym podatnikiem podatku od towaru i usług. Jako pracodawca dostarczający jego klientom blisko X osób często ma on do czynienia z transportem pieniędzy, akt osobowych, czeków bankowych. Zdarza się to zwłaszcza za granicą, że jego pracownicy nie posiadają kont bankowych (a nie może on ich zmusić do zakładania takich kont), wówczas są oni zmuszeni wypłacać wynagrodzenia gotówką w miejscu gdzie pracują, co wiąże się z dużym ryzykiem przewożonych bez zabezpieczeń pieniędzy. Z drugiej strony często zdarza się, że Wnioskodawca przewozi poufne dokumenty dotyczące kontaktów, akta osób zatrudnionych w celu podpisania ich przez pracowników na miejscu pracy. Najczęściej takie sytuacje występują u jego zagranicznych partnerów, ponieważ nie ma innej możliwości przedłużania umów z pracownikami. Samochód wyposażony w sejf oraz monitoring GPS jest niezbędny do prowadzenia jego działalności. Przedmiotowe samochody będą służyły czynnościom uprawniającym do odliczenia podatku naliczonego. Zakup samochodów będzie udokumentowany fakturą. Samochody będą pojazdami wymienionymi w art. 3 ust. 2 pkt 5 obowiązującej od dnia 1 stycznia 2011 r. (z pewnymi wyjątkami) ustawy z dnia 16 grudnia 2011 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz o transporcie drogowym. Samochody będą spełniały definicję bankowozu zgodnie z § 1 pkt 15 rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 7 września 2010 r. oraz będą spełniały wymagania techniczne dotyczące bankowozów w myśl § 10 ust. 1 ww. rozporządzenia. Przedmiotowe samochody wykorzystywane będą w działalności gospodarczej Zainteresowanego wyłącznie na jego potrzeby.

Mając na uwadze przedstawione zdarzenie przyszłe oraz powołane uregulowania stwierdzić należy, że w związku z zakupem przedmiotowych samochodów – bankowozów, kwotę podatku naliczonego stanowić będzie 60% kwoty podatku określonej w otrzymanej przez Zainteresowanego danej fakturze, nie więcej jednak niż 6.000 zł. Należy wskazać, iż w przedmiotowej sprawie by kwoty podatku naliczonego stanowiły 100% kwoty podatku określonej w danej fakturze, pojazdy te winny służyć działalności Wnioskodawcy i to takiej, w której ich wykorzystywanie byłoby konieczne. Tytułem przykładu można wskazać wykorzystywanie bankowozu do świadczenia usług przewozu utargu na rzecz podmiotów trzecich. Nie jest natomiast – w ocenie tut. Organu – taką działalnością prowadzenie przez Zainteresowanego firmy o profilu agencji pracy, zajmującej się pośrednictwem pracy na terenie Polski i Europy, z którą wiąże się, wykorzystywany wyłącznie na potrzeby własnej działalności, transport: pieniędzy (wynagrodzenia dla pracowników), poufnych dokumentów dotyczących kontaktów, akt osobowych osób zatrudnionych, czeków bankowych.

Reasumując, zgodzić się należy ze stanowiskiem Wnioskodawcy, że będzie mu przysługiwało prawo do odliczenia podatku VAT od zakupionych samochodów, bankowozów. Jednakże tut. Organ pragnie wskazać, iż kwotę podatku jaką będzie on mógł odliczyć będzie 60% kwoty podatku określonej w otrzymanej przez Zainteresowanego danej fakturze, nie więcej jednak niż 6.000 zł.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.