Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPB3/423-313/13-4/AO
z 11 października 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, reprezentowanej przez pełnomocnika, przedstawione we wniosku z 1 lipca 2013 r. (data wpływu 3 lipca 2013 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 3 lipca 2013 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów. Wniosek został uzupełniony pismem z 23 września 2013 r. (data wpływu 24 września 2013 r.) o informacje doprecyzowujące stan faktyczny.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca X zajmuje się między innymi sprzedażą maszyn i urządzeń dla serwisów oponiarskich. W dniu 13 lutego 2006 r., złożono zamówienie do firmy włoskiej Y (Sprzedający), w wyniku czego X (Kupujący) nabył od Sprzedającego podnośnik (…) za cenę 7.100,00 EURO, co zostało potwierdzone fakturą nr (…) z dnia 16 lutego 2006 r. W związku z wadami podnośnika, Kupujący w dniu 17 kwietnia 2007 r. zgłosił Sprzedającemu reklamację. Kupujący odesłał wadliwy podnośnik Sprzedającemu. W dniu 28 stycznia 2010 r. Kupujący potwierdził, iż podnośnik znajduje się w jego posiadaniu. Od tego momentu Sprzedający zaczął unikać kontaktów i zwlekał z zajęciem stanowiska w sprawie rozstrzygnięcia reklamacji. 22 maja 2013 r. zostało wysłane ostateczne wezwanie do Sprzedającego o zwrot podnośnika. Jednak poczta wróciła w dniu 7 czerwca 2013 r. z adnotacją, że adres Sprzedającego jest nieznany.

Jednocześnie Kupujący zwrócił się do kancelarii prawnej z zapytaniem o szanse w dochodzeniu roszczeń przeciwko Sprzedającemu. W dniu 27 maja 2013 r. Kancelaria wydała opinię. We wnioskach końcowych napisano: „(…) wynik ewentualnego postępowania sądowego jest wysoce niepewny, natomiast ewentualne koszty związane z prawdopodobnie długotrwałym postępowaniem sądowym, w tym zatrudnieniem włoskiej kancelarii, będą z pewnością znaczące. Co więcej, nie ma żadnej pewności, że Sprzedający nadal znajduje się w posiadaniu podnośnika, a co za tym idzie, że jego odzyskanie jest faktycznie jeszcze możliwe (nie wiadomo też, w jakim znajduje się on stanie i jaka jest w związku z tym jego aktualna wartość rynkowa)”.

Podobnie w odniesieniu do egzekucji ewentualnych roszczeń odszkodowawczych – nie ma żadnej pewności co do tego, czy Sprzedający posiada jakikolwiek majątek, do którego może być skierowana egzekucja (ustalenie tego wymagałoby zapewne uzyskania opinii wywiadowni gospodarczej na terenie Włoch i poniesienia związanych z tym dodatkowych kosztów).

Zważywszy na szereg trudności i ryzyk natury prawnej, dowodowej i faktycznej, wysoce niepewny wynik sprawy i duże koszty związane z jej prowadzeniem, w opinii Spółki dochodzenie przez Kupującego od Sprzedającego na drodze sądowej zwrotu podnośnika lub odszkodowania jest z ekonomicznego punktu widzenia niecelowe. W związku z powyższym, wartość podnośnika zostanie ujęta w ciężar kosztów uzyskania przychodów 2013 roku.

Wnioskodawca pismem z 23 września 2013 r. uzupełnił stan faktyczny o poniższe informacje:

1. Spółka nabywała towary handlowe od kontrahenta od 2006 roku i współpraca z nim zawsze układała się pomyślnie, do czasu zamówienia wadliwego podnośnika, Spółka nie zgłaszała żadnych uwag w związku z realizacją zamówień. Ponadto firma Yl była rekomendowana przez Z, której Spółka jest wyłącznym przedstawicielem w Polsce. Z kontrahentem tym Spółka nie podpisywała umów regulujących warunki nabycia towarów, towary nabywane były na podstawie zamówienia wysyłanego do kontrahenta. Spółka ubezpiecza swój majątek, w tym towary. Jednak takiego zdarzenia (nie oddanie towaru przez Sprzedawcę) polisa nie obejmuje.
2. Jako dowód dokumentujący poniesioną przez Spółkę stratę spółka może przedstawić zestawienie zapisów na koncie księgowym, na którym widnieje potwierdzenia zapłaty za towar (załącznik nr 1 – wyciąg z konta księgowego). Spółka pokryła także koszty transportu zwracanego podnośnika do sprzedawcy. Niestety ani kosztów podnośnika ani kosztów jego transportu, mimo jego zwrotu, Spółce nigdy nie zwrócono, Ponadto, Spółka pragnie przedstawić potwierdzenie z firmy transportowej, iż dany podnośnik został, z powodu jego wad, zwrócony do sprzedawcy (załącznik nr 2 – potwierdzenie z firmy transportowej). Spółka pragnie przedstawić także korespondencję mailową z kontrahentem (opisaną jako załącznik nr 3), w której Spółka, dopytuje, kiedy otrzyma sprawny podnośnik, na który oczekuje jej nowy klient. Z powyższego wynika także próba osiągnięcia przychodu.
3. Spółka podjęła różne działania w celu odzyskania przedmiotowego podnośnika. W latach 2007-2013 prowadzone były liczne rozmowy telefoniczne, mailowe, a także rozmowy podczas spotkań osobistych. W początkowej fazie rozmów Sprzedawca podnośnika obiecywał Spółce zwrot niewadliwego podnośnika. Następnie, przy braku zwrotu właściwego podnośnika, obiecywał wystawienie faktury korygującej na jego wartość (załącznik nr 4). Niestety, faktury korygującej Spółka również nie otrzymała. Kontrahent obiecał także Spółce udzielenie 10% rabatu na każde następne złożone zamówienie rekompensując tym samym niezwrócony podnośnik (załącznik nr 5). Rabatu tego Spółce również nie udzielono. Ponieważ Spółka w żaden sposób nie otrzymała rekompensaty za zwrócony towar, wysłała w 2013 roku ostateczne wezwanie o zwrot podnośnika, z zamiarem dochodzenia roszczenia przed sądem. Niestety została poinformowana przez prawników, iż koszty dochodzenia roszczenia od spółki mającej siedzibę we Włoszech mogą być bardzo wysokie.
4. Spółka zebrała informacje od prawników, iż dochodzenie roszczeń od podmiotu zagranicznego jest wysokie. W takich sprawach jak powszechnie wiadomo nie zawsze łatwo jest także znaleźć kancelarię prawną gotową podjąć się takiej sprawy. W sprawach takich niezbędna jest właściwa analiza roszczenia, ponieważ pozwala ocenić jego charakter, to zaś z kolei pozwala odpowiedzieć na pytanie o właściwość sądu jaki powinien rozpoznawać spór (polski, czy obcy). Szczegółowa analiza i ewentualny wybór zagranicznej kancelarii prawnej bezsprzecznie wiąże się z wysokimi kosztami. Poza tym Spółce udało się uzyskać wypis z włoskiej Izby Handlu, Przemysłu, Rzemiosła i Rolnictwa w Chieti (załącznik nr 6), z którego wynika, iż kontrahent spółki jest w stanie likwidacji. Ta informacja dodatkowo przyczyniła się do rezygnacji z dochodzenia roszczenia na drodze sądowej, gdyż prawdopodobnie dochodzenie roszczeń od spółki będącej w likwidacji byłoby trudniejsze, a być może niemożliwe. Koszt dochodzenia swoich roszczeń przez Spółkę korzystającą z kancelarii prawnej we Włoszech, której stawki za godzinę wynoszą około 400 EURO na pewno przekroczyłby wartość przedmiotu roszczenia (co najmniej kilka godzin poświęconych na napisanie wniosku do sądu, kilka godzin przeznaczonych na reprezentację Spółki przed Sądem, kilka na prowadzoną korespondencję).
   
   

Jak więc wynika z przedstawionych faktów, od momentu zwrotu podnośnika Sprzedawcy do momentu wysłania ostatecznego wezwania o jego zwrot Spółka podjęła wiele prób w celu uniknięcia czy zrekompensowania poniesionej straty. Oprócz nasilonej korespondencji mailowej w 2010/2011 roku, Spółka próbowała wcześniej i później dochodzić roszczeń wielokrotnie rozmawiając z kontrahentem osobiście, jak i drogą telefoniczną.

Spółka również zwraca uwagę na popełnienie oczywistej pomyłki pisarskiej. Mianowicie w zdaniu „W dniu 28.01.2010 roku Kupujący potwierdził, iż podnośnik znajduje się w jego posiadaniu” oczywistym jest, że to Sprzedający potwierdził posiadanie podnośnika.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy spisana w 2013 r. w ciężar kosztów wartość podnośnika stanowi koszt uzyskania przychodów dla Kupującego?

Zdaniem Wnioskodawcy, spisanie w ciężar kosztów wartości podnośnika stanowi w 2013 r. koszt uzyskania przychodów dla Kupującego. Zgodnie z art. 15 ust. 1, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Koszty poniesione w walutach obcych przelicza się na złote według kursu średniego ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień poniesienia kosztu. Zakup, jak również przekazanie przedmiotowego podnośnika w celu naprawy, spełnia przesłanki powyższego przepisu. Podnośnik został zakupiony w celu dalszej sprzedaży, jako towar handlowy, jednak ze względu na ujawnione wady został odesłany do sprzedającego w celu usunięcia usterki. Tylko pełnowartościowy towar mógł być przedmiotem sprzedaży, dlatego odesłanie podnośnika do sprzedawcy w celu dokonania naprawy pozostaje w ścisłym związku z definicją kosztu uzyskania przychodu. Przyjmuje się, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związanie z prowadzoną działalnością których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów. Zatem, aby dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów podatkowych należy ocenić jego związek z prowadzoną działalnością gospodarczą oraz możliwość osiągnięcia przychodów. Konstrukcja przepisu dotyczącego kosztów uzyskania przychodów daje podatnikowi możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich kosztów (niewymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych), pod warunkiem, że wykaże ich bezpośredni bądź pośredni związek z prowadzoną działalnością, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu. Celem działania podatnika, polegającego na odesłaniu towaru do naprawy spowodowane było chęcią osiągnięcia przychodu w przyszłości. Ponieważ, jak już wspomniano w części F odzyskanie podnośnika jest wysoce niepewne, a duże koszty związane z prowadzeniem sprawy sądowej w celu odzyskania podnośnika lub uzyskaniu odszkodowania przez Kupującego od Sprzedającego byłyby prawodopodobnie bardzo wysokie a ich poniesienie ekonomicznie nieuzasadnione, Spółka uważa, że na podstawie uzasadnionych argumentów może spisać wartość towaru w koszty podatkowe. W związku z powyższym, wartość podnośnika zostanie ujęta w ciężar kosztów uzyskania przychodów 2013 roku.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

O możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków ponoszonych przez podatników podatku dochodowego od osób prawnych stanowią przepisy art. 15 i art. 16 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 ze zm.).

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 (…).

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodów lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania.

Innymi słowy, oznacza to, że dla kwalifikacji prawnej danego kosztu istotne znaczenie ma cel, w jakim został poniesiony. Wydatek zostanie uznany za koszt uzyskania przychodów, jeżeli pomiędzy jego poniesieniem a powstaniem, zwiększeniem bądź też możliwością powstania przychodu istnieje związek przyczynowy.

Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki, po wyłączeniu wydatków enumeratywnie wymienionych w przywołanym art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, stanowić mogą koszt uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo- skutkowym z osiąganymi przychodami. Właściwa i zgodna z treścią ustawowej regulacji kwalifikacja kosztów uzyskania przychodów powinna brać pod uwagę:

• przeznaczenie wydatku (jego celowość, zasadność dla funkcjonowania podmiotu) oraz
• potencjalną możliwość (analizowaną w dacie poniesienia wydatku na podstawie obiektywnych przesłanek) przyczynienia się danego wydatku do osiągnięcia przychodu.
  
  

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
• został właściwie udokumentowany,
• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
  
  

W tym miejscu należy zauważyć, że ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych, począwszy od 1 stycznia 2001 r. nie zajmuje się expressis verbis stratami w środkach obrotowych podatnika. Do 31 grudnia 2000 r. obowiązywał przepis art. 16 ust. 1 pkt 5 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, który stanowił, że nie uważa się za koszty uzyskania przychodów strat w środkach obrotowych lub w środkach trwałych oraz wartościach niematerialnych i prawnych w części pokrytej odpisami amortyzacyjnymi; przy ustalaniu straty nie uwzględnia się otrzymanych odszkodowań. Od 1 stycznia 2001 r. przepis ten stanowi, że nie uważa się za koszty uzyskania przychodów strat w środkach trwałych oraz wartościach niematerialnych i prawnych w części pokrytej sumą odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1.

Mając na uwadze powyższe wskazać należy, że ustawodawca – co do zasady – dopuszcza możliwość zaliczenia strat związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą w poczet kosztów uzyskania przychodów, pod warunkiem spełnienia przesłanek wynikających z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Niemniej zaznaczyć należy, że każde tego rodzaju zdarzenie należy rozpatrywać i oceniać indywidualnie, jako konkretny przypadek z uwzględnieniem całokształtu okoliczności faktycznych danej sprawy.

Oczywistym jest, że strata rozumiana jako uszczerbek, szkoda, ubytek, nie jest wydatkiem „poniesionym w celu osiągnięcia przychodu”, bo nie jest ani wydatkiem podatnika, ani co do zasady nie wiąże się z jakiegokolwiek rodzaju korzyścią podatnika. Przeciwnie, wiąże się z obniżeniem spodziewanych korzyści. Jednakże nie sposób zauważyć, że prowadzenie jakiejkolwiek działalności gospodarczej związane jest z ryzykiem powstawania strat zarówno w środkach obrotowych, jak i trwałych. Pewnego rodzaju straty są trudne albo nawet niemożliwe do uniknięcia, np. ubytki naturalne w procesie produkcji. Nie są więc one celem działalności gospodarczej podatnika, ale jej ubocznym składnikiem, niechcianym, lecz w pewnym zakresie niemożliwym do uniknięcia.

A zatem kosztem podatkowym może być tylko taka strata, która jest następstwem zdarzeń (w postaci działania lub zaniechania) niezależnych od woli podatnika. Niektóre rodzaje strat mogą więc nie stanowić kosztów uzyskania przychodu z uwagi na okoliczności powstania strat i ich udokumentowania oraz istnienie winy podatnika lub jego pracowników w procesie ich powstawania (straty powstałe z winy podatnika, tj. w wyniku niedbalstwa lub naruszenia przepisów np. przeciwpożarowych, albo braku nadzoru nad pracownikami, lub te których poniesienie nie zostało właściwie udokumentowane).

Tak więc w niektórych przypadkach, strata powstała na skutek zdarzeń nieprzewidywalnych, nie do uniknięcia przez racjonalnie działający podmiot, może stanowić koszt uzyskania przychodów. Jednakże musi być to strata rzeczywista i prawidłowo udokumentowana. Ponadto istotnym warunkiem jest, aby strata nie powstała z winy podatnika, jako wynik jego niedbalstwa lub naruszenia przepisów albo braku nadzoru nad pracownikiem.

Zatem, zaliczenie strat w środkach obrotowych do kosztów uzyskania przychodów powinno być każdorazowo oceniane w aspekcie:

• całokształtu prowadzonej przez podatnika działalności,
• okoliczności, które spowodowały powstanie straty,
• udokumentowania straty,
• podjętych przez podatnika działań zabezpieczających.
  
  

Z okoliczności przedstawionych we wniosku wynika, że Wnioskodawca zajmuje się między innymi sprzedażą maszyn i urządzeń dla serwisów oponiarskich. W dniu 13 lutego 2006 r., Spółka złożyła zamówienie do firmy włoskiej, w wyniku czego nabyła podnośnik co zostało potwierdzone fakturą z dnia 16 lutego 2006 r.

Reklamacja w związku z wadami podnośnika została zgłoszona 17 kwietnia 2007 r. Wadliwy podnośnik został odesłany do sprzedającego, natomiast potwierdzenie jego dostarczenia Wnioskodawca uzyskał dopiero 28 stycznia 2010 r. Ponadto, dopiero 22 maja 2013 r. Spółka podjęła wstępne czynności prawne mające na celu realizację roszczenia windykacyjnego o zwrot podnośnika (ostateczne wezwanie o zwrot podnośnika).

Zdaniem tut. Organu, w przedstawionym stanie faktycznym Wnioskodawca nie wykazał, że podjął wszelkie niezbędne działania zabezpieczające przed powstaniem straty w środkach obrotowych, tj. że dochował należytej staranności w celu zapobieżenia tejże stracie, a jak zaznaczono powyżej – kosztem podatkowym może być tylko taka strata, która jest następstwem zdarzeń (w postaci działania lub zaniechania) niezależnych od woli podatnika.

Podkreślić równocześnie należy, że uczestniczące w obrocie gospodarczym podmioty prowadzące działalność gospodarczą na własne ryzyko, nie mogą wynikających z niego konsekwencji „przerzucać” na Skarb Państwa. Ciężar właściwego zabezpieczenia środków obrotowych spoczywa na przedsiębiorcy, a samo przywłaszczenie środka obrotowego przez włoskiego kontrahenta, nie uprawnia do zaliczenia powstałej straty z tego tytułu do kosztów uzyskania przychodów.

W ocenie tut. Organu, o dochowaniu przez Spółkę należytej staranności w celu uniknięcia straty nie mogą świadczyć liczne rozmowy telefoniczne, mailowe, a także rozmowy podczas spotkań osobistych.

Na uwzględnienie nie zasługuje również argumentacja Wnioskodawcy, że Spółka nabywała towary handlowe od włoskiego kontrahenta od 2006 roku i współpraca z nim zawsze układała się pomyślnie oraz, że firma ta była rekomendowana przez zagraniczną spółkę, której Wnioskodawca jest wyłącznym przedstawicielem w Polsce, skoro po zaledwie rocznej współpracy wystąpiły problemy z naprawą wadliwego podnośnika.

Spółka w celu zachowania należytej staranności powinna podpisać z włoskim kontrahentem umowę zawierającą regulacje zabezpieczające interesy Spółki w przypadku stwierdzenia wadliwości nabytego towaru, regulacje dotyczące warunków reklamacji, itd.

W kontekście powyższego stwierdzić należy, że dochowanie należytej staranności to podjęcie wszelkich niezbędnych działań w celu uniknięcia straty zwłaszcza jeśli się zważy, że w analizowanej sytuacji od momentu powiadomienia kontrahenta o wadliwości podnośnika do ostatecznego wezwania go do zwrotu podnośnika minęło ponad 6 lat. Sam fakt tak długiego okresu świadczy o tym, że Spółka nie zachowała należytej staranności w celu odzyskania przedmiotowego podnośnika.

Mając na uwadze powyższe należy stwierdzić, że wartość przedmiotowego podnośnika, jako strata w środkach obrotowych Spółki, nie może stanowić kosztu uzyskania przychodów w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Ponadto nadmienić należy, że jednoznaczne przesądzenie o charakterze ww. kosztów może nastąpić w wyniku postępowania dowodowego. Tut. Organ nie jest uprawniony do dokonania takich ustaleń w ramach postępowania w przedmiocie wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej. Organ jest bowiem związany wyłącznie opisem stanu faktycznego przedstawionym przez Wnioskodawcę i jego stanowiskiem w sprawie. Z tego też względu, niniejsza interpretacja ogranicza się do wykładni przepisu art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych i wskazania elementów faktycznych, które są istotne dla kwalifikacji przedmiotowych kosztów.

W tym miejscu należy podkreślić, że tut. Organ, działając w imieniu Ministra Finansów, zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej upoważniony jest wyłącznie do wydawania pisemnych interpretacji przepisów prawa podatkowego. Oznacza to, że tut. Organ nie posiada kompetencji organów podatkowych do sprawdzenia prawidłowości postępowania podatników. Zgodnie z zasadą samoopodatkowania, obowiązującą w polskim systemie podatkowym, to na podatniku spoczywa obowiązek dokonania oceny własnej sytuacji prawnopodatkowej, a po jej dokonaniu – zachowania się zgodnie z przepisami prawa podatkowego, a prawidłowość takiego postępowania podlega weryfikacji przez stosowne organy podatkowe lub organy kontroli skarbowej.

Organ wydający interpretację przepisów prawa podatkowego nie może prowadzić postępowania ani podejmować rozstrzygnięć zastrzeżonych dla innego trybu orzekania, w tym w postępowaniu kontrolnym, czy podatkowym, prowadzonym w oparciu o konkretną dokumentację.

Końcowo, tut. Organ pragnie wskazać, że dokumenty dołączone przez Spółkę do wniosku nie podlegały analizie i weryfikacji w ramach postępowania o wydanie pisemnej interpretacji indywidualnej.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.