INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 1 lipca 2013 r. (data wpływu do Izby Skarbowej w Warszawie 5 lipca 2013 r.) oraz w piśmie z dnia 13 września 2013 r. (data nadania 16 września 2013 r., data wpływu 18 września 2013 r.) uzupełniającym braki formalne na wezwanie z dnia 9 września 2013 r. IPPB4/415-451/13-2/JK2 (data nadania 9 września 2013 r., data doręczenia 11 września 2013 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych opłacania przez pracodawcę polisy ubezpieczeniowej pracownikom i osobom wykonujących zadania na podstawie umowy zlecenia i umowy o dzieło oddelegowanych na czas trwania podróży służbowej :

• odnośnie skutków podatkowych pokrycia przez Wnioskodawcę kosztu polisy ubezpieczeniowej obejmującej koszty leczenia – jest prawidłowe,
  
  

• odnośnie skutków podatkowych pokrycia przez Wnioskodawcę kosztu polisy ubezpieczeniowej obejmującej ubezpieczenie od następstw nieszczęśliwych wypadków – jest nieprawidłowe.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 5 lipca 2013 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych opłacania przez pracodawcę polisy ubezpieczeniowej pracownikom i osobom wykonujących zadania na podstawie umowy zlecenia i umowy o dzieło oddelegowanych na czas trwania podróży służbowej oraz korespondentom wysyłanym na placówki korespondenckie poza granice RP.

Z uwagi na braki formalne, pismem Nr IPPB4/415-451/13-2/JK2 z dnia 9 września 2013 r. (data nadania 9 września 2013 r., data doręczenia 25 lipca 2013 r.) tut. Organ wezwał Wnioskodawcę poprzez wskazanie jakiego okresu podatkowego dotyczy zapytanie oraz doprecyzowanie zdarzenia przyszłego.

Pismem z dnia 13 września 2013 r. (data nadania 16 września 2013 r., data wpływu 18 września 2013 r.) Wnioskodawca uzupełnił wniosek w terminie.

W przedmiotowym wniosku zostały przedstawione następujące stany faktyczne.

1. W ramach prowadzonej działalności Spółka (Wnioskodawca) ubezpiecza pracowników i współpracowników (osoby wykonujące na rzecz Spółki zadania na podstawie umowy o dzieło, zlecenia), którzy są przez Spółkę, w ramach jej działalności delegowani do odbycia zagranicznych podróży służbowych. Spółka zawiera raz na dwa lata umowę z Ubezpieczycielem, na okres 24 miesięcy. Składka ubezpieczeniowa jest przez Spółkę płatna zaliczkowo ubezpieczycielowi w oparciu o średnioroczną ilość osobodni podlegających ochronie ubezpieczeniowej i jest rozliczana po 12 miesiącach obowiązywania umowy według faktycznej liczby wykorzystanych osobodni ochrony ubezpieczeniowej. Zawierając umowę ubezpieczenia Spółka nie wie kto z pracowników/współpracowników zostanie delegowany, dlatego umowa z ubezpieczycielem zawierana jest na osobodni, a nie imiennie na konkretnych pracowników czy współpracowników, bo nie jest możliwe przewidzenie kto przez Spółkę będzie delegowany do odbycia zagranicznej podróży służbowej.
2. W ramach prowadzonej działalności gospodarczej Spółka prowadzi placówki korespondenckie poza granicami RP, na które deleguje pracowników na okresy dłuższe, przekraczające w wielu przypadkach okres kilku lat. Ubezpieczenie korespondentów Spółki jest ubezpieczeniem stałym, na 365 dni w roku i określone jest w umowie z ubezpieczycielem imiennie dla każdego z korespondentów. Spółka zawiera raz na dwa lata umowę z ubezpieczycielem, na okres 24 miesięcy. W wypadku odwołania korespondenta z placówki korespondenckiej, traci on ubezpieczenie, a powołany na jego miejsce następny korespondent, na mocy aneksu do umowy z Ubezpieczycielem nabywa imienne ubezpieczenie na okres delegowania na placówkę zagraniczną Spółki.
   
   

W obu stanach faktycznych beneficjentami kwot ubezpieczenia zarówno w przypadku ubezpieczenia kosztów leczenia, jak i następstw nieszczęśliwych wypadków są delegowani w podróż służbową przez Spółkę pracownicy i współpracownicy oraz wysyłani na placówkę zagraniczną korespondenci.

W uzupełnieniu z dnia 13 września 2013 r. (data wpływu 18 września 2013 r.) Wnioskodawca wskazał, że zapytanie dotyczy kolejnych miesięcy 2013 roku. W złożonym ORD-IN chodzi o grupę osób zatrudnionych na umowę o pracę (korespondenci) oraz osoby nie zatrudnione na umowę o pracę, a wykonujące dane czynności na podstawie umów zleceń i umów o dzieło. Korespondenci są skierowani do pracy za granicą, nie jest to podróż służbowa w rozumieniu Kodeksu pracy. Osoby wykonujące umowy zlecenia i o dzieło nie zaliczają do kosztów uzyskania przychodu, koszty ubezpieczenia zostały poniesione w celu realizacji zadań organizacji działającej na podstawie przepisów odrębnych ustaw. Przesłanki z wymienionego przepisu art. 21 ust. 13 zostały spełnione. Wnioskodawca pokrywając koszty ubezpieczenia ma na celu ochronę swoich interesów, jako zabezpieczenie przed ewentualnymi, nieprzewidzianymi wydatkami, związanymi i ze zwrotem kosztów leczenia za granicą.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

1. Czy w wypadku gdy Spółka wysyła pracownika lub współpracownika w celu wykonywania powierzonych mu zadań w zagraniczną podróż służbową, a tym samym zgodnie z umową ubezpieczenia zawartą między Spółką a Ubezpieczycielem, pracownik podczas zagranicznej podróży służbowej jest ubezpieczony - kwota ubezpieczenia (w tym wypadku kwota odpowiadająca ilości osobodni w których pracownik odbywał zagraniczna podróż służbową) stanowi dla pracownika przychód w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych...
2. Czy w wypadku gdy Spółka deleguje pracowników na placówkę korespondencką na okresy dłuższe, przekraczające w wielu przypadkach okres kilku lat i zgodnie z zawartą przez Spółkę umową z Ubezpieczycielem pracownik podczas pobytu na placówce jest ubezpieczony (w umowie z Ubezpieczycielem kwota ubezpieczenia jest za 365 dni w roku i jest przypisana imiennie do pracownika delegowanego na placówkę korespondencką) - kwota ubezpieczenia stanowi dla pracownika przychód w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych...
   
   

Przedmiotem niniejszej interpretacji indywidualnej są zagadnienia dotyczące skutków podatkowych opłacania przez pracodawcę polisy ubezpieczeniowej pracownikom i osobom wykonujących zadania na podstawie umowy zlecenia i umowy o dzieło oddelegowanych na czas trwania podróży służbowej (pyt. Nr 1). Natomiast w zakresie skutków podatkowych opłacania przez pracodawcę polisy ubezpieczeniowej korespondentom wysyłanym na placówki korespondenckie poza granice RP (pyt. Nr 2) zostanie wydana odrębna interpretacja indywidualna.

Zdaniem Wnioskodawcy:

Fakt ubezpieczenia trzeba rozpatrywać nie w kategoriach osobistej korzyści pracownika/współpracownika, a obowiązku pracodawcy. To pracodawca wysyła pracownika/współpracownika w zagraniczną podróż służbową, a jeśli pracownik/ współpracownik nie będzie miał wykupionej polisy - nie będzie mógł wyjechać wykonywać powierzone przez pracodawcę obowiązki za granicą. Spółka wykupując polisę ubezpieczeniową nie kieruje się chęcią zapewnienia korzyści swojemu pracownikowi/ współpracownikowi lecz potrzebą uniknięcia ewentualnych nieprzewidzianych co do wysokości i następstw w zakresie wykonywania zawartych umów - wydatków. Zdaniem Wnioskodawcy, z uwagi na fakt, iż to nie pracownik/współpracownik, a pracodawca ma korzyść z wykonywania obowiązków służbowych pracownika/ współpracownika za granicę, to tym samym wykupienie dla delegowanego pracownika/współpracownika polisy ubezpieczeniowej umożliwiającej mu wyjazd nie stanowi przychodu, o którym mowa w artykule 12 i 13 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe odnośnie skutków podatkowych pokrycia przez Wnioskodawcę kosztu polisy ubezpieczeniowej obejmującej koszty leczenia, natomiast odnośnie skutków podatkowych pokrycia przez Wnioskodawcę kosztu polisy ubezpieczeniowej obejmującej ubezpieczenie od następstw nieszczęśliwych wypadków uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2012 r. poz. 361 ze zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Zgodnie natomiast z art. 11 ust. 1 ww. ustawy wynika, iż przychodami z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Na gruncie prawa podatkowego przychodem podlegającym opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych jest więc każda forma przysporzenia majątkowego, tzn. zarówno pieniężna jak i niepieniężna.

Zgodnie natomiast z uregulowaniami zawartymi w art. 11 ust. 2a ustawy, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się:

• jeżeli przedmiotem świadczenia są usługi wchodzące w zakres działalności gospodarczej dokonującego świadczenia – według cen stosowanych wobec innych odbiorców (art. 11 ust. 2a pkt 1 ustawy),

• jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione – według cen zakupu (art. 11 ust. 2a pkt 2),

• jeżeli przedmiotem świadczeń jest udostępnienie lokalu lub budynku – według równowartości czynszu, jaki przysługiwałby w razie zawarcia umowy najmu tego lokalu lub budynku (art. 11 ust. 2a pkt 3),

• w pozostałych przypadkach – na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia (art. 11 ust. 2a pkt 4).
  
  

W art. 10 ust. 1 powołanej ustawy zostały określone źródła przychodów, do których należy między innymi:

• stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta (pkt1),

• działalność wykonywana osobiście (pkt 2),
  
  

Zgodnie z art. 12 ust. 1 ww. ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Stosownie do art. 12 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2-2b.

W myśl art. 13 pkt 8 ustawy za przychody z działalności wykonywanej osobiście, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 2 ustawy, uważa się przychody z tytułu wykonywania usług, na podstawie umowy zlecenia lub umowy o dzieło, uzyskiwane wyłącznie od:

1. osoby fizycznej prowadzącej działalność gospodarczą, osoby prawnej i jej jednostki organizacyjnej oraz jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej,
2. właściciela (posiadacza) nieruchomości, w której lokale są wynajmowane, lub działającego w jego imieniu zarządcy albo administratora - jeżeli podatnik wykonuje te usługi wyłącznie dla potrzeb związanych z tą nieruchomością
   
   

- z wyjątkiem przychodów uzyskanych na podstawie umów zawieranych w ramach prowadzonej przez podatnika pozarolniczej działalności gospodarczej oraz przychodów, o których mowa w pkt 9.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Spółka ubezpiecza pracowników (zatrudnionych na umowę o pracę) i współpracowników (osoby wykonujące na rzecz Spółki zadania na podstawie umowy o dzieło, zlecenia), którzy są przez Spółkę, w ramach jej działalności delegowani do odbycia zagranicznych podróży służbowych. Spółka zawiera raz na dwa lata umowę z ubezpieczycielem, na okres 24 miesięcy. Składka ubezpieczeniowa jest przez Spółkę płatna zaliczkowo ubezpieczycielowi w oparciu o średnioroczną ilość osobodni podlegających ochronie ubezpieczeniowej i jest rozliczana po 12 miesiącach obowiązywania umowy według faktycznej liczby wykorzystanych osobodni ochrony ubezpieczeniowej. Zawierając umowę ubezpieczenia Spółka nie wie kto z pracowników/współpracowników zostanie delegowany, dlatego umowa z ubezpieczycielem zawierana jest na osobodni, a nie imiennie na konkretnych pracowników czy współpracowników, bo nie jest możliwe przewidzenie kto przez Spółkę będzie delegowany do odbycia zagranicznej podróży służbowej. Beneficjentami kwot ubezpieczenia zarówno w przypadku ubezpieczenia kosztów leczenia, jak i następstw nieszczęśliwych wypadków są delegowani w podróż służbową przez Spółkę pracownicy i współpracownicy. Osoby wykonujące umowy zlecenia i o dzieło nie zaliczają do kosztów uzyskania przychodu, koszty ubezpieczenia zostały poniesione w celu realizacji zadań organizacji działającej na podstawie przepisów odrębnych ustaw. Przesłanki z wymienionego przepisu art. 21 ust. 13 zostały spełnione. Wnioskodawca pokrywając koszty ubezpieczenia ma na celu ochronę swoich interesów, jako zabezpieczenie przed ewentualnymi, nieprzewidzianymi wydatkami, związanymi i ze zwrotem kosztów leczenia za granicą.

Na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 16 tej ustawy, wolne od podatku dochodowego są diety i inne należności za czas:

1. podróży służbowej pracownika,
2. podróży osoby niebędącej pracownikiem

- do wysokości określonej w odrębnych ustawach lub w przepisach wydanych przez ministra właściwego do spraw pracy w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej, z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju oraz poza granicami kraju, z zastrzeżeniem ust. 13.

Natomiast zgodnie z art. 21 ust. 13 ww. ustawy, przepis ust. 1 pkt 16 lit. b) stosuje się, jeżeli otrzymane świadczenia nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów i zostały poniesione:

1. w celu osiągnięcia przychodów lub
2. w celu realizacji zadań organizacji i jednostek organizacyjnych działających na podstawie przepisów odrębnych ustaw, lub
3. przez organy (urzędy) władzy lub administracji państwowej albo samorządowej oraz jednostki organizacyjne im podległe lub przez nie nadzorowane, lub
4. przez osoby pełniące funkcje obywatelskie, o których mowa w art. 13 pkt 5, w związku z wykonywaniem tych funkcji.
   
   

Definicję pojęcia „podróż służbowa” zawiera art. 775 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 ze zm.). Zgodnie z ww. przepisem, pracownikowi wykonującemu na polecenie pracodawcy zadanie służbowe poza miejscowością, w której znajduje się siedziba pracodawcy, lub poza stałym miejscem pracy przysługują należności na pokrycie kosztów związanych z podróżą służbową.

Natomiast w art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b) ustawodawca posłużył się terminem „podróż” bez określenia „służbowa”, dlatego też zakres tego zwolnienia jest szerszy, ponieważ nie ogranicza się on jedynie do podróży służbowych, ale do wszelkich podróży osób niebędących pracownikami, pod warunkiem, że wypłacone diety i inne należności nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów oraz zostały poniesione m. in. w celu osiągnięcia przychodów.

Odrębnymi przepisami, o których mowa powyżej, w odniesieniu do podróży służbowych na obszarze kraju, w stanie prawnym obowiązującym do dnia 28 lutego 2013 r. są przepisy rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 19 grudnia 2002 r. w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju (Dz. U. z 2002 r. Nr 236, poz. 1990 ze zm.), w odniesieniu do podróży zagranicznych do dnia 28 lutego 2013 r. przepis rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 19 grudnia 2002 r. w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej poza granicami kraju (Dz. U. Nr 236, poz. 1991, ze zm.), natomiast w stanie prawnym od dnia 1 marca 2013 r. obowiązuje rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 29 stycznia 2013 r. w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej (Dz. U. z 2013 r., poz. 167).

Na podstawie § 2 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 19 grudnia 2002 r. w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej poza granicami kraju (Dz. U. Nr 236, poz. 1991, ze zm.), z tytułu podroży, odbywanej w terminie i w państwie określonym przez pracodawcę, pracownikowi przysługują:

1. diety,
2. zwrot kosztów:
   1. przejazdów i dojazdów,
   2. noclegów,
   3. innych wydatków, określonych przez pracodawcę odpowiednio do uzasadnionych potrzeb.
      
      

Natomiast w myśl § 2 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 29 stycznia 2013 r. w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej, z tytułu podróży krajowej oraz zagranicznej, odbywanej w terminie i miejscu określonym przez pracodawcę, pracownikowi przysługują:

1. diety;
2. zwrot kosztów:
   1. przejazdów,
   2. dojazdów środkami komunikacji miejscowej,
   3. noclegów,
   4. innych niezbędnych udokumentowanych wydatków, określonych lub uznanych przez pracodawcę odpowiednio do uzasadnionych potrzeb.
      
      

Przepisy ww. rozporządzeń określają więc obowiązek zwrócenia pracownikowi wydatków przez niego poniesionych w czasie podróży służbowej, których zasadność poniesienia pracodawca zaakceptował. Z brzmienia tych przepisów wynika zatem, że pracownik musi najpierw te wydatki ponieść, aby można było dokonać ich zwrotu. Ww. zasada odnosi się również do osób niebędących pracownikami. Nie może być jednak mowy o zwrocie wydatków poniesionych przez pracownika (osobę niebędąca pracownikiem) w sytuacji gdy – jak wynika z przedstawionego stanu faktycznego – wydatku tego w istocie nie poniósł.

Zatem w sytuacji, gdy de facto nie dojdzie do zwrotu wydatków poniesionych, omawiane zwolnienie nie będzie miało zastosowania.

Z kolei, § 12 ust. 1 rozporządzenia w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej poza granicami kraju, wprost stanowi, że w razie choroby powstałej podczas podróży pracownikowi przysługuje zwrot udokumentowanych kosztów leczenia za granicą oraz leków. Nie podlegają zwrotowi koszty leków, których nabycie za granicą nie było konieczne, koszty zabiegów chirurgii plastycznej i zabiegów kosmetycznych oraz nabycia protez ortopedycznych, dentystycznych, zakupu okularów (§ 12 ust. 2). Zwrot dokonywany jest ze środków pracodawcy (§ 12 ust. 3). Ponadto – zgodnie z § 12 ust. 4 – w razie zgonu pracownika za granicą pracodawca pokrywa koszty transportu zwłok do kraju.

Natomiast zgodnie z § 19 ust. 1 ww. rozporządzenia z 29 stycznia 2013 r., w przypadku choroby powstałej podczas podróży zagranicznej pracownikowi przysługuje zwrot udokumentowanych niezbędnych kosztów leczenia za granicą. Stosownie do ust. 3 nie podlegają zwrotowi koszty zakupu leków, których nabycie za granicą nie było konieczne, koszty zabiegów chirurgii plastycznej i kosmetycznych oraz koszty nabycia protez ortopedycznych, dentystycznych lub okularów. W razie zgonu pracownika za granicą, pracodawca pokrywa koszty transportu zwłok do kraju (§ 19 ust. 4 rozporządzenia).

Biorąc powyższe pod uwagę należy stwierdzić, iż Wnioskodawca wykupując polisę ubezpieczeniową, zabezpiecza się przed zwrotem udokumentowanych kosztów leczenia za granicą oraz leków pracownikowi, które są w kwocie wyższej niż koszt wykupienia polisy ubezpieczeniowej, do czego obliguje go – w przypadku pracowników – przywołany wyżej § 12 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 19 grudnia 2002 r. w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej poza granicami kraju oraz § 19 rozporządzenia z dnia 29 stycznia 2013 r. w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej.

Dlatego też, wartość zapłaconej z tego tytułu składki ubezpieczeniowej przez Wnioskodawcę nie stanowi przychodu pracownika (osoby niebędacej pracownikiem), w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Natomiast Wnioskodawca wysyłający pracownika w podróż służbową poza granice kraju – co do zasady – nie ma obowiązku pokrywania wydatków związanych z ubezpieczeniem od następstw nieszczęśliwych wypadków. Zatem wydatki poniesione na ten cel mają na celu ochronę interesów pracowników i to oni powinni zadbać o wykupienie polisy ubezpieczeniowej w tym zakresie. Sytuacja, w której składka opłacana jest przez inną osobę niż ta, w której interesie zawierana jest umowa powoduje powstanie przychodu u osoby, na rzecz której zawierana jest umowa, jest ona bowiem odstępstwem od ogólnej zasady pokrywania kosztów ubezpieczenia przez podmiot, którego interesów umowa dotyczy.

Gdyby bowiem Wnioskodawca nie sfinansował własnym majątkiem kosztów polisy, takie wydatki musiałaby z własnych środków ponieść osoba wysłana w podróż służbową. Tym samym odniosła ona realną korzyść poprzez fakt, iż nie poniosła ona uszczerbku we własnym majątku.

Gdyby wolą ustawodawcy nie było zaliczanie do przychodu świadczeniobiorcy żadnych wydatków czy świadczeń ponoszonych za niego przez świadczeniodawcę, związanych z wykonywaniem obowiązków wynikających z łączącego stosunku prawnego, to ustawodawca nie wymieniłby w katalogu zwolnień szeregu dochodów ściśle związanych właśnie z wykonywaniem obowiązków służbowych (np. diety i inne należności za czas podróży służbowej; ekwiwalenty pieniężne za używane przez pracowników przy wykonywaniu pracy narzędzia, materiały, sprzęt, stanowiące ich własność; zwrot kosztów poniesionych przez pracownika z tytułu używania w jazdach lokalnych – dla potrzeb zakładu pracy – pojazdów stanowiących własność pracownika). Brak jest przepisów, które nakładałyby obowiązek pokrycia wskazanego we wniosku wydatku na ubezpieczenie od następstw nieszczęśliwych wypadków przez podmiot zlecający wyjazd. Skoro tak, to wskazane powyżej świadczenie stanowić będzie w świetle prawa podatkowego przychód, który należy zaliczyć do odpowiedniego źródła, określanego według stosunku łączącego wnioskodawcę z osobą, której zleca podróż.

Reasumując, należy stwierdzić, że w związku z odbywaniem przez pracownika lub osobę niebędącą pracownikiem podróży służbowej poza granicami kraju koszt polisy ubezpieczeniowej pokrytej przez Wnioskodawcę obejmującej koszty leczenia, nie stanowi ich przychodu, w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Natomiast koszt polisy ubezpieczeniowej pokrytej przez Wnioskodawcę, związku z odbywaniem przez pracownika lub osobę niebędacą pracownikiem podróży służbowej poza granicami kraju, obejmującej ubezpieczenie od następstw nieszczęśliwych wypadków stanowi przychód z nieodpłatnego świadczenia podlegający opodatkowaniem podatkiem dochodowym od osób fizycznych, który należy zakwalifikować w przypadku pracowników do przychodu ze stosunku pracy, o którym mowa w art. 12 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, natomiast w przypadku osób wykonujących zadania na podstawie umowy o dzieło i zlecenia do przychodu z działalności wykonywanej osobiście, określonego w art. 13 pkt 8 ww. ustawy. Z uwagi na fakt, że de facto nie dojdzie do zwrotu wydatków poniesionych na ww. cel w przedmiotowej sprawie nie znajduje zastosowania zwolnienie wynikające z art. 21 ust. 1 pkt 16 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Końcowo należy zaznaczyć, iż fakt, że ubezpieczenie nie jest przypisane indywidualnie do każdego pracownika/osoby niebędącej pracownikiem, nie stanowi przeszkody w ustaleniu wysokości przychodu przypadającego na konkretną osobę. Pracodawca ma zapewne grono pracowników/osób niebędących pracownikami, którzy będą co do zasady podlegali obowiązkowi wyjazdu w podróże poza granice kraju i jaki okres będą tam przebywać (ilość dni pobytu poza granicami kraju), na okoliczność których zawarto polisę, składkę powinien podzielić zatem na to właśnie grono osób. Po zakończeniu okresu obowiązywania polisy nic nie stoi na przeszkodzie temu, by w oparciu o rzeczywisty bilans wyjazdu zweryfikować wartość przychodu, jaki z tytułu zawarcia polisy przypadł określonym pracownikom/osobom niebędacymi pracownikami. W rezultacie będzie można więc wskazać każdą osobę, która była objęta tym ubezpieczeniem, a także okres, w którym korzystała z ochrony ubezpieczeniowej.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr z 2012 r. , poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.