Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPB1/415-923/13-2/AMN
z 31 października 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 12 sierpnia 2013 r. (data wpływu 16 sierpnia 2013 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 16 sierpnia 2013 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w zakresie usług mycia samochodów. Przeważająca część wykonywanych przez Zainteresowanego usług, to mycie samochodów ciężarowych. Wnioskodawca jest podatnikiem podatku VAT, a w zakresie podatku dochodowego prowadzi księgę przychodów i rozchodów.

Zainteresowany zamierza wprowadzić akcję promocyjną opartą na regulaminie promocji, na podstawie której każdy klient firmy, który zleci Wnioskodawcy mycie samochodu o wartości 100 zł i więcej, otrzyma talon o wartości 15 zł, który upoważni go do konsumpcji obiadu w restauracji. Zainteresowany chce w ten sposób zachęcić klientów, aby korzystali z usług myjni, co spowodowałoby przyciągnięcie nowych klientów i utrzymanie dotychczasowych dzięki czemu zwiększyłaby się sprzedaż usług, a tym samym dochód Wnioskodawcy.

Klientami firmy Zainteresowanego są przedsiębiorcy oraz osoby fizyczne. Wnioskodawca świadczy usługi zarówno dla polskich przedsiębiorców, jak i zagranicznych, w tym również dla firm, które wydają karty DKV i UTA.

Oferta promocyjna skierowana jest do pełnoletnich osób fizycznych, osób prawnych oraz jednostek organizacyjnych nieposiadających osobowości prawnej.

W większości przypadków będzie miała miejsce taka sytuacja, że z oferty promocyjnej skorzysta pracownik kontrahenta będący kierowcą samochodu, który wybierze usługę mycia i otrzyma talon na obiad.

Z usługi promocyjnej może również korzystać właściciel firmy transportowej lub jej pracownik, który rozliczy się kartą DKV lub UTA.

Raz w miesiącu Wnioskodawca otrzyma z restauracji fakturę na zakup obiadów, która będzie podstawą do zaliczenia w koszty podatkowe.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy w związku z opisaną sytuacją Wnioskodawca miałby obowiązek wystawiania PIT-8C w związku z art. 42a i art. 20 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, w sytuacji gdy talon wydawany będzie kierowcy będącemu pracownikiem kontrahenta oraz realizowany przez kierowcę samochodu w związku z usługą mycia pojazdu?

Zdaniem Wnioskodawcy, świadczenie w postaci talonu obiadowego ma charakter nieodpłatny. Powoduje to u świadczeniobiorcy powstanie przychodu podatkowego, zaliczanego do przychodu z innych źródeł, zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Jednak z uwagi na fakt, że świadczenie to jest dokonywane w związku z promocyjnym świadczeniem usług i jednorazowa wartość tego świadczenia nie przekracza wartości określonej w art. 21 ust. 1 pkt 68a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych na jednego świadczeniobiorcę, to można zastosować zwolnienie z opodatkowania określone tym przepisem. W związku z tym nie istnieje obowiązek związany z dyspozycją art. 42a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i Wnioskodawca nie jest zobowiązany do sporządzenia rocznych informacji PIT-8C dla osób, które otrzymały przedmiotowe świadczenia.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z zasadą powszechnego opodatkowania, wyrażoną w art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 361 ze zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie do treści art. 11 ust. 1 ww. ustawy przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Stosownie do treści art. 11 ust. 2a cytowanej ustawy, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się:

1. jeżeli przedmiotem świadczenia są usługi wchodzące w zakres działalności gospodarczej dokonującego świadczenia – według cen stosowanych wobec innych odbiorców,
2. jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione – według cen zakupu,
3. jeżeli przedmiotem świadczeń jest udostępnienie lokalu lub budynku – według równowartości czynszu, jaki przysługiwałby w razie zawarcia umowy najmu tego lokalu lub budynku,
4. w pozostałych przypadkach – na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia.
   
   

Rodzaje źródeł przychodów zostały określone w art. 10 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, gdzie w pkt 9 wymieniono inne źródła.

W myśl art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9, uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, kwoty uzyskane z tytułu zwrotu z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego oraz wypłaty z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego, w tym także dokonane na rzecz osoby uprawnionej na wypadek śmierci oszczędzającego, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12-14 i 17 oraz przychody nieznajdujące pokrycia w ujawnionych źródłach.

Jak dowodzi użycie sformułowania „w szczególności”, definicja źródeł przychodów ma charakter otwarty i nie ma przeszkód, aby do tej kategorii zaliczyć również przychody inne niż wymienione wprost w przepisie. Z przychodem z innych źródeł mamy zatem do czynienia w każdym przypadku, kiedy podatnik osiąga korzyść majątkową. Użycie w cytowanym przepisie sformułowania „w szczególności” oznacza, że wyliczenie zawarte w przepisie jest jedynie wyliczeniem przykładowym.

Na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 68a ww. ustawy, wolna od podatku dochodowego jest wartość nieodpłatnych świadczeń, o których mowa w art. 20 ust. 1, otrzymanych od świadczeniodawcy w związku z jego promocją lub reklamą - jeżeli jednorazowa wartość tych świadczeń nie przekracza kwoty 200 zł; zwolnienie nie ma zastosowania, jeżeli świadczenie jest dokonywane na rzecz pracownika świadczeniodawcy lub osoby pozostającej ze świadczeniodawcą w stosunku cywilnoprawnym.

Z brzmienia art. 21 ust. 1 pkt 68a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, że przedmiotowe zwolnienie dotyczy nieodpłatnych świadczeń uzyskiwanych przez podatników, którzy nie są związani ze świadczeniodawcą żadnym stosunkiem cywilnoprawnym.

Podstawową przesłanką zastosowania omawianego zwolnienia jest otrzymanie od świadczeniodawcy nieodpłatnego świadczenia w związku z jego promocją lub reklamą.

Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawierają definicji pojęcia „nieodpłatnego świadczenia”. Dokonując zatem wykładni gramatycznej, za „nieodpłatne świadczenie” uznać należy świadczenia niewymagające opłaty (Słownik języka polskiego, PWN S.A., http://sjp.pwn.pl/szukaj/nieodpłatne). Zatem należy przyjąć, że nieodpłatnym świadczeniem jest takie zdarzenie, którego skutkiem (następstwem) jest nieodpłatne przysporzenie majątku jednej osobie, kosztem majątku innej osoby, innego podmiotu.

Przedmiotowe zwolnienie w praktyce ma zastosowanie do nieodpłatnych świadczeń otrzymywanych w ramach akcji promocyjno-reklamowych, w czasie których wręcza się drobne gadżety reklamowe i promocyjne (np. kalendarze, upominki i drobne prezenty), czy też wykonuje nieodpłatnie usługi wchodzące w zakresie działalności gospodarczej dokonującego świadczenia.

Wnioskodawca wskazał, że chcąc zachęcić klientów do korzystania z usług myjni, zwiększenia sprzedaży świadczonych usług, a tym samym dochodu, zamierza wprowadzić akcję promocyjną, w ramach której każdy klient myjni, który zleci Wnioskodawcy mycie samochodu o wartości usługi wynoszącej 100 zł i więcej, otrzyma talon uprawniający do konsumpcji obiadu w restauracji.

A zatem, skoro powyższe działania mają na celu nieodpłatne przysporzenie majątku jednej osobie kosztem majątku innego podmiotu, to klienci Wnioskodawcy otrzymują nieodpłatne świadczenie.

Ponadto, żeby stwierdzić, czy przedmiotowe świadczenie korzysta z ww. zwolnienia należy rozstrzygnąć czy będzie ono otrzymywane przez uczestników w związku z promocją lub reklamą Wnioskodawcy.

Przyjmując definicję promocji i reklamy zgodnie z ww. Słownikiem języka polskiego, za reklamę uważa się działalnie mające na celu zachęcenie potencjalnych klientów do zakupu konkretnych towarów lub do skorzystania z określonych usług, natomiast promocja obejmuje działania zmierzające do zwiększenia popularności jakiegoś produktu lub przedsięwzięcia. Promocja i reklama ma co do zasady na celu zwiększenie popytu na towary lub usługi sprzedawane przez podmiot prowadzący akcje promocyjne i reklamowe. Jednakże zasadą jest, że reklama i promocja są skierowane do faktycznych bądź potencjalnych odbiorców tych towarów lub usług w celu zachęcenia ich do dokonania zakupu.

Z opisu zdarzenia przyszłego przedstawionego we wniosku wynika, że Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w zakresie usług mycia samochodów. Zainteresowany zamierza wprowadzić akcję promocyjną, na podstawie której każdy klient firmy, który zleci Wnioskodawcy mycie samochodu o wartości usługi wynoszącej 100 zł i więcej, otrzyma talon, który upoważni go do konsumpcji obiadu w restauracji. Wnioskodawca chce w ten sposób zachęcić klientów, aby korzystali z usług myjni, co spowodowałoby przyciągnięcie nowych klientów i utrzymanie dotychczasowych dzięki czemu zwiększyłaby się sprzedaż usług, a tym samym dochód Wnioskodawcy. Oferta promocyjna skierowana jest do pełnoletnich osób fizycznych, osób prawnych oraz jednostek organizacyjnych nieposiadających osobowości prawnej. W większości przypadków będzie miała miejsce taka sytuacja, że z oferty promocyjnej skorzysta pracownik kontrahenta będący kierowcą samochodu, który wybierze usługę mycia i otrzyma talon na obiad. Z usługi promocyjnej może również korzystać właściciel firmy transportowej lub jej pracownik, który rozliczy się kartą DKV lub UTA.

Zatem należy stwierdzić, że w przedmiotowej sprawie oferowane przez Wnioskodawcę świadczenie w postaci talonu obiadowego ma charakter nieodpłatny. Przekazanie przez Wnioskodawcę nieodpłatnego świadczenia (talonu na posiłek) będzie powodować u świadczeniobiorcy (kierowcy będącego pracownikiem kontrahenta Wnioskodawcy) powstanie przychodu podatkowego, zaliczanego do przychodu z innych źródeł, określonego w art. 10 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Jednak z uwagi na fakt, że świadczenie to będzie dokonywane w związku z promocją świadczeniodawcy (promocyjnym świadczeniem usług) i jednorazowa wartość tego świadczenia nie będzie przekraczać wartości określonej w treści wyżej powołanego przepisu art. 21 ust. 1 pkt 68a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych na jednego świadczeniobiorcę, to zostaną spełnione przesłanki do zastosowania zwolnienia z opodatkowania określonego tym przepisem. Tym samym, po stronie Wnioskodawcy nie będzie istniał obowiązek związany z dyspozycją art. 42a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i Wnioskodawca nie będzie zobowiązany do sporządzania rocznej informacji PIT- 8C dla osoby, która otrzyma przedmiotowe świadczenie.

Zgodnie z art. 42a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które dokonują wypłaty należności lub świadczeń, o których mowa w art. 20 ust. 1, z wyjątkiem dochodów (przychodów) wymienionych w art. 21, art. 52, art. 52a i art. 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku, od których nie są obowiązane pobierać zaliczki na podatek lub zryczałtowanego podatku dochodowego, są obowiązane sporządzić informację według ustalonego wzoru o wysokości przychodów i w terminie do końca lutego następnego roku podatkowego przekazać podatnikowi oraz urzędowi skarbowemu, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania podatnika, a w przypadku podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2a, urzędowi skarbowemu, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wielkopolskim, ul. Dąbrowskiego 13, 66-400 Gorzów Wielkopolski po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.