Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPB2/415-745/13-4/WS
z 15 listopada 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku (data wpływu do Biura KIP w Lesznie 29 lipca 2013 r.), uzupełnionym pismem z dnia 4 listopada 2013 r. (data wpływu 5 listopada 2013 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 9 lipca 2013 r. X złożyła do Urzędu Skarbowego wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

Pismem z dnia 24 lipca 2013 r. nr (…) Naczelnik Urzędu Skarbowego, działając na podstawie art. 15 § 1 i art. 16 ustawy Ordynacja podatkowa, przekazał wniosek do rozpatrzenia Dyrektorowi Izby Skarbowej w Poznaniu.

Wyjaśnić bowiem należy, że zgodnie ze znowelizowanym art. 14a ustawy Ordynacja podatkowa, z dniem 1 lipca 2007 r. organem właściwym do dokonywania interpretacji przepisów prawa podatkowego został Minister Finansów.

Natomiast, stosownie do art. 14b § 6 Ordynacji podatkowej Minister Finansów upoważnił – w drodze ww. rozporządzenia – dyrektorów pięciu izb skarbowych do wydawania interpretacji indywidualnych w jego imieniu i w ustalonym zakresie, określając jednocześnie właściwość rzeczową i miejscową upoważnionych organów.

W analizowanym przypadku, właściwym miejscowo organem podatkowym do wydania pisemnej interpretacji od dnia 1 lipca 2007 r. jest – w związku z § 6 ww. rozporządzenia – Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu.

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych określonych w art. 14b § 3 i § 4 Ordynacji podatkowej, w związku z powyższym pismem z dnia 16 października 2013 r. nr ILPB2/415 -745/13-2/WS, wezwano Wnioskodawczynię do jego uzupełnienia w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Jednocześnie poinformowano Wnioskodawczynię, że stosownie do postanowień art. 139 § 4 i § 4 w zw. z art. 14d Ordynacji podatkowej, okresu oczekiwania między wezwaniem przez organ, a jego uzupełnieniem nie wlicza się do trzymiesięcznego terminu przewidzianego na wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego.

Wezwanie wysłano w dniu 16 października 2013 r., skutecznie doręczono dnia 31 października 2013 r., zaś w dniu 5 listopada 2013 r. (data nadania 4 listopada 2013 r.), do tut. organu wpłynęła odpowiedź, w której Wnioskodawczyni uzupełniła ww. wniosek.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Dnia 24 marca 2012 r. zmarł mąż Wnioskodawczyni, będący właścicielem kamienicy czynszowej, z której czerpał dochody z wynajmu mieszkań. Na bieżąco rozliczał się z urzędem skarbowym. Zaraz po jego śmierci, tj. od kwietnia 2012 Zainteresowana przejęła sprawy czynszów od lokatorów i realizowała stosowne opłaty podatkowe. Również od tej chwili rozpoczęły się procedury z przejęciem spadku przez spadkobierców.

W związku z tymi sprawami należało ustalić status prawny lokatorów oraz wycenę kamienicy po to, aby prawidłowo ustalić dalsze kwoty. Sprawami tymi zajmowała się Wnioskodawczyni w okresie od kwietnia do lipca (włącznie) 2012 r. i za ten okres ujęła w swoim rozliczeniu rocznym przychody i koszty uzyskania oraz opłaciła należne zaliczki na podatek dochodowy. Jest to okres od chwili śmierci męża Zainteresowanej, do pojawienia się oficjalnych decyzji spadkowych.

Do kosztów uzyskania Wnioskodawczyni zaliczyła:

1. obsługę prawną kancelarii prawnej, która reprezentowała Zainteresowaną:
   
   • kwiecień 2012 r. - kwota 1230 zł,
     
   • maj 2012 r. - kwota 615 zł,
     
   • czerwiec 2012 r. - kwota 615 zł,
     
   • lipiec 2012 r. - kwota 615 zł,
2. opinia biegłego rzeczoznawcy w sprawie wyceny nieruchomości:
   
   • czerwiec 2012 r. - kwota 3444 zł.
   
   

Daje to w sumie 6519 zł (słownie: sześć tysięcy pięćset dziewiętnaście złotych) i taką kwotę Zainteresowana odliczyła od dochodów w swoim rozliczeniu podatkowym za rok 2012.

Jednocześnie Wnioskodawczyni wskazała, że przedmiotowe przychody i koszty uzyskania przychodów rozliczane są w ramach najmu prywatnego.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy zaliczenie tej kwoty do kosztów uzyskania przychodów było prawidłowe?

Zdaniem Wnioskodawczyni, zestawienie przychodów i kosztów w zeznaniu rocznym za rok 2012 było prawidłowe.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. z 2012 r. poz. 361 ze zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie do art. 10 ust. 1 pkt 6 ww. ustawy, źródłem przychodu jest m.in. najem (z wyjątkiem najmu składników majątku związanych z działalnością gospodarczą).

W myśl art. 9a ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, dochody osiągane przez podatników ze źródła, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 6, są opodatkowane na zasadach określonych w ustawie, chyba że podatnicy złożą właściwemu naczelnikowi urzędu skarbowego pisemne oświadczenia o wyborze opodatkowania w formie ryczałtu od przychodów ewidencjonowanych, na zasadach określonych w ustawie o zryczałtowanym podatku dochodowym.

Do urzędu skarbowego nie zgłasza się samego faktu rozpoczęcia najmu, a jedynie formę jego opodatkowania i to wówczas, gdy podatnik chce wybrać zasadę opodatkowania przychodów z najmu w formie ryczałtu od przychodów ewidencjonowanych czyli rozliczać przychody w sposób inny aniżeli według skali podatkowej.

W przypadku opodatkowania dochodów z najmu prywatnego według skali podatkowej podatnik ma prawo do obniżania osiągniętego przychodu o koszty jego uzyskania.

W odniesieniu do przychodów z najmu ma zastosowanie ogólna definicja kosztu podatkowego zawarta w art. 22 ust. 1 ww. ustawy, który stanowi, że kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

W powołanym przepisie art. 22 ust. 1 ustawodawca nie wskazuje enumeratywnie jakie wydatki mogą być uznane za koszty uzyskania przychodu. Zatem przyjmuje się, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie uzasadnione wydatki związane ze źródłem przychodów, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów tak, aby to źródło przynosiło przychody także w przyszłości. W takim ujęciu kosztami tymi będą zarówno wydatki pozostające w bezpośrednim związku z uzyskanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu uzyskania przychodów (w tym, dla zagwarantowania funkcjonowania źródła przychodów) nawet wówczas, gdyby z obiektywnych powodów przychód nie został osiągnięty.

Generalnie zatem należy przyjąć, iż kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki, których celem jest osiągnięcie przychodów, bądź też zabezpieczenie lub zachowanie tego źródła przychodów, o ile w myśl przepisów ww. ustawy nie podlegają wyłączeniu z tychże kosztów. Możliwość zaliczenia konkretnego wydatku do kategorii kosztów uzyskania przychodów uzależniona została zatem od istnienia związku przyczynowo–skutkowego, polegającego na tym, że poniesienie wydatku ma lub może mieć wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodu, bądź funkcjonowanie źródła tego przychodu. Przy czym, związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem wydatku, a osiągnięciem przychodu bądź zachowaniem lub zabezpieczeniem jego źródła należy oceniać indywidualnie w stosunku do każdego wydatku. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczynić się do osiągnięcia przychodu bądź służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów. Zauważyć przy tym należy, iż konieczność poniesienia danego wydatku nie może wynikać z zaniedbań, braku nadzoru lub sprzecznych z prawem działań podatnika.

Aby zatem dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodu musi spełniać łącznie następujące przesłanki:

• musi być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
• nie może być wymieniony w art. 23 ww. ustawy, wśród wydatków nie stanowiących kosztów uzyskania przychodów,
• musi być należycie udokumentowany.
  
  

Podkreślić przy tym należy, iż ciężar wykazania związku przyczynowo-skutkowego z uzyskaniem przychodu z danego źródła, bądź też zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła przychodów spoczywa na podatniku, który wywodzi z tego określone skutki prawne. O tym co jest celowe i potrzebne w ramach wynajmu lokalu, decyduje podatnik, a nie organ podatkowy. Na podatniku spoczywa jednak obowiązek wykazania związku poniesionych kosztów oraz okoliczności, iż ich poniesienie ma wpływ na wysokość osiągniętych przychodów, zwłaszcza w sytuacji wystąpienia sporu w tej kwestii. Jest to zgodne z zasadą, że ciężar udowodnienia spoczywa na osobie, która z określonych faktów wywodzi skutki prawne.

W przypadku najmu, kosztami uzyskania przychodów są zatem wszelkie wydatki, które mają związek z uzyskaniem przychodu z najmu. Poniesienie wydatków przed rozpoczęciem najmu nie wyklucza możliwości zaliczenia ich do kosztów uzyskania przychodów z najmu, jeżeli wydatki te pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z przychodem, np. miały na celu osiągnięcie przychodu.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że dnia 24 marca 2012 r. zmarł mąż Wnioskodawczyni, będący właścicielem kamienicy czynszowej, z której czerpał dochody z wynajmu mieszkań. Na bieżąco rozliczał się z urzędem skarbowym. Zaraz po jego śmierci, tj. od kwietnia 2012 Zainteresowana przejęła sprawy czynszów od lokatorów i realizowała stosowne opłaty podatkowe.

Zgodnie z art. 924 i 925 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.) spadkobierca nabywa spadek z chwilą otwarcia spadku, natomiast otwarcie spadku następuje z chwilą śmierci spadkodawcy.

Przepis art. 926 § 1 i § 2 ww. Kodeksu cywilnego stanowi, iż powołanie do spadku wynika z ustawy albo z testamentu, natomiast dziedziczenie ustawowe co do całości spadku następuje wtedy, gdy spadkodawca nie powołał spadkobiercy albo gdy żadna z osób, które powołał, nie chce lub nie może być spadkobiercą.

Dziedziczenie czy to w drodze ustawy czy w drodze testamentu nie jest jednak ostateczne, bowiem osoba powołana do dziedziczenia może w terminie sześciu miesięcy od chwili, gdy dowiedziała się o tytule powołania, spadek przyjąć lub odrzucić.

Mimo że spadkobiercy nabywają prawo do spadku już z chwilą otwarcia spadku, to dopiero stwierdzenie nabycia spadku dokonane przez sąd pozwala bez żadnych wątpliwości stwierdzić, kto jest spadkobiercą zmarłego oraz jaki udział w spadku przypadł każdemu ze spadkobierców.

Jednakże wydatki na obsługę prawną kancelarii oraz opinię biegłego rzeczoznawcy w sprawie wyceny nieruchomości związane z przygotowaniem budynku do wynajęcia, poniesione przez Wnioskodawczynię w okresie od chwili śmierci męża, do pojawienia się oficjalnych decyzji spadkowych mają wpływ na osiągnięcie przychodów, otrzymywanych przez Zainteresowaną z tytułu wynajmu budynku otrzymanego w spadku po zmarłym mężu.

W związku z powyższym, w przedmiotowej sprawie, w zeznaniu rocznym za rok 2012, do kosztów uzyskania przychodu Wnioskodawczyni mogła zaliczyć wydatki na obsługę prawną kancelarii oraz opinię biegłego rzeczoznawcy w sprawie wyceny nieruchomości związane z przygotowaniem budynku do wynajęcia, poniesione przez Zainteresowaną w okresie od chwili śmierci męża, do pojawienia się oficjalnych decyzji spadkowych.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.